(Fusnota nr. 7 nga libri “Fitorja e Islamit”)
Këtu është e udhës të përmend një ngjarje të çuditshme. Njëherë më rastisi të udhëtoja në Aligarh. Për shkak të sëmundjes së dhimbjes së kokës, gjë për të cilën para pak ditësh në Kadian pata edhe krizë, nuk isha në gjendje të bëja diskutime dhe punë të tjera mendore. Edhe tani nuk jam në gjendje të flas shumë ose të punoj a të mendoj tej mase. Isha pikërisht në këtë gjendje, kur një hoxhë nga Aligarh i quajtur Muhammed Ismail më takoi dhe me shumë përulësi më kërkoi të ligjëroja duke thënë: Njerëzit prej kohësh kanë shumë dëshirë t’ju dëgjojnë, ndaj do të ishte mirë të mblidhemi në një shtëpi dhe ju të na ligjëroni.
Unë gjithmonë kam dashur me gjithë zemër t’u tregoj njerëzve fjalët e vërteta, ndaj, edhe këtë kërkesë e pranova me shumë kënaqësi, sepse doja që sa më shumë njerëzve t’u tregoja çfarë është Islami në të vërtetë dhe si njerëzit e kuptojnë sot atë. I thashë hoxhës së nderuar: InshaAllah, do t’ju tregoj realitetin e Islamit.
Por, pas kësaj Zoti i Madhërishëm më ndaloi nga kjo punë. Jam i bindur që ngaqë nuk kam qenë mirë me shëndet, Zoti i Madhërishëm nuk dëshiroi të fusja veten në vështirësi të madhe duke u munduar. Kështu që, Ai më ndaloi të ligjëroja. Kjo më kishte ndodhur edhe më parë, kur isha i sëmurë dhe në keshf më takoi njëri prej profetëve të kaluar dhe nga dhembshuria më këshilloi: Pse bën kaq shumë përpjekje mendore, do të sëmuresh. Pra, kjo ishte një ndalesë nga Zoti i Madhërishëm, gjë që ia përmenda hoxhës së nderuar.
Arsyeja ka qenë tërësisht e vërtetë. Ata që më kanë parë në kohë krizash të kësaj sëmundjeje, ose më kanë parë se sa shumë sëmuresha pas diskutimesh të gjata ose përpjekjesh të vazhdueshme mendore, pavarësisht se nuk besojnë në shpalljet e mia ngaqë nuk i njohin, besojnë me bindje se unë me të vërtetë e kam këtë sëmundje. I nderuari doktor Muhammed Husejn Khan që është edhe gjyqtar nderi dhe deri më tani më mjekon, gjithmonë më ka porositur të shmangem nga lodhja mendore, derisa ta kapërcej sëmundjen. Doktori në fjalë është dëshmitari i parë i gjendjes sime. Po ashtu, shumë shokë të mi e dinë, siç për shembull i nderuari Maulvi Hakim Nurudin, mjek i rrethit Xhamu, që gjithnjë qëndron i angazhuar në shërbimin tim me zemër, shpirt dhe para; ekonomisti i nderuar Munshi Abdul Hak që jeton dhe punon në qytetin Lahor, i cili gjatë ditëve të sëmundjes sime më shërbeu kaq shumë saqë s’mund ta përshkruaj dot, të gjithë këta njerëz të sinqertë janë dëshmitarë të gjendjes sime.
Por me keqardhje, edhe pse çdo besimtar e ka për detyrë ta mirëkuptojë tjetrin, hoxha në fjalë nuk e trajtoi kështu arsyen time, përkundrazi, duke më paragjykuar skajshmërisht, më quajti mashtrues. Gjithçka që tha ai, vetë një shok i tij i quajtur Doktor Xhemaludin po me lejen e tij e ka përshkruar dhe e ka përhapur më pas mes njerëzve, të cilën e shkruaj bashkë me përgjigjen time sa vijon:
Thotë: Unë i thashë atij (domethënë mua, në qytetin Aligarh) që nesër është e xhuma, jepni një vaz. Ai më premtoi të bënte vaz, por të nesërmen në mëngjes, më dërgoi njoftimin që atij nëpërmjet shpalljes iu ndalua të bënte vaz. Për mendimin tim, ai refuzoi për shkak të paaftësisë për të folur dhe të frikës nga prova.
Them: Ky mendim i hoxhës nuk është asgjë tjetër përveçse një paragjykim, gjë që në Islam është rreptësisht e ndaluar dhe nuk është punë e njerëzve me karakter të pastër. Po të kisha pretenduar për herë të parë marrjen e shpalljeve pikërisht në Aligarh, mund të kishte arsye që tjetri të më paragjykonte dhe të mendonte se duke parë ndikimin, nivelin e lartë të dijes, bëmat dhe madhështinë e hoxhës, unë të frikësohesha dhe për ta hequr qafe, t’i tregoja këtë arsye. Por, unë kam gjashtë – shtatë vite që bëj një deklaratë të tillë, që marr shpalljen prej Zotit dhe këtë gjë po në atë kohë e kam publikuar në të gjithë vendin. Shumë nga faqet e librit “Berahin-e-Ahmedia” janë plot me këto shpallje. Po të isha i paaftë për të folur, nuk mund t’i mbaja fjalimet në mënyrë të drejtpërdrejtë përpara mijëra bashkëmendimtarëve dhe kundërshtarëve, fjalime të cilat u shkruan dhe më pas u botuan në formë librash, siç është libri “Surmah Çashm-e-Arje” e as nuk mund t’i zhvilloja debatet plot argumente me mijëra njerëz të tjerë që zotëronin karaktere dhe aftësi të ndryshme. Madje, kjo punë po vijon edhe sot e gjithë ditën.
Keqardhje! Shumë keqardhje për shumicën e hoxhallarëve të sotëm, të cilët janë djegur përbrenda nga zjarri i zilisë! Edhe pse njerëzve vazhdimisht u japin mësimet për vetitë e besimit, për mirësjelljen, për mirëkuptimin e ndërsjellë dhe nga minberet ua lexojnë edhe ajetet e Kuranit në lidhje me këtë, vetë as nuk i prekin ato. O i nderuar! Zoti ju haptë sytë! A nuk mundet që Zoti i Madhërishëm të ndalojë nga ndonjë punë një rob të Tij me të cilin Ai flet, për një arsye të caktuar? A nuk mundet që një arsye tjetër e kësaj pune të jetë pikërisht që të sprovohet karakteri juaj dhe ju dhe ata që ndajnë të njëjtin karakter dhe kapacitet me ju, si sprovë të nxirrni brendinë tuaj të papastër?
Për sa i përket asaj që sipas jush pata frikë nga madhështia dhe niveli i lartë i dijes suaj, dua t’ju them dhe ju lus të më besoni që ata që gjenden në errësirat e nefsit, në sytë e mi nuk vlejnë as sa një krimb i ngordhur, edhe sikur të zotërojnë gjithë filozofinë dhe shkencën e botës. Por ju nuk i përkisni kësaj shkalle të dijes. Jeni thjesht si një mulla me mendime të thata e të poshtra. Që ta dini, shpesh tek unë vijnë njerëz studiues, profesionistë dhe dijetarë dhe përfitojnë nga dijet shpirtërore. Nëse do t’ju vlerësoja qoftë si nxënës të tyre, do t’ju jepja nder që nuk e meritoni.
Por prapëseprapë nëse mendimet tuaja nuk sheshohen dhe ndjenjat tuaja paragjykuese nuk ftohen, me ndihmën dhe mëshirën e Allahut jam gati të ligjëroj përballë jush. Për shkak të sëmundjes nuk mund të bëj udhëtim të gjatë, por nëse doni, do t’ju mundoja të vinit me shpenzimet e mia në Lahor, në zemër të Panxhabit, për t’u ballafaquar dhe për këtë edhe do t’ju premtoja. Jam në pritje të përgjigjes suaj.
Thotë: Ky njeri është thjesht i paaftë dhe nuk zotëron ndonjë nivel dijeje.
Them: O Hazret! Nuk kam pretendim për asnjë zgjuarsi a dije të kësaj bote. Çfarë të bëj me zgjuarsitë dhe shkathtësitë e kësaj bote që nuk e ndriçojnë dot shpirtin, që nuk i pastrojnë dot ndyrësitë e brendshme, që nuk krijojnë dot përulësi dhe modesti te njeriu, përkundrazi, e mbulojnë me ndryshk pas ndryshku dhe e shtojnë në mohim pas mohimi. Mua më mjafton që mirësia e Zotit më ka përkrahur dhe më ka dhuruar dije që nuk gjendet nëpër medrese, por vjen nga Mësuesi qiellor. Nëse cilësohem analfabet, aspak nuk është fyerje për mua, por nder, sepse udhëheqësi im dhe i të gjitha krijesave të botës që ishte dërguar për reformën e të gjithë njerëzve, gjithashtu ishte analfabet. Nuk çmoj aspak kokën që është e mbushur me mburrjen e dijes, por kryekëput e errët. Hapeni Kuranin Famëlartë dhe mendoni shembullin e gomarit, pak është ai?
Thotë: I bëra disa pyetje rreth shpalljes dhe ai më dha ca përgjigje të pakuptimta dhe heshti.
Them: Mbaj mend që përgjigjet ishin të kuptimplota dhe të mjaftueshme për një që zotëron pak mend dhe drejtësi. Nëse ju nuk i kuptuat, vetë tregoni paaftësinë tuaj e jo të dikujt tjetër. Të njëjtat pyetje botojini në ndonjë gazetë dhe provojeni vlerësimin e lartë që keni për vetveten.
Thotë: Kurrsesi nuk mund të besoj se po ky zotëri është autori i librave kaq të mirë.
Them: Si mund të besoni ju, kur nuk besuan edhe mohuesit e Profetit Muhammedsavs pavarësisht se e kishin parë me sy. Vetëm sepse e kishin mbuluar veten me errësira, atyre nuk u shfaqeshin vlerat profetike, ndaj mbetën duke thënë vazhdimisht: këto fjalë të përsosura, ky Kuran që u lexohet njerëzve dhe të gjitha ajetet e tij, atij ia shkruajnë disa njerëz dhe ia mësojnë fshehurazi natë e ditë. Në një farë mënyre, edhe mohuesit thanë të vërtetën, edhe hoxha i nderuar tha të vërtetën, sepse nuk ka dyshim që Kurani Famëlartë ishte përtej fuqisë mendore të Profetitsavs si në elokuencë, ashtu edhe në urtësi, madje ai është përtej fuqisë së çdo krijese dhe përveç Zotit të Gjithëdijshëm dhe të Plotfuqishëm, askush tjetër nuk mund ta realizonte atë vepër. Në të njëjtën mënyrë, edhe librat që ky modest i ka shkruar dhe i ka botuar, janë rezultat i një ndihme që erdhi nga e padukshmja dhe që është mbi kapacitetin dhe fuqinë time. Falënderoj Zotin për këtë akuzë të hoxhës, sepse u përmbush një profeci që është e shkruar në librin “Berahin-e-Ahmedia” që thotë se disa njerëz do ta lexojnë librin dhe do të thonë se nuk është vepra e tij,
por, e kanë ndihmuar njerëz të tjerë. (Shikoni faqen 239 të “Berahin-e-Ahmedia”).
Thotë: Sejid Ahmed Arabi, të cilin e njoh si dijetar të besueshëm, mua drejtpërdrejt më tha se për dy muaj kishte qëndruar pranë tij dhe pranë ndjekësve të tij të afërt dhe herë pas here i ishte afruar në momente kyçe dhe nga kjo zbuloi që ai ka me vete disa mjete astrologu që i përdor në kohë nevoje.
Them:
“Ejani të thërrasim bijtë tanë e bijtë tuaj, gratë tona e gratë tuaja, njerëzit tanë e njerëzit tuaj dhe të lutemi me përgjërim që mallkimi i Allahut të bjerë mbi gënjeshtarët!” [Ali-Imran:62]
Si përgjigje unë e kam shënuar ajetin e mësipërm të Zotit. Nuk mbaj mend aspak se kush ishte ky Sejid Ahmed që qëndroi dy muaj pranë meje. Hoxha i nderuar ngarkohet me përgjegjësinë ta paraqesë atë përballë meje që ta pyes se çfarë mjetesh paska parë. Madje, duke qenë ende i gjallë, do t’ju ftoja ju hoxhë, që të rrini dy muaj tek unë dhe nuk do të ketë nevojë fare për ndërmjetësimin e ndonjë arabi a të një joarabi.
Thotë: Kur i lexoj me vëmendje fjalët e pretenduara si shpallje, kurrsesi nuk më besohet që ato të jenë shpallje.
Them: As atyre nuk u besohej, për të cilët Allahu i Madhërishëm tha:
“Ajetet Tona i quajtën gënjeshtra me të madhe” [En-Naba:29]
Nuk i besohej as Faraonit. Nuk u besohej skribëve dhe farisenjve hebrenj. Nuk i besohej Ebu Xhehlit dhe Ebu Lehbit. Por besuan ata që ishin të thjeshtë nga zemra dhe të pastër nga shpirti.
Kjo fatmirësi nuk të vjen me forcë krahuNuk e gjen dot, derisa të ta dhurojë Zoti Vetë
Thotë: Të deklarosh [të jesh prej Zotit] është kundër mrekullive dhe pretendimi që “ai që mohon, le të vijë ta shohë vetë” është i pabazë.
Them: Këto pretendime nuk janë prej njeriut, por prej Atij që është në dijeni për çdo deklaratë. Cili njeri i drejtë mund t’i mohojë ato?! Po, është e vërtetë që asnjë profet nuk mund të pretendojë për ndonjë gjë të mbinatyrshme. Por a nuk mundet që Zoti i Madhërishëm përmes ndonjë profeti, të dërguar a muhad-dethi të bëjë një deklaratë të tillë?
Thotë: Jam i zhgënjyer nga takimi me të. Mendoj se kushdo rob i Zotit të Vetëm që do ta takojë atë një herë, më nuk do ta ndjekë. Namazin e fal në kohën e fundit. Nuk e fal me xhemat.
Them: Nuk kam merak për zhgënjimin e hoxhës së nderuar. Por jam i habitur nga gënjeshtrat, trillimet dhe paragjykimet e skajshme të tij. O Zot Bujar! Mëshiroje këtë umet që ka të tillë udhëheqës, udhëzues dhe kujdestarë!
Lexues, mendojeni pak këtë akuzë që hoxha i nderuar e bën vetëm nga koprracia dhe zilia. Siç dihet, isha vetëm për pak ditë si udhëtar në Aligarh. Sheriati i Islamit ka dhënë disa lehtësi për udhëtarin, dhe shmangien e tyre e ka cilësuar si mosbesim ndaj Zotit. Andaj, si udhëtar isha i obliguar t’i zbatoja porositë e Islamit dhe këtë e kam bërë. Nuk e mohoj që gjatë qëndrimit tim pakditor, nganjëherë duke ndjekur praktikën islame, kam bashkuar dy namaze dhe nganjëherë kam falur drekën dhe ikindinë në kohën e fundit të namazit të drekës. Por shumë të ashtuquajtur adhurues të sinqertë nganjëherë i bashkojnë namazet edhe në shtëpi dhe ndjekin parimin “pa udhëtim e pa shi”.
Unë nuk mohoj as këtë që gjatë atyre ditëve jo për çdo namaz kam shkuar në xhami, por edhe pse isha i sëmurë dhe udhëtar, as nuk e kam lënë fare frekuentimin në xhami. Kështu që, vetë hoxha i nderuar duhet të dijë se kam falur namazin e së xhumasë pas tij, për pranimin e të cilit kam dyshim tanimë. Kjo është e vërtetë dhe plotësisht e vërtetë që gjatë udhëtimeve nuk e pëlqej të fal çdo namaz patjetër në xhami, por ma’adhallah arsyeja e saj nuk është as përtacia e as shpërfillja ndaj porosive të Zotit. Arsyeja e saj e vërtetë është që në këtë kohë, gjendja e shumicës së xhamive të vendit tonë është e mjerueshme dhe për të ardhur keq. Nëse shkoni nëpër këto xhami dhe i kërkoni imamëve të caktuar leje për të udhëhequr namaz, zemërohen dhe skuqen. Nëse i ndjek ata imamë, kam dyshim për namazin tim, sepse është e vërtetuar që imamllëkun ata e kanë si profesion. Ata shkojnë në xhami jo për të falur namazet e pesë vakteve, por xhaminë e kanë si dyqan që e hapin në kohët e caktuara dhe pikërisht nga ky dyqan varet jetesa e tyre dhe e familjeve të tyre. Në ngarkimin dhe shkarkimin e këtij posti, arrijnë të bëjnë gjyqe dhe hoxhallarët për të fituar diplomën e tyre apelojnë dhe riapelojnë.
Ndaj, ky nuk është imamllëk, por një metodë e pistë për të ngrënë haram. A nuk jeni vallë edhe ju i mbërthyer me gozhdën e nefsit tuaj?! Atëherë pse dikush ta prishë besimin e vet me vetëdije?! Profecia që përmendet në hadithe që në epokën e fundit xhamitë do të mbushen me hipokritë, u referohet pikërisht mullave të tillë, të cilët duke qëndruar në mihrab me gojë lexojnë Kuranin Famëlartë dhe me zemër numërojnë petulla.
Gjithashtu, nuk e di se që kur është bërë e ndaluar bashkimi i drekës dhe i ikindisë ose i akshamit dhe i jacisë në udhëtim dhe se kush e ka dhënë fetvanë për ndalimin e faljes në kohën e fundit. Çudi! Tek ju qenka e lejuar të hani mishin e vëllait tuaj të vdekur, por rreptësisht i ndaluar bashkimi i namazit të drekës dhe i ikindisë gjatë udhëtimit!
Kini drojë Allahun o adhurues! Sepse vdekja është afër dhe Allahu e di atë që fshihni. (Autori)
LEXONI EDHE