Ajetet 151-153: Në këto ajete Zoti e lidhi besimin në Të me besimin edhe në të dërguarit e Tij. Pra, nuk mund të bësh ndarje mes Zotit dhe të dërguarve të Tij. Zoti e ka gdhendur te njeriu aftësinë për të pranuar Njëshmërinë e Zotit, por këtë mund ta krahasonim me shkëndijën që “gjendet” në gur. Profeti, pra i dërguari i Zotit është si strall që e godet gurin dhe ndez shkëndijën e Njëshmërisë së Zotit në zemrën e njeriut. Kështu që, kur njëshmëria e Zotit zhduket nga ndonjë vend, vetëm i dërguari i Tij e risjell atë. Zoti është një thesar i fshehtë dhe Ai e zbulon Veten përmes profetit. Andaj, besimi në të dy është i domosdoshëm. Veç kësaj, ajetet 151-152 hedhin poshtë ideologjinë e atyre që i mohojnë kategorikisht hadithet, sepse flasin për njerëzit që tentojnë të bëjnë ndarje midis fjalës së Allahut dhe asaj të të Dërguarit, madje, që e refuzojnë fjalën e të Dërguarit. Ajeti 153 e përforcon edhe më shumë idenë se ata që vërtet besojnë Allahun dhe të Dërguarin, nuk bëjnë asnjë ndarje midis thënieve të Allahut dhe të të Dërguarit. Lexoni 6:165.