Nëse studiojmë historinë e bijve të Izraelit, do të vëmë re se njëra prej arsyeve kryesore për të cilën ata e pranuan Hazret Musain ^a.s. ishte që të çliroheshin nga skllavëria ndaj Faraonit. Kurse për sa u përket çështjeve shpirtërore dhe zbatimit të porosive të Zotit, ata shpesh u treguan të dobët dhe shkelës. I thoshin Hazret Musait ^a.s. – Nuk të besojmë ty, o Musa, derisa nuk do ta shohim Zotin përballë (2:56); “shko ti dhe Zoti yt dhe luftoni, kurse ne këtu do të rrimë” (5:25); Sapo Musai ^a.s. mungonte, ata e merrnin viçin për Zot. E kundërshtonin Profetin e tyre me kokëfortësi. Kurse fuqia bekuese e Profetit Muhammed ^s.a.v.s. ishte aq e madhe saqë ata që po sipas Kuranit bënin jetë shtazarake (25:45), u pastruan, u dëlirësuan dhe u bënë gati për t’u flijuar porsi kurbane në rrugën e Allahut. Një shembull i tillë nuk gjendet në asnjë popull tjetër të mëparshëm. Ditën e betejës së Bedrit, kur muslimanët nuk ishin të paralajmëruar siç duhet për një përballje fizike me mohuesit, Hazret Mikdad bin Esvedi ^r.a. i tha – O i Dërguari i Allahut! Ne nuk të themi siç bijtë e Izraelit i thanë Hazret Musait ^a.s. “shko ti dhe Zoti yt dhe luftoni …” por të themi na pri e ne do të jemi me ty! (Buhari, nr. 4609).