Arka e Islamit me pambështetje hyjnore, ja po fundoset
Bëj diçka, o marrëzi, mendjet nuk po ia dalin!
Që tash o Zot, jepmë një vrull e zjarrmi të pazakontë
Që të më bëjë të marrë, të përmallë për besimin
Më ndiz në zemër një zjarr për umetin
Flakët e të cilit të arrijnë pafundësisht gjer në qiell
Çdo grimcë imja u flijoftë për Ty, o Zot
Tregomë pranverën e besimit se jam duke qarë
Nga çdo anë po i bien sëpatat fesë së Ahmeditsavs
Si nuk po i shikoni (o njerëz) popujt dhe sulmet e tyre?!
A ka sy që nuk qan duke i parë ato?
A ka zemër që nuk shqetësohet tejmase nga kjo brengë?!
Feja po ha shuplaka nga duart e popujve, sot
Minarja madhështore e Islamit po tronditet fort
Vallë, a nuk ka arritur deri te Zoti kjo gjëmë?!
Vallë, a do të fshihet ky diell i besimit në humnerë?!
Përmes mëshirës Sate më jep fitoren kundër shejtanit, o Zot
ai po mblidhka ushtritë e tij pafundësisht
Luftë kjo, por më e madhe sesa e Rusisë, e Japonisë
Unë jam i papërkrahur e përballë meje kundërshtari famëzi
Zemra po humb kontrollin duke bluar këtë shqetësim
Zbarko ushtritë e engjëjve, o Streha e shpirtit tim![1]
O i Dashuri im! Për Ty u flijoftë çdo grimcë e imja
Ktheje tash drejt meje, o Kalorës, gojëzën e botës
Kontrollo pakëz, kush po gjëmuaka në qoshen Tënde
Hi do të bëhet kjo kokë, po nuk erdhe për të më ndihmuar
Më ndihmo tani në këtë çast me dorën Tënde të bekuar
Që varka e Islamit t’ia dalë kësaj furtune
Më tolero mangësitë dhe dobësitë
Që të mos gëzohet armiku i mallkuar i besimit
Vër melhem në plagët e mia se jam i dërrmuar
Dëgjomi klithmat se nga të lëngata jam i brengosur
Nuk mund të shoh kurrsesi dobësinë e fesë së Muhammeditsavs
O Sunduesi im, jepmë sukses dhe ngadhënjim
A do të më varrosësh pa ma plotësuar dëshirën?
Nuk e pres këtë prej Teje, o Pronari im
Bekoje Islamin, o Zoti im, shpëtoje atë
Dëgjoje klithmën e robërve të kësaj varke të thyer
Gjithë populli është i zhytur në mëkate e pandershmëri
Po përhapet re e pashpresë dhe një natë tej në errësi
Një botë e tërë ka vdekur pa ujin Tënd të bekuar
Tash, drejtoje lumin në këtë kah, o Miku im!
Nuk kemi më mend në këto trazira, shpëtona
Mëshiroji robërit e Tu, që ata të drejtohen
Si t’ia bëjmë e nga t’ia nisim, nuk i gjendet dermani
Gjëmat po bien gjithkund e gjithkah pafundësisht
Ja, po fundoset kjo varkë, të lutem eja, o Kapiteni im!
I paska ardhur vjeshta këtij populli pranveror!
Si të vaditet ky kopsht pa Ty, o Zot?!
Janë djegur bimët e takvasë, besimi mbeti në varr
Vetëm me dorën Tënde, o Miku im, mund të ndodhë diçka
Përndryshe anarkia po marshon, me shpejtësi, me furi.
Tash, më shfaq ndonjë shenjë, se feja mbeti pa shenjë
Shiko drejt nesh, që ne të shikojmë pak pranverë.[2]
Poezia në gjuhën origjinale (urdu)
[1]. “Durr-e-themin” urdu, f. 146-149.
[2]. “Durr-e-themin” urdu, f. 128-129; “Thesari i lutjeve“, Tiranë, 2016, f. 299-301)
(Përktheu nga origjinali: Samad Ghori)