Përgjigjja e kësaj pyetjeje është po ajo që thamë më herët se Sheriati i vërtetë dhe i përsosur i Zotit, në këtë botë ndikon në zemrën e njeriut duke e shndërruar atë nga gjendja kafshërore në njeri, pastaj nga gjendja e njeriut, në njeri me morale dhe pastaj nga gjendja e njeriut me morale në njeri të Zotit.
Gjithashtu, njëri prej ndikimeve të zbatimit të Sheriatit është që njeriu që e ndjek me përpikëri, kupton progresivisht detyrimet që ka ndaj njerëzimit, dhe i përdor forcat e tij të drejtësisë, të mirësisë dhe të dhembshurisë, në kohën e duhur, si dhe gjithçka që Zoti i ka dhënë në formë dijeje, spiritualiteti, pasurie dhe rehatie, i ndan me gjithë njerëzit sipas gradave të tyre përkatëse. Një njeri i tillë, të gjithë të tjerëve u bëhet si një diell që jep dritën e vet të plotë; ai u bëhet si një hënë që merr dritë prej Zotit dhe ua përcjell të tjerëve; ai për ta ndriçohet si dita, për t’ua treguar rrugët e mirësisë; u shërben si nata për të mbuluar gabimet e çdo të dobëti dhe për t’i mundësuar qetësi çdokujt që është i lodhur dhe i dërrmuar; ai u vjen në ndihmë si qielli dhe strehon nevojtarët dhe kohë pas kohe i bekon me shiun e tij; ai përulet thellë porsi toka për t’u bërë shtrat për rehatinë e çdo njeriu, për të marrë çdokënd në rrethin e tij të dhembshurisë dhe për t’u dhënë atyre gjithfarë frutash shpirtërore.
Ky është ndikimi i Sheriatit të përsosur, sepse ai që e zbaton, i përmbush deri në përsosmëri detyrimet ndaj Zotit dhe detyrimet ndaj njerëzve. Ai kridhet në Zot dhe bëhet shërbëtor i sinqertë i krijesave. Ky është ndikimi i zbatimit të Sheriatit në këtë jetë, kurse ndikimi pas kësaj jete do të jetë i tillë që ai do të shohë lidhjen shpirtërore me Zotin, në formë takimi të hapur me Të. Dhe shërbimet ndaj krijesave të Allahut që ai bëri për shkak të dashurisë ndaj Tij, për shkak se e nxisnin besimi dhe dëshira për të bërë vepra të mira, atij do t’i manifestohen në formë pemësh e lumenjsh të xhenetit. Zoti i Madhërishëm, në lidhje me këtë, thotë:
وَ الشَّمۡسِ وَ ضُحٰہَا ۪ۙ﴿۲﴾ وَ الۡقَمَرِ اِذَا تَلٰٮہَا ۪ۙ﴿۳﴾ وَ النَّہَارِ اِذَا جَلّٰٮہَا ۪ۙ﴿۴﴾ وَ الَّیۡلِ اِذَا یَغۡشٰٮہَا ۪ۙ﴿۵﴾ وَ السَّمَآءِ وَ مَا بَنٰہَا ۪ۙ﴿۶﴾ وَ الۡاَرۡضِ وَ مَا طَحٰہَا ۪ۙ﴿۷﴾ وَ نَفۡسٍ وَّ مَا سَوّٰٮہَا ۪ۙ﴿۸﴾ فَاَلۡہَمَہَا فُجُوۡرَہَا وَ تَقۡوٰٮہَا ۪ۙ﴿۹﴾ قَدۡ اَفۡلَحَ مَنۡ زَکّٰٮہَا ۪ۙ﴿۱۰﴾ وَ قَدۡ خَابَ مَنۡ دَسّٰٮہَا ﴿ؕ۱۱﴾ کَذَّبَتۡ ثَمُوۡدُ بِطَغۡوٰٮہَاۤ ﴿۪ۙ۱۲﴾ اِذِ انۡۢبَعَثَ اَشۡقٰہَا ﴿۪ۙ۱۳﴾ فَقَالَ لَہُمۡ رَسُوۡلُ اللّٰہِ نَاقَۃَ اللّٰہِ وَ سُقۡیٰہَا ﴿ؕ۱۴﴾ فَکَذَّبُوۡہُ فَعَقَرُوۡہَا ۪۬ۙ فَدَمۡدَمَ عَلَیۡہِمۡ رَبُّہُمۡ بِذَنۡۢبِہِمۡ فَسَوّٰٮہَا ﴿۪ۙ۱۵﴾ وَ لَا یَخَافُ عُقۡبٰہَا ﴿٪۱۶﴾ 1
Për diellin dhe shkëlqimin e tij! Për hënën kur ajo e ndjek diellin, pra për të marrë dritën e tij për t’ua përcjellë më pas të tjerëve! Për ditën kur tregon shkëlqimin e diellit dhe dallon rrugët! Për natën kur errëson dhe mbulon gjithkënd me perden e errësirës së saj! Për qiellin dhe qëllimin për të cilin ai u krijua! Për tokën dhe qëllimin për të cilin ajo u bë si shtrat! Për shpirtin dhe cilësinë e tij që e barazon atë me të gjitha këto gjëra!
Pra, përsosmëritë që gjenden të shpërndara në gjërat që u përmendën më lart, shpirti i njeriut të përsosur i përmbledh të gjitha në veten e tij dhe ashtu siç këto gjëra i shërbejnë njerëzimit në mënyra të ndryshme, njeriu i përsosur i shërben i vetëm në të gjitha mënyrat, siç e kam shpjeguar pak më lart. Pastaj thotë: U lirua nga vdekja dhe gjeti shpëtimin ai që e pastroi shpirtin e vet në këtë mënyrë, pra që u bë tërësisht i Zotit sikur dielli, hëna, toka etj., dhe u shërbeu krijesave të Zotit.
Të mos harrojmë që në këtë kontekst jeta nënkupton përjetësinë, që do të gjejë njeriu i përsosur. Kjo do të thotë se zbatimi praktik i Sheriatit sjell përjetësinë në jetën tjetër, e cila do të qëndrojë përgjithmonë falë ushqimit që vjen prej takimit me Zotin.
Pastaj thotë: u shkatërrua dhe u dëshpërua nga jeta ai që e shkeli në dhe shpirtin e vet, dhe nuk përdori forcat që i ishin dhënë për të arritur përsosmëritë e caktuara, rrjedhimisht nuk i arriti përsosmëritë, përkundrazi u kthye duke kaluar një jetë të ligë.
Më pas si shembull tha se ngjarja e popullit të Themudit është e ngjashme me ngjarjen e këtij fatligu. Ata e lënduan devenë që ishte deveja e Allahut dhe e ndaluan të pinte ujë nga burimi. Kështu që, fatligu në të vërtetë e lëndoi devenë e Allahut dhe e privoi nga burimi. Kjo tregon që shpirti i njeriut është deveja e Allahut, mbi të cilën njeriu udhëton. Pra, zemra e njeriut është vendi ku projektohen manifestimet Hyjnore. Kurse uji i devesë nënkupton dashurinë dhe njohjen e Zotit, me të cilën ajo rron.
Më pas tha që populli i Themudit kur e lëndoi devenë dhe e ndaloi të pinte ujin e saj, ata i zuri ndëshkimi. Atëherë Zoti i Madhërishëm nuk e mori fare në konsideratë se çfarë do të ndodhte me fëmijët dhe vejushat e tyre, pas ndëshkimit të tyre. Në të njëjtën mënyrë, edhe ai që lëndon devenë e tij dhe e ndalon nga uji, pra e lëndon shpirtin e vet dhe nuk dëshiron ta çojë deri në përsosmëri, do të shkatërrohet.
[1] “Për diellin dhe shkëlqimin e tij! Për hënën kur ajo e ndjek atë! Për ditën kur e ndriçon atë! Për natën kur e mbulon atë! Për qiellin dhe atë që e ndërtoi! Për tokën dhe atë që e shtroi. Për çdo shpirt dhe atë që e përsosi! Ai i shpalli shtrembësitë e tij dhe drejtësitë e tij. Pa dyshim, fitoi ai që e pastroi atë, dhe humbi ai që e shkeli atë. Themudi mohoi për shkak të tërbimit të vet, kur u çua më i ligu i tyre. Atëherë i dërguari i Allahut u tha atyre: “(Kujdes) devenë e Allahut dhe pirjen e saj nga burimi!” Ata e quajtën gënjeshtar dhe e therën (devenë). Atëherë Zoti i tyre i goditi në mënyrë të njëpasnjëshme për shkak të mëkatit të tyre, derisa e rrafshoi (vendin). Dhe nuk u interesua fare për fundin e atij (vendi).” (Esh-Shems 91:2-16).