-
53:10فَکَانَ قَابَ قَوۡسَیۡنِ اَوۡ اَدۡنٰی ۚ﴿۱۰﴾Dhe ai u bë si korda e dy harqeve, ose edhe më afër.Shpjegime
Ajetet 8-10: Një komentim i këtyre ajeteve është përmendur në parathënien e sures. Por këto ajete kanë edhe një domethënie tjetër. Këtu afrim (arab. dena ose denvun) do të thotë afrimi i Profetit Muhammed s.a.v.s. me Zotin. Afrimi me Zotin nuk nënkupton lëvizjen fizike. Afrimi i njeriut me Zotin bëhet atëherë kur robi lirohet nga dëshirat e veta, nga nefsi i vet dhe nga çfarëdo e kushdo tjetër përveç Zotit, dhe kridhet në nënshtrimin dhe në dashurinë ndaj Tij. Pra, ai zhytet në oqeanin e dashurisë së Zotit në atë mënyrë që të mos ketë më me vete asnjë ndikim personal dhe ai i gjithi dorëzohet nën kontrollin e Zotit. Në këtë pozicion, atributet e Zotit manifestohen në zemrën e pastër të robit. Pas kësaj, fillon një proces tjetër në qenien e robit, që përmendet në fjalën vijuese “tedel-le” e që do të thotë “ai zbriti poshtë”. Kjo zbritje e Profetit Muhammed s.a.v.s. nënkupton kthimin e tij te krijesat, por të praruar me atributet Hyjnore, me dhembshurinë dhe mëshirën Hyjnore. Sa më i përsosur të jetë procesi i afrimit me Zotin, aq më e plotë është edhe zbritja te krijesat e Tij. Kjo zbritje e bën robin, pra Profetin, edhe Kalif (mëkëmbës) të Allahut dhe po kjo është ajo që thotë Zoti “fryj në të prej Shpirtit Tim”. Andaj, Profeti Muhammed s.a.v.s. si njeriu i përsosur, së pari iu afrua Zotit në mënyrë të përsosur, e më pas iu drejtua njerëzimit në mënyrë të përsosur. Kjo si pamje, në ajetin nr. 10, është paraqitur përmes dy harqeve. Harku i sipërm është ai i Zotit, kurse harku i poshtëm është i krijesave, pra i njerëzve. Duke krijuar kontakt me të dyja harqet, ai bëhet vija e mesme që i ndan ato. Pas afrimit me Zotin, ai kthehet te krijesat, për arsye se afrimi i mëtejshëm me Zotin është i lidhur me shërbimin e krijesave. Shkurt, ngaqë Profeti Muhammed s.a.v.s. u përsos në dashurinë ndaj Zotit dhe iu afrua përsosmërisht Atij, më pas, po në këtë masë iu afrua njerëzimit, ai u bë vija e mesme mes dy harqeve. Kjo pikërisht i siguroi prej Zotit edhe të drejtën për ndërmjetësimin dhe ai u quajt ndërmjetësues (arab. shafī).