Profeti s.a.v.s. sillej shumë mirë me fqinjët. Ai thoshte:
“Xhibraili shpesh më porosit që të sillem mirë me fqinjët sa druaj që ndoshta edhe fqinjit do t’i jepet e drejta në trashëgimi”.[1]
Ebu Dherri r.a. thotë që i Dërguari i Allahut s.a.v.s. i thoshte:
“O Ebu Dherr, kur gatuan çorbë, shtoji pak ujë që t’ua dërgosh edhe fqinjëve”.[2]
Padyshim, kjo nuk do të thotë që të mos u japësh fqinjëve gjëra të tjera, por arabët ngaqë ishin beduinë, ushqimi i tyre më i preferuar ishte çorba. Për këtë arsye, Profeti s.a.v.s. e përmendi çorbën, për të thënë se mos mendoni vetëm për shijen, por edhe për fqinjin që edhe ai të bashkohet në ushqimin tuaj.
Ebu Hrejrah r.a. thotë se i Dërguari i Allahut s.a.v.s., një ditë, teksa ishte ulur, na tha:
“Pasha Zotin, nuk është besimtar ai; Pasha Zotin, nuk është besimtar ai; Pasha Zotin, nuk është besimtar ai!” Sahabët r.a. e pyetën: “Kush nuk është besimtar o i Dërguari i Allahut?” Ai tha: “Ai, që prej keqsjelljes së vet, bën që fqinjët të mos ndihen të sigurt”.[3]
Ai i këshillonte edhe gratë që të kujdeseshin për fqinjët. Në një vaz që u bëri grave, ai tha:
“Nëse dikush nga ju gjen qoftë një kofsh dhie, ajo duhet ta ruajë të drejtën e fqinjit edhe në të”.[4]
Profeti s.a.v.s. shpesh i këshillonte sahabët:
“Nëse fqinji juaj ngul një gozhdë apo ndonjë gjë tjetër në murin tuaj ose prej tij merr ndonjë punë që nuk ju sjell ndonjë dëm, atëherë mos e ndaloni”.[5]
Ebu Hurejrah r.a. rrëfen që i Dërguari i Allahut s.a.v.s. tha:
“Çdokush që beson në Zotin dhe në ditën e ahiretit, nuk duhet të lëndojë fqinjin e tij. Çdokush që beson në Zotin dhe në ditën e ahiretit, ai nuk duhet të lëndojë mikun e tij. Çdokush që beson në Zotin dhe në ditën e ahiretit, ai ose të thotë fjalë të mira, ose të heshtë”.[6]
[1] Buhariu, Kitabul-edab, bab el-uesati bil-xhar.
[2] Muslimi, Kitabul-birri ues-silah bab el-uesijeti bil-xhari uel-ihsani ilaihi.
[3] Buhariu, Kitabul-edeb, bab ithmi men la ja’min xharah bi uaikihi.
[4] Buhariu, Kitabul-edeb, bab la tahkirena xharatun li xharetiha.
[5] Buhariu, Kitabul-mazalim, bab la jemnau xharun xharahu.
[6] Buhariu, Kitabul-edeb, bab men kana ju’minu billahi uel jeumil-akhiri.