“Dhe kur Zoti yt u tha engjëjve: “Unë do të vë një mëkëmbës në Tokë”. Ata thanë: “A do të vësh dikë që do të bëjë çrregullime në të dhe do të derdhë gjak, ndërkohë që ne të përkujtojmë Ty me lavdërimin Tënd dhe përmendim shenjtërinë Tënde?” Ai tha: “Unë e di atë që ju nuk e dini.”[1]
Përgjigja për atë që Allahu e dinte dhe atë që u ishte fshehur engjëjve është përgjigjja kur ne si muslimanë, i bëjmë pyetje vetes rreth identitetit dhe imazhit tonë.
Kush jemi ne?
Të dashur lexues! Kush jemi ne? Kjo është një pyetje kaq e rëndësishme që e hasim qindra, nëse jo, mijëra herë gjatë jetës sonë, të cilës pyetje mendojmë se çdo herë u përgjigjemi saktë. Por, a jemi plotësisht të sigurt se kemi deklaruar identitetin tonë të vërtetë? Kush jemi ne në të vërtetë? A jemi ne vetëm një emër dhe mbiemër? Një gjerman, një pakistanez, një arab, një evropian? Një punonjës, akademik, tifoz i apasionuar i ekipit sportiv apo anëtar partie? A mundet ndonjë nga këto përgjigje të pasqyrojë vërtet thelbin e identitetit tonë? Cili është identiteti ynë i vërtetë?
“Kush jam unë dhe nëse po, sa shumë?” Filozofët shpesh e kanë trajtuar thelbin e identitetit njerëzor gjatë historisë, por asnjëherë nuk e kanë deshifruar plotësisht atë. Kjo pyetje rreth identitetit nëse mbetet pa përgjigje mund të çojë në mjegullën e nihilizmit. Sipas nihilistëve, ekzistenca nuk është kuptimi më i lartë. Bota jonë dhe ne jemi produkte të rastësishme.
Universi pothuajse i pafund është zbukuruar nga galaktika të panumërta, secila prej tyre përbëhet nga miliarda dhe miliarda yje, që i bëjnë planetët të lëvizin në orbita të caktuara rreth tyre. Dhe ndër planetët, toka jonë, është e banueshme nga miliona e miliona specie. Truri i njeriut ka më shumë sinapse sesa Rruga e Qumështit ka yje. Funksionaliteti i tij është më kompleks se çdo kompjuter i bërë nga njeriu, dhe projekti i tij është regjistruar vetëm në një pjesë të ADN-së njerëzore. Këto konstante të natyrës dhe ligjeve të natyrës të koordinuara hollësisht zbulojnë një bukuri që mund të gjendet vetëm në veprat e përsosura të artit – të gjitha këto produkte të rastësishme, pa ndonjë sens apo kuptim më të lartë?! Rendi dhe harmonia e gjithë kozmosit na bëjnë në mënyrë të pashmangshme të bërtasim: “Jo!”
Asgjë nuk u krijua rastësisht
“O Zoti ynë! Këto nuk i ke krijuar kot!”[2]
Allahu nuk krijoi për veten asgjë!
“Vërtet, Ne e krijuam njeriun në formën më të bukur.”[3]
Çfarë ishte ajo që ishte e fshehur për engjëjt që Allahu synonte të na dhuronte nga urtësia e Tij gjithëpërfshirëse? Allahu na e zbulon atë në Kuranin e Shenjtë në vende të ndryshme:
“Kur Zoti yt u tha engjëjve: ‘Unë po krijoj njeriun nga balta, dhe kur ta kem formuar dhe të kem fryrë në të prej Shpirtin Tim, atëherë përkuluni dhe tregojini atij druajtje.’ Pastaj të gjithë engjëjt u përkulën me druajtje, pa përjashtim, përveç Iblisit. Ai u bë mendjemadh dhe tashmë ishte prej mosbesimtarëve.”[4]
Pra, njeriu është një krijim shumë i veçantë sepse Allahu i ka dhënë frymën e Tij në të.
Në këtë pikë, fryma hyjnore nënkupton aftësinë e njeriut për të pasqyruar karakteristikat e krijuesit të tij dhe kështu të bëhet i ngjashëm me të. Mesihu i Premtuar a.s. në librin “Hakikatul-Vahji” shpjegon se imazhi i Allahut do të thotë ngjashmëri shpirtërore me Të.
Kjo frymë e Allahut e bën njeriun një krijim kaq sublim, saqë edhe engjëjt, me urdhër të Allahut, iu desh të bënin sexhde para tij. Çfarë grade sublime, çfarë hiri hyjnor!
Dhe kur Zoti i Botëve dhe Krijuesi thërret secilin shpirt që të vijë në ekzistencë nga asgjëja, atëherë Ai gjithashtu i lejon ata të dëshmojnë:
“A nuk jam Zoti juaj?” Ata thanë: “Po, ne dëshmuam.”[5]
Njeriu u krijua sipas imazhit të Zotit
Ne muslimanët ahmedianë jemi të vetëdijshëm se edhe para ekzistencës sonë tokësore ne dëshmuam se Allahu është Zoti ynë, se Ai është origjina jonë dhe vetëm tek Ai kthimi ynë – Inna lil-lahi ve inna ilejhi raxhi‘un.
Origjina dhe kthimi i njerëzve janë të një natyre transhendente, ne duhet të pyesim veten se cilat do të jenë pasojat e këtij imazhi në këtë jetë të kësaj bote. Si shfaqet Shpirti i Zotit në ne? Çfarë na bën saktësisht të ngjashëm me Të?
Kjo është ajo që na shpjegon Hazret Musleh-e-Ma‘udi r.a. në librin e tij “Mesh‘ale-e-Rah”:
“Është vetëm Zoti që nuk bën asnjë veprim për përfitimin e Tij, por vepron vetëm për të mirën e krijesave. Ai është i Vetëmjaftueshëm (Ganij) dhe i lirë nga njollosja e të qenit i varur nga ndonjë përfitim. Çdo gjë që Ai bën është në dobi të krijimit të Tij. Pra, kur një person bën diçka që nuk është në dobi të tij, por të të tjerëve, ai në atë moment është reflektim i Zotit. Vetëm atëherë imazhi i Zotit mund të njihet në qenien e tij.”
Hazret Musleh-e-Ma‘udi r.a. më tej shpjegon:
Profeti i Shenjtë (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) tha: ‘Kur të vini në namazet e së Premtes, duhet t’i parfumosni rrobat tuaja’. Parfumosja mund të marrë vetëm një çast, por aroma mbetet për disa orë, ditë, madje edhe javë, në varësi të cilësisë. Shiu bie vetëm për një periudhë të caktuar kohe, por efekti i tij freskues zgjat me ditë. Një zjarr digjet dhe fiket, por ngrohtësia e tij mbetet në dhomë më pas. Po kështu, nëse besimtari ndihmon të tjerët qoftë duke anashkaluar veten e tij, ai bëhet një pasqyrim i Zotit. Si mund të ndodhë që nga njëra anë një spërkatje e një arome në rroba lë efektin e saj për disa ditë, dielli që tashmë ka perënduar akoma lë ngrohtësinë e tij në tokë, shiu ndalet, por efekti i tij freskues ruhet ende, dhe nga ana tjetër Zoti shfaqet në një person, por efekti zbehet pas përfundimit të punës?
Nëse bëheni pasqyrim i Zotit për vetëm një minutë, gjendja juaj do të vazhdojë të pasqyrojë atributet e Zotit për orë të tëra më pas. Nëse e bëni një veprim të tillë për një moment, do të jeni një pasqyrim i Zotit për orë të tëra. Nëse vazhdoni me këtë moment, ju mund të jeni një pasqyrim i Allahut gjatë gjithë ditës, edhe nëse në sytë e botës ju i keni shërbyer njerëzve vetëm për një ose dy orë…
Hazret Musleh-e-Ma‘udi r.a. gjithashtu thotë:
Jo vetëm që është e mundur, por me siguri shpirti juaj i pastruar do të rritet aq shumë dhe qëllimet tuaja do të jenë aq të pastra sa puna juaj dyorëshe do t’ju bëjë një reflektim të Zotit jo për vetëm 22 orët e ardhshme, por ky imazh i ditës së mëparshme do të vazhdojë të ekzistojë ditën tjetër dhe puna juaj, të cilën e filloni ditën tjetër si imazh i Zotit, do të vazhdojë të rritet, kështu që të dy imazhet do të shumëfishojnë dritën tuaj së bashku dhe trupi juaj gradualisht do të bëhet një koleksion i pafund i imazheve hyjnore. Kushdo që ecën në këtë rrugë – ia kushton jetën Allahut, dhe ky është gjithashtu kuptimi i sakrifikimit të jetës së tij në rrugën e Allahut.
Pra, ne bëhemi imazhi i Zotit! Pyetja e vetme që shtrohet tani është deri në ç’masë secili prej nesh e ndjek këtë përpjekje të vazhdueshme? A i njohim cilësitë e Allahut? Sa prej nesh e pasqyrojnë këtë dhe kështu shfaqin shpirtin hyjnor çdo ditë në shërbim të qenieve njerëzore dhe krijimit? Deri në ç’masë e mbajmë këtë imazh të identitetit brenda nesh dhe imazhin e Zotit si identitet?
A e ka ndryshuar pandemia gjendjen tonë?
Ne, mbi 7 miliardë njerëz në këtë planet, jemi aktualisht në mes të një pandemie. Dhe të gjithë pajtohen se kjo pandemi paraqet një pikë kthese: Jeta më pas nuk do të jetë më siç e kemi njohur para pandemisë. Sidoqoftë, pyetja vendimtare është: çfarë ka ndryshuar kjo pandemi në gjendjen tonë mendore? Sot a jemi më të shqetësuar dhe më të vendosur se më parë në përpjekjen për siguri materiale? Apo jemi ata që e kemi kuptuar se sa e pakuptimtë është jeta tokësore dhe pastaj kërkojmë strehim tek Krijuesi ynë? Duhet vetëm një virus i vogël, aq i padukshëm për syrin e njeriut, për të përmbysur të gjithë botën njerëzore. Botën e atij personi i cili, në mendjen e tij çliroi veten nga zgjedha e natyrës dhe u vendos si një specie e padiskutueshme, nga i sunduar tek sundimtar i saj. Por, ai mësoi se sundimtari i supozuar sot u gjunjëzua nga një virus i vogël dhe u la i pafuqishëm dhe i paaftë.
Aktualisht, shumë njerëz pyesin: a mund të flasim për një ndëshkim hyjnor këtu! Si e njihni ndëshkimin hyjnor? Nëse një person afrohet më shumë me Zotin gjatë një faze vuajteje, dikush flet për një sprovë. Por, pavarësisht nga vuajtja, nëse një person largohet gjithnjë e më larg nga Zoti, vuajtja do të jetë një ndëshkim.
Përballë pandemisë, megjithatë, njerëzit duket se mbajnë qëndrimet e tyre patologjike të pandërprera. Ne vazhdojmë të jetojmë në një shoqëri që ka zgjedhur narcisizmin dhe hedonizmin si idhuj të saj. Ndonëse qytetërimi njerëzor tronditet dhe kërcënohet të shembet, njeriu zhytet paturpësisht në ngutje dhe nxitim drejt kotësive dhe dëfrimeve. Këto zhurma janë të panumërta dhe tani na vijnë në formën e mediave sociale edhe në formën dixhitale. Ndonëse njerëzit mësojnë për mirëqenien e qindra miqve të supozuar në Facebook, ata as që e dinë se si janë fqinjët e tyre. Në vend që të ndajnë bukën e tyre me mbi 155 milionë njerëz të uritur në të gjithë botën, në vend të tyre njerëzit shpërndajnë fotografi të ushqimeve të tyre në Instagram. Gjersa njerëz të panumërt në mbarë botën bëhen viktima të bombardimit qilim, njerëzit vallëzojnë nën ritmin e videove të TikTok.
Ç’thonë psikologët për këtë gjendje?
Shkurtimisht: duket sikur njerëzit po largohen më shumë nga Allahu dhe po i kushtohen gjithnjë e më shumë materializmit, kënaqësisë dhe dekadencës së pakuptimtë. Megjithatë, edhe në këto gjëra ai nuk do të jetë i kënaqur. Kjo është një pije që nuk mund të shuajë etjen e shpirtit! Përparimi teknologjik i njerëzimit nuk ka qenë kurrë kaq i madh, në të njëjtën kohë njeriu kurrë nuk është ndjerë aq i tjetërsuar nga vetja. Ose e thënë sipas fjalëve të profesorit të psikologjisë Paul Verhaeghe:
Asnjëherë nuk është thënë se ishim kaq mirë – por kurrë më parë nuk jemi ndjerë kaq keq. Ideologjia neoliberale tani përshkon jetën tonë deri në cepin e fundit: Ajo formëson perceptimin tonë për veten, marrëdhënien tonë me trupat tanë, partnerët dhe fëmijët tanë – me fjalë të tjera, identitetin tonë. Me sa duket liria e re dhe përgjegjësia personale ka një anë negative. Mesazhi i tyre i nënkuptuar është: Të gjithë mund të jenë të përsosur, të gjithë mund të kenë gjithçka. Ata që dështojnë nuk janë përpjekur mjaftueshëm; kush dështon është vetëm fajtor. Turpi dhe ndjenja e fajit janë rezultati, zemërimi, agresioni dhe pikëllimi i përhapur, dyshimi në vetvete dhe “çrregullime bipolare” – apo edhe iluzion dhe mashtrim kur bëhet fjalë për përmbushjen e katalogëve të performancës së tejmbushur të botës moderne të punës…
Jo gjithçka që shkëlqen është ar
Hazret Mirza Masrur Ahmedi (Allahu e ndihmoftë fuqimisht) kohët e fundit paralajmëroi pikërisht për këtë anë të errët të një lirie të pretenduar:
Jetojmë në një kohë që është plot me materializëm. Ka shumë njerëz inteligjentë në këtë kohë, por ata janë pa spiritualitet dhe vlera morale. Ata e konsiderojnë të artë gjithçka që shkëlqen. Ata vetë nuk e dinë se sa sipërfaqësore janë bërë qëndrimet e tyre dhe sa serioze mund të jenë pasojat për t’u bërë kaq të varur nga materializmi. Jam i sigurt se do të vijë një kohë kur ata do të kuptojnë se konsumi i vazhdueshëm i materializmit të përshkruar në televizion, internet dhe media sociale, si dhe ndjekja e dëshirave të kota, ka qenë në disavantazhin e tyre të madh. Do të shihni se çfarëdo që ata menduan se ishte e mirë dhe përparimtare, në të vërtetë ka shkaktuar një sëmundje shpirtërore dhe morale, siç nuk mund ta ketë parë bota më parë. Ata do të detyrohen të pranojnë se pasuria e botës i la ata të varfër shpirtërisht dhe të falimentuar moralisht. Ne jemi dëshmitarë të tyre, sepse një numër shumë më i lartë se më parë vuajnë nga histeria, depresioni dhe sëmundje të tjera mendore. Unë jam plotësisht i bindur se arsyeja për këtë qëndron në faktin se ata ishin bllokuar në aspiratat dhe dëshirat e tyre materialiste dhe, mbi të gjitha, sepse ata hoqën dorë nga besimi i tyre në Zotin e Plotfuqishëm.[6]
Historia nuk përsëritet, por shpeshherë rimon
“Historia nuk përsëritet, por shpeshherë rimon!” Kjo do të thotë që: nëse studioni historinë e njerëzimit, ju në mënyrë të pashmangshme dhe në mënyrë mahnitëse do të njiheni me modelet që lindin në epoka dhe rajone të ndryshme të botës që duken se përsëriten. Kurani Famëlartë i referohet vazhdimisht fatit të popujve të ndryshëm të cilët – pavarësisht paralajmërimit nga profetët e dërguar atyre – janë larguar nga Allahu dhe kështu i janë afruar rënies së tyre. Historiani musliman Ibn Khaldun e ka përmbledhur këtë parim të përgjithshëm si më poshtë. Sipas tij:
Historia rimon në katër pjesë të njëpasnjëshme. Faza e parë është ai i revolucionit: një grup njerëzish, të udhëhequr zakonisht nga një udhëheqës ose profet, thyejnë traditat dhe zakonet e kohës së tyre dhe bëjnë thirrje për një rend të ri botëror. Në pjesën tjetër, njerëzit punojnë drejt stabilizimit të rendit botëror të sapokrijuar. Në pjesën vijuese, megjithatë, idealet ngadalë bëhen të paqarta dhe vetëm pak kujtojnë motivin dhe viktimat e revolucionit derisa të duken plotësisht të harruara në pjesën e katërt dhe të fundit. Njerëzit këtu humbin plotësisht veten në dekadencë.
Kjo a nuk tingëllon e njohur për ne? A nuk është pikërisht zbrazëtia e identitetit dhe vlerave në të cilat njerëzimi duket se po lëviz aktualisht? Ende askush nuk e di se kush është, nga vjen, apo ku po shkon. Çfarë pjese ndjek? Sipas Ibn Khaldunit,
Faza e katërt do të përfundojë me një revolucion të ri dhe rrethi do të vijë i plotë.
Bota jonë është e pjekur për këtë revolucion. Ajo fjalë për fjalë thërret për një profet, një reformator, i cili thyen kokat e idhujve nga identitetet e rreme dhe i ngre njerëzit përsëri në vendin e mëkëmbësit për të cilin ata synojnë.
Rrëfimi më i suksesshëm në historinë njerëzore
Duke pasur parasysh të gjitha revolucionet që ka parë njerëzimi, vetëm një meriton të quhet me të vërtetë një revolucion. Jam duke folur për revolucionin që Profeti Muhammed (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) ndezi në shkretëtirën e Arabisë në shekullin VII dhe i cili, me ndihmën e Allahut, arriti te të gjithë popujt e botës edhe pas vdekjes së tij. Nëse shkrimtarët po kërkojnë rrëfimin më të suksesshëm në historinë njerëzore që është pa trillime dhe ekzagjerime, ata nuk do të gjejnë shembull më të mirë sesa biografia e Profetit të Shenjtë, Muhammedit (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të).
“Sigurisht, për ju në të Dërguarin e Allahut ka një model të shkëlqyer, për çdokënd që shpreson Allahun dhe ditën e ahiretit dhe kujton shumë Allahun.”[7]
Kështu e sheh shkrimtari dhe politikani francez Alphonse de Lamartine, i cili për Profetin tonë (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) tha:
Në qoftë se madhështia e qëllimit, ngushtësia e mjeteve dhe pafundësia e rezultateve të arritura, do të ishin tri kritere për të matur gjeninë njerëzore, atëherë kush do të guxonte të përqaste njerëzit më të mëdhenj të kohëve moderne me figurën e Muhammedit?… Po të kemi parasysh të gjitha standardet me të cilat mund të matet madhështia e njeriut, mundet fare mirë të pyesim: A ka njeri më të madh se ai?
Kushdo që mendon se profetët dhe veprat e tyre janë vetëm histori nga e kaluara dhe të parëndësishme për kohët moderne, mund të mësojnë më mirë nga pacifisti dhe fituesi i Çmimit Nobel për Letërsi, Bernard Shaw. Ai për Profetin Muhammed (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) shkruan:
Unë e kam studiuar këtë njeri të mrekullueshëm dhe sipas mendimit tim […] ai duhet të quhet shpëtimtari i njerëzimit. Unë besoj që, në qoftë se një njeri si ai do të ushtronte pushtetin e botës së sotme, do t’ia arrinte t’i zgjidhte problemet e saj e do t’i sillte paqen dhe lumturinë aq të nevojshme.
Vetëm ky njeri më i madh në histori, ishte në gjendje të shpallte më të madhin nga të gjitha revolucionet: Para thirrjes së tij, ai i gjeti njerëzit e tij si më barbarët në botë. Çfarëdolloj veprimesh të turpshme që mund të ketë pasur e që ekzistonin në mesin e popullit të tij, njerëzit mburreshin me veprimin e tyre! Ligji i të fortëve ishte gjithmonë i vlefshëm dhe ata që dinin të shtypnin të tjerët më me sukses konsideroheshin të fortë. Të varfërit dhe skllevërit nuk kishin vlerë dhe zakonisht trajtoheshin më keq se bagëtia. Vajzat u konsideruan një turp dhe u varrosën të gjalla pasi lindën. Kurvëria, paturpësia, dehja, krenaria dhe kotësia konsideroheshin virtyte. A nuk konfirmon kjo atë që engjëjt kishin dyshim tek njerëzit?
Profeti Muhammed (s.a.v.s.) – Dielli ndriçues
Në mesin e këtyre njerëzve Allahu zgjoi një profet i cili do të kthente dhe të rindërtonte busullën e tyre morale me 180° duke përdorur shembullin e tij. Duke filluar të pasqyrojë atributet ndriçuese të Allahut, që atëherë ai u bë ylli i ri polar në të cilin të gjithë ata që ecin nëpër jetën tokësore mund të orientoheshin. Çdo person që përpiqet sipas shembullit të Profetit Muhammed (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) dhe gjithashtu fillon të pasqyrojë cilësitë e Allahut në vetvete, bëhet një udhëzues i ndriçuar për të tjerët.
Edukatorët dhe sociologët gjithmonë kanë rënë dakord se formimi i identitetit fillon në fëmijëri dhe se modelet e roleve janë thelbësore për këtë proces. Qenia njerëzore si qenie shoqërore, është e orientuar natyrshëm në orientimin drejt modeleve në mënyrë që të kuptojë botën përreth tij dhe të gjejë rrugën e tij në të. Në këtë mënyrë, njerëzit formojnë një botëkuptim të bazuar në modele, në të cilat ata ngulitin në mënyrë koherente veten dhe identitetin e tyre. “Më thuaj kush është modeli yt, të të them se kush je.”
Ndoshta asnjë person tjetër në tokë nuk ka kapërcyer kaq shumë faza të vështira duke bërë sakrifica brenda një brezi dhe brenda jetës së tij të arrijë kulmin e suksesit botëror dhe shpirtëror siç bëri Profeti i Shenjtë, Muhammedi (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të). Këto nuk janë fjalët e mia. Këto janë fjalët e një jomuslimani, më saktësisht Michael M. Hart, i cili e rendit Profetin e Shenjtë (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) në vendin e parë në veprën e tij të mirënjohur “100 njerëzit më me ndikim në histori”. Ai e renditi para Jezusit nga Nazareti, dhe shumë para Budës dhe Moisiut. Si arsye për këtë përzgjedhje, autori shkroi:
Ndoshta përzgjedhja ime e Muhammedit për vendin e parë të 100 njerëzve më me ndikim në botë, do t’u ngjallë çudi disa lexuesve, madje disa mund të ngrenë pyetje rreth kësaj, por, ai është i vetmi njeri në histori që mbeti jashtëzakonisht i suksesshëm, jo vetëm në arenën fetare, por edhe laike.
“Kuranit nuk do t’i mbetet asgjë më shumë se sa teksti”
Ky sukses megjithatë nuk mund t’u jepte drejtësi brezave në vijim, dhe muslimanët u bënë viktima të një rënieje të vazhdueshme pas kalifëve të drejtëudhëzuar: së shpejti nuk mbeti asgjë nga Islami, përveç emrit dhe Kuranit, asgjë më shumë se sa teksti – si thuhet në një hadith të mirënjohur. Por kjo nuk është ajo që Allahu ka synuar për Islamin. Ai u dha muslimanëve nëpërmjet Profetit të Shenjtë, Muhammedit (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) lajmin e mirë të ringjalljes së Islamit që do të përmbante shkëndijën e revolucionit që Profeti i Shenjtë (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) kishte filluar.
Profeti i Shenjtë (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të), duke vënë dorën mbi shpatullën e Hazret Selman Faresiut (Zoti qoftë i kënaqur me të) tha:
‘Edhe sikur besimi të ngjitej në Plejadë (të zhdukej plotësisht nga toka), do të dalin disa nga populli i tij që do ta sjellin atë përsëri në tokë’.
Kur bota të humbasë besimin, disa njerëz do ta ringjallin atë. Në suren El-Xhumu‘a, Allahu i ka dhënë detyrën e ringjalljes një grupi njerëzish që ndjekin Profetin e Shenjtë, Muhammedin (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) por që ende nuk i janë bashkuar atij.
Ringjallja e Islamit në kohët e mëvonshme
Në suren El-Xhumu‘a, ky grup njerëzish nënkupton besnikërinë ndaj Mesihut të Premtuar dhe Mehdiut (paqja qoftë mbi të). Tani na mbetet neve të zgjedhim identitetin e saktë:
“Mos u bëni si ata që harruan Zotin, kështu që Ai i bëri ata të harrojnë shpirtrat e tyre. Këta janë shkelësit.”[8]
A i përkasim ne atij grupi të njerëzve që përmenden në suren El-Xhumu‘a dhe që bëjnë bej‘at (besëlidhje) në dorën e Mesihut (paqja qoftë mbi të) duke hipur mbi arkën e tij për të sjellë revolucionin që ai udhëhoqi? Mesihu i Premtuar (paqja qoftë mbi të) e përshkruan këtë mision me fjalët e mëposhtme:
Unë u dërgova për të forcuar besimin dhe për të vërtetuar ekzistencën e natyrës hyjnore për njerëzit, pasi gjendja e besimit të çdo populli është bërë jashtëzakonisht e dobët. Bota tjetër konsiderohet si një rrëfim i thjeshtë dhe çdo person tregon përmes veprimit të tij se bindja që ai e lidh me botën, famën dhe statusin e kësaj bote dhe atë besim që ai vendos në mjetet e kësaj bote, në asnjë mënyrë nuk e vendos këtë bindje dhe besim tek Zoti dhe bota tjetër. Ka shumë lloje të oratorëve, por zemrat janë të mbingarkuara nga dashuria e botës. Ishte pikërisht kësi gjendje që Hazret Mesihu i gjeti hebrenjtë. Dhe siç është e natyrshme dobësimi i besimit, ashtu edhe gjendja morale e hebrenjve ishte shumë e shthurur. Unë u dërgova në mënyrë që koha e vërtetësisë dhe besimit të fillonte përsëri dhe që frika ndaj Zotit të lindte në zemra. Ky është qëllimi i qenies sime. Më është zbuluar se parajsa do t’i afrohet tokës përsëri pasi është zhvendosur shumë larg.
Rikthimi i Kalifatit përmes rrugës së profetësisë
Ky mision, i cili iu dha Mesihut të Premtuar (paqja qoftë mbi të) nga Allahu, është aq i madh dhe i gjerë saqë për një jetë të shkurtër njerëzore është e pamundur të përfundohet. Për këtë arsye, Allahu e ka ringjallur Kalifatin përmes rrugës së profetësisë pasi muslimanët harruan identitetin e tyre gjatë shekujve pas vdekjes së Kalifëve të Drejtëudhëzuar dhe trashëgimia e Kalifatit u varros në rrënojat e identiteteve të rreme.
Duke përfaqësuar Mesihun e Premtuar (paqja qoftë mbi të), Kalifi i kohës na thërret sot:
Ejani tek unë me sinqeritet, vetëm aty qëndron e mira –
Egërsirat fshihen nga të gjitha anët, unë jam festa e sigurisë!
Ne e ndoqëm këtë thirrje dhe e vendosëm besëlidhjen (bej‘atin) në dorën e Kalifit. Ne e shitëm veten për çmimin e identitetit tonë. Ne jemi muslimanë ahmedianë. Dhe nëse akoma pyesni veten se kush është një musliman ahmedian, më lejoni t’ju them:
Kush është një musliman ahmedian?
Musliman ahmedian është dikush që nuk u thotë “oh!” prindërve të tij kur të kenë arritur pleqërinë, por kujdeset për ta. Ai kujdeset sepse në atë moment ai pasqyron cilësinë e Allahut “Er-Rezzak” (Furnizuesi).
Musliman ahmedian është ai që mund t’i shpëtojë një situate duke gënjyer, por nuk e bën këtë dhe e thotë të vërtetën. E flet të vërtetën sepse në atë moment ai reflekton cilësinë e Allahut “El-Hakk” (i Vërteti).
Musliman ahmedian është ai që toleron hapat e gabuar të vëllezërve dhe motrave të tij me durim. Qëndron me durim sepse në atë moment ai pasqyron cilësinë e Allahut “Es-Sabur” (i Durueshmi).
Musliman ahmedian është ai që vihet në dijeni për mëkatet dhe veset e shokëve të tij, por i mbulon ato në vend që t’i zbulojë ato. Ai i mbulon ato sepse në atë moment reflekton cilësinë e Allahut “Es-Sattar” (Mbuluesi).
Musliman ahmedian është ai të cilit i është bërë padrejtësi dhe ka forcën për t’u hakmarrë, por falë për hir të përmirësimit. Ai falë sepse në atë moment pasqyron cilësinë e Allahut “El-‘Afuv” (Falësi).
Musliman ahmedian është ai që nuk refuzon një falje të sinqertë nga arroganca, por pranon pendimin. Ai pranon pendimin sepse në atë moment reflekton cilësinë e Allahut “Et-Tevvab” (Pendimpranuesi).
LEXONI EDHE:
Allahu na mundësoftë që të ndjekim udhëzimet e Kalifit të Kohës (Allahu e ndihmoftë fuqimisht) dhe të ndjekim shembullin e Profetit të Shenjtë, Muhammedit (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të). Le ta tërheqim kënaqësinë e Allahut tek ne duke u bërë imazhi i Tij dhe duke përmbushur kështu rolin e mëkëmbësit të tij në tokë, Amin!
[1] Kurani Famëlartë, Surja El-Bekare, 2:31.
[2] Kurani Famëlartë, Surja Ali ‘Imran, 3:192.
[3] Kurani Famëlartë, Surja Et-Tin, 95:5.
[4] Kurani Famëlartë, Surja Sad, 38:72-75.
[5] Kurani Famëlartë, Surja El-A’raf, 7:173.
[6] https://www.pressahmadiyya.com/press-releases/2021/09/head-of-ahmadiyya-muslim-community-concludes-42nd-lajna-imaillah-ijtema-uk-with-inspiring-address/
[7] Kurani Famëlartë, Surja El-Ahzab, 33:22.
[8] Kurani Famëlartë, Surja El-Hashr, 59:20.