Asnjë njeri që bëhet Profet, përpara se Zoti ta zgjedhë atë, nuk ushqen në zemër asnjë dëshirë të fshehtë që ai të bëhet sundues ose lider i njerëzve. Profetët përpara se të marrin profetërinë, preferojnë të jetojnë në vetmi dhe të mënjanuar nga njerëzit. Më pas Zoti i nxjerr ata me urdhrin e Tij. Atëherë ata detyrohen të dalin në publik. Hazret Musai ^a.s., për shembull, nuk kishte as dëshirën më të vogël që të bëhej prijës i popullit të tij. Madje, kur Zoti e njoftoi për këtë detyrë, i paraqiti justifikime të ndryshme. I tha – Cakto vëllain, ai është më elokuent se unë. Në të njëjtën mënyrë, ky ajet pasqyron ndjenjat e Profetit Muhammed ^s.a.v.s., dhe ai u thotë njerëzve – Unë nuk kisha asnjë dijeni për Parinë e Lartë se çfarë po debatonin ata për profetërinë time! Ky ajet gjithashtu tregon se kur Zoti vendos të ngrejë në botë një profet, Ai ua zbulon dëshirën e Tij atyre engjëjve që janë më të afërt me Të dhe të cilët quhen “Paria e Lartë”. Këta engjëj diskutojnë mes tyre këtë çështje të rëndësishme. Një ngjarje e tillë përmendet në 2:31 për çështjen e Hazret Ademit. Edhe këtu, pas një ajeti, Zoti e sjell shembullin e Ademit ^a.s..