-
وَ لَمَّا رَجَعَ مُوۡسٰۤی اِلٰی قَوۡمِہٖ غَضۡبَانَ اَسِفًا ۙ قَالَ بِئۡسَمَا خَلَفۡتُمُوۡنِیۡ مِنۡۢ بَعۡدِیۡ ۚ اَعَجِلۡتُمۡ اَمۡرَ رَبِّکُمۡ ۚ وَ اَلۡقَی الۡاَلۡوَاحَ وَ اَخَذَ بِرَاۡسِ اَخِیۡہِ یَجُرُّہٗۤ اِلَیۡہِ ؕ قَالَ ابۡنَ اُمَّ اِنَّ الۡقَوۡمَ اسۡتَضۡعَفُوۡنِیۡ وَ کَادُوۡا یَقۡتُلُوۡنَنِیۡ ۫ۖ فَلَا تُشۡمِتۡ بِیَ الۡاَعۡدَآءَ وَ لَا تَجۡعَلۡنِیۡ مَعَ الۡقَوۡمِ الظّٰلِمِیۡنَ ﴿۱۵۱﴾7 : 151 A kad se Musa vratio svom narodu, srdit i žalostan, rekao je: “Ružno je to kako ste postupili poslije mene. Zar ste požurivali naredbu Gospodara svoga?” I baci ploče, i zgrabi glavu svoga brata vukući ga prema sebi. (Harun) reče: “O sine majke moje, mene su doista ljudi smatrali slabićem, i zamalo da me ubiju. Zato ne čini da se neprijatelji raduju nada mnom, i ne stavljaj me sa grješnicima.”