Kuptimi i parë i ajetit është që zemrat qetësohen vetëm me përmendjen e Allahut, por këto fjalë përmbajnë një realitet dhe filozofi të thellë. Kur njeriu e kujton Zotin me sinqeritet dhe besnikëri të plotë, kur gjatë gjithë kohës është i bindur se ai qëndron përpara Zotit, zemra e tij ndien madhështinë e Tij dhe, duke pasur druajtje ndaj Tij, ai ruhet nga mëkatet dhe ligësitë, përparon në druajtjen ndaj Tij dhe në dëlirësi. Kështu vijon, derisa atij i zbresin engjëjt e Zotit që i japin lajme të mira, i hapin rrugën e komunikimit me Zotin përmes ëndrrave të vërteta, shpalljes dhe keshfit. Atëherë, si të thuash, ai e sheh Allahun e Madhërishëm, dhe sipas aftësisë që ka, dëshmon fuqitë e përtejme të Zotit. Në këtë fazë, e cila është grada e Profetëve, njeriu nuk ka asnjë brengë, dhe zemra e tij në çdo situatë është e lumtur. Kështu, kënaqësia më e madhe, të pavarëson nga kënaqësitë e vogla. Realisht, njeriu e ka në gjenezën e tij kërkimin e Zotit, dhe ky pikërisht është edhe objektivi kryesor i jetës së tij. Kur e arrin këtë objektiv, njeriu përjeton paqen dhe lumturinë e vërtetë, sepse ai qetësohet në prehjen e Krijuesit.