Disa njerëz hodhën mendimin që surja El-Fatiha nuk është pjesë e Kuranit të Shenjtë dhe, si argument thonë se kopja e Kuranit që kishte Hazret Abdullah Ibni Mesudi r.a. nuk e kishte El-Fatihanë.
Por duhet ditur që kopja e Kuranit e Hazret Abdullah Ibni Mesudit r.a. nuk kishte jo vetëm El-Fatihanë, por edhe dy suret e fundit, domethënë El-Felekun dhe En-Nasin.
Pra, ai nuk i kishte shënuar këto tri sure në kopjen e tij. Ai mendonte që ngaqë surja El-Fatiha recitohet në çdo namaz, duhet të ishte si parathënie e çdo sureje dhe, mundet që edhe për dy suret e fundit të Kuranit, ai të kishte të njëjtin mendim, për shkak se ato përdoren si lutje për të shpëtuar nga shqetësime dhe dëme të ndryshme.
Për këtë arsye, vlerësimi i tij për këto dy sure ishte që ato pavarësisht se janë pjesë e Kuranit, nuk janë pjesë e shkruar e tij. Ndoshta edhe për këto dy sure, ai mendonte se ishin të lidhura me të gjitha suret e tjera.
Mendimi i Abdullah Ibni Mesudit r.a. i cituar më sipër rreth El-Fatihasë vërtetohet nga një rrëfim. Ebu Bekr El-Enbarij përmes A’meshit dhe Ibrahimit rrëfen: Kur u pyet Abdullah Ibni Mesudi r.a. se përse nuk e kishte shkruar El-Fatihanë në kopjen e tij të Kuranit, ai iu përgjigj:
“Po ta kisha shkruar atë, do ta kisha shkruar para çdo sureje”.[1]
Pra, sipas tij, po ta shkruante atë para El-Bekares, do t’i duhej ta shkruante para çdo sureje tjetër. Për këtë arsye, nuk e shkroi as para El-Bekares, në mënyrë që të mos lindte keqkuptimi se ajo ka lidhje vetëm me El-Bekaren.
Si duket, po ky ishte argumenti i tij edhe për dy suret e fundit të Kuranit, përndryshe, si mund të përjashtonte nga Kurani i Shenjtë suren që Profeti Muhammed s.a.v.s. në veçanti e ka quajtur si suren e tij më madhore.[2]
[1] Po aty, fq. 177.
[2] Sahīh el-Bukhārī, kitāb “Fedāilul-Kurān”, bāb “Fadlu fātihatul-kitāb”, hadithi nr. 5006.