Shoqëria e mirë
Profeti Muhammed s.a.v.s. gjithnjë pëlqente të kishte shokë të sinqertë. Nëse dikush kishte ndonjë dobësi, ia mbulonte dhe në mënyrë të këndshme e këshillonte për ta rregulluar dobësinë. Ebu Musa Ash’eri r.a. thotë që i Dërguari i Allahut s.a.v.s. shembullin e shoqërisë së mirë e jepte me shembullin e atij njeriu që vërtitet duke mbartur myshk, i cili, edhe kur e ha, përfiton nga ai, por edhe nëse e mban, përfiton nga era e këndshme e tij. Ndërsa, shembullin e shoqërisë së keqe, ai e jepte me shembullin e farkëtarit, i cili, duke i fryrë zjarrit të farkës vazhdimisht, ose djeg rrobat e tij, ose trulloset nga era e rëndë e djegies.[1]
Profeti s.a.v.s. shpesh u thoshte sahabëve r.a. që njeriu formon virtytet e tij sipas shoqërisë që ka, andaj, edhe ata duhet të kenë shoqëri të mirë.
Kujdesi ndaj besimit të shokëve
Profeti Muhammed s.a.v.s. kujdesej shumë që askush të mos devijonte nga rruga e drejtë. Një herë, kur ai ishte duke qëndruar në xhami, erdhi Sefija bint Heji r.a., bashkëshortja e tij, për ta takuar. Biseda midis tyre zgjati paksa dhe Profeti s.a.v.s. e mendoi të udhës që ta përcillte deri te shtëpia. Rrugës u ndesh me dy njerëz, për të cilët Profeti s.a.v.s. dyshonte se do të mendonin se ai po shkonte diku me një grua të huaj. Prandaj, ai i ndali dhe u tha:
“Është gruaja ime Sefija”.
Ata thanë: “O i Dërguari i Allahut, ne as që mund të mendojmë t’ju paragjykojmë ju”.
“Shejtani rrjedh në gjakun e njeriut. Druhesha që mos t’jua dëmtonte besimin”, u tha Profeti s.a.v.s..[2]
(Libri “Jeta e Muhammedit s.a.” ju mundëson një depërtim autentik në historinë jetësore të një njeriu, i cili si askush më parë e ndryshoi historinë e njerëzimit)
[1] Muslimi, Kitabul-birri ues-silah, bab istihbab mexhalisetis-salihin.
[2] Buhariu, Kitabul-itikaf, bab hel jekhruxhul-mu’takif li heuaixhihi.