Mërgimi në Abisini
Me emrin e Allahut, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëbërësit.
Nuk ka të adhurueshëm tjetër përveç Allahut, Muhammedi është i Dërguari i Allahut.
Muslimanët që besojnë se Hazret Mirza Ghulam Ahmedi a.s.,
është Imam Mehdiu dhe Mesihu i Premtuar.
Kapitujt (Lexoni kapitujt Online)
  1. Fjala e botuesit
  2. Ku dallojnë profetët nga filozofët?
  3. Arabia gjatë kohës së lindjes së Profetit Muhammed s.a.
  4. Lindja e Profetit Muhamed s.a.
  5. Martesa e Profetit me Hatixhen r.a.
  6. Shpella Hira dhe shpallja e parë e Kuranit
  7. Grupi i parë i besimtarëve
  8. Dhuna e mekasve ndaj muslimanëve
  9. Torturat ndaj Profetit Muhammed s.a.v.s.
  10. Mesazhi i Islamit
  11. Mërgimi në Abisini
  12. Ankesa e mohuesve tek Ebu Talibi dhe vendosmëria e Profetit s.a.v.s.
  13. Pranimi i Islamit nga Omeri r.a.
  14. Bojkotimi ndaj muslimanëve dhe vdekja e Hatixhes dhe e Ebu Talibit
  15. Udhëtimi i Profetit Muhamed s.a.v.s. drejt Taifit
  16. Zhvillime të rëndësishme dhe takime me medinasit përpara Hixhretit
  17. Hixhreti i Profetit s.a.v.s. nga Meka drejt Medinës
  18. Ardhja e Profetit Muhammed s.a.v.s. në Medinë
  19. Medinasit pranojnë Islamin, mekasit tërbohen
  20. Vëllazëria midis ensarëve dhe muhaxhirëve dhe marrëveshja me hebrenjtë
  21. Rifillimi i dhunës nga mekasit dhe masat mbrojtëse nga Profeti Muhammed s.a.v.s.
  22. Themelimi i qeverisë islame në Medinë
  23. Beteja e Bedrit – shkaqet dhe rezultatet
  24. Beteja e Uhudit
  25. Urdhri për ndalimin e pirjes së alkoolit dhe ndikimi i tij i jashtëzakonshëm
  26. Intrigat e fiseve mohuese pas betejës së Uhudit
  27. Beteja e Hendekut, mësymje kundër Medinës nga e gjithë Arabia
  28. Ndëshkimi i Benu Kurejdhëve për pabesinë e tyre
  29. Fillimi i triumfit të muslimanëve
  30. Mësimi i judaizmit, i krishterimit dhe i Islamit lidhur me luftën – Përqasje
  31. Sulmet pas betejës së Hendekut
  32. Marrëveshja e Hudejbijes
  33. Letrat drejt mbretërve
  34. Rrethimi i kështjellës së Khejberit dhe tri ngjarje të çuditshme
  35. Tavafi rreth Qabes, martesa e Profetit pas tavafit dhe një histori dashurie
  36. Beteja e Mu’tes
  37. Çlirimi i Mekës – Triumfi mbi Mekën
  38. Beteja e Hunejnit
  39. Pas çlirimit të Mekës dhe betejës së Hunejnit
  40. Beteja e Tebukut
  41. Haxhi i lamtumirës dhe një fjalim i Profetit Muhammed s.a.v.s.
  42. Vdekja e Profetit Muhammed s.a.v.s.
  43. Gjendja e sahabëve në kohën e vdekjes së Profetit Muhammed s.a.v.s.
  44. PJESA II – Karakteri i Profetit Muhammed s.a.v.s.
  45. Pastërtia e jashtme dhe e brendshme e Profetit Muhammed s.a.v.s.
  46. Thjeshtësia e Profetit Muhammed s.a.v.s.
  47. Dashuria dhe adhurimi i Profetit ndaj Zotit
  48. Mbështetja te Zoti i Lartësuar
  49. Mirësjellja e Profetit s.a.v.s. ndaj njerëzve
  50. Virtytet e larta të Profetit s.a.v.s.
  51. Vetëpërmbajtja e Profetit Muhammed s.a.v.s.
  52. Drejtësia e Profetit Muhammed s.a.v.s.
  53. Kujdesi për të varfrit dhe respektimi i ndjenjave të tyre
  54. Mbrojtja e pasurive të të varfërve
  55. Mirësjellja e tij ndaj skllevërve dhe shërbëtorëve
  56. Mirësjellja e Profetit s.a.v.s. ndaj grave
  57. Praktika e Profetit s.a.v.s. në lidhje me të vdekurit
  58. Mirësjellja e tij ndaj fqinjëve
  59. Mirësjellja me prindërit dhe me të afërmit e tjerë
  60. Shoqëria e mirë dhe kujdesi për besimin e shokëve
  61. Mbulimi i gabimeve të të tjerëve
  62. Durimi, anashkalimi, bashkëpunimi
  63. Vërtetësia tek Profeti Muhammed s.a.v.s.
  64. Urrejtja për spiunazhin, mashtrimin dhe zhgënjimin
  65. Mëshira ndaj kafshëve
  66. Liria fetare, trimëria, dashuria për njerëzit me aftësi të kufizuara dhe mbajtja e premtimit
Jeta

Kur tirania e mohuesve kaloi kufijtë, Profeti Muhammed s.a.v.s. mblodhi ndjekësit e tij dhe u tha:

“Në Perëndim, matanë detit është një vend, ku njerëzit nuk persekutohen për shkak të fesë së tyre, nuk vriten edhe sikur të kenë një fe tjetër. Mbreti i atij vendi është i drejtë. Ndaj, mërgoni atje, ndoshta do t’ju lehtësohen mundimet”.

Disa muslimanë, që ishin burra, gra dhe fëmijë iu bindën thirrjes së Profetit dhe u nisën drejt Abisinisë, sado që largimi nga Meka për ta nuk ishte aspak i lehtë. Banorët e Mekës veten e kujtonin kujdestarë të Qabes dhe largimi prej saj ishte një tronditje për ta. Këtë mund ta pranonte vetëm ai që kishte humbur të gjitha gjasat për të mbijetuar në Mekë. Prandaj, mërgimi i tyre shënohet si një ngjarje tejet e dhimbshme. Edhe këtë, atyre iu desh ta bënin vjedhurazi, pasi dinin që nëse banorët e tjerë do të merrnin vesh që viktimat e tyre po u largohen, ata nuk do t’i linin të dilnin nga Meka. Për këtë arsye, ata ishin të detyruar ta mbanin sekret planin e tyre dhe të largoheshin pa u thënë lamtumirë as të afërmve, as miqve të tyre.

Gjendja ishte kaq e rënduar, saqë edhe njerëzit që i kanë parë duke u larguar nga Meka, nuk mbetën të pashqetësuar. Në kohën kur karvani i tyre po nisej, Omeri r.a., që ende ishte jobesimtar, madje, ishte një armik i përbetuar dhe persekutues i muslimanëve, rastësisht u takua me disa prej tyre, ndër të cilët ishte një grua e quajtur Umi Abdullah. Duke parë kafshët e tyre të ngarkuara me gjësendet e shtëpisë, Omeri r.a. sakaq e kuptoi që këta po largohen nga Meka.

“A po na largoheni?!” e pyeti Omeri, Umi Abdullahën.

“Po për Zotin”, u përgjigj ajo, “do të shkojmë në ndonjë vend tjetër, sepse shumë na keni shqetësuar dhe na keni persekutuar. Ne nuk do të kthehemi në vendin tonë, derisa nuk do të na mundësohet ndonjë lehtësim prej Zotit”.

Umi Abdullah rrëfen:

“Omeri me sy të njomur e me një zë të mallëngjyer tha: “Mirë atëherë, Zoti qoftë me ju”, pastaj ktheu kokën menjëherë dhe më la përshtypje se edhe ai u trishtua tej mase nga kjo ngjarje”.[1]

Kur banorët e Mekës e morën vesh mërgimin e bashkatdhetarëve, ata i ndoqën deri në bregdet, por nuk i kapën dot, sepse karvani i tyre tashmë ishte nisur në drejtim të Abisinisë. Mekasit vendosën të dërgojnë një delegacion te Mbreti i Abisinisë për ta ngërmuar atë kundër muslimanëve dhe për t’ia mbushur mendjen që ai t’ia dorëzojë muslimanët mekasve dhe gjithashtu t’i ndëshkojë ata për “shkeljen” që kanë bërë duke u ikur dënimeve të shpallura kundër tyre nga krerët e Mekës. Në delegacionin mori pjesë edhe Amr bin El-As, i cili më vonë do të bëhej musliman, madje nën komandën e tij do të fitohej Egjipti.

Delegacioni shkoi në Abisini, e takoi Mbretin dhe i nxiti mjaft madje edhe krerët e oborrtarët e tjerë kundër muslimanëve. Por, Zoti i Lartësuar ia forcoi zemrën mbretit dhe pavarësisht nga këmbëngulja e delegacionit mekas dhe e oborrtarëve të tij, ai refuzoi t’ua dorëzonte muslimanët. Kur delegacioni u kthye i dështuar, mekasit thurën një tjetër komplot për t’i risjellë muslimanët e mërguar. Ata u dërguan njoftime, përmes karvanëve që shkonin në Abisini, se gjoja të gjithë banorët e Mekës qenkan bërë muslimanë. Kur ky lajm mbërriti në Abisini, shumica e mërgimtarëve u gëzuan dhe nisën të ktheheshin. Kur erdhën në Mekë, e zbuluan të vërtetën që lajmi ishte vetëm një mashtrim. Disa prej tyre, sërish u kthyen në Abisini, kurse disa të tjerë mbetën në Mekë.

Ndër ata që qëndruan, ishte edhe Osman bin Maz’uni r.a., djalë i një pasaniku të shquar të Mekës. Velid bin Mugira, një mik i babait të tij, e mori në strehë Osmanin, ku ai do të jetonte i qetë. Por gjatë kësaj kohe, ai pa që disa muslimanë të tjerë persekutoheshin dhe u bëheshin mizori të ashpra. Osmani ishte një djalë me sedër. Ai shkoi tek Velidi dhe e njoftoi se po hiqte dorë nga ndorja e tij, ngaqë nuk mund të duronte të jetonte në paqe, derisa muslimanët e tjerë të keqtrajtoheshin. Kështu që, Velidi e dha lajmin që Osmani nuk ishte më në strehën e tij.

Pas kësaj ngjarjeje, një ditë, poeti famëmadh arab, Lebidi, ishte i pranishëm te krerët e Mekës dhe po u lexonte vargjet e tij. Kur ai recitoi vargun:

mergimi“Çdo bekim do të zhduket përfundimisht”,

Osmani e ndërpreu duke thënë:

“Jo, bekimet e xhenetit janë të përhershme”.

Lebidi ishte një njeri i shquar. I zemëruar nga këto fjalë iu drejtua krerëve të Mekës:

“O kurejshë! Miku juaj nuk poshtërohej më përpara në këtë mënyrë. Çfarë është kjo risi?!”.

Dikush iu përgjigj: “Mos ia vërë veshin, ai është një budalla”. Por, Osmani e përsëriti qëndrimin e tij dhe tha që ky nuk është budallallëk, por e vërtetë. Një njeri u ngrit dhe duke i rënë me grusht Osmanit i dëmtoi njërin sy. Edhe Velidi ishte i pranishëm në atë mbledhje. Babanë e Osmanit e kishte mik të ngushtë dhe nuk mundi ta duronte gjendjen e rëndë të djalit të shokut të ndjerë. Osmani nuk ishte më nën strehimin e tij dhe për këtë arsye, sipas zakoneve të Mekës, ai nuk mund ta mbronte aspak. Sa i zemëruar aq edhe i trishtuar iu drejtua Osmanit:

“O djalë i vëllait tim, syri yt do të shpëtonte, për Zotin, nëse do të vazhdoje të ishe në strehimin tim të fuqishëm, por ti vetë e pësove këtë dëm duke dalë nga mbrojtja ime”.

“Mos vajto për fatin e syrit tim”, i ktheu Osmani, “unë vetë e dëshiroja këtë. Madje edhe syri im tjetër, që është i shëndoshë, po qan se përse nuk i ndodhi e njëjta gjë edhe atij.[2] Mua më mjafton modeli i Profetit Muhammed s.a.v.s.. Nëse ai heq vështirësi, pse unë jo? Mua më mjafton mbrojtja e Zotit”.


[1]  Es-siratul-Halabija, vëll. I, Egjipt, 1932, f. 361.
[2]  Esadul-Gabah, vëll. III, Rijad, 1286 Hixhri, f. 385-386.

Shpërndaje
Na kontaktoni ne Whatsapp :)
Shtypni këtu ju lutemWhatsApp