Si duhet t’i lutesh Zotit? Disa kushte që duhet t’i plotësosh kur lutesh

Pjesë të shkëputura nga Hutbja. Për hutben e plotë, ju lutemi, ndiqeni videon!

Lutju Zotit në kohë paqeje, që Ai të të përgjigjet në kohë vështirësie

Hazret Mesihu i Premtuar a.s. thotë:

Zoti mëshiron atë njeri, i cili në kohë paqeje i frikësohet Zotit në atë mënyrë, siç duhej frikësuar në kohë vështirësie. Ai që nuk e harron Zotin në kohë paqeje, edhe Zoti nuk e harron atë në kohë vështirësie. Kurse ai që kalon kohën e paqes duke bërë qejf, dhe kur e godet fatkeqësia fillon t’i lutet Zotit, Zoti nuk ia pranon lutjet. Kur vjen koha e ndëshkimit, mbyllet dera e pendesës. Andaj, është shumë fatlumë ai që, përpara se t’i vijë ndëshkimi i Zotit, lutet, jep sadaka, respekton porositë e Zotit dhe ushqen dhembshuri ndaj njerëzimit, veprat e mira i bën me përkushtim të madh. Dhe pikërisht këto janë shenja të fatmirësisë. Pema njihet nga frutat e saj, në të njëjtën mënyrë dallohen njeriu i mirë dhe ai i lig.

Kështu që, besimtari i vërtetë asnjë herë nuk harron, as në kohën e paqes, qoftë detyrimin e tij që ka ndaj Zotit, qoftë detyrimin e tij që ka ndaj njerëzve. E nëse ai i plotëson të dyja këto detyrime, atëherë në kohë vështirësie, Zoti vetë e nxjerr atë nga vështirësia, i pranon lutjet. Pra, kjo është një pikë thelbësore, që ne kurrë nuk duhet të tregohemi të ngathët në adhurimet dhe në lutjet tona.

Duke sqaruar se si duhet të jetë gjendja jonë kur i lutemi Zotit, cilat janë parimet e lutjes dhe se edhe këto parime, vetë Zoti i Madhërishëm na i mësoi neve, Hazret Mesihu i Premtuar a.s. thotë:

Parimet për t’iu lutur Zoti na i mëson vetë Zoti

Është e rëndësishme të kesh respektin e duhur ndaj Zotit kur i lutesh Atij. Një i mençur kur shkon të takojë mbretin, gjithmonë e respekton duke marrë parasysh pozitën e tij. Për këtë arsye, Allahu na ka mësuar që në suren El-Fatiha se si duhet t’i lutemi Atij.

Surja El-Fatiha na thotë El-Hamdulil-lāhi Rabbil-‘ālemīn, pra lavdia është e Allahut, Zotit të të gjitha botëve. E kjo tregon se më së pari duhet ta lavdërosh Zotin. Ai është Er-Rahman, që do të thotë se Ai jep pa kërkuar. Ai është Er-Rahim, d.m.th. Ai u siguron rezultate të duhura përpjekjeve të sinqerta të njeriut.

Fjalët përpjepjet e sinqerta janë shumë të rëndësishme. Allahu i Madhërishëm bekon përpjekjen e sinqertë dhe kriteri i përpjekjes së sinqertë është ai që e tregon vetë Allahu. Duhet të bësh një lloj xhihadi në rrugën e Zotit. Hazret Mesihu i Premtuar a.s. më tej vijon:

Më pas themi: Māliki jeumiddīn, d.m.th. shpërblimi dhe ndëshkimi është në dorën e Tij,  edhe në këtë botë, edhe në botën tjetër. Pra, jo vetëm në ahiret, por edhe në këtë botë, nëse Ai dëshiron, mund të ndëshkojë, ose mund të shpërblejë. Kur njeriu e lavdëron Zotin kaq shumë, vetvetiu fillon të mendojë  – Sa i madh është Zoti im, që është Rab, i Gjithëmëshirshëm, Mëshirëbërës! Dhe deri tani e kujtonte të padukshëm, por tani duke ndier praninë e Tij e thërret:

Ijjāke na‘budu ve ijjāke neste‘īn: Vetëm Ty të adhurojmë dhe vetëm prej Teje ndihmë kërkojmë. Pra, Ty të kërojmë ndihmën për adhurimin.

Më pas lutet: Ihdinas-sirātal-mustekīm. Na udhëzo na rrugën e drejtë, pra në rrugën që nuk është e shtrembërt.

Ata që janë “të verbër” nga mendja, ndjekin rrugën që i mundon shumë dhe që nuk u sjell ndonjë rezultat. Por ka edhe një rrugë që është e drejtë dhe që sjell edhe rezultate. Këtë rrugë ne ia kërkojmë Zotit.

Më pas vijon lutja: Sirātal-ledhīne en‘amte ‘alejhim. Na udhëzo në rrugën e atyre që Ti i bekove, sepse pikërisht ajo është rruga e drejtë. Lutja vijon më tutje: gajril-magdūbi ‘alejhim ve led-dāl-līn. Jo në rrugën e atyre që morën zemërimin Tënd dhe as të atyre që devijuan, që përfunduan në humbje.

Hazret Mesihu i Premtuar a.s. vijon:

Lutja “na udhëzo në rrugën e drejtë” aplikohet në të gjitha çështjet, edhe të besimit, edhe të dynjasë. Për shembull, mjeku kur kuron një të sëmurë, derisa nuk gjen rrugën e duhur, pra, metodën e duhur të mjekimit, nuk i sjell dot dobi të sëmurit. Në të njëjtën mënyrë, edhe profesionistët e tjerë kërkojnë rrugën e duhur në punët e tyre, dhe kur e arrijnë atë, shohin rezultate pozitive. Andaj, edhe në punët e dynjasë, duhet ta kërkosh sirātal-mustekīmin. Dhe këtë mund ta bësh atëherë kur do të kesh kontakt me Zotin.

Pse Profeti Muhammed s.a.v.s. bënte lutjen “na udhëzo në rrugën e drejtë”?

Hazret Mesihu i Premtuar a.s. këto fjalë i thoshte në një takim, ku ndër të tjerë, ishte një njeri i cili i bëri një pyetje – Çfarë nevoje kishin Profetët ta bënin këtë lutje, për sa kohë që ata ishin në rrugën e drejtë? Sipas pyetësit, kjo lutje mund të jetë për një njeri të thjeshtë, e jo për Profetët, aq më pak për Profetin Muhammed s.a.v.s., sepse ai ndiqte sirātal-mustekīmin. Duke iu përgjigjur atij, Hazret Mesihu i Premtua a.s. tha:

Profetët këtë lutje e bëjnë për përparimin shpirtëror. Madje, edhe besimtarët në ahiret do ta bëjnë lutjen Ihdinas-sirātal-mustekīm, sepse Allahu i Madhërishëm është i Pakufijshëm, në të njëjtën mënyrë edhe gradat gjatë rrugëtimit drejt Tij janë të pakufijshme.

Cilat janë parimet e lutjes?

Këto janë pra parimet e lutjes që duhet t’i kemi parasysh kur i lutemi Zotit. Atëherë do ta përjetosh lutjen në atë mënyrë që do ta ndiesh afrimin me Zotin dhe do të fitosh dritë si t’i lutesh Atij, si t’i kërkosh zgjidhjen e halleve të tua.

Duke e sqaruar më shumë këtë temë, Hazret Mesihu i Premtuar a.s. diku tjetër pohon:

Lutja është diçka shumë e çuditshme. Por do të shprehja keqardhjen, sepse lutësit as nuk janë në dijeni për parimet e lutjes e as për metodat që duhet të ndjekin, të cilat çojnë në pranimin e saj. E vërteta është se vetë lutja është bërë diçka e panjohur. Ka disa që e mohojnë kategorikisht lutjen dhe ka të tjerë që nuk e mohojnë atë, por gjendja e tyre është më keq se mohuesit e saj, sepse lutjet e tyre nuk pranohen, pasi ata nuk i dinë parimet e tyre. Lutja e njerëzve të tillë nuk është lutje në kuptimin e vërtetë të fjalës. Gjendja e tyre që dallohet nga veprat e tyre i shpie të tjerët drejt ateizmit.

Kushti i parë dhe i rëndësishëm për të bërë lutje është që lutësi nuk duhet tregohet i lodhur dhe i dëshpëruar dhe nuk duhet ta paragjykojë Allahun, duke menduar se tani nuk mund të bëhet gjë. Vërehet që nganjëherë robi lutet shumë, por pikërisht në momentin kur fryti është gati të piqet, lutësi dorëzohet duke u treguar i lodhur. Si rrjedhojë, ai sheh dështimin. Ky dështim i shkakton humbje kaq të madhe, saqë ai fillon të dyshojë te ndikimet e lutjes, dhe kështu me kalimin e kohës, një njeri i tillë edhe e mohon Zotin. Pikërisht njerëzit e tillë më pas ndikohen nga ateizmi. Fillojnë të thonë – Po të ekzistonte Zoti, Ai do të na i dëgjonte lutjet! Pse nuk na janë pranuar lutjet që kemi bërë prej kaq shumë kohe?! Por njeriu i tillë sikur të mendonte qoftë për një çast për paqëndrueshmërinë e tij, do të kuptonte se të gjitha dështimet i ka parë për shkak të ngutisë së tij.

Pra, sot bëri lutje, nesër nuk e bëri. Sot u tregua i vëmendshëm ndaj obligimit, nesër e harroi. Kjo është nguti në karakter dhe kjo i sjell dështim. Po të kesh qëndrueshmëri në karakter, në lutje, të mos ngutesh, të kesh besimin e fortë, nuk dështon asnjëherë. Pra, mospranimi i lutjes për shkak të ngutisë së vetë lutësit, nganjherë sjellë edhe këto rezultate, që lutësit e tillë fillojnë ta paragjykojnë Zotin, humbasin shpresën te Allahu. Andaj, kurrë nuk duhet të tregohesh i lodhur në lutje.

Si duhet të bësh lutjen? Mund ta kuptosh me shembujt e mëposhtëm

Duke treguar një shembull të durimit që njeriu bën në punët e dynjasë, Hazret Mesihu i Premtuar a.s. shpjegon se çfarë lloji durimi duhet ta kesh në lutje. Ai thotë:

Shikoni, gjendja e lutësit është njësoj si ajo e bujkut. Bujku del në arë dhe mbejll farën. Në dukje ky veprim i tij është i çuditshëm. Një farë të mirë po e gropos në dhe! Një që nuk di, a mund të kuptojë se kjo farë e mbjell nga bujku pas një një kohe të caktuar do të bëhet një pemë frutëdhënëse?! Në atë kohë, as njerëzit, madje as bujku nuk është duke e parë pemën që do të dalë më vonë. Por po kjo farë aty brenda në dhe çahet dhe fillon të zhvillohet për t’u shëndërruar në bimë. Përfundimisht, ajo fillon të mbijë.

Fara ka një veti. Ajo së pari hedh rrënjët, pastaj nxjerr fidanin. Vetëm atëherë shikuesit mund ta dallojnë atë. Tani, shikoni, fara që në momentin kur u mboll në dhe, kishte filluar aktivitetin e saj për të dalë në dritë, por shikuesit nuk mund ta dallonin atë. Dhe tani që ka mbirë, të gjithë mund ta shohin atë. Gjatë mbjelljes, një naiv ose fëmijë nuk mund ta besonte se do të lulëzonte dhe do të shndërrohej në një pemë frutëdhënëse.

Po kështu, fara kur mbin, edhe në atë kohë, fëmija nuk do të besojë se do të vijë një kohë kur një bimë kaq e vogël do të lëshojë fruta të shumta me peshë. Fëmija do të kërkojë që frutat t’i shohë menjëherë, por bujku i mençur e di shumë mirë se cila është koha e frutave. Ai duron duke e ujitur dhe duke u kujdesur për bimën. Më në fund vjen koha kur ajo lëshon frutat dhe më pas frutat piqen. E njëjta është edhe gjendja e lutjes. Pra, në të njëjtën mënyrë duhet ta mbjellësh lutjen dhe duhet të kujdesesh për të. Atëherë ajo të jep frutat e saj. Ata që nguten, lodhen shpejt, kurse të duruarit tregojnë qëndrueshmëri, qëndrojnë të angazhuar në lutje dhe përfundimisht e arrijnë suksesin.

Duke treguar se cili duhet të jetë standardi i durimit në lutje, Hazret Mesihu i Premtuar a.s. thotë:

Është e vërtetë që gjatë lutjes njeriu kalon në shumë faza. Ata që nuk i njohin këto faza, e privjonë veten nga rezultatet e lutjes. Ata thjesht nxitohen, nuk durojnë. Ndërkohë Allahu i Madhërishëm në punët e Tij na ka treguar se çdo gjë zhvillohet në faza dhe në një metodë të caktuar. A keni parë ndonjëherë që njeriu të martohet sot dhe të nesërmen t’i lindë fëmija?! Por Allahu është i Plotfuqishëm, dhe mund të bëjë çfarë të dojë, por Ai nuk e shkel ligjin dhe sistemin që ka krijuar Vetë, andaj, atë duhet ta njekësh patjetër.

Një grua shtatzënë në fazat e para as nuk e ndien fetusin, pavarësisht se fëmija po zhvillohet dita ditës. Vetëm pasi të kalojnë katër muaj, ajo fillon të ndiejë lëvizjet e fëmijës. Dhe vetëm kur e mbaron krejt periudhën e shtatzënisë, e lind fëmijën me shumë mundim. Edhe mjekët nuk mund ta tregojnë pa kaluar 12 javë.

Në atë kohë, kur flet Hazret Mesihu i Premtuar a.s. teknologjia nuk ishte e zhvilluar siç është tani. Por këtu, ai tregon për ligjësinë e Zotit. Ai vijon:

Realisht, lindja e fëmijës është edhe lindja e nënës njëkohësisht, sepse fëmija nuk lind pa mundime. Burri ndoshta nuk mund t’i imagjinojë dot përjetimet dhe mundimet që gruaja i përballon gjatë shtatzënisë dhe lindjes. Por një gjë mund të themi me siguri. Gruaja që i kalon të gjitha këto vështirësi dhe mbetet e gjallë, për të kjo është një jetë e re.

Tani mendoni pak. Për të pasur një fëmijë, njeriu përjeton një “vdekje”, dhe vetëm pas kësaj ai mund ta shohë gëzimin e fëmijës. Në të njëjtën mënyrë, edhe lutësi është i detyruar të mos ngutet, të përballojë vështirësitë dhe të qëndrojë i angazhuar në lutje. Asnjëherë të mos mendojë se nuk do t’i pranohet lutja. Përfundimisht vjen koha e pranimit të saj. Si të thuashë, edhe ai do ta shohë fëmijën e tij të shumpritur. Por për këtë, i duhet që ta sjellë lutjen deri në pikën e duhur, aty ku ajo bëhet frytdhënëse.

Siç mund të keni parë xhamin djegës, poshtë të cilit vihet një pëlhurë. Koncentrimi i rrezeve të diellit në xham sa vjen e shtohet dhe xhami bëhet aq i nxehtë saqë papritmas arrin ta djegë pëlhurën. Në të njëjtën mënyrë, duhet që edhe lutjen ta çoni deri në atë pikë, ku ajo të bëhet e fuqishme, aq sa t’jua djegë dëshpërimet dhe t’ju sjellë sukses.

Tani, çdo lutës le të analizojë lutjet e tij se në çfarë niveli janë ato. Duke dhënë një shembull në gjuhën perse, një varg të një poezie, Hazret Mesihu i Premtuar a.s. thotë:

پیدا است ندارا کہ بلند ہست جنابت

d.m.th. “lutjet tregojnë që Qenia Jote është shumë e Lartë”

Pra, njeriu duhet të lutet për një kohë të gjatë. Më në fund Zoti i Madhërishëm e zbulon përgjigjen. Unë e them nga përvoja ime, po kështu edhe të dëlirët e mëparshëm e kanë dëshmuar. Gjatë lutjes, nëse ka vonesë në ndonjë çështje, do të thotë ka shpresë për sukses. Lutësi vetëm se gjen më shumë kohë për t’u lutur. Por nëse një çështje nuk ka sukses, Zoti i jep përgjigjen shpejt.

Vërejmë që kur një lypës dhe përderës shkon te porta e një shtëpie duke lypur, i përgjërohet dhe i lutet përulësisht. Nganjëherë pronari i shtëpisë i bërtet dhe e përzë. Por lypësi nuk largohet kollaj. Vijon ta lyp. Më në fund, pronarit i vjen turp. Sado koprrac të jetë, i jep ndonjë gjë lypësit. Tani, lutësi a nuk duhet të ketë të paktën qendresën e një lypësi?! Nga ana tjetër, Zoti është shumë Bujar dhe Ai ka shumë turp. Kur Ai sheh se robi i Tij i paaftë për një kohë të gjatë është duke lypur te pragu i Tij, kurrë nuk e lë të dështojë.

Nëse një grua shtatzënë pas katër-pesë muajsh thotë – pse nuk po lind fëmijën – dhe me këtë dëshirë, nëse ha ndonjë ilaç abortues, a mund t’i lindë fëmija?! Kurrsesi. Madje, edhe ajo do të dëshpërohet.

Në të njëjtën mënyrë, ata që nxitohen në lutje dhe e kërkojnë përgjigjen para kohe, vetëm vetveten e dëmtojnë, e prishin besimin e vet. Disa të tillë përfundojnë në ateizëm. Në fshatin tonë kishte një marangoz. Iu sëmur gruaja dhe ajo vdiq. – Po të ekzistonte Zoti, do të m’i pranonte lutjet –, tha marangozi. Përfundimisht, edhe ai u bë ateist.

Ai që tregohet i sinqertë dhe që është i dëlirë, atij i shtohet besimi, dhe në fund, atij i zgjidhen edhe hallet. Zoti është i madh. Ai mund t’i dhurojë kujt dojë çfarë të dojë. Shikoni, Ai zgjodhi një popull që ishin beduinë. Nuk dinin as të qeverisnin, e as të sundonin. Por erdhi një kohë që Zoti i bëri perandoritë më të mëdha të kohës t’i nënshtroheshin atyre. Kështu, Zoti i bëri mbretërit robër dhe robërit mbretër. Njeriu nëse ka druajtje ndaj Zotit dhe të bëhet i Zotit, mund të gëzojë jetën më të mirë. Por kushti është që të jetë i drejtë dhe guximtar. Të mos i lëkundet zemra. Adhurimi i tij të mos ketë asnjë përzierjeje të dukjes dhe të shirkut.

Çfarë kishte Hazret Ibrahimi a.s., që Allahu e quajti prijësin e umeteve, prijësin e të nënshtruarve ndaj Zotit?! Pse Zoti i dha bekime kaq të mëdha, saqë ato nuk mund të llogariten. Pikërisht për shkak të vërtetësisë dhe të sinqeritetit të tij. Shikoni, Ibrahim a.s. kishte bërë një lutje, që në mesin e arabëve nga fëmijët e tij të kishte një Profet. Zoti a ia pranoi lutjen menjëherë? Për një kohë shumë të gjatë askush as nuk mund të imagjinonte se çfarë ndikimi do të sjellte lutja e tij. Por përmes ardhjes së Profetit Muhammed s.a.v.s. lutja e tij u pranua, e me çfarë madhështie u pranua!

Kështu që, siç ju thashë më herët, njeriu duhet t’i lutet Zotit jo thjesht kur ka halle, por edhe në gëzim, në kamje.

Pranimi i lutjes kërkon bashkëpunimin e trupit me shpirtin

Duke shpjeguar se pranimi i lutjes kërkon që trupi dhe shpirti të bashkëpunojnë me njëri-tjetrin, Hazret Mesihu i Premtuar a.s. thotë:

Namazi dhe agjërimi fizik nuk kanë ndonjë dobi, nëse nuk shoqërohen me sinqeritet dhe vërtetësi. Robi fal namazet, por nëse shpirti i tij nuk preket, çfarë dobie kanë namazet e tij! Disa asketikë hindu gjithashtu bëjnë ushtrime shumë të rënda. Disa prej tyre madje e sakatojnë veten. Për shembull, e mbajnë dorën të ngritur për ditë të tëra. Pra, e vunë veten në vështirësi të madhe, por këto mundime e stërmundime as nuk u japin atyre ndonjë dritë, e as qetësi shpirtërore. Përkundrazi, ata kalben nga brenda. Ushtrime të tilla fizike bëjnë ata që nuk kanë lidhje me spiritualizëm dhe që nuk kanë takat të bëjnë diçka shpirtërore. Pra, këta mund të të tregojnë ndonjë shfaqje trupore, mund të rrinë ditë të tëra pa bukë, por nuk mund të tregojnë asgjë shpirtërore. Për këtë arsye, Allahu i Madhërishëm thotë në Kuranin e Shenjtë:

لَنۡ یَّنَالَ اللّٰہَ لُحُوۡمُہَا وَ لَا دِمَآؤُہَا وَ لٰکِنۡ یَّنَالُہُ التَّقۡوٰی مِنۡکُمۡ

“Kurrsesi nuk i arrijnë Allahut as mishi i tyre, e as gjaku i tyre, por i arrin druajtja (dhe devotshmëria) juaj.” (Kurani i Shenjtë 22:38)

Në të vërtetë Zoti nuk e pëlqen lëvozhgën. Ai do bërthamën. Por lind pyetja, nëse mishi dhe gjaku nuk arritkan te Zoti, dhe arritka vetëm druajtja dhe devotshmëria, atëherë çfarë nevoje kishte të bënim kurban? Po kështu, edhe namazi dhe agjërimi nëse u pranuakan vetëm kur ka bëhen me shpirt, pse Zoti na porositi t’i bëjmë edhe veprimet fizike? Duhet të kishim falur namazin veç me zemër, duke u ulur diku, e kështu të ishim lutur, të kishim qarë kudo që të gjendeshim përpara Allahut! Siç kanë pasur një praktikë të tillë disa fe të mëparshme. Pse vallë Zoti na tha të bënim qëndrimin (kijam), përkuljen (ruku) dhe sexhden?

Përgjigja është që ata që nuk e nënshtrojnë trupin, atyre nuk u nënshtrohet as shpirti. Në shpirtin e tyre nuk mund të lindë ajo përulësi dhe përgjerim që është qëllimi kryesor i adhurimit. Po kështu, janë në rrezik edhe ata që e përdorin vetëm trupin dhe nuk e shoqërojnë shpirtin në veprimet e tyre. Asketikët hindu që përmenda pak më herët janë ata të cilët e shfrytëzojnë vetëm trupin, dhe jo shpirtin.

Zoti i Madhërishëm ka krijuar një lidhje të ndërsjellë mes shpirtit dhe trupit. Andaj, trupi patjetër ndikon në shpirt. Për shembull, kur dikush aktron të qajë, atij edhe i shkojnë lotët dhe ai qan me të vërtetë. Po kështu, edhe ai që përpiqet të qeshë, pas pak çastesh do të qesh me të vërtetë. Në të njëjtën mënyrë, të gjitha pozicionet fizike të namazit, siç janë qëndrimi, përkulja, sxhdja, ndikojnë te shpirti. Sa më shumë që tregohesh i përulur me trup, aq më shumë do të jesh i përulur edhe në shpirt.

Ndonëse Zoti nuk ta pranon vetëm uljen e kokës fizikisht, por kjo ulja e kokës ka një lidhje me shpirtin. Për këtë arsye, pozicioni më i lartë i namazit është pikërisht sexhdja. Kur njeriu dëshiron të jetë në shkallën më të lartë të përulësisë, në mënyrë të vetvetishme ai bie në sexhde. Madje, këtë mund ta shohësh edhe te kafshët. Qeni kur do që të shprehë dashurinë ndaj pronarit të tij, shkon dhe ulet te këmbët e tij dhe në këtë mënyrë bën një lloj sexhdeje ndaj të zotit të tij. E gjithë kjo tregon se trupi ka lidhje të veçantë me shpirtin.

Po këshut, edhe gjendjet shpirtërore ndikojnë te trupi. Nëse ke një brengë në shpirt, edhe trupi ndihet i lodhur e i vyshkur, gjë të cilën ta dallojnë edhe të tjerët. Nuk të bëhet të rrish në ndonjë takim. Edhe sikur të rrish me njerëzit, ata e kuptojnë se nuk je në terezi.

Po të mos kishte një lidhje të ngusht mes trupit e shpirtit, nuk do të ndodhte kështu. Pra, shpirti dhe trupi bashkëpunojnë me njëri-tjetrin. Ne e dimë që zemra është si një lokomotiv për të përçuar gjakun në të gjithë trupin. Me fryrjen dhe shfryrjen e saj po vijon gjithë qarkullimi i gjakut në trup. Edhe shpirti herë pas here kalon në fazat e fryrjes dhe të shfryrjes, pra të shtrëngimit dhe të ngazëllimit.

Kështu që, kur shpirti ndihet i përulur, automatikisht reagon edhe trupi. Në të njëjtën mënyrë, kur trupi pëson ndonjë gjë, e përjeton edhe shpirti. E gjithë kjo tregon se kur të ngrihesh përpara Zotit të Madhërishëm, të duhet të shfaqësh përulësinë dhe përkushtimin me trupin tënd. Ndonëse kjo fillimisht mund të jetë edhe hipokrizi në një farë kuptimi, pasi ndoshta nuk të do zemra, megjithatë, duhet të përpiqesh ta bësh, sepse me kalimin e kohës të bëhet shprehi, dhe atëherë shpirti dhe trupi do të punojnë njëkohësisht, dhe atëherë shpirti me të vërtetë shfaq përulësinë dhe përkushtimin përpara Zotit.

E kur ndodh kjo, atëherë robi fillon të ndiejë kënaqësinë në namaz. Atëherë, robi fal namazin jo thjesht për interesat e veta, por për të shtuar dhe forcuar dashurinë dhe lidhjen e tij me Zotin.