القِیَامَة

Surja El-Kijame është zbritur në periudhën e hershme mekase dhe, bashkë me bismil-lahin, ka dyzet e një ajete.

Surja paraardhëse tregon që një nga arsyet se pse disa njerëz përfundojnë në xhehenem është mohimi ndaj Ditës së Gjykimit. Realisht, një prej shkaqeve kryesore të shumicës së mëkateve të njeriut është pikërisht mohimi i tij për botën e përtejme. Kjo shkakton edhe çrregullim të madh në të gjithë botën. Kështu, që në fillim të kësaj sureje, betohet për Ditën e Kiametit, dhe për shpirtin që vazhdimisht e qorton njeriun, sepse nëse njeriu përfiton nga kjo gjendje e tij shpirtërore, mund të shpëtojë nga mijëra mëkate.

Një nga arsyet që mohuesit japin për mohimin e kiametit është se kur gjymtyrët e trupit të tyre do të bëhen pluhur dhe do të shpërndahen, si mundet që Allahu t’i mbledhë ato edhe një herë. Por kjo është vetëm shkurtëpamësia e tyre, sepse Kurani i Shenjtë vazhdimisht ka thënë se Zoti do t’i mbledhë jo trupat e tyre tokësorë, por shpirtërorë. Megjithatë, kundërshtari i Zotit e insiston mohimin e tij në mënyrë që të tallet me të Dërguarin e kohës dhe të japë, me demek, një arsyetim logjik të mohimit ndaj ahiretit.

“Kur të verbohet shikimi! Dhe të eklipsohet hëna! Dhe dielli dhe hëna të bashkohen!”. Këto ajete flasin për çështje që nuk lidhen me Kiametin e madh. Këto janë vetëm shenja të afrimit të atij Kiameti, dhe jo ngjarjet e tij. Kjo sepse kiameti nënkupton prishjen e sistemit të botës në përmasa apokaliptike, kur njeriu nuk do të jetë në gjendje të shohë as eklipsin e hënës, as lëvizjet e diellit, as lëvizjet e hënës.

“Kur të verbohet shikimi!” nënkupton që në atë kohë bota do të pësojë ndëshkime të llahtarshme.

Më pas kjo që tha se njeriu atë ditë nuk do të ketë rrugëdalje, tregon që shenjat e eklipseve të diellit dhe të hënës do të shfaqen si provë e vërtetësisë së një njeriu të premtuar të Zotit, në mënyrë që kundërshtarët të mos kenë asnjë argument për ta mohuar atë. Se kur do të ndodhë bashkimi i eklipseve të diellit dhe të hënës, këtë na e shpjegon vetë Profeti Muhammed ^s.a.v.s. që kjo do të ndodhte në kohën e Imam Mehdiut, për të manifestuar vërtetësinë e tij. Dhe kjo ngjarje tashmë ka ndodhur. Edhe Hazret Mesihu, pra Jezusi ^a.s., kishte bërë një profeci të ngjashme për këtë.

Pas kësaj, kjo sure përmend edhe një mrekulli tjetër të Profetit Muhammed ^s.a.v.s.. Kurani i Shenjtë do të zbritej përgjatë njëzet e tri vitesh, dhe në fillimet e kësaj periudhe, kur ende po shpalleshin suret e para të Kuranit, Profeti ^s.a.v.s. i përsëriste me nxitim fjalët Hyjnore, nga frika se mos do t’i harronte më vonë. Por, Allahu i Madhërishëm i siguron duke thënë – Ne e zbresim Kuranin, dhe po Ne jemi të Plotfuqishëm për ta ruajtur atë. Parafytyroni sesi ky Kuran i zbritur përgjatë njëzet e tri viteve mbi një njeri që nuk dinte shkrim e këndim, u mblodh dhe u ruajt i tëri! Hazret Imam Mehdiu ^a.s. këtë e quan një mrekulli madhështore, sepse gjatë kësaj periudhe, armiku vazhdimisht e sulmoi Profetin Muhammed ^s.a.v.s. dhe nuk la gur pa lëvizur për ta asgjësuar atë dhe misionin e tij të shenjtë. Pas zbritjes së një pjese të Kuranit, nëse armiku do arrinte sukses në përpjekjen e tij për ta asgjësuar Profetin ^s.a.v.s., kjo profeci për ruajtjen dhe mbledhjen e Kuranit do të mbetej e paplotësuar, dhe si e tillë, ma’adhallah, do të provonte pavërtetësinë e Kuranit si një Libër të Zotit. Andaj, profecia në fjalë ishte shumë e madhe.

Më pas, duke treguar fazat e jetës së njeriut përpara lindjes së tij, Zoti i Madhërishëm në këtë sure pohon që njeriu vazhdimisht është në një rrugë drejt zhvillimit të tij. Andaj, si mundet që ai përfundimisht të mos paraqitet përpara Allahut të Madhërishëm për t’i dhënë llogari të veprave të tij?!