Cilësitë e muslimanëve ahmedianë
Çdo njeri mashkull apo femër që veten e identifikon si një ahmedian, nuk i mjafton vetëm deklarimi se ai i beson Mesihut të Premtuar a.s. dhe u bindet të gjitha deklaratave të tij, që të quhet një ahmedian i vërtetë. Mesihu i Premtuar a.s. ka përshkruar disa kushte, disa përgjegjësi dhe disa detyra të cilat ai duhet t’i përmbushë, që të konsiderohet anëtar i xhematit të tij. Shkurt, emri ahmedian nuk fitohet vetëm duke ndryshuar bindjet fetare, apo duke besuar që jam ahmedian sepse prindërit e mi ishin të tillë apo kam besuar deklaratat e Mesihut të Premtuar a.s. etj. Padyshim, njeriu në këtë mënyrë mund të konsiderohet ahmedian, për sa i përket bindjes së tij fetare, por për të qenë një ahmedian shembullor e praktik, ai duhet të veprojë me të gjitha aftësitë dhe fuqitë e tij, në përputhje me mësimet e Mesihut të Premtuar a.s. Ai ka bërë të qartë që nëse dikush nuk bën përpjekje të sinqerta dhe nuk i shfrytëzon aftësitë e tij në këtë drejtim, deklarata e tij të qenit ahmedian, nuk vlen më shumë se një fjalë goje.
1. Përulësia dhe modestia
Mesihu i Premtuar a.s. ka përshkruar bejtin si dorëzim para Zotit, që do të thotë që ne ia kemi shitur veten tonë Zotit. Kur ne i shesim diçka dikujt, ne heqim dorë nga të gjitha të drejtat tona ndaj atij sendi, dhe tashmë blerësi bëhet pronari i tij legjitim dhe e përdor siç e ka ënda. E njëjta ndjesi dhe përjetim duhet t’i ngjallim vetëdijes sonë dhe një sjellje e tillë duhet të mbajmë karshi shpirtit tonë. Mesihu i Premtuar a.s. na ka diktuar gjithashtu hapat që na shpien drejt kësaj vetëdije e ndërgjegje dhe sipas tij fillimisht bejtbërësi duhet t’i përmbahet përulësisë e modestisë si dhe të heqë dorë plotësisht nga egoizmi dhe individualizmi.
Këto janë porosi të Mesihut të Premtuar, i cili ka vënë në dukje dy dukuri të cilat duhen mposhtur. Egoizmi nganjëherë mbërthen njeriun duke mos i lënë asnjë mundësi shpëtimi. Një gjë e tillë përjetova gjatë vizitës sime, kur një ahmedian me përgjegjësi në xhemat, thjesht për shkak të inatit dhe konfliktit me kolegun tjetër, nuk erdhi në xhami për të falur namaze, edhe pse isha i pranishëm atje. Egoizmi dhe interesat personale i kanë pushtuar disa njerëz aq keq, saqë shkelin nëpërkëmb betimin e tyre të bindjes ndaj Kalifatit.
Mesihu i Premtuar a.s. na ka porositur, që përderisa kemi bërë bejt, duhet t’u themi lamtumirë unit dhe egoizmit, sepse vetëm pas kësaj ndarjeje njeriu fiton aftësi për t’u zhvilluar, ndërsa bejtbërësi që vuan nga egoizmi, nuk fiton asgjë. Njerëzit e tillë, kur vijnë për t’u takuar, shfaqin respekt e nderim, por për shkak të mosmarrëveshjeve të ndërsjella, harrojnë që Kalifi i kohës është i pranishëm këtu, dhe duhet të shkojnë për të falur pas tij, e jo për hir të ndonjë zyrtari a përgjegjësi. Derisa njeriu ka ngecur në këtë udhë, ai nuk ka asnjë vlerë për të qenë ahmedian.
Dorëzimi i vetes shkakton përulësi e modesti. Njeriu duhet të mposhtë e të mundë unin dhe t’i largohet egoizmit. Pra, në këtë fazë, njeriut t’i mos mbetet asgjë nga vetja, përkundrazi t’i nënshtrohet plotësisht vullnetit të Zotit. Kur njeriu ngrihet deri në këtë shkallë, ai kalon në mbrojtjen e Allahut. Kur jetën i dorëzon Allahut, atëherë Ai e çmon jetën e tij dhe e mbron nga çdo gjë e keqe. Mesihu i Premtuar a.s. ka nënvizuar që mospërputhja midis betimit dhe veprimit më pas është një çështje e rëndë për besimtarin, dhe nxjerr në pah handekun e kontradiktës në të thënë e në të bërë. Nëse nuk do të pajtoheni me Zotin, edhe Ai nuk do të pajtohet me ju. Duhet të kontrolloni besimin dhe veprat tuaja se a me të vërtetë keni pranuar atë reformë dhe pastrim që zemra juaj të jetë e denjë për të qenë froni i Zotit dhe qenia juaj të kalojë nën mbrojtjen e Tij. Unë kam porositur xhematin tim në mënyrë të përsëritur që të mos kënaqen me betimin e tyre, por të synojnë thelbin e tij, sepse shpëtimi varet vetëm prej tij. Unë ju porosis sërish që të bëheni të pastër e të dëlirë, njësoj si sahabë.
2. Shmangia e shirkut të fshehtë
Nëse do të vështrojmë jetën e sahabëve, do të shohim që ata kishin ndryshuar kryekëput jetën e tyre, dhe armiqësinë dhe hasmërinë e viteve madje të brezave, i kishin zëvendësuar me dashuri, pajtim dhe vëllazëri, e jo që t’i kthejnë shpinën xhamisë vetëm për shkak të një mosmarrëveshje momentale. Ata ishin të pashkolluar e të paqytetëruar, por duke i dorëzuar veten Zotit, ata u bënë të shenjtë dhe pishtar të dijes. Këtë betim e vërtetuan me gjithë zemër e shpirt, se gjithçka që posedonin tashmë i përkiste vetëm Zotit. Kur u penduan për idhujtarinë, u munduan të largohen nga të gjitha format e shirkut të fshehtë. Çfarë është shirku i fshehtë? Mesihu i Premtuar a.s. e sqaron këtë në një shkrim:
“Shirku nuk nënkupton vetëm adhurimin e gurëve etj., por edhe adhurimi i mjeteve si dhe animi ndaj të adhuruarve të kësaj bote përbën shirk. Cilët janë të adhuruarit e kësaj bote? Ato janë interesat materiale, për të cilët njeriu sakrifikon dhe urdhëresat hyjnore. I Dërguari i Allahut s.a.v.s. ka thënë që bërja e veprave vetëm për t’u dukur dhe ndjekja e dëshirave të fshehta gjithashtu janë shirk. Nëse dikush i shmanget detyrës fetare për të plotësuar dëshirat materiale, atëherë ai ka bërë shirk. Sahabët e Profetit s.a.v.s. i druanin Allahut të Madhërishëm. Njëherë një sahab ishte ulur dhe qante me dënesë. Dikush e pyeti arsyen përse ishte pikëlluar, dhe ai u përgjigj duke thënë: “M’u kujtua fjala e të Dërguarit të Allahut s.a.v.s. se ai frikësohej për umetin e tij për shkak të shirkut dhe dëshirave të fshehta”. Ky ishte shembulli i sahabëve në druajtjen ndaj Allahut dhe në shmangien e dëshirave të fshehura, madje ata frikësoheshin që personat do të vinin më pas do të bënin një shirk të tillë në umet. Ata ngashëreheshin thjesht nga një mendim i tillë, dhe i zinin të dridhurat. Kjo është ajo gjendje që e bën njeriun monoteist dhe adhurues të vërtetë të Zotit.
Mesihu i Premtuar a.s. ka thënë që teuhidi (njëshmëria e Zotit) nuk është vetëm shqiptimi i fjalëve La ilaha il-lallah, ndërsa në zemër të ketë mijëra idhuj. Nëse njeriu e madhëron punën, marifetin, gënjeshtrën apo planin njësoj si e madhëron Zotin, apo i beson ndonjë njeriu ashtu siç duhet besuar Zoti apo e lartëson veten ashtu siç i takon Zotit, atëherë në gjitha këto situata ai quhet idhujtar në sy të Zotit. Çdo gjë, madje fjalë apo vepër, së cilës i jepet të njëjtën rëndësi, siç i takon Zotit të Madhërishëm, ajo është një idhull në sy të Zotit. Ta dini se teuhidi i vërtetë, që na kërkon Zoti, me të cilin varet dhe shpëtimi ynë, është që të besojmë se qenia e Allahut të Madhërishëm është e pastër nga çdolloj ortakërie qoftë me idhull, njeri, diell, hënë, me veten tonë, me planin, marifetin apo gënjeshtrën tonë, dhe të mos konsiderojmë askënd të plotfuqishëm, furnizues, mbështetës apo poshtërues si Ai.
Ky është kushti i parë i Islamit, i cili përbën bazën e Ahmediatit – Islamit të vërtetë.
Dikush më tregoi se njerëzit nganjëherë lartësojnë aq shumë gradën e Kalifit apo të Kalifatit, saqë e barazojnë me shirk. Duhet të sqaroj që Mesihu i Premtuar a.s. ka ardhur në këtë botë si shërbëtor i të Dërguarit të Allahut s.a.v.s. për të asgjësuar shirkun nga kjo botë. Prandaj, është e pamundur që kalifati i tij të kontribuojë në shtimin e shirkut. Sigurisht, qëllimi themelor i Kalifatit është asgjësimi i shirkut, vendosja e teuhidit dhe përmbushja e misionit të Mesihut të Premtuar a.s. Nëse dikush, duke parë bindjen dhe nderimin e dikujt ndaj Kalifit, krijon një përshtypje të tillë, e këshilloj që në vend të krijojë një mendim të tillë, ai duhet të reflektojë se vallë a mos po paragjykon? Nëse, ai ka krijuar këtë përshtypje thjesht në bazë të paragjykimit, atëherë ai duhet të largohet nga paragjykimi. Por, nëse me të vërtetë dikush ka vepruar në një mënyrë që respekti i tij ndaj Kalifit, u ka lënë të tjerëve përshtypjen se gjoja po bën shirk, atëherë ky njëri duhet të bëjë istigfar dhe t’i shmanget asaj mënyre, e cila krijon përshtypje të tilla.
As unë e as kalifët para meje madje edhe ata që do të vijnë Insha-Allah në të ardhmen, nuk kanë pëlqyer kurrë dhe nuk do të pëlqejnë që t’u atribuohet ndonjë rëndësi qenies së tyre. Por, çdo kalif ka për detyrë të ruajë integritetin dhe dinjitetin e Kalifatit. Çdo Kalif duhet ta bëjë këtë sepse në bazë të fjalëve të Allahut dhe profecive të të Dërguarit të Allahut s.a.v.s., përhapja e teuhidit dhe çrrënjosja e shirkut janë lidhur me Kalifat. Kushdo që i lejon vetes mendime të tilla, për shkak të naivitetit dhe mungesës së edukimit, duhet të flakërojë ato ide prapanike.
3. Largimi nga gënjeshtra dhe dobësitë morale
Pas vendosjes së teuhidit dhe largimit nga shirku, Mesihu i Premtuar a.s. u ka caktuar ndjekësve të tij një synim të rëndësishëm. Ai na ka tërhequr vëmendje për t’iu shmangur gënjeshtrës dhe dobësive të tjera morale. Allahu i Madhërishëm na Kuranin Famëlartë ka thënë:
فَاجْتَنِبُوا الرِّجْسَ مِنَ الْأَوْثَانِ وَاجْتَنِبُوا قَوْلَ الزُّورِ ﴿﴾
Largohuni prej ndyrësisë së idhujve dhe largohuni prej fjalës së rreme.[1] Mesihu i Premtuar a.s. ka shtjelluar më tej këtë porosi duke thënë:
“Kurani Famëlartë ka cilësuar gënjeshtrën si një ndotësi e fëlliqësi. Shikoni, në këtë ajet Zoti ka krahasuar gënjeshtrën me idhull. Me të vërtetë, edhe gënjeshtra është njëlloj idhulli, ndryshe njeriu nuk do t’i shmangej të vërtetës e të anohej nga e rrema. Ashtu siç idhulli nuk ka asgjë brenda, edhe gënjeshtra nuk përmban asgjë përveç trillimeve. Gënjeshtra është një idhull, dhe njeriu që i mbështetet gënjeshtrës, nuk i beson më Zotit, dhe kështu gënjeshtari privohet nga besimi në Zot”.
Përderisa dëshmojmë se besojmë në njëshmërinë e Zotit, dhe që jemi muslimanë të vërtetë, ne duhet të shkulim e të përzëmë gënjeshtrën dhe gënjeshtarin nga shoqëria jonë. Një besimtari nuk i ka hije t’i shtrembërojë faktet në çështje të vogla. Shtrembërimi i realitetit sado i papërfillshëm, bën pjesë në gënjeshtër dhe e largon besimtarin nga teuhidi. Shpeshherë njeriu fiton të drejtën në mosmarrëveshje duke përdorur gënjeshtrën, ndërsa i Dërguari i Allahut s.a.v.s. na ka përshkruar hollësisht llojet e gënjeshtrës. P.sh. ai ka thënë që nëse dikush nga ju thërret një fëmijë, duke i premtuar diçka, që ai nuk ia jep, atëherë kjo është gënjeshtër. Madje fjalë të tilla, që thuhen për humor, gjithashtu bëjnë pjesë në gënjeshtër. Pastaj ai ka thënë:
“Me të vërtetë gënjeshtra të çon në punë të këqija, e punët e këqija të çojnë në Zjarr”.[2] Në hadith janë përdorur fjalët الْفُجُورِ (el-fuxhur) që nënkupton shmangia e së vërtetës dhe punë të ndyra e të pista. Pra, ne duhet të reflektojmë gjendjen tonë se si është shkalla e sinqeritetit tonë, dhe a me të vërtetë gjendja jonë përputhet me fjalët profetike që e vërteta e shpie njeriun drejt xhenetit.
4. Shmangia e imoralitetit dhe kurvërisë
Mesihu i Premtuar a.s. ka nënvizuar një dukuri, së cilës ndjekësit e tij duhet t’i shmangen dhe nuk duhet t’i afrohen assesi. Ai e ka renditur këtë dukuri në dhjetë kushtet e bejtit dhe ajo është imoraliteti dhe kurvëri. Kurvëria nuk është vetëm marrëdhënia jashtëmartesore. Allahu ka thënë në Kuran:
وَلَا تَقْرَبُوا الزِّنَىٰ
Mos iu afroni imoralitetit[3] dhe kjo nënkupton që njeriu t’u shmanget atyre sitatuave që mund t’i ngjallin idenë e imoralitetit. Pra, nuk duhet afruar imoraliteti si një akt, por duhet shmangur edhe situata që e nxit njeriun drejt tij. Ai duhet t’u largohet atyre shtigjeve që e çojnë drejt këtij mëkati, apo drejt mundësisë apo rrezikut të këtij mëkati.
Sot, filmat apo programet televizive promovojnë hapur kurvërinë apo marrëdhëniet jashtëmartesore, prandaj çdo musliman ahmedian duhet t’u shmanget atyre. Një ndër arsyet që shkaktojnë konflikte apo prishin lidhjen bashkëshortore, është që bashkëshorti ndjek programe të tilla në televizor apo internet. Mjaft të rinj kanë rënë pre të veseve nga shoqëria e keqe, apo duke ndjekur filma porno apo të pamoralshme. Ne duhet të mbrojmë veten nga këto vese që lulëzohen në shoqëri moderne në emër të lirisë dhe modernitetit. Sot, vetë perëndimorët kanë nisur të ngrenë zërin kundër këtyre dukurive. Po të kërkoni informacion, do të kuptoni që pornografia ka nxitur shoqërinë drejt kurvërisë, dhunës në familje, marrëdhënies jashtëmartesore dhe abuzimit ndaj fëmijëve. Këto janë pasojat e drejtpërdrejta të këtyre filmave.
Derisa Mesihu i Premtuar a.s. na ka porositur t’i shmangemi edhe mendimit që na shpie drejt imoralitetit, andaj çdo musliman ahmedian duhet të ruhet nga këto shfaqje.
5. Largimi nga mizoria, zullumi e padrejtësia
Mesihu i Premtuar a.s. na ka tërhequr vëmendje ndaj shmangies së çdolloj padrejtësie e mizorie. Ai ka deklaruar se çdokush që e beson atë, duhet të largohet nga mbrapshtia, zullumi, rrëmuja dhe ngatërresa. Njëherë dikush e pyeti të Dërguarin e Allahut s.a.v.s. se cila është mizoria më e rëndë? Ai iu përgjigj: “Mizoria më e madhe është që dikush t’ia rrëmbejë vëllait të tij një pëllëmbë toke. Në ditën e kijametit, një grimcë dheu prej tokës së rrëmbyer, e cila futet midis dy gishtave, bashkë me të gjitha shtresat e tokës, do të shndërrohet në pranga, që do të vihet në qafen e tij. Merremi me mend se sa të gjera janë shtresat e tokës dhe sa i rëndë do të jetë ky ndëshkim për njeriun. Padyshim, njeriu nuk mund të imagjinojë përmasat e këtij ndëshkimi. Mohimi i të drejtave është një zullum dhe mëkat i madh. Nëse ne u themi krenarisht të tjerëve se mësimet më të mira për mbrojtjen e të drejtave të njeriut gjenden në Islam, i cili në vend të të drejtave, na porosit për t’iu përgjigjur detyrave tona ndaj të tjerëve, por nëse veprat tona përgënjeshtrojnë këtë deklaratë, atëherë jemi gënjeshtarë dhe gjynahqarë. Çdo musliman ahmedian duhet ta analizojë sjelljen e tij. Vetëm duke krijuar një përputhshmëri midis veprave dhe fjalëve tona, mund të arrijmë më shumë rezultate në thirrje drejt Islamit dhe mund të krijojmë përshtypje të mira te të tjerët. Mesihu i Premtuar a.s. na ka caktuar si kriter që të mos lejojmë as mendimin e së keqes të kalojë në mendjen tonë e le të abuzojmë me dikë.
6. Adhurimi i Allahut dhe përkushtimi ndaj namazit
Adhurimi i Allahut është gjithashtu një ndër tiparet e besimtarit dhe përbën qëllimin thelbësor të jetës së njeriut. Mesihu i Premtuar a.s. ka thënë:
“O ju që konsideroni veten pjesëtar të xhematit tim, do të quheni prej xhematit tim atëherë, kur me të vërtetë ndiqni rrugët e takuas. Duhet të kryeni pesë namazet e përditshme me një druajtje dhe përmallim sikur ju po shikoni Zotin e Madhërishëm”.
“Namazi është i detyrueshëm për çdo musliman. Në hadith transmetohet se njëherë një popull pranoi Islamin, por ata gjithashtu kërkuan që t’u mos obligohet namazi, sepse ishin tregtarë. Ata kishin bagëti, të cilën duhet të nxirrnin për të kullotur. Meqë puna qe e rëndë dhe rrobat u bëheshin të pistë, dhe nuk kishin kohë të kryenin namaz. I Dërguari i Allahut s.a.v.s. pasi që ua dëgjoi kërkesën, u tha: Nëse nuk ka namaz, nuk mbetet asgjë. Feja nuk është, nëse nuk ka namaz”.
Ai shkruan:
“Çfarë është namazi? T’i paraqesim pafuqinë, përulësinë dhe dobësitë tona Zotit, dhe t’i kërkojnë zgjidhje dhe mbështetje. Besnikëria ndaj Zotit, druajtja ndaj Tij dhe kujtimi i Tij në shpirt e zemër quhen namaz. Njeriu që kërkon lirimin nga namazi, nuk ka arritur asnjë dallim ndaj gjallesave të tjera. Vetëm ngrënia dhe fjetja si kafshë, nuk përputhet me besimin, madje i shkon përshtat jetesës së pafeve”.
Mesihu i Premtuar a.s. ka shtjelluar hollësisht që adhurimi i Zotit është kriter dallues midis njeriut dhe kafshës. Nëse, ne po u shmangemi namazeve, apo nuk po u kushtojmë vëmendjen e duhur, mund të kuptojmë lehtësisht se në cilën kategori gjendemi ne.
Unë u kam tërhequr vëmendje anëtarëve që nëse xhamia apo qendra e faljes ndodhet larg prej shtëpive të tyre, atëherë disa familje që kanë shtëpi afër njëri-tjetrit, të caktojnë bashkërisht një vend, ku ata mund të kryejnë ibadet. Në këtë mënyrë, ata do të fitojnë shpërblim, do të bëhen më të ndërgjegjshëm ndaj adhurimit, si dhe do të arrijnë të edukojnë brezat e ardhshëm me namaze dhe mësimet islame.
Ne tashmë po ndërtojmë xhami dhe nesër insha-Allah do të përurohet xhamia e re në Virxhinia. Megjithatë, nëse na mungon prirja dhe dëshira e ibadetit, atëherë çfarë dobie mund të fitojmë nga ndërtimi i xhamive? Unë vazhdimisht kam thënë që nëse zyrtarët e xhematit dhe përgjegjësit e organizatave simotra fokusojnë vëmendjen e tyre drejt popullimit të xhamive, ne lehtësisht mund të përmirësojmë numrin e besimtarëve në namaze.
Lidhur me rëndësinë e namazit, gjejmë një thënie profetike, e cila me të vërtetë na tremb zemrat. Ai ka thënë: “Vepra e parë për të cilën njerëzve do t’u kërkohet llogari në ditën e Kiametit është namazi. Nëse kjo llogari del mirë, ai arrin shpëtim dhe ngadhënjen. Por, nëse kjo llogari përfundon keq, atëherë edhe ai dështon dhe del në humbje”. Prandaj, në vend që të neglizhojmë dispozitën e namazit, duhet t’i kushtojmë vëmendjen e duhur. Allahu e mundësoftë çdo musliman ahmedian të përmbushë të drejtën e namazit. Mesihu i Premtuar a.s. na ka tërhequr vëmendje ndaj tehexhudit dhe nafileve. I Dërguari i Allahut s.a.v.s. gjithashtu ka thënë që mangësia që mbetet në namazet farze, Allahu e plotëson përmes namazeve nafile. Prandaj edhe namazi i tehexhudit dhe nafilet kanë rëndësi të veçantë.
7. Istikfari e kërkim faljesh
Një çështje tjetër me rëndësi, ndaj së cilës çdo musliman ahmedian duhet të jetë i ndërgjegjshëm është vëmendja e vijueshme për kërkimin e faljes për gabime dhe mëkate. Njeriu është një krijesë e dobët dhe pavarësisht përpjekjes së tij për t’iu shmangur gabimeve, ai bie pre e mëkateve. Zoti ynë nuk është i tillë që vetëm dënon robërit e Tij, u kërkon llogari për gabimet e tyre dhe është i shpejtë dhe i rreptë në ndëshkim etj. Përkundrazi, Ai gjithashtu na ka treguar mënyrën sesi mund t’i kërkojmë falje dhe t’i shmangemi kurthit të mëkatit, dhe ai është istikfari.
I Dërguari i Allahut s.a.v.s. gjithashtu ka thënë që Zoti ynë kurrë nuk i ndëshkon njerëzit, teksa ata i kërkojnë falje dhe amnisti. Edhe pse një pakicë njerëzish kërkon falje, Zoti i shpëton të tërë nga ndëshkimi, dhe kështu falë tyre shpëtojnë dhe të tjerët.
Mesihu i Premtuar a.s. ka shkruar:
“Janë disa njerëz që janë të pavëmendshëm ndaj mëkatit, ndërsa të tjerët e njohin mirë. Prandaj, Allahu i Madhërishëm na ka obliguar istigfarin (kërkim faljesh) që njeriu daç me dije e daç padije, të vazhdojë istikfarin. Njeriu duhet të kërkojë falje për çdo mëkat që ai bën, qoftë haptas a fshehtas, qoftë me dije apo padije, me dorë, me këmbë, me gjuhë, me hundë, me veshë, me sy pra nga çdolloj mëkati. Të gjitha gjymtyrët dhe pjesët e trupit bëhen mjet për të realizuar një mëkat, prandaj duhet të lutemi që të mbrojmë gjymtyrët tona nga mëkati. Duhet të rrekemi gjithmonë për të qenë në mbrojtjen e Allahut”.
Mesihu i Premtuar a.s. na ka porositur për ta bërë këtë lutje të Kuranit. Kjo lutje është:
رَبَّنَا ظَلَمْنَا أَنفُسَنَا وَإِن لَّمْ تَغْفِرْ لَنَا وَتَرْحَمْنَا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِينَ ﴿﴾
O Zoti ynë! Kemi shkelur veten tonë! Nëse nuk do të na falësh dhe nuk do të na mëshirosh, do të bëhemi të humbur.[4]
Mesihu i Premtuar a.s. ka thënë:
“Kur i kërkojmë fuqi Zotit d.m.th. i kërkojmë falje prej mëkateve tona, ne mund të largojmë pafuqinë tonë përmes ndihmës së shpirtit të shenjtë”.
8. Përmbushja e të drejtave njerëzore dhe mirësjelja
Mesihu i Premtuar a.s. gjithashtu u ka tërhequr vëmendje ndjekësve të tij për të përmbushur të drejtat e njerëzve dhe të shmangin çdo sjellje që u shkakton mundim a vuajtje të tjerëve. Ai na ka porositur të kontrollojmë brendësinë dhe zemrën tonë. Ai ka thënë:
“A keni drojën dhe frikën ndaj Allahut dhe dhembshuri e mirëdashje ndaj krijesës së Ti?”
Sipas një hadithi, i Dërguari i Allahut s.a.v.s. ka thënë:
“Mos kini smirë ndaj njëri-tjetrit! Mos u grindni! Mos kini inat ndaj njëri-tjetrit! Mos mbani armiqësi ndaj njëri-tjetrit! Mos ndërhyni në shitblerjen e dikujt tjetër! Bëhuni vëllezër me njëri-tjetër. Muslimani nuk bën zullum ndaj muslimanit tjetër e as nuk e poshtëron atë. Sjellja nënçmuese ndaj vëllait musliman është e mjaftueshme për të pranuar sherrin e tij. Gjaku, pasuria dhe nderi i çdo muslimani është i ndaluar për muslimanin tjetër”.
Muslimanët ahmedianë duhet të jenë mbartës të këtyre mësimeve të arta. Nëse të gjithë muslimanët arrijnë ta kuptojnë këtë realitet dhe ata dhe udhëheqësit e tyre fillojnë të veprojnë sipas tyre, nuk do të kishim më vëllavrasje midis muslimanëve dhe shkatërrimin e vendeve muslimane si dhe një katastrofë njerëzore ku qindra fëmijë kanë mbetur jetimë dhe mijëra gra kanë mbetur të ve.
9. Mposhtja e mendjemadhësisë dhe diskriminimit
Një tjetër dukuri, për të cilën Allahu i Madhërishëm na ka tërhequr vëmendje dhe na ka porositur për t’iu shmangur është mendjemadhësia. I Dërguari i Allahut s.a.v.s. nëpërmjet porosive të shumta ka paralajmëruar umetin nga dëmet që kanos ky ves. Ai ka thënë: Njeriu që ka mendjemadhësi në zemër, qoftë sa një kokërr, nuk do të hyjë në xhenet.
Mesihu i Premtuar a.s. gjithashtu ka thënë:
“Sipas mendimit tim, mënyra më e mirë për të arritur dëlirësinë është që njeriu të heqë dorë nga çdolloj krenarie e mendjemadhësie, qoftë për dituri, për prejardhjen apo për pasuri”.
Ai ka porositur xhematin e tij duke thënë:
“Unë i bëj porosi xhematit tim që të ruhet nga mendjemadhësia, sepse ajo është diçka tejet e urryer në sy të Zotit tonë të Lartëmadhëruar”.
I Dërguari i Allahut s.a.v.s. gjithashtu në haxhin e lamtumirës kishte thënë:
“Ju të gjithë jeni të barabartë. Duke qenë njerëz, të gjithë ju jeni të barabartë, cilitdo fisi t’i përkisni apo çfarëdo statusi të keni. Njeriu me ngjyrë nuk gëzon asnjë epërsi mbi një të bardhë dhe as një i bardhë nuk gëzon epërsi mbi njeri me ngjyrë. Një arab nuk ka epërsi mbi një joarab dhe as një joarab mbi arab”.
Ne kemi mësim për të përvetësuar përulësinë e barazinë dhe për t’iu shmangur mendjemadhësisë dhe krenarisë. Në botën jomuslimane, shoqëria bën dallimin racor në bazë të ngjyrës. Madje, disa liderë të bardhë shpallin superioritetin e të bardhëve dhe aftësitë e tyre mendore e intelektuale ndaj racave të tjera. Kjo është shkalla e krenarisë së tyre. Çdo musliman ahmedian duhet t’i shmanget kësaj mënyre.
Gjatë dy takimeve, vajzat më kanë shprehur se kanë ndjerë njëlloj racizëm brenda xhematit. Çfarëdolloj arsye që mund të ketë shtyrë rininë drejtë këtij mendimi, është plotësisht i pajustifikueshëm. Organizata e grave Lexhna Imailah, organizata e të rinjve Khudamul Ahmedia dhe organizata e burrave mbi moshën 40 Ensarullah si dhe sistemi i xhematit duhet të studiojnë arsyen, përse është ngritur kjo çështje. Nëse, kjo ankesë është e drejtë, atëherë me shumë dashuri, dhembshuri dhe urtësi, duhet larguar ky mendim apo përshtypje. Nuk ka nevojë që sistemi i xhematit apo organizatat simotra të marrin masat në nxitim, por ata duhet të hartojnë programe edukative. Nuk ka nevojë as për të zbuluar personin i cili ka thënë, por të hulumtohet që ky shqetësim është i drejtë apo jo. A mos janë problemet individuale që kanë formuar këtë përshtypje? Megjithatë, nëse kjo dukuri e shëmtuar ekziston brenda anëtarëve, duhet vepruar me dashuri e maturi, për ta çrrënjosur atë.
Unë gjithashtu i kisha thënë asaj vajze, që të më shkruante me detaje se përse kishte ndjerë se ka diskriminim në xhemat. Kjo gjithashtu bën pjesë në krenari, dhe ne duhet të ruhemi nga çdolloj mendjemadhësie.
10. Shpenzimi në rrugën e Allahut
Një tjetër çështje e rëndësishme për të cilën i Dërguari i Allahut s.a.v.s. na ka porositur është shpenzimi në rrugën e Allahut. Mesihu i Premtuar a.s. gjithashtu u ka tërhequr vëmendje ndjekësve të tij ndaj kësaj porosie. Është mëshira e Allahut që xhematet anembanë botës po përparojnë në sakrificat financiare. Xhemati Musliman Ahmedia i Amerikës gjithashtu ofron sakrifica të veçanta në situata të jashtëzakonshme. Megjithatë, për sa i përket sistemit tonë financiar, vihet re një mangësi e dukshme në pagimin e kontributeve në mënyrë të rregullt. Ky sektor kërkon vëmendje. Një person, me gjendje të shtrënguar ekonomike mund të kërkojë lehtësim në përqindjen e kontributeve por ata anëtarë që kanë të ardhura të konsiderueshme, duhet të analizojnë gjendjen e tyre, se a po paguajnë sipas përqindjes së caktuar a jo? Nuk është e pranueshme që ata të reduktojnë të ardhurat e tyre njësoj siç e bëjnë për të kursyer taksat e shtetit. Ata duhet të kontrollojnë të ardhurat e tyre. Kjo është çështje midis tyre dhe Zotit. Sekretari i financës dhe sistemi i xhematit nuk dinë se sa janë të ardhurat reale të filan personi, por Zoti e di edhe atë që fshihet në zemër.
Nëse ata fillojnë të paguajnë rregullisht sipas të ardhurave të tyre reale, unë mendoj se nuk do të ketë më nevojë për arka të veçanta për ndërtimin e xhamive apo për veprimtaritë e xhematit. Prandaj, kontrolloni gjendjen tuaj, dhe ata që nuk kanë deklaruar të ardhurat reale, le të dorëzojnë rivlerësimin e buxhetit.
Unë shpesh rrëfej ngjarje besimnxitëse të ahmedianëve të rinj, se me pranimin e ahmediatit, ata sjellin ndryshime të pastra në jetën e tyre. Ata ndërmarrin ndryshime shpirtërore, duke gjallëruar adhurimet e tyre, dhe duke kuptuar rëndësinë e sakrificave monetare. Falë këtyre sakrificave që ata kanë bërë në kushte mjaft të vështira, Allahu i ka begatuar duke përmirësuar mirëqenien e tyre, dhe duke fuqizuar në besim e sinqeritet.
Vetë fjala sakrifica nënkupton që njeriu duhet të bëjë diçka duke munduar veten, dhe duke treguar gatishmëri, durim dhe përpjekje. Këtu njeriu duhet të vërë veten në vështirësi për të plotësuar nevojat fetare. Ata që japin pak, sipas lehtësisë së tyre dhe kujtojnë sikur kanë bërë sakrificë, në të vërtetë nuk kanë bërë sakrificë, dhe nuk kanë bërë asnjë favor ndaj Zotit. Sikur të mos kishin dhënë diçka, Allahu prapë do të kishte plotësuar nevojat e xhematit. Zoti ka plotësuar nevojat fetare edhe në kaluarën, dhe po përmbush tani, dhe do të përmbushë edhe në të ardhmen. Unë dua t’u tërheq vëmendje atyre personave, të cilët pavarësisht kushteve të mira financiare, nuk paguajnë kontribute sipas të ardhurave të tyre reale, që ata të fitojnë mirësitë e Allahut.
11. Bindja
Porosia e fundit, për të cilën dua t’ju kërkoj vëmendje është bindja. Kjo porosi është përsëritur në Kuranin Famëlartë në shumë vende, dhe është kërkuar bindja ndaj Allahut, të Dërguarit të Tij dhe ndaj atyre të cilët kanë autoritet mbi ju. Mesihu i Premtuar a.s. gjithashtu ka renditur këtë porosi ndër dhjetë kushtet e bejtit që bejtbërësi do të ketë lidhshmëri vëllazërore me të duke iu bindur në të gjithë urdhrat e njohur dhe deri në vdekje do të qëndrojë besnik ndaj kësaj lidhshmërie. Betimet tona të organizatave simotra gjithashtu përmbajnë këto fjalë: “Do të konsideroj të domosdoshëm zbatimin e çdo vendimi të njohur që jep Kalifi i Kohës”.
Çfarë është bindja ndaj çështjeve ma’ruf (të njohura)?
Disa persona, me pikëpamje të shtrembra dhe sjellje hipokrite, arsyetojnë se jemi betuar që do t’i bindemi Kalifit vetëm në çështje të njohura e të drejta, dhe që vendimet e Kalifit nuk janë gjithmonë të drejta, apo nuk janë të tillë sipas tyre. Ky mendim apo interpretim gjendet gjithkund. Mund të jenë një apo dy persona, që mbështesin këtë ide, por le të jenë një në një milion, prapë ka nevojë të kundërpërgjigjet, përndryshe ai mund të helmojë rininë tonë.
Nëse çdo individ fillon të interpretojë se cili vendim është i drejtë dhe cili jo, nuk mund të ruhet integriteti dhe bashkimi i xhematit. Hazret Kalifi I r.a. ka sqaruar këtë çështje. Ai ka thënë: “Njerëzit kanë gabuar në të kuptuarit e termit bindje ndaj urdhrave të ditura, duke thënë që nuk do t’u binden urdhrave, të cilët nuk i quajnë të ditura a të arsyeshme. Ky term është përdorur edhe për të Dërguarin e Allahut s.a.v.s.. Kurani Famëlartë thotë:
وَلَا يَعْصِينَكَ فِي مَعْرُوفٍ
se nuk do të të kundërshtojnë në çfarë është e drejtë dhe e arsyeshme.[5] Tani, këta njerëz a kanë hartuar dhe listën e të metave të të Dërguarit të Allahut s.a.v.s. se cila qe fjala e drejtë dhe e arsyeshme dhe cila jo”.
Mesihu i Premtuar a.s. në tefsirin e këtij ajeti ka thënë:
“Pejgamberi a.s. ju urdhëron për ato vepra që nuk i kundërvihen arsyes. Pra urdhrat e njohur janë ata që janë të arsyeshëm dhe nuk bien ndesh me dispozitat e tjera kuranore”.
Në një hadith rrëfehet se i Dërguari i Allahut s.a.v.s. kishte dërguar një ekspeditë ushtarake. Gjatë misionit, njëherë ata vendosën kamp në një vend, dhe ndezën zjarr. Kryetari i ekipit, i pyeti me shaka ushtarët e tij se nëse do t’i urdhëronte për t’u hedhur në zjarr, a do të hidheshin ata apo jo? Disa i thanë se nuk do të bënin një gjë të tillë derisa ajo ishte e gabuar dhe vetëvrasje. Disa të tjerët i thanë se bindja ndaj kryetarit është e domosdoshme në çfarëdo rrethane. Kryetari e mbylli këtë bisedë duke thënë që e kishte pyetur me shaka. Kur ekspedita u kthye në Medinë, dhe i Dërguari i Allahut s.a.v.s. mësoi këtë ngjarje, ai tha: “Mos u bindeni udhëheqësve tuaj, nëse ata ju urdhërojnë për të vepruar në kundërshtim me Zotin”. Ky është kuptimi i termit معروف se bindja ndaj atyre urdhëresave është e domosdoshme që burojnë nga Zoti dhe i Dërguari i Tij s.a.v.s.
Përderisa sistemi i Kalifatit do të ekzistojë deri në kijamet, në përputhje me profecinë e të Dërguarit të Allahut s.a.v.s., atëherë është e pamundur që ky kalifat të japë një vendim apo dekret në kundërshtim me Allahun dhe të Dërguarin e Tij. Zoti i Madhërishëm ka përdorur të njëjtat fjalë në Kuranin Famëlartë në lidhje me bindjen ndaj të Dërguarit të Allahut s.a.v.s. Prandaj edhe Mesihu i Premtuar a.s. gjithashtu ka përdorur këtë term në dhjetë kushtet e bejtit.
Tashmë është e qartë që termi معروف nënkupton vendosja e urdhëresave të Zotit, dhe Kalifi vazhdimisht porosit xhematin për t’i zbatuar ato, ndërsa çdokush që veten e konsideron pjesëtar të këtij xhemati, ka për detyrë t’i përgjigjet këtij zotimi dhe t’u bindet të gjitha porosive që jepen nga Kalifi.
Hazret Kalifi II r.a. gjithashtu ka thënë që edhe nëse jepet ndonjë vendim të gabuar, Zoti i cili është zotuar për mbrojtjen e këtij institucioni, nuk do të lejojë të dalin pasoja të këqija, madje do të krijojë kushte që rrjedhojat e atij vendimi të jenë të favor të xhematit.
Shkurt, nuk është e drejta e çdokujt për të interpretuar vendimin e Kalifit. Çdo vendim që u përgjigjet Kuranit, sunetit profetik, hadithit dhe vendimeve të Imam Mehdiut, Gjykatësi i kësaj epoke, është i drejtë dhe legjitim. Kjo është ajo mënyrë që mund të mbrojë integritetin dhe unitetin e Xhematit. Ky është gjithashtu qëllimi i ardhjes së Mesihut të Premtuar a.s. që të krijohet bashkimin e xhematit të besimtarëve të sinqertë dhe besnikë. Mesihu i Premtuar a.s. ka bërë të qartë se atij nuk i interesohej aspak shtimi i anëtarëve që nuk dinë t’i binden. Ai theksoi që nëse njerëzit që lidhen me mua dhe hyjnë në besëlidhje me mua, nuk reformojnë veten dhe nuk ia nënshtrojnë jetën mësimeve të Allahut dhe të të Dërguarit të Tij s.a.v.s., atëherë anëtarësimi i tyre është krejtësisht i padobishëm.
Ne mund të fitojmë vlerat dhe bekimet e të qenit musliman ahemdian vetëm duke u përpjekur ta arrijmë këtë çështje thelbësore.
Mesihu i Premtuar a.s. ka thënë që bindja nuk është një çështje e lehtë. Ajo i ngjan vdekjes. Njeriu të cilit i mungon bindja, e njollos emrin e xhematit. Unë e kam porositur xhematin tim disa herë që të mos kënaqen vetëm nga bejti, sepse nuk mund të arrini shpëtim, derisa nuk e arrini esencën e bejtit.
Lutja
Allahu na mundësoftë të kuptojmë e të zbatojmë mësime të vërteta të Islamit. Allahu na mundësoftë të jemi të tillë që kanë përmbushur qëllimin e bejtit dhe t’i bindemi besnikërisht sistemit të Kalifatit. Allahu na mundësoftë t’u përgjigjemi të gjitha porosive të drejta të Kalifit të Kohës dhe t’i zbatojmë me besnikëri. Allahu na e mundësoftë.
[1] El-Haxh 22:31
[2] Buhariu, 6094
[3] El-Isra 17:33
[4] El-A’raf 7:24
[5] El-Mumtehina 60:13