Mëshira, falja dhe shpërblimi prej Allahut
Me emrin e Allahut, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëbërësit.
Nuk ka të adhurueshëm tjetër përveç Allahut, Muhammedi është i Dërguari i Allahut.
Muslimanët që besojnë se Hazret Mirza Ghulam Ahmedi a.s.,
është Imam Mehdiu dhe Mesihu i Premtuar.

Mëshira, falja dhe shpërblimi prej Allahut

Kalifi i Pestë i Mesihut të Premtuar, Allahu e ndihmoftë fuqimisht

Me mëshirën e Allahut, kanë kaluar 22 ditët e agjërimit dhe në këtë mënyrë kemi hyrë në dhjetëditëshin e fundit të Ramazanit. Sipas thënies së të Dërguarit të Allahut sas ne duke kaluar përmes dhjetëditëshave të mëshirës dhe faljes së Allahut, kemi hyrë në dhjetëditëshin e fundit të Ramazanit që njihet për çlirimin nga xhehenemi. Sigurisht, duhet të jemi mirënjohës ndaj Zotit i Cili na mundësoi këtë rast të volitshëm. Megjithatë, një besimtar i sinqertë, i cili i bindet plotësisht Zotit, që orvatet të ndjekë rrugën e devotshmërisë dhe zemra e të cilit mbetet gjithnjë e mbushur me druajtje ndaj Krijuesit, një rob i tillë nuk kënaqet vetëm nga fakti se këto ditë apo dhjetëditëshe që Zoti i ka mundësuar, i janë bërë mjetet e shpëtimit. Padyshim, këto janë ditët e mëshirës, faljes dhe të shpëtimit nga xhehenemi, por a kemi fituar vallë bekimet që ato mbartin? Porositë e Allahut dhe të të Dërguarit të Tij sas nuk janë të pakushtëzuara. Ato gjithmonë shoqërohen me kushtet përkatëse. Prandaj, për të arritur mëshirën e këtyre ditëve, na obligohet edhe përmbushja e disa kushteve. Po kështu për të fituar faljen e Allahut dhe për të gjetur shpëtimin nga xhehenemi, nevojitet plotësimi i disa kushteve të rëndësishme.

Pra, që të synojmë bekimet e tyre, duhet të kërkojmë ato mjete që shërbejnë për të arritur pëlqimin e Zotit dhe rrjedhimisht bëhen shtysë për të nxitur mirësitë e Tij. Lidhur me mëshirën e Allahut, Komentuesit e Kuranit kanë shpjeguar se ajo ndahet në dy lloj. E para është ajo mëshirë që vjen prej Zotit si mirësi dhe favor, ndërkohë njeriu nuk po bën asnjë përpjekje apo orvatje për ta arritur atë. Argument për këtë është ajeti Kuranor. Allahu thotë: وَرَحْمَتِي وَسِعَتْ كُلَّ شَيْءٍ ۚ d.m.th. mëshira Ime kaplon çdo gjë. (Kurani 7:157). Të gjithë njerëzit pa dallim përfitojnë nga kjo mëshirë e Allahut pabërë asnjë vepër të veçantë.

Mesihu i Premtuar as ka shkruar:

“Ky ajet tregon se mëshira është e gjithësishme dhe gjithëpërfshirëse, ndërsa zemërimi d.m.th. atributi i drejtësisë shfaqet në një rrethanë të veçantë. Pra, ky atribut i zemërimit përftohet pas tejkalimit të ligjit hyjnor, dhe shfaqja e tij lyp që fillimisht të ekzistojë ligji i Zotit, dhe shkelja e këtij ligji hyjnor të shkaktojë mëkat si rrjedhojë dhe atëherë shfaqet ky atribut dhe kërkon përmbushjen e qëllimit të tij.”

Pra, Allahu është i Gjithëmëshirshëm dhe mëshira e Tij përfshin robërit e Tij. Por, kur njeriu duke shkelur porosinë e Zotit, tërheq zemërimin e Zotit apo meriton të dënohet, atëherë Allahu ndonëse i fal gabime të vogla, por kur ai e kalon cakun, atëherë vepron atributi i drejtësisë së Zotit. Pra, përgjithësisht është mëshira e Allahut që kaplon dhe përfshin gjithçka, por drejtësia e Tij kërkon që shkelësi i ligjit të Zotit të ndëshkohet. Megjithatë, Zoti sillet me mëshirë dhe falje. Por, kjo gjendje nuk u atribuohet besimtarëve, sepse ata gjenden në shkallën më të lartë. Besimi kërkon që njeriu të mbrojë gjendjen shpirtërore dhe të përpiqet sinqerisht për t’iu nënshtruar porosive të Allahut. Nëse besimi është i sinqertë, por njeriu pavarësisht përpjekjeve të sinqerta, dorëzohet para dobësisë njerëzore duke bërë mëkat, mëshira e Zotit prapëseprapë ia mbulon mëkatin. Unë kam theksuar këtë edhe në hutben e kaluar se nëse njeriu krenohet për mëkatet e bëra, dhe tregohet i guximshëm duke arsyetuar se mëshira e Zotit është gjithëpërfshirëse, e këtillë sjellje nxit zemërimin e Zotit.

Mesihu i Premtuar as duke shtjelluar këtë temë sesi mëshira e Zotit mbulon edhe zemërimin e Tij, shkruan:

“وعید (ui’id) nuk përbën ndonjë premtim, veçse Zoti për shkak të madhështisë së Tij kërkon që të dënojë personin keqbërës dhe Ai në disa raste i njofton edhe robërit e Tij që gëzojnë komunikim me të, pra të dërguarit dhe profetët e Tij se filan robi po bëhet arrogant dhe Unë së shpejti do ta dënoj atë. Por çfarë ndodh më pas? Kur personi fajtor përmbush atë kërkesë duke u përshpirtur me mallëngjim të thellë dhe me pendesë e falje, atëherë kërkesa e përligjshmëria e mëshirës së Allahut e tejkalon kërkesën e zemërimit. Nganjëherë bëhet edhe shpallje, shpallet edhe dënimi, dekretohet ndëshkimi dhe lëshohet vendimi, por nëse njeriu, për të cilin është marrë vendimi, është duke u penduar, duke u lutur për falje, atëherë ai edhe në këtë gjendje mund t’i shpëtojë dënimit.”

Pra, Mesihu i Premtuar as thotë se mëshira e Allahut mbizotëron zemërimin e Tij dhe kaplon, mbështjell dhe mbulon fajin e robit të Tij. Ky është kuptimi i ajetit عَذَابِي أُصِيبُ بِهِ مَنْ أَشَاءُ ۖ وَرَحْمَتِي وَسِعَتْ كُلَّ شَيْءٍ ۚ d.m.th. Allahu thotë se mëshira ima ka pushtuar zemërimin tim. Prandaj, Allahu i fal edhe ata keqbërës që kanë tepruar në gabime, kur ata i pendohen sinqerisht dhe i kërkojnë falje. Pra, sipas fjalëve të Mesihut të Premtuar as edhe ata persona mëkatarë, për të cilët është shpallur edhe dënimi, kur ata pendohen me zemër të pastër, atëherë Allahu u pranon falje, dhe kështu mallëngjimi, lutja dhe pendimi i tyre tërheq mëshirën e Zotit. Megjithatë, kjo nuk është situata e besimtarit, që fillimisht t’i kundërvihet ligjit të Zotit, e pastaj të pendohet, të kërkojë falje e t’i përgjërohet për mëshirë. Për besimtarin është situata e dytë, sepse mëshira e dytë është e kushtëzuar me veprat, që u premtohet atyre të cilët bëjnë vepra fisnike dhe sillen duke pasur druajtje ndaj Zotit. Siç Allahu ka thënë: إِنَّ رَحْمَتَ اللَّـهِ قَرِيبٌ مِّنَ الْمُحْسِنِينَ d.m.th. Me të vërtetë mëshira ime është më afër mirëbërësve. (Kurani 7:57).

Fjala Muhsin (مُحْسِن) do të thotë i sjellshëm, i devotshëm, i ditur, ai që vepron duke plotësuar të gjitha kushtet që janë përcaktuar nga Allahu. Pra, në këtë ajet Allahu thotë se mëshira e Tij është afër atyre njerëzve, që nuk janë të këtillë të cilët kanë bërë padrejtësi dhe mëkate, përkundrazi janë ata që gjithmonë i drejtohen Allahut, dhe zemrat e tyre rrëqethen nga frika e ndëshkimit të mëkateve të tyre. Ata nuk janë të atillë, që kanë kryer mëkate me dashje, por edhe nëse kanë bërë ndonjë gjynah në mënyrë të pavetëdijshme, ata i drejtohen përulësisht Zotit, dhe si rezultat i zbret mëshira e Allahut dhe u pranohen lutjet e tyre. Kjo është mëshira e veçantë e Allahut që Ai ua pranon lutjen robërve të Tij. Askush nuk mund ta detyrojë Zotin për pranimin e lutjeve. Pra, mëshira e Allahut i shoqëron ata që sillen me druajtje, që veprojnë me mirësi me të tjerët dhe ua përmbushin të drejtat e tyre.

Pra, kushti i pranimit të lutjeve është të bëhemi Muhsin, dhe duhet të kemi parasysh të gjitha kuptimet që përfaqëson fjala Muhsin. Kjo nuk është një gjë e zakonshme. Njeriu nuk mund të bëhet Muhsin duke bërë vepra të rëndomta, por për ta arritur këtë gradë, njeriu duhet të lartësojë veprat e tij duke i përsosur ato. Njeriu mbetet i frikësuar kur mëson përkufizimin që i Dërguari i Allahut sas i ka bërë kësaj fjale dhe mendon se a vallë me të vërtetë adhurimet tona e plotësojnë këtë kusht apo çdo sjellje jona e përmbush këtë kriter. Çfarë përkufizimi është ky? I Dërguari i Allahut sas ka thënë se Muhsin është ai i cili duke bërë çdo vepër të mirë, ndien sikur e sheh Zotin apo së paku të ndiejë sikur atë e vëzhgon Zoti. Po të jetë kjo gjendje e adhurimeve dhe veprave tona, ne kurrë nuk mund të veprojmë padrejtësisht, e as s’mund t’i shmangemi dot parimit të druajtjes ndaj Zotit, nuk mund të sillemi keq me askënd, nuk mund t’ia rrëmbejmë të drejtën askujt, madje as s’mund të imagjinojmë për t’i shkaktuar dëm apo për t’ia uzurpuar të drejtën dikujt. Pra, porositë dhe mësimet e Islamit janë të këtilla, që ngado fillojmë zbatimin e tyre, qofshin urdhrat e Allahut të Madhërishëm apo fjalë urtiplota të të Dërguarit të Allahut sas , të gjitha ato na rrethojnë dhe na shtynë vetëm në një drejtim: pra drejt të drejtave të Allahut dhe të drejtave të krijesës.

Ne kemi shumë dëshirë që të na pranohen lutje, dhe që të përfitojmë nga mëshira e Allahut apo të bëhemi tërheqës të mëshirës së Tij, por ne apo shumica prej nesh nuk bëjnë përpjekje të mjaftueshme, që duhet të bënte një besimtar i sinqertë për ta arritur këtë shkallë. Ne gëzohemi vetëm nga fakti se po kalojmë nëpërmjet dhjetëditëshit të mëshirës, pa menduar aspak se çfarë duhet të kishim bërë për ta tërhequr këtë mëshirë. A mos vallë, kemi mbetur si ata kriminelë dhe mëkatarë të cilët përmes lutjes dhe pendimit të çastit, ia tërhoqën mëshirën Allahut dhe i shpëtuan përkohësisht dënimit që meritonin për shkak të shkeljes së bërë, apo po orvatemi për t’iu përshtatur jetës së Muhsininëve, të cilët betohen për t’iu qëndruar besnik druajtjes ndaj Zotit, dhe për t’u sjellë mirësisht me të tjerët dhe për të bërë Ramazanin si një mjet për pranimin e ndryshimeve të pastra në veten tonë.

Pra, kemi nevojë ta tërheqim këtë mëshirë, dhe duhet të orvatemi që kjo mëshirë të mbetet gjithmonë me ne, e jo që të na shpëtojë përkohësisht dhe t’i kthehemi më pas gjendjes së mëparshme. Kjo fjalë e vetme “mëshirë” (رحمۃ) na jep një thesar të pasosur të kodit të jetës, duke na këshilluar që duhet të kërkojmë mëshirën e Allahut në dhjetëditëshin e parë të Ramazanit, dhe kur ta gjejmë, ta bëjmë atë pjesë të pandashme të jetës sonë. Një trajnim dhjetëditor për besimtarin, do t’i zbulojë shtigje të reja të vetëreformimit. Por meqë edhe shejtani është i angazhuar për të na cytur e për të na mashtruar dhe për të na devijuar nga rruga e mirësisë, prandaj pas fitimit të mëshirës, na nevojitet ndihma e Zotit që ajo mëshirë të mbetet gjithmonë me ne. Çfarë metode duhet ndjekur për të fituar ndihmën e Zotit? Thotë i Dërguari i Allahut sas se gjatë dhjetëditëshit tjetër duhet t’i lutemi Allahut për mbështetje dhe forcë me qëllim që veprat tona të bëhen të qëndrueshme dhe kjo arrihet përmes forcës së “Istikfarit” (kërkimpendesës). Profeti sas ka thënë se dhjetëditëshi i dytë është i faljes prej mëkateve.

Siç u diskutua më lart se Allahu e mbështjell të penduarin përmes mëshirës dhe faljes së Tij, që i lutet Zotit me ngashërim dhe mallëngjim. Por, besimtari i vërtetë është ai, që e bën këtë mëshirë dhe mbështjellje si pjesë të pandashme të jetës, gjë që shfaqet edhe në adhurimet dhe të gjitha veprimet e tij, dhe i qëndron besnik kërkimit të faljes, dhe gjithnjë është i vetëdijshëm për veprat e veta. Nëse besimtari arrin këtë shkallë, atë e mbështjell falja e Allahut gjithnjë e më shumë, dhe dyert e mëshirës së Tij vijojnë të hapen për të dhe Allahu i jep qëndrueshmëri në veprat fisnike.

Çfarë është realiteti i pendimit për një besimtar? Cilat janë metoda për të fituar faljen prej Allahut? Si duhet të pendohemi? Këtyre pyetjeve Mesihu i Premtuar as u përgjigjet duke thënë:

“Kuptimi i vërtetë dhe thelbësor i istikfarit është që njeriu t’i lutet Zotit që t’i mos zbulohet asnjë dobësi njerëzore, dhe Zoti të mbështesë natyrën e njeriut me anë të fuqisë së Tij dhe ta tërheqë atë brenda rrethit të mbështetjes dhe ndihmës së Tij. Kjo fjalë vjen nga rrënja غفر  (Gh-fe-re) që do të thotë me mbulue. Pra, kështu kjo fjalë nënkupton se Zoti me anë të fuqisë së Tij të mbulojë dobësinë natyrore të pendimkërkuesit. Ky është kuptimi i vërtetë që Zoti të shpëtojë pendimkërkuesin nga dobësitë e tij natyrore, dhe ta fuqizojë atë përmes fuqisë së Tij, dhe ta mësojë atë përmes dijes së Tij dhe ta ndriçojë atë me dritën e Tij. (Kjo ndodh) sepse Zoti nuk i është larguar njeriut pasi që e krijoi atë, por ashtu siç Ai është krijuesi i njeriut dhe i të gjitha fuqive të tij të brendshme dhe të jashtme, Ai është gjithashtu Mbështetësi i njeriut, d.m.th. atë që ka krijuar Ai, e mbështet dhe e mban me anë të mbështetjes së Tij të veçantë, dhe Ai është Furnizues. Pra, ashtu sikur një ndër atributet e Zotit është قیوم (Kaj-jum) d.m.th. përmes mbështetjes së Tij, Zoti e furnizon dhe e mban krijesën e Tij, prandaj njësoj sikur njeriu është krijuar prej Zotit, i duhet të mbrojë gjurmët e krijimit nëpërmjet mbështetjes së Zotit.”

Pra, njeriu ka një nevojë të natyrshme, për të cilën ai është porositur të kërkojë falje me qëllim që të ruhet nga shkatërrimi, që të përfitojë nga mbështetja e Zotit dhe që të përjetësojë gjendjen e tij shpirtërore.

Prandaj, edhe porosia që na është dhënë lidhur me pendimin dhe kërkimin e faljes gjatë muajit të Ramazanit, është pikërisht për t’i kushtuar vëmendje këtij thelbi që përmes pendimit, kërkojini falje Allahut. Zoti i Madhërishëm bëhet më Bujar për robërit e Tij gjatë ditëve të Ramazanit. Mëshira e Tij shfaqet në dy mënyra. Nga mëshira e Tij e përgjithshme përfitojnë të gjithë, besimtarët, jo besimtarët, ndërsa mëshira e Tij e veçantë u përket vetëm Muhsininëve (mirëbërësve). Duhet të bëjmë përpjekje që të përfitojmë edhe nga kjo mëshirë e veçantë, që të fitojmë fuqi për të bërë vepra të mira, që të shndritet shpirti përmes dritës së Zotit, që të forcohet me anë të forcës së Zotit, që të mos sorollatet në errësirë duke u privuar nga drita hyjnore dhe që të mos bjerë pre në kthetrat e shejtanit. Po t’i mungojë njeriut fuqia hyjnore, ai nuk mund të përballojë sulmet e rrufeshme të shejtanit. Prandaj duhet istikfari pra falja e pendimi, që të arrihet fuqia e Zotit dhe të ruhet nga shejtani.

Pra, Mesihu i Premtuar as thekson se njeriu është i dobët, dhe për t’u shpëtuar nga kjo dobësi dhe për t’u fuqizuar me fuqinë e Zotit, atij i nevojitet pendimi. Ai gjithashtu ka thënë se për t’iu qëndruar besnik veprave të mira dhe për të tërhequr mëshirën dhe bekimet e Allahut, na nevojitet mbështetja e Allahut, dhe pa atë, ne nuk mund të bëjmë asgjë. Duke e quajtur veten قیوم (Kej-jum), Ai na tërheq vëmendje se për të vazhduar vepra të mira, dhe për të tërhequr mëshirën dhe faljen e Allahut, na duhet mbështetja e Allahut. Vet atributi i Zotit Kej-jum pra të qenët Furnizues, Mbështetës dhe i Përjetshëm na tregon se përjetësia e çdo gjëje kërkon mbështetjen e Zotit. Allahu na porosit që t’i mos ndahemi kësaj mbështetje të përjetshme, sepse vetëm Zoti i Përjetshëm mund të japë mbështetje të përjetshme.

Ne duhet të kuptojmë se dhjetëditëshi i mesëm nuk nënkupton të stërmundohemi për të kërkuar falje, dhe të kënaqemi vetëm me kaq duke kujtuar se kemi arritur qëllimin tonë. I Dërguari i Allahut na ka tërhequr vëmendje se ja erdhi Ramazani dhe Zoti iu afrua më pranë robërve të Tij. Edhe ju iu përkushtuat agjërimeve dhe lutjeve. Tani për t’u vendosur qëndrueshëm mbi veprat fisnike, dhe për të fituar pandërprerë mëshirën e Allahut dhe për t’u mbrojtur edhe nga dobësitë tona natyrore, kemi nevojë të strehohemi pranë Allahut duke i kërkuar falje dhe duke u përpjekur që kjo gjendje të bëhet e përhershme për ne. Allahu mundësoftë që shumica prej nesh të kenë përfunduar dhjetëditëshin e dytë të Ramazanit duke i kërkuar falje Allahut, dhe na mundësoftë që hyrja në dhjetëditëshin e fundit të jetë e tillë që drita dhe fuqia që kemi fituar prej Allahut, na shpien drejt parajsës së pëlqimit të Tij. Insha’Allah

I Dërguari i Allahut sas ka thënë se dhjetëditëshi i fundit është për t’u shpëtuar nga xhehenemi. Kur robi mbështillet dhe mbulohet në mëshirën e Allahut, kur fuqizohet duke u ndriçuar nga falja e Tij dhe i qëndron besnik asaj, atëherë padyshim ai bëhet i tillë që fiton afërsinë e Allahut. Sigurisht, Allahu nuk e lë askënd pa e shpërblyer për mundimin e bërë. Kur njeriu bën vepra të mira, Zoti nuk i thotë vetëm se ti tashmë ke shpëtuar nga xhehenemi, por duke e quajtur këtë dhjetëditëshin e shpëtimit prej xhehenemit. Allahu deklaron se duke u kënaqur nga të tillë mirëbërës, Ai u jep lajmin e gëzuar të xhenetit, dhe portat e xhehenemit të cilat u ishin mbyllur përkohësisht për shkak të Ramazanit, tashmë për shkak të faljes së vazhdueshme dhe për shkak të qëndrueshmërisë mbi veprat fisnike, ato dyer nuk do të mbeten të mbyllura vetëm gjatë tridhjetë ditëve të Ramazanit, por këmbëngulja juaj për adhurimin, betimin, përmbushjen e të drejtave, pendimin dhe faljen do të bëjë që këto dyer do t’ju mbyllen përgjithmonë. Lidhur me realitetin e Xhenetit dhe Xhehenemit dua t’ju citoj një fragment nga shkrimet e Mesihut të Premtuar as. Ai shkruan:

“Çfarë synon feja? Vetëm këtë që njeriu duke arritur bindjen e vërtetë në qenien e Zotit dhe atributet e Tij të përsosura, të gjejë shpëtimin prej dëshirave të tij epshore, ndërsa të krijojë dashurinë personale me Zotin e Lartësuar, sepse me të vërtetë kjo është parajsa e cila do të shfaqet në botën e përtejme në mënyra të ndryshme. Për t’u mbetur i paditur nga Zoti i Vërtetë dhe për të mos pasur besnikërinë e sinqertë me Të, pikërisht ky është xhehenemi, i cili në jetën e përtejme do të shfaqet në trajta dhe metoda të ndryshme.”

Na duhet ta kuptojmë këtë çështje se shpëtimi nga Xhehenemi fillon mu në këtë botë, dhe fitimi i Xhenetit fillon po në këtë dynja, ndërsa ndikimet e tyre të gjera, do t’i shfaqen njeriut në trajta dhe metoda të ndryshme në botën tjetër.

Pra, lidhja e sinqertë me Zotin dhe falja prej Tij ia shfaqin njeriut Xhenetin po në këtë botë, ndërsa dhuntitë e tij në mënyrën më të plotë do të shfaqen në botën e përtejme, ndërsa moskërkimi i lidhjes së sinqertë me Zotin, mosdashja e faljes prej Tij dhe shkelja me dashje dhe në mënyrë të vazhdueshme të porosive të Zotit, të gjitha këto shkaktojmë zemërimin e Zotit.

Pastaj, duke shtjelluar më tej këtë temë nga këndvështrimi i Kuranit, ai shkruan:

“Realitetin e Xhenetit dhe Xhehenemit siç ka përshkruar Kurani Famëlartë, nuk ka bërë asnjë libër tjetër hyjnor. Ai tregon qartësisht se përjetimet e tyre fillojnë po në këtë botë sepse ka thënë وَلِمَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ جَنَّتَانِ d.m.th. ai që i druhet paraqitjes para Zotit, do të ketë dy xhenete. (Kurani 55:47) Pra, një xhenet do të fitojë në këtë botë, sepse Zoti i Lartësuar e mbron atë nga vepra të liga. Ndalimi prej së keqes ia siguron xhenetin, ndërsa lakmia ndaj ligësive i ngjall shpirtit njëlloj shqetësimi dhe përpëlitje, ndjesi ajo që në vetvete i ngjan xhehenemit. Druajtje prej Zotit e mbron njeriun nga vepra të pahijshme, dhe duke u larguar prej së keqes, njeriu i shpëton xhehenemit. Joshje e njeriut pas veprave të këqija, ia trazon shpirtin keqbërësit, dhe kjo gjendje në vetvete është një lloj xhehenemi. Ndërsa, njeriu që i druhet Zotit, u shmanget edhe veprave të këqija, dhe rrjedhimisht shpëton nga ndëshkimi dhe vuajtje. Pra, ai që i frikësohet Zotit, shpëton menjëherë, ndërsa nëse e kanë robëruar dëshirat epshore, atë e çliron vetëm druajtje ndaj Zotit. Robi i tillë përforcohet në besnikëri dhe nënshtrim ndaj Zotit. Atij i jepet një kënaqësi dhe lumturi, dhe kështu i niset jeta e xhenetit po në këtë botë.”

Pra, si mund të shpëtojmë nga Xhehenemi dhe si mund të arrijmë xhenetin në këtë botë dhe në atë përtejme, Mesihu i Premtuar as ka thënë se sipas porosive të Kuranit, shpëtimi i Xhehenemit dhe fitimi i Xhenetit nuk janë çështje që lidhen ngushtë vetëm me jetën e paskësajme, përkundrazi ato fillojnë po në këtë botë. Atëherë ruajtja prej Xhehenemit mund të arrihet vetëm nëse besimtari është gjithmonë i vetëdijshëm, sikur ka thënë i Dërguari i Allahut sas se mirëbërësi i vërtetë është ai që beson gjithmonë se Zoti e sheh. Vetë fakti se Zoti e mbikëqyr, e largon njeriun nga mëkatet dhe kështu ruhet edhe nga gjendje e trazuar shpirtërore. Për shembull një hajdut apo kriminel tjetër gjithmonë janë të frikësuar që mos kapen dhe t’u mos zbulohet realiteti i tyre, dhe kjo frikë i mbërthen në një xhehenem.  Njeriu që i druhet Zotit, fiton xhenetin në këtë botë po ashtu edhe në botën tjetër. Njeriu i mbytur në ligësi dhe i mbërthyer nga dëshirat epshore, meriton xhehenemin si në këtë botë, ashtu edhe në botën tjetër. Ai shkruan se përkulja dhe nënshtrimi i plotë ndaj Zotit dhe besnikëria ndaj Tij janë xhenet, ndërsa largimi prej tyre është xhenehemi. Prandaj, shpëtimi prej Xhehenemit mund të arrihet vetëm duke iu nënshtruar porosive të Allahut, dhe duke pasur frikë dhe druajtje ndaj Tij.

I Dërguari i Allahut sas përmes këtij hadithi të shkurtër nëse na ka tërhequr vëmendje ndaj mëshirës së Allahut, ai gjithashtu na ka porositur se për ta merituar këtë mëshirë, duhet t’i përmbahemi istikfarit, pra kërkimit të faljes. Profeti sas ka thënë se njeriu duke përmbushur këtë kusht, arrin atë gjendje kur çdo vepër dhe fjalë e tij bëhet në përputhje me pëlqimin e Allahut. Atij i ngjallet një neveri ndaj ligësive, ndërkohë shpirti fiton një prirje e tërheqje për bërjen e veprave të mira. Bekimet e vijueshme të Ramazanit fillojnë të shfaqen plotësisht në jetën e tij. Kështu ai largohet prej xhehenemit dhe duke përfituar pëlqimin e Allahut në këtë jetë dhe ahiret fiton xhenetin e Zotit.

Ne gjithmonë duhet ta kemi parasysh këto synime dhe duhet të veprojmë sipas tyre. Për të arritur druajtje ndaj Allahut, për të mbrojtur besimin dhe për t’iu përmbajtur takuas, I Dërguari i Allahut sas na tërheq vëmendje duke na dhënë një lajm të gëzueshëm rreth Natës së Kadrit në dhjetëditëshin e fundit. Ebu Hurejrah ra transmeton se i Dërguari i Allahut sas ka thënë: Ai që ka agjëruar duke pasur besim të sinqertë dhe duke reformuar veten e tij, atij i shlyhen të gjitha mëkatet e mëparshme. Ndërsa ai që kalon Natën e Kadrit duke pasur besim të sinqertë dhe duke reflektuar mbi gjendjen e tij, atij i falen gjitha gjynahet e mëparshme.

Pra ashtu siç Nata e Kadrit mban vlera të veçanta, po kështu edhe agjërimet e muajit Ramazan kanë rëndësi të madhe. Nëse aty përmes një nate njeriu fiton faljen e mëkateve, aty gjenden edhe veprat e mëparshme dhe përkushtimi i tij gjatë tridhjetë ditëve të Ramazanit, prandaj Allahu i cilëson si kushte për shlyerjen e të gjitha mëkateve të mëparshme. Pra këto janë: agjërimet e Ramazanit, gjetja e Natës së Kadrit, besimi dhe reforma e gjendjes morale dhe shpirtërore. Nëse kemi pasur mangësi në përpjekje gjatë fillimit të Ramazanit, duhet ta largojmë atë gjatë ditëve të mbetura. I Dërguari i Allahut sas nuk ka thënë se vetëm atij do t’i falen mëkatet, i cili ka gjetur Natën e Kadrit, madje çdokush që kalon Ramazanin duke agjëruar, duke pasur besim të sinqertë dhe duke plotësuar të gjitha kushtet e tij, ka të drejtë për të shpresuar faljen prej Zotit, dhe Ai ia fal të gjithat mëkatet.

Allahu ka nënvizuar edhe cilësi dhe kushte të tjera për besimtarin. Në shumë vende Ai e lidh besimin me vepra të mira. Andaj, duhet t’i kushtojmë vëmendje edhe këtij aspekti se çfarë është besimi? Pra t’i besosh Zotit dhe të bësh vepra të mira. Allahu duke treguar vetitë e besimtarëve në Kuranin Famëlartë thotë:

إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ إِذَا ذُكِرَ اللَّـهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَإِذَا تُلِيَتْ عَلَيْهِمْ آيَاتُهُ زَادَتْهُمْ إِيمَانًا وَعَلَىٰ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ

d.m.th. besimtarët janë vetëm ata, të cilëve kur u përmendet Allahu, u fërgëllojnë zemrat. (Kurani 8:3)

Pra kjo është vetia e besimtarit që gjithmonë duhet të jetë me vetëdije se bindja ndaj porosive të Allahut është e rëndësishme, dhe kur i kujtohet diçka lidhur me porosinë e Allahut, ai menjëherë frikësohet dhe ndalet prej atij veprimi. Meqë Kurani është mbushur me mjaft ajete që e nxisin besimtarin për të kryer veprat fisnike dhe për t’i përmbushur të drejtat e të tjerëve. Ne duhet të jemi të ndërgjegjshëm ndaj këtyre porosive dhe rëndësisë së përmbushjes së tyre. Nëse dikush dëgjon ndonjë porosi prej Zotit, por nuk i kushton vëmendje apo tregohet i pakujdesshëm, i tillë njeriu si mund të konsiderohet besimtar? Pra, sipas fjalëve profetike çdo njeri duhet të reflektojë mbi gjendjen e tij, të agjërojë duke respektuar besimin dhe të kalojë natën e Kadrit me të gjitha kushtet e saj, atij i falen të gjitha mëkatet e mëparshme.

Pra, bekimet e Ramazanit dhe të Natës së Kadrit janë të ndërlidhura dhe të gërshetuara. Unë kam thënë edhe në fillim se porositë e Allahut dhe të të Dërguarit të Tij sas janë të kushtëzuara, e nëse njeriu është i dobët në besim, apo ua rrëmben të drejtat të tjerëve, por ende mëton se ka gjetur Natën e Kadrit, ka gjetur atë gjendje të veçantë të lutjes së asaj Nate që e shndërron njeriun kryekëput, atëherë kjo është mëshirë e madhe dhe bekim i veçantë i Allahut ndaj tij, dhunti kjo që kërkon që ai t’i përmbahet kësaj gjendje duke iu përgjigjur të gjitha porosive të Allahut. Nëse ende nuk ka arritur këtë gjendje, atëherë kjo Natë e Kadrit nuk është veç një mashtrim dhe iluzion i nefsit. Prandaj, Profeti sas e ka kushtëzuar me bindje të plotë dhe me reflektim mbi gjendje të brendshme.

Mesihu i Premtuar as na ka shtjelluar çështjen e Natës së Kadrit se ajo nuk është vetëm një natë e veçantë, por ajo ndahet në tri lloj. Një natë është ajo që vjen në fund të muajit të Ramazanit. Një natë simbolizon kohën e ardhjes së profetit. Një natë e Kadrit shënjon atë moment në jetën e çdo njeriu kur ai arrin dëlirësi dhe pastërti shpirtërore, kur ai çlirohet nga të gjitha ndyrësitë dhe ligësitë e kësaj bote, vendoset fuqimisht në besim, dhe duke reflektuar mbi gjendjen e tij largohet përfundimisht nga dobësitë dhe mangësitë e tij. Nëse e arrijmë këtë Natë të Kadrit, dhe u bëfshim plotësisht të Allahut, zbatues të porosive të Tij, i lartësojmë shkallët e ibadeteve tona, atëherë kemi arritur qëllimin e Ramazanit. Nëse përmbushim këtë synim madhor, atëherë çdo ditë e çdo natë bëhet çasti i pranimit të lutjes për ne.

Ne që kemi lidhur besëlidhje me shërbëtorin e të Dërguarit të Allahut sas, pra me Imam Mehdiun as, duhet të sjellim një revolucion të vërtetë në gjendjet tona, dhe besimin të përçojmë deri në atë shkallë, ku çdo fjalë dhe vepër jona bëhet në përputhje me pëlqimin e Allahut. Nëse kalojmë jetën tonë, duke reflektuar mbi gjendjen tonë, atëherë këto bekime do të bëhen të pandashme dhe të përjetshme për ne.

Allahu na mundësoftë ta arrijmë këtë Natë të Kadrit, pra çastin më të veçantë të pranimit të lutjeve, për të gjetur të cilën, na ka porositur vetë i Dërguari i Allahut sas gjatë dhjetëditëshin e fundit të Ramazanit. Allahu e bëftë arritjen e atij çasti, si një mjet për t’iu përkushtuar më shumë rrugës së takuas dhe mirbërësisë. Allahu na faltë të gjitha gjynahet e mëparshme dhe përmes mirësisë së Tij të veçantë na ngjalltë forcën e fuqinë për t’u ruajtur nga mëkatet edhe në të ardhmen. Amin

Shpërndaje
Na kontaktoni ne Whatsapp :)
Shtypni këtu ju lutemWhatsApp