Më së pari ata duhet të dini rreth atributeve të Zotit. Mos kujtoni se kjo gjë është e thjeshtë. Pakkush i di, sepse shumica edhe nëse i dinë, nuk i marrin parasysh kur nevojiten ato. Ose nëse i kanë parasysh, nuk ua dinë kuptimin. Për shembull, te muslimanët është si zakon që i mësojnë përmendsh emrat e Zotit pa ua ditur kuptimet, por një zakon i tillë nuk mund të sjellë ndonjë ndryshim shpirtëror te ta. Po ashtu, ata që i dinë kuptimet, shpesh ndodh që nuk i perceptojnë, që ato të mund t’u bënin dobi sadopak.
Për shembull, në arabisht shātun do të thotë dhi. Nëse i thua dikujt që shātun do të thotë “dhi”, por ai nuk e di se çfarë është dhia, atëherë kjo dije është e pavlerë. Pra, është e kotë t’i kujtosh emrat e tillë që nuk të japin ndonjë koncept apo nuk të lënë ndonjë përshtypje në mendjen tënde. Me një fjalë, nuk është e mjaftueshme t’i dish vetëm kuptimet, por duhet që ato të lënë një gjurmë të fortë në qenien tënde. Këtë nuk e di shumica e njerëzve. Për shembull, nëse i pyet se çfarë do të thotë emri Rrab, të gjithë do të thonë Zoti që është Mbajtësi, por ata nuk fitojnë ndonjë mbresë në zemrat e tyre nga ky emër.
Pra, t’i dish atributet e Zotit nuk do të thotë vetëm t’i mbash përmendsh ato, ose vetëm t’i dish kuptimet e tyre, por kur të përmendësh ose të dëgjosh ndonjë atribut, menjëherë zemra duhet të të marrë një mbresë të kuptimit të tij. Për shembull, kuptimi i emrit Rrahman është: Ai që të jep, pa marrë parasysh që je përpjekur apo jo. Në momentin kur ky emër rrjedh në gjuhë, nuk duhet të ndodhë që kuptimi i tij “Ai që jep edhe pa bërë përpjekje” të të vijë si një fjali e gatshme dhe e pamenduar, por favoret që Zoti na bëri pa i parë përpjekjet tona duhet të vijnë si një vetëtimë para nesh e t’i shohim me sytë e zemrës, në mënyrë që zemra jonë të fitojë një përjetim të thellë nga ky atribut i Zotit. Ai që nuk e arrin këtë përjetim, të mendojë hollësisht, derisa të ndiejë në zemër gjithë hijeshinë e atij atributi. Ka shumë njerëz që shpesh përmendin atributet e Zotit por kur i pyet kuptimet e tyre, heshtin. Gjendja e tyre është si e atij njeriu, i cili kur e dëgjoi vjershën:
Qoftë unë, qoftë ti, qoftë Miri
Që të gjithë jemi bërë rob të flokëve të saj.
e kuptoi: “Mua, ty, Mirin, madje të gjithë ne na kanë kapur me zinxhirët e flokëve të saj dhe na futën në burg”.