Engjëjt nuk e kundërshtuan qëllimin e Zotit dhe as nuk pretenduan epërsi ndaj Ademit. Pyetja e tyre erdhi pasi u njohën me shpalljen e Zotit, me planin e Tij, për të caktuar një mëkëmbës (kalif). Mëkëmbësi nevojitet atëherë kur duhet të ruhet rendi dhe të zbatohet ligji. Padakortësia, në dukje, e engjëjve nënkuptonte se do të kishte njerëz në tokë që do ta shkelnin ligjin, që do të bënin çrregullime dhe do të derdhnin gjak. Njeriu do të ishte i pajisur me fuqi të mëdha për të bërë të mirën dhe të keqen, dhe engjëjt folën për anën më të errët të karakterit të tij, por Zoti e dinte se po ky njeri mund të ngrihej në lartësi të tilla morale, sa të bëhej pasqyra e atributeve Hyjnore, duke i parakaluar edhe engjëjt. Siç përmendet në udhëtimin e Miraxhit, kur në një pikë edhe krye-engjëlli Xhibrail ^a.s. i kërkoi Profetit ta vijonte udhëtimin vetëm, pasi më andej as ai nuk mund të shkonte dot. Është interesante që historia e Hazret Ademit ^a.s. në Kuranin e Shenjtë fillon me fjalët “Dhe kur Zoti yt u tha engjëjve…”, pra, duke iu drejtuar Profetit Muhammed ^s.a.v.s., gjë që tregon se nuk ishte vetëm Hazret Ademi ^a.s. qëllimi i gjithë këtij plani Hyjnor, por të gjithë të Dërguarit e Zotit që do të vinin njëri pas tjetrit dhe kulmi i tyre do të ishte pikërisht Profeti Muhammed ^s.a.v.s.. Kësaj ane të ndritshme të karakterit njerëzor i referohen fjalët “Unë e di atë që ju nuk e dini”.