1) Kible është fjalë e gjuhës arabe që do të thotë drejtim. Në terminologjinë e fesë Islame, ajo nënkupton drejtimin nga Qabeja, drejtim në të cilin besimtari duhet të jetë gjatë faljes së namazit.

2) Në disa ajete të mëparshme një referencë e theksuar iu bë faktit se në zbatim të një plani Hyjnor, Hazret Ibrahimi ^a.s. kishte vendosur gruan e tij, Haxheren, dhe djalin, Ismailin, në Luginën e zymtë dhe djerrë të Mekës. Kur Ismaili u rrit, Ibrahimi ^a.s. e rindërtoi Qabenë me ndihmën e tij dhe gjatë rindërtimit të saj iu lut Zotit që të ngrinte në mesin e arabëve një Profet të madh, i cili të ishte Prijësi i njerëzimit për të gjitha kohërat (2:128-130). Pra, deri në kohën e Ibrahimit ^a.s., vendi ku ndodhej Qabeja ishte një humbëtirë. Vetëm në kohën kur u shfaq ky Profeti i madh, plani i Zotit hyri në veprim dhe Qabeja u bë kible për mbarë njerëzimin. Por ndërsa ishte në Mekë, Profeti i Shenjtë ^s.a.v.s., në përputhje me praktikën e tij të vjetër dhe gjithashtu me urdhrin Hyjnor, falej duke e drejtuar fytyrën kah Jerusalemi, i cili ishte kiblja e Profetëve izraelitë. Pasi mërgoi në Medine ai vazhdoi të falej me fytyrë nga Jerusalemi, por pas disa muajsh, u zbrit urdhri Hyjnor të kthente fytyrën drejt Qabesë.