Ajeti i referohet ëndrrës që Profeti i Shenjtë ^s.a.v.s. e kishte parë se ai po kryente tavafin e Qabes me shokët e tij. Ai u nis për në Mekë me rreth 1500 shokë të tij për të kryer Umranë. Kurejshët nuk i lejuan të hynin në Qabe, megjithëse surja ishte e qartë dhe e theksuar se vizioni i Profetit ishte i vërtetë dhe se muslimanët me siguri do të hynin në Qabe dhe do ta kryenin Umranë. Por kur muslimanët nuk arritën ta realizonin ëndrrën dhe u detyruan të bënin Marrëveshjen e Hudejbijes, disa sahabë u mërzitën. Profeti ^s.a.v.s. i qetësoi duke thënë se Zoti nuk i kishte thënë atij se vizita në Qabe do të bëhej pikërisht atë vit. Kështu që, ëndrra e tij u realizua vetëm një vit më vonë, në përputhje me kushtet e vendosura në Marrëveshjen e Hudejbijes. Udhëtimi i Profetit të Shenjtë, përveçse shërbeu për të vendosur themelet e disa fitoreve shumë të mëdha, për të cilat u tha në ajetet më lart, krijoi një precedent që tregoi se ndonjëherë edhe Profetët e mëdhenj të Zotit mund të mos interpretojnë saktë profecitë që u jep Zoti, dhe se dija e vërtetë u vjen vetëm prej Zotit.