Histori drithëruese e mëshirës së Zotit të Plotfuqishëm
Jemi vetëm në muajin e katërt të vitit 2020, por mendoj se të gjithë ndihemi sikur ky është viti i katërt që kemi përjetuar që nga janari. Tragjedi të panumërta dhe ngjarje masive kanë tronditur botën që nga fillimi i këtij viti. Sigurisht, tragjedia më e madhe vazhdon akoma: pikëllimi Covid-19.
Kjo është diçka shumë personale për mua pasi kjo sëmundje për fat të keq arriti në shtëpinë time … Si? Akoma nuk e di. Sidoqoftë, ajo që di është se burri im, Ibrahim Ikhlaf, dhe që ishte i pari që shfaqi simptoma, fle çdo ditë jo më shumë se 3-4 orë. Ai e kalon pjesën tjetër të ditës duke punuar për hir të Allahut si dikush që ia ka kushtuar jetën të Madhit Zot.
Nëse ai nuk është në zyrë ose tek Xhamia, (Fakulteti i teologjisë së Xhematit Musliman Ahmedia) (ku mëson arabisht), i duhet të udhëtojë me makinë herë pas here për të bërë punë ose për të marrë pjesë në ndonjë program ose ne takim. Për vite me radhë ai voziste rreth 90-100 milje në ditë. Si pasojë, ai gjithashtu i neglizhon vaktet e të ngrënit. E gjithë kjo e ka dobësuar patjetër imunitetin e tij dhe e ka bërë atë pre të lehtë për koronavirusin.
Virusi infiltroi mushkëritë e tij brenda ditëve të kontraktimit, dhe në mënyrë të pashmangshme duhej të thirreshin shërbimet e urgjencës. U transportua në spital dhe brenda një dite nga mbërritja, ai u pranua në reanimacion (ICU).
Para se të shkonte në spital, ai ishte i shtrirë në shtrat si pasojë e rraskapitjes së rëndë.
Sa për veten time, unë kisha simptoma nga shumë ethe, dridhje dhe një kollë të lehtë, por isha mjaft e fortë për të kryer punët thelbësore shtëpiake dhe punët e Xhematit për hir të Allahut.
Sidoqoftë, kur burri im u shtrua në terapi intensive, këmbët e mia nuk ishin më në gjendje të më mbanin. Ndihesha sikur të isha në një vorbull në mes të oqeanit, ku valët ishin duke më hedhur majtas dhe djathtas, dhe sikur isha në prag të mbytjes në çdo moment.
Isha psikologjikisht – jo fizikisht – shumë e dobët, kjo dobësi psikologjike filloi të me bënte presion në gjoks, zemër dhe mushkëri. Nga njëra anë, burri im ishte në prag të vdekjes dhe nga ana tjetër, unë isha në ankth për fëmijët e mi.
Pyetjet më vinin në mendje –
“Cfarë do t’u ndodhë atyre nëse gjendja ime përkeqësohet dhe edhe mua do të më marrin në spital? Ne nuk kemi familje këtu, kështu që, nëse burri im dhe unë vdesim, çfarë do të ndodhtë me ta? A do të ishte në gjendje ndonjë nga vëllezërit e burrit tim të vinte në Angli dhe të na i merrte fëmijët në rrethana të tilla? Sa kohë do të zgjaste? Cfarë do të ndodhte me ta deri atëherë? Si do të jetonin si jetimë? Po në lidhje me xhenazen dhe guslin tonë? A do ta lajnë trupin tonë? A do të na varrosin në një mënyrë islame?”
Shumë pyetje të dhimbshme më munduan zemrën dhe mendjen.
Ajo që më lëndoi jashtëzakonisht ishin disa nga mesazhet e pandjeshme që mora nga një numër motrash, duke kërkuar simptomat e mia të sakta. Një e veçantë më lendoj. Një zonjë më tha, “Mos u shqetëso, është vullneti i Zotit, një falje e mëkateve”. Po, e dija se për çdo fatkeqësi që i bie një besimtari “Edhe sikur të ishte gjembi që ai merr nga një gjembaç“, në përputhje me rrethanat “Allahu i heq disa nga mëkatet e tij” (Bukhari). Sidoqoftë, kjo është çështje midis robit dhe Zotit të Tij. Nuk kishte asnjë arsye pse t’i thoshoe një të sëmuri se kjo është shlyerje për mëkatet e tua! Vetëm Zoti e di marrëdhënien midis shërbëtorit dhe Atij Vetë.
Po kështu, mësova se disa nga kundëreshtarët e Xhematit po gëzoheshin për fatkeqësinë e burrit tim. Thashë, “Thuaju atyre,”Unë nuk dëshiroj që kjo sëmundje të prekë edhe veten tuaj, por Allahu është Mbrojtësi ynë.”
Në të njëjtën kohë, erdhi një mbështetje e madhe morale. Kam marrë dhjetëra, në mos qindra mesazhe, veçanërisht nga vëllezërit dhe motrat tona të Xhematit Ahmedia në mbarë botën, të mbushura me urime të mira dhe fjalë të bukura. Disa më kujtuan gjërat që kishte bërë Ibrahimi nga ato që kishin dëshmuar, duke thënë “Allahu kurrë nuk do ta humbë një person të tillë!” Unë gjithashtu merrja audio mesazhe të gëzueshmë nga fëmijët që na kujtonin në çdo lutje.
Nuk iu përgjigja thirrjeve telefonike sepse nuk doja të dëgjoja trishtimin në zërat e njerëzve pasi kjo më shkaktoi ndjenjën e presionit në kraharor dhe mushkëri. Kam ndjekur vetëm thirrjet që ishin nga personeli i zyrës së Hazret Kalifit të Pestë të Xhematit (Allahu e ndihmoftë fuqimisht), miqtë e mi, mjekët që përcillnin çështjen time në telefon ose dy miqtë e burrit tim që ishin në kontakt me spitalin.
Një baba i dhembshur
Prandaj, në këtë pikë, unë do të doja t’ju informoja për Hazret Emirul mu’minin (Kalifi i Pestë i Xhematit).
Unë jam nga Siria. Motrat dhe vllezerit e mi pas luftës u shpërndanë në të gjithë botën. Nuk i kam parë prej shumë vitesh.
Burri im ka lindur në Hollandë dhe e gjithë familja e tij jeton atje. Kështu që, këtu në Mbretërinë e Bashkuar nuk kemi asnjë të afërm. Edhe nëse ndonjë nga familjet tona do të ishte këtu, askush nuk do të shqetësohej për ne – të gjithë ata na kanë bojkotuar që kur kemi hyrë në Xhematin Musliman Ahmedia. Megjithatë, për këtë arsye Alhamdulilah kemi pasur nderin të perjetojm diçka që u ndodhi sahabëve (shokëve) të Dërguarit të Allahut (Profetit Muhammed) s.a.v.s., si dhe atyre të Mesihut të Premtuar a.s..
Pavarësisht nga të qënët të huaj dhe nga vetimia jonë, Hazret Kalifi i Pestë i Xhematit ishte dhe ende është një baba i dhembshur për ne. Ai kujdeset për ne ashtu siç bën për fëmijët e tij, të cilët ata vetë janë si vëllezërit dhe motrat tona. E konsideroj gruan e tij të dashur si nënë; në fakt, ajo është edhe nëna ime, dhe shoqe njëherësh.
Dashuria dhe kujdesi që mora nga të gjithë ata, sidomos nga Huzuri (Hazret Kalifi i Pestë), ndërsa burri im ishte në spital, më bëri të mendoja për sahabin e madh të Profetëit të Shenjtë, Hazret Salman El-Farisij r.a.. Ai ishte i huaj midis arabëve, megjithatë, i Dërguari i Allahut s.a.v.s. njoftoi se ai ishte nga familja e tij.
Në mënyrë të ngjashme, ndjeva se isha nga familja e Huzurit. Ai na dërgonte ilaçe, na rekomandonte llojin e ushqimit, të cilin na e dërgonte përmes Xhematit, si dhe na ndiqte kushtet tona përmes anëtarëve të familjes dhe stafit të tij të zyrës. Unë me të vërtetë nuk mund ta pershkruaj me fjalë atë që bëri Shenjtëria e tij për ne. Çfarëdo që unë shkruaj nuk do te mjaftonte. Ne i jemi thellësisht mirënjohës Huzurit. Jeta jonë u sakrifikoftë për hir të Kalifatit! Amin!
Sigurisht, nuk do ta harroja hutben e Huzurit të xhumasë të mbajtur më 20 Mars dhe deklaratën e tij në lidhje me virusin në gazetën Al-Hakam. Fjalët e Shenjtërisë së tij ishin një përgjigje ndaj letrave që i kisha shkruar dhe si një ilaç shërues. Sidoqoftë, pavaresisht nga siguria ime se ato ishin përgjigje për veten time, unë nuk mora një fjalë të drejtpërdrejtë nga Shenjtëria e tij për dy ditë.
Më pas, kur vëllai i respektuar Munir Odeh (Drejtor Prodhimi, Kanali TV MTA International) ishte gati të takonte Hazret Kalifin e Pestë, ai më thirri dhe më pyeti:
“A dëshiron që unë t’i them Huzurit ndonjë gjë?”
Unë i thashë:
“Ju lutem, tregojini Kalifit të shenjtë se jam duke pritur për ndonjë fjalë nga ai që do të më qetesojë zemrën.”
Kur i nderuari Munir ia tha këtë Huzurit (Kalifit), Huzuri heshti.
Por në fund të takimit, Huzuri i tha:
“Thuaji Reemit, rri e qetë, asgjë nuk do t’i ndodhë Ibrahimit, dhe ai do të shërohet.”
Rrjedhimish, isha e sigurt që burri im do të shërohej në saje të mëshirës së Zotit tim të Dashur.
Mëshira e Allahut
Këtu do t’ju tregoj për Të.
Sigurisht, kalova ditë e netë duke iu lutur Zotit të botëve. M’u kujtua Hadithi për tre burrat që ishin në një shpellë kur një gur u rrëzua dhe bllokoi hyrjen e saj. Ata filluan t’i luteshin Allahut dhe të kujtonin veprat më të mira që kishin bërë sinqerisht për hir të Tij. Sa herë që njëri prej tyre përmendte diçka, shkëmbi lëvizte pak derisa dera u hap gradualisht dhe ata mbijetuan.
Kështu kujtova përpara Zotit tim të Dashur gjërat që Ibrahimi dhe unë i bëmë thjesht për hir të Tij, dhe Ai i di ato më së miri. Kam lexuar gjithashtu edhe lutjet e të Dërguarit të Allahut s.a.v.s., Kuranit të Shenjtë dhe Mesihut të Premtuar a.s..
Atëherë Allahu vuri në zemrën time që të përdor lutjen e Jezusit kur ishte në kryq:
“O Allah, largoje këtë kupë prej meje!”
E përsërita këtë lutje qindra herë, derisa ndjeva se ashtu si Allahu ia kishte larguar Jezusit vdekjen në kryq, Ai do ta largonte atë edhe nga ne.
Një natë pashë në ëndërr që “një infermiere e krishterë e quajtur Noura po kujdeset për Ibrahimin në spital me dhembshuri dhe përkujdesje. Në të njëjtën kohë, ajo u përpoq ta ungjillizonte. Po në ëndërr, shumë shpejt pas kësaj burri im lirohet nga spitali dhe më tregon se çfarë ndodhi duke thënë: “Me bekimin e Zotit ia kam thyer kryqin”, që do të thoshte se ai kishte hedhur poshtë të gjitha argumentet e saj në lidhje me kryqëzimin e Jezusit ose se ai të ishte Zot.
Gjëja e çuditshme është se në të vërtetë kishte qenë një infermiere e krishterë që kujdesej per Ibrahimin me shumë kujdes dhe dhembshuri dhe me të cilën ai kishte diskutuar rreth Jezusit. Ai i shpjegoi statusin e vërtetë të Jezusit sipas mësimeve të Islamit dhe pasi e dëgjoi këtë, ajo ishte shumë e gëzuar dhe e kënaqur. El-hamdulil-lah!
Tani, mijëra ahmedianë nëpër botë, dhe mbi të gjitha Hazret Kalifi i Pestë i Xhematit, po luteshin për ne me plot dhembje e dashuri. Shumë prej tyre dhanë lëmoshë dhe sakrifica. Vëllai Sherif Odeh (Emir i Xhematit Musliman Ahmedia të Kababirit) u lut në Bejtud-Dua në Kadian. Kam marrë mesazhe të mbushura me përgjërime të sinqerta nga kudo – Kadiani, Rabvah, Amerika, Kanada, bota Arabe, Evropa, Mbretëria e Bashkuar e gjetkë.
Nuk do ta harroj shoqen time Berevan në Norvegji, e cila në ditën kur Ibrahimi hyri në reanimacion, më dergoi mesazh duke pyetur dhe duke thënë:
– A je mirë? Unë isha duke u lutur dhe papritmas Allahu vuri në zemrën time që duhet të lutem shumë për ty dhe familjen tende.”
Thashë: “O Zoti im, unë jam e sigurt që ti e frymëzove atë në këtë mënyrë, vetëm sepse dëshiron t’u përgjigjesh lutjeve të saj.”
Për shkak të gjithë kësaj, shpresa në mëshirën e Zotit të botëve u shtua në zemrën time dhe isha e sigurt se Ai do të zbriste Mëshirën e Tij mbi ne.
Sigurisht, gjendja e burrit tim u përmirësua çdo ditë. Tashmë ai ishte jashtë reanimacionit pas katër ditësh dhe në ditën e pestë, falë mëshirës së Allahut, ishte kthyer në shtëpi.
Tani kur mendoj për të, shoh se sa dobi dhe bekime ka sjellë kjo përvojë. Për më tepër, unë shoh se ishte një përgjigje ndaj lutjeve të mia. Po, Allahu u është përgjigjur lutjeve të mia, siç i jam lutur gjithmonë, “Te lutem bëj diçka që më afron te Ti“, dhe tani Ai është përgjigjur.
Sa u përket dobive të tjera që kemi fituar, njerëzit na kanë treguar dashuri shumë më tepër se kurrë më parë, dhe nga hadithi e dimë se kjo dashuri vjen nga dashuria e Allahut.
Për më tepër, pashë për herë të parë në jetën time manifestimin e vërtetë të të Dërguarit të Allahut duke thënë: “Ngjashmëria e besimtarëve në lidhje me dashurinë, dhembshurinë dhe ndjenjën e shoqërisë është ajo e një trupi; kur dhemb një gjymtyrë e tij, i gjithë trupi dhemb, për shkak të pagjumësisë dhe etheve ”.(Muslim)
Në të vërtetë, unë po merrja mesazhe mbështetjeje dhe lutjesh edhe në kohën e namazit të tehaxhudit (namazit të natës) para agimit.
Përfitimi më i madh është se ne e rritëm afërsinë tonë me Allahun e Madhëruar, besimin dhe bindjen tonë tek Kalifati dhe tek fakti se ai është litari i Allahut dhe i shpëtimit në këtë botë dhe botën tjetër.
Motrat dhe vëllezërit e mi të dashur:
Një virus i vogël që nuk mund të shihet me sy të lirë, ka pushtuar vendet më të mëdha dhe ka paralizuar botën.
Pra, le të përfitojmë nga besimi ynë. T’i drejtohemi Zotit të Plotfuqishëm dhe te përgjërohemi për mëshirën e Tij që Ai ta largojë këtë plagë nga toka.
Le ta ndriçojmë të gjithë njerëzit e botës në lidhje me Krijuesin e tyre dhe t’u themi atyre se shpëtimi varet nga besimi në Profetin e Tij të Shenjtë dhe Mesihun e Tij. Pavarësisht nëse vdesim me këtë virus apo në ndonjë mënyrë tjetër, qofshim të pranuar nga Allahu i Madhërishëm! Amin!