-
25:53فَلَا تُطِعِ الۡکٰفِرِیۡنَ وَ جَاہِدۡہُمۡ بِہٖ جِہَادًا کَبِیۡرًا ﴿۵۳﴾Andaj, mos ndiq mohuesit dhe përmes këtij (Kurani) bëj një xhihad madhor me ta.Shpjegime
Të përpiqesh e të angazhohesh në përhapjen e mesazhit të Islamit me anë të argumenteve që paraqet Kurani i Shenjtë, pra me anë të përpjekjeve intelektuale, e jo përmes armës e dhunës, është një xhihad shumë i madh. Është ky mesazhi i këtij ajeti. Sipas shumë dijetarëve, xhihad do të thotë të marrësh armën në dorë dhe të luftosh kundër atij që nuk e pranon fenë Islame, madje edhe kundër atij që quhet musliman por që e ndjek Islamin jo në mënyrën siç e kuptojnë ata, por në një mënyrë tjetër. Me keqardhje pohojmë se historia është dëshmitare se bazuar te këto fetva të të ashtuquajturve dijetarë, shumë shtete islamike kanë luftuar kundër njëra-tjetrës duke bërë vëllavrasje të madhe, të cilën e quajtën “xhihad”. Por në të vërtetë, ky nuk është mësimi i Kuranit, dhe as nuk ka qenë kurrë. Është i dhimbshëm fakti që në shekujt e fundit, shumë sekte që e quajnë veten muslimane, madje disa edhe shtete islamike, praktikisht këtë kuptim ia kanë veshur fjalës xhihad, duke ndërmarrë luftëra gjakderdhëse, të cilat i bënë dhe vijojnë t’i bëjnë për arsye politike, ekonomike apo edhe për ekspansionin e territoreve të veta. Si rezultat i kësaj veprimtarie barbare, fjala xhihad u kufizua dhe u përkufizua vetëm me konotacionin e luftës me armë. Këto luftëra mund të quheshin me çfarëdo emri tjetër, por si xhihad fetar kurrsesi jo. Islami është feja e parë në botë, e cila në mënyrë kategorike pohoi: “Nuk ka imponim në fe” (2:257). Allahu i tërheq vëmendje çdo muslimani duke thënë: “Dhe po të donte Zoti yt, do të besonin që të gjithë ata që banojnë në tokë. Ti, a do t’i imponosh vallë njerëzit, derisa të bëhen besimtarë?!” (10:100)
Fjala xhihad rrjedh nga xhehede që do thotë: përpiqem palodhur për një kauzë (Lane). Nga Kurani dhe hadithet e Profetit s.a.v.s. mësojmë tri lloje të xhihadit: (1) xhihadi ose përpjekja kundër djallit dhe vetvetes, për të gjetur Zotin e Madhërishëm (29:70); (2) xhihadi ose përpjekja me anë të argumenteve të Kuranit për të përhapur Islamin (25:53) dhe (3) xhihadi ose përpjekja për t’u mbrojtur nga ata që ju persekutojnë në mënyrë kolektive, ju dëbojnë nga vendi juaj dhe ju sulmojnë për shkak të besimit (22:39-42). Tek po kthehej nga një betejë, Profeti s.a.v.s. këtë të fundit e quajti si xhihadin më të vogël, kurse xhihadin kundër vetvetes si më të madhin. (Alauddin El-Mutteki, “Kenzul Umal”, Kitabul-xhihad fil-xhihadil-ekber minel-a’mal, vëll. 4, hadithi 11260, botuar nga “Mekteba Et-turathul Islamiji”, Haleb).
Sipas Kuranit dhe haditheve të Profetit s.a.v.s., është e qartë se dy të parat njihen si xhihadet më të mëdha, kurse ai i fundit si xhihadi më i vogël. Veç kësaj, dy të parat janë të obliguara për çdo musliman, në çdo kohë e në çdo vend, ndërsa ai i fundit është krejtësisht i kufizuar nga rrethanat specifike dhe është i obliguar vetëm kur ka nevojë. Nëse shohim jetën e Profetit Muhammed s.a.v.s., nevoja për xhihadin me armë lindi pas sfilitjesh të skëterrshme shumëvjeçare që armiqtë ia bënë muslimanëve: së pari muslimanëve ua hoqën të drejtën për të adhuruar Allahun, Zotin e Vetëm; për një kohë të gjatë i përndoqën dhe shumë të tjerë i vranë, pastaj, muslimanët mërguan në një vend tjetër për të gjetur paqe, por kundërshtarët i ndoqën edhe atje dhe i sulmuan, të gjithë këtë e bënë vetëm për shkak të besimit. Në këto kushte, Zoti u dha muslimanëve të drejtën e vetëmbrojtjes, pra të xhihadit me armë.
Themeluesi i Xhematit Musliman Ahmedia, Hazret Mirza Ghulam Ahmed a.s., në fund të shekullit 19-të, u bëri thirrje muslimanëve të hiqnin dorë nga xhihadi me armë, pasi nuk ishte më koha për një xhihad të tillë sepse muslimanët tanimë gëzonin lirinë e besimit thuajse në të gjithë botën. Ai theksoi se në kohën e sotme kur të gjitha fetë kanë dalë në arenën e argumenteve, edhe teknologjia ka avancuar deri në atë masë që komunikimi mes njerëzve është bërë shumë më i lehtë sesa në kohën e Profetit Muhammed s.a.v.s., ne duhet të luftojmë përmes Kuranit të Shenjtë, duke u thelluar në dijet e tij dhe duke përhapur argumentet e tij. Kjo pikërisht do të ishte edhe koha e ardhjes së Imam Mehdiut, sepse pikërisht në këtë kohë do të provohej epërsia e Islamit mbi fetë e tjera, siç është e parashikuar në 61:10. Prandaj, edhe Profeti Muhammed s.a.v.s. tha se Mesihu i Premtuar “do ta ndërpresë luftën (fetare)” (Askalani, Sherh Buhari, 3448) dhe se në kohën e tij “lufta (fetare) do të dorëzojë armët e saj” (Musned Ahmed, 9323). Në vitin 1902, duke iu drejtuar muslimanëve, Hazret Mirza Ghulam Ahmedi, Mesih i Premtuar a.s. gjithashtu u tha – “Çdokush që do të shkojë për luftë edhe pas këtij urdhri; le ta dijë se do të turpërohet rëndë nga mohuesit!” (“Ruhani Khazain” vëll. 17, “Tohfa-e-Gularvije”, f. 78). Historia njëqindvjeçare është dëshmitare e faktit se sa shumë humbje “xhihadistët” i shkaktuan Islamit dhe muslimanëve. Lexoni edhe 22:42.