1) Fjala xhenet (pemishte a kopsht) që gjendet në këtë ajet nuk i referohet parajsës jashtë planetit të Tokës, por një vendi ideal që u quajt parajsë për shkak të papranisë së ligësive, një vend që Allahu caktoi për Profetin Adem ^a.s. dhe pasuesit e tij për të jetuar lirshëm. Këtu fjala xhenet nuk mund t’i referohet qiellit sepse: së pari, Kurani deklaron qysh në fillim që Ademi u krijua në Tokë (2:37); së dyti, xheneti i botës së përtejme është një vend nga i cili, sipas Kuranit, askush nuk dëbohet kurrë, pasi të ketë hyrë një herë në të (15:49), ndërsa xhenetin ku qe Ademi, u detyrua ta linte (2:37). Kjo tregon se xheneti ose kopshti në të cilin banoi Ademi ^a.s., ishte një vend në këtë tokë, të cilit iu dha ky emër për shkak të pjellorisë së tokës dhe gjithashtu, për shkak të padjallëzisë së njerëzve që banonin aty. Në momentin kur djalli ndërhyri në punët e tyre, Zoti e porositi Hazret Ademin ^a.s. dhe popullin e tij të mërgonin dhe të jetonin diku tjetër.

2) Sipas Biblës, pema e ndaluar ishte pema e njohjes të së mirës dhe të së keqes (Zanafilla 2:‌17). Por sipas Kuranit të Shenjtë, pasi hëngrën nga pema e ndaluar, Ademi dhe Hava (Eva) mbetën lakuriq, që do të thotë se, ndryshe nga dija që është burim i mirësisë, pema ishte një burim i së keqes, për sa kohë që ata e gjeten veten të dobët pasi hëngrën diçka nga ajo. Pikëpamja Kuranore është dukshëm e saktë, sepse të privohej njeriu nga dituria do të thoshte të rrëzohej vetë qëllimi për të cilin ai ishte krijuar. Kurani dhe Bibla, megjithatë, duket se pajtohen në pikën që pema nuk ishte ndonjë pemë fizike, por është përmendur si një metaforë, sepse pemët fizike nuk kanë karakteristika të tilla që u përmendën qoftë nga Kurani, qoftë nga Bibla. Pra, pema duhet të përfaqësojë diçka tjetër. Fjala arabe esh-shexheretu (pema) në arabisht, ka edhe kuptime të tjera. Një kuptim i saj është grindje (4:66). Diku tjetër po në Kuran përmenden shembuj të dy llojeve të pemëve: (1) pema e mirë dhe (2) pema e keqe (14:25-27). Gjërat dhe mësimet e pastra krahasohen me pemën e mirë, dhe ato të papastra me pemën e keqe, sepse njeriu korr atë që mbjell. Duke pasur parasysh këto shpjegime, ajeti nënkupton: (1) se Ademi ishte urdhëruar të shmangte grindjet; (2) se ai ishte paralajmëruar për rreziqet se ç’do t’i ndodhte nëse do t’i afrohej pemës së ndaluar, gjërave të ndaluara të Sheriatit që Allahu i kishte shpallur atij.

3) Në arabisht, foljet dhe emrat, përveç njëjësit dhe shumësit, kanë edhe numrin dyjës. Në këtë ajet foljet janë në numrin dyjës, pra Zoti u drejtohet vetëm Ademit dhe gruas së tij. Por kjo nuk do të thotë se vetëm ata dy jetonin në xhenet, sepse ajetet vijuese tregojnë se aty kanë qenë edhe të tjerë. Për shembull, më tutje thotë “Dilni të gjithë nga këtu” (2:39), folja është në shumës, gjë që tregon se ata kishin edhe bij të tyre. Lexoni edhe 7:12.