Pabesia e Benu Kurejdhëve dhe ndëshkimi i tyre | Përgjigjet e akuzave

Javën e kaluar kam trajtuar përshkrime të hollësishme në lidhje me luftën “Benu Kurejdha”.

Numri i të rënëve në luftën kundër fisit “Benu Kurejdha”

Në lidhje me dëshmorët muslimanë në këtë luftë, burimet historike na njoftojnë se dy muslimanë kishin rënë dëshmorë. Ata ishin 1. Hal-lad ibn Suvejdi, dhe 2. Mundhir ibn Muhammedi. Për sa i përket numrit të të vrarëve nga kampi hebre, ka një mospërputhje për numrin e tyre. Ibn Is’haku tregon se numri i të vrarëve hebre ishte 600. Sipas një transmetimi, ata ishin 700. Suhejli beson se ata ishin tetë ose nëntëqind. Imam Tirmidhiu dhe Imam Nisaiu kanë përmendur se ishin katërqind luftëtarë. Ibn Sa’adi gjithashtu beson se ata ishin gjashtë ose shtatëqind.

Hazret Mirza Bashir Ahmedi pas hulumtimit të burimeve të ndryshme historike, ka nxjerrë përfundimin se: “Atë ditë ishin ekzekutuar përafërsisht katërqind burra në bazë të vendimit të Sa’adit. I Dërguari i Allahut s.a.v.s. porositi sahabët për varrosjen e të vrarëve, nën mbikëqyrjen e tij.”

Kundërshtarët e Islamit përpiqen të ekzagjerojnë numrin e të vrarëve, dhe më pas të shpallin Islamin si një fe mizore. Së pari, nëse shqyrtojmë faktet dhe dëshmitë, sipas burimeve autentike, numri ka qenë rreth katërqind dhe të gjithë ishin luftëtarë. Kjo ishte arsyeja që ata ishin varrosur bashkë, në një shtëpi, në të cilën ishte hapur një llogore e madhe.

Një analizë interesant e një studiuesi ahmedian

Sjed Vekas Ahmedi është një studiues bashkëkohor ahmedian, i cili gjithashtu ka hulumtuar hollësisht këtë ngjarje dhe ka botuar disa shkrime për të. Në librin e tij “I Dërguari i Allahut s.a.v.s. dhe hebrenjtë e Hixhazit”, ai i ka hedhur një vështrim debatit rreth numrit të saktë të viktimave të Benu Kurejdhes, dhe ka ngritur disa pyetje. Disa nga këto pyetje janë mjaft të logjikshme. Para së gjithash, ai është bazuar në të njëjtin parim themelor, që ka rëndësi të madhe. Ai shkruan se qofshin hadithet apo veprat e historisë, përmbajtja dhe referencat e tyre nuk janë të pastra nga dyshime e pikëpyetje. Prandaj, nuk është e arsyeshme që të besojmë dhe mbështetemi verbërisht në çdo hadith apo thënie. Nëse flasim për luftëtarët e Benu Kurejdhes që mund të ishin nga gjashtë deri në nëntëqind burra, dhe nëse përfshijmë edhe numrin e grave dhe fëmijëve të tyre, numri i tyre sipas një vlerësimi të kujdesshëm kap një shifër jo më pak se 5 deri 6 mijë. Si i kanë sjellë muslimanët ata në Medinë, të lidhur me litarë dhe i kanë mbajtur në dy shtëpi. Si shpjegohet se muslimanët janë kujdesur për ushqimin e tyre, edhe pse atëherë ata vetë jetonin me mungesën e ushqimit. Si kanë krijuar kushtet për nevojat elementare të një popullsie kaq të madhe? Si shpjegohet se asnjë prej tyre nuk tentoi të arratisej ose të bëjë zhurmë? Si kanë hapur muslimanët një llogore kaq të madhe, për të varrosur gjashtëqind njerëz në një treg të Medinës, ndërkohë ekzistonte një hendek i madh që kishin hapur për t’u mbrojtur.

Si shpjegohet se vetëm 2-3 persona, Hazret Aliu dhe Hazreti Zubejri arritën të ekzekutonin të gjithë ata, e madje kurrë gjatë jetës së tyre, nuk kanë folur për një ngjarje kaq të madhe? Si shpjegohet si dy veprat kryesore Sahihu i Buhariut dhe Sahihu i Muslimit nuk kanë asnjë numër të të vrarëve? Këto dhe pyetja të tjera, na nxisin të rishqyrtojmë këto transmetime, pasi mundet se ato të jenë mjaft të ekzagjeruara.

Ai gjithashtu shkruan se për të provuar antisemitizmin te Profeti Muhammed s.a.v.s. dhe te muslimanët, njerëzit e mëvonshëm i kanë shtrembëruar dhe ndryshuar këto ngjarje, sepse fjala e përdorur në Buhari është se Hazret Sa’d ibn Mu’adhi r.a. قَالَ فَإِنِّي أَحْكُمُ فِيهِمْ أَنْ تُقْتَلَ الْمُقَاتِلَةُ pra luftëtarët e tyre të vriten.

Në përgjithësi, historianët, komentuesit dhe biografët e kanë kuptuar këtë fjali se gjoja Hazret Sa’di kishte dashur të thoshte që secili mashkull që ishte në gjendje të kryente luftë, të vritej. Madje, ata kanë ekzagjeruar duke aluduar se Hazret Sa’di kishte lëshuar urdhër për vrasjen e çdo të rrituri, që ishte në gjendje të merrte pjesë në luftë. Pastaj, për sa i përket moshës së të rriturit, ata kanë sajuar disa kritere, gjoja kishin caktuar disa persona që kontrollonin fizikisht shenjat e pubertetit të çdo mashkulli, për të shpallur se a ishte në moshën madhore apo jo. Në këtë mënyrë, numri i të vrarëve është rritur gradualisht. Pra, ka ekzagjerime të mëdha në këtë çështje.

Në anën tjetër, ata janë prirë për një numër më të vogël, ata kanë kufizuar kuptimin e fjalës “el-Mukatile” duke pohuar se vetëm ata hebrenj do të vriteshin që vërtet kishin hyrë në luftë, që sipas hulumtimeve të tyre nuk ishin më shumë se njëzet. Kështu ata zvogëluan numrin edhe më shumë, ndonëse ky përfundim duket më i arsyeshëm.

Ky është mendimi i Sjed Vekas sahibit, dhe disa argumente janë të arsyeshme dhe mund të merren si bazë për studime të mëtejshme.

Përgjigjja e Hz. Mirza Bashir Ahmed sahibit r.a. mbi këtë mosmarrëveshje

Si përgjigje ndaj akuzave të historianëve jomuslimanë për numrin e hebrenjve të vrarë në luftën e Benu Kurejdhës, Hazret Mirza Bashir Ahmed sahibi ka shkruar një shënim. Ai shkruan:

“Disa historianë jomuslimanë e kanë kritikuar figurën e të Dërguarit të Allahut s.a.v.s. në mënyrë të ashpër e fyese në lidhje me ngjarjen e Benu Kurejdhës. Ata janë përpjekur ta paraqesin atë meazallah si një sundimtar despotik e mizor. Kjo akuzë bazohet në paragjykimet dhe armiqësinë fetare. Për sa i përket Islamit apo themeluesit të Islamit, shumë historianë, ndonëse të edukuar në frymën perëndimore, nuk kanë arritur të flakin nga mendja një paragjykim e armiqësi të tillë.”

Më pas ai i përgjigjet kësaj akuze duke thënë:

“Së pari, ai vendim që konsiderohet i padrejtë dhe mizor ndaj Benu Kurejdhës, ishte lëshuar nga Sa’ad ibn Mu’adhi, e absolutisht jo nga i Dërguari i Allahut s.a.v.s.. Derisa, vendimi nuk ishte marrë nga i Dërguari i Allahut s.a.v.s., nuk ka kuptim që t’i vihet faj atij.

Së dyti, ky vendim, sipas rrethanave të asokohe, nuk ishte aspak i padrejtë apo mizor. Nëse shqyrtojmë edhe rrethanat, të cilat janë sqaruar hollësisht më herët, e bënin këtë vendim aspak të padrejtë.

Së treti, për shkak të zotimit që Sa’d ibn Mu’adhi kishte marrë nga i Dërguari i Allahut s.a.v.s. dhe të dy palët, para se të shpallte vendimin, Profeti s.a.v.s. ishte i detyruar që gjithsesi të vepronte në përputhje me rrethanat.

Së katërti, vetë të paditurit e pranuan këtë vendim dhe nuk e kundërshtuan atë. Madje, ata e quajtën një caktim prej Zotit siç del edhe nga fjalët e Hujej ibn Ahtebit, të cilat ai shprehu para se të ekzekutohej.

Pas lëshimit të vendimit nga Sa’adi, Profeti s.a.v.s. nuk kishte mundësi të ndërhynte në vendimin tashmë të lëshuar. Si kryetari i shtetit, ai kishte për detyrë të zbatonte këtë vendim në mënyrën më të mirë. Profeti s.a.v.s. me të vërtetë, zbatoi këtë vendim në atë mënyrë, që nxjerr në pah mëshirën dhe dhembshurinë e tij. Përderisa këta njerëz qëndruan në burg para se të kryhej akti i dënimit, ai ua siguroi atyre strehimin dhe ushqimin në mënyrën më të mirë të mundshme. Më pas, kur filloi zbatimi i vendimit të Sa’adit, ai prapë e bëri në mënyrën më njerëzore, që të ishte më pak e dhimbshme për ta. Së pari, duke pasur parasysh ndjenjat e tyre, ai urdhëroi që të dënuarit e tjerë të mos ishin të pranishëm, në momentin kur ekzekutohej një i dënuar. Burimet historike gjithashtu tregojnë se kur hebrenjtë u sollën në vendin ku do të zbatohej dënimi, ata nuk e dinin se ku po shkonin. Përveç kësaj, kushdo që apeloi për mëshirë, Profeti s.a.v.s. e pranoi menjëherë. Madje, jo vetëm që ai u fali jetën njerëzve të tillë, por edhe urdhëroi që t’u bashkoheshin gratë, fëmijët dhe pasuria etj. A mund të imagjinohej një sjellje kaq e mëshirshme ndaj kriminelëve? Prandaj, jo vetëm që nuk mund të ngrihej absolutisht asnjë akuzë ndaj të Dërguarit të Allahut s.a.v.s. në lidhje me ngjarjen e Benu Kurejdhës, përkundrazi kjo ngjarje është dëshmi e qartë e lartësisë së tij morale, e aftësisë së tij si udhëheqës dhe e mëshirës dhe dhimbjes së tij natyrore.

Tani t’i kthehemi çështjes së vendimit. Edhe për këtë, mund të themi plotë gojë se ai vendim nuk ka asnjë lloj mizorie dhe shkeljeje në të, por bazohej absolutisht në drejtësi dhe paanësi. Prandaj, së pari duhet të shohim se për çfarë kishin akuzuar Benu Kurejdhën dhe në çfarë rrethanash kishin kryer atë shkelje.

Kushtet e marrëveshje midis muslimanëve dhe hebrenjve të Medinës

Historia tregon se kur i Dërguari i Allahut s.a.v.s. mbërriti për herë të parë në Medinë, në atë kohë aty jetonin tri fise hebre, d.m.th.: Benu Kejnuka, Benun-Nediri dhe Benu Kurejdha. Hapi i parë politik që ndërmori Profeti i Shenjtë s.a.v.s. pas mbërritjes së tij në Medinë, ishte ftesë ndaj krerëve të këtyre tri fiseve dhe nënshkrimi i një marrëveshje paqeje mes tyre. Kushtet e kësaj marrëveshjeje ishin që muslimanët dhe hebrenjtë do të jetonin në Medine në paqe e harmoni dhe do të mbanin marrëdhënie miqësore me njëri-tjetrin. Ata nuk do të ndihmonin armiqtë e njëri-tjetrit dhe nuk do të mbanin lidhje miqësore me armiqtë e njëri-tjetrit. Nëse do të sulmohet Medina nga ndonjë fis ose fise të huaja, ata do të luftonin armikun bashkë dhe do të mbronin Medinën. Por, nëse një individ ose një grup njerëzish prej palëve që kanë nënshkruar marrëveshjen, e thyen këtë marrëveshje ose shkaktojnë çrregullim dhe trazira në vend, të tjerët do të kenë të drejtë të veprojnë kundër tij. Të gjitha mosmarrëveshjet dhe konfliktet do të paraqiten para Muhammedit s.a.v.s. dhe vendimi i tij do të jetë i detyrueshëm për të gjithë. Megjithatë, do të jetë e nevojshme që çdo individ apo popull të gjykohet në bazë të fesë dhe ligjeve të tij fetare.

Si e ndoqën fiset hebre kushtet e marrëveshjes

Kjo është një çështje e rëndësishme, që tregon se edhe pse ishte themeluar një shtet nga muslimanët, çdo vendim që do të merrej, duhet të ishte në përputhje me fenë dhe mësimet fetare që një person apo një popull ndjek.

Veprimtaria kundërshtetërore e fisit Benu Kejnuka

Si e ndoqën hebrenjtë këtë marrëveshje? Në fillim, fisi Benu Kejnuka ndoqi politikën e mosbindjes. Ata i ndërprenë marrëdhëniet miqësore me muslimanët, dhe shpallën luftë kundër tyre. Ata fyenin dhe cenonin dinjitetin e grave muslimane me një grumbull ndyrësish dhe me një sjellje përbuzëse refuzuan të pranonin autoritetin e të Dërguarit të Allahut s.a.v.s., të cilin ata vetë e kishin pranuar unanimisht përmes nënshkrimit të një marrëveshjeje ndëretnike. Por kur muslimanët i mbizotëruan, Profeti i Shenjtë s.a.v.s. i fali ata dhe u mjaftua vetëm në këtë masë parandaluese që Benu Kejnuka të largoheshin nga Medina dhe të vendoseshin në ndonjë vend tjetër. Në këtë mënyrë, jo vetëm që do të ruhej rendi dhe të sigurohej qetësia në qytetit, muslimanët gjithashtu do të ruheshin nga një grup i rrezikshëm armiqësor. Kështu, anëtarët e fisit Benu Kejnuka morën plaçkat, pronat dhe familjet e tyre dhe pa asnjë rrëmujë, me shumë qetësi u larguan nga Medina dhe u vendosën në një vend tjetër. Por dy fiset e tjera hebre nuk morën asnjë mësim nga kjo ngjarje, përkundrazi mirësjellja dhe butësia e të Dërguarit të Allahut s.a.v.s. i nxiti ata për të treguar guxim të panevojshëm.

Shkelja e marrëveshjes nga Benun-Nadiri

Nuk vonoi shumë dhe fisi i dytë i hebrenjve, Benuun-Nadiri, gjithashtu ngriti kokën dhe në fillim, një prej krerëve të tyre Ka’b ibn Eshrefi duke përbuzur e shkelur marrëveshjen e nënshkruar, nisi komunikim të fshehtë me kurejshët dhe fiset e tjera arabe për të bërë një komplot kundër muslimanëve. Ka’bi i nxiti këto fise barbare arabe, që dalloheshin për mizorinë dhe egërsinë e tyre, në mënyrë të rrezikshme kundër Profetit të Shenjtë dhe ndjekësve të tij. Ai shkroi poezi demagogjike, që nxiste masat për dhunë dhe urrejtje kundër muslimanëve, dhe në këtë mënyrë krijoi një situatë të rrezikshme për jetën e muslimanëve në mbarë arabi. Pastaj, ky njeri i pafytyrë, nisi të përmendte emrat e grave të ndershme muslimane, në vargjet e tij të ndyra e provokuese. Ai i përbuzte haptas emrat e tyre. Jo vetëm kaq, ai ishte përfshirë në thurjen e një komploti për vrasjen e të Dërguari të Allahut s.a.v.s.. Më në fund, kur ky person u ekzekutua me urdhrin e Profetit të Shenjtë s.a.v.s. dhe mori dënimin e merituar, fisi Benu Nedir u revoltua i tëri pa të drejtë kundër muslimanëve. Që nga ajo ditë, Benunadirët nisën veprimtari të fshehtë kundër muslimanëve, duke tradhtuar marrëveshjen e nënshkruar dhe duke u betuar për të vrarë të Dërguarin e Allahut s.a.v.s. në çfarëdo mënyre.

Edhe pse këto fise kishin hyrë në marrëveshje me muslimanët dhe ishin zotuar se kushdo qoftë prej tyre, nëse do të vepronte në fshehtësi, kundër statusit të marrëveshjes, do të dënohej me ligj. Mirëpo, kur Profeti i Shenjtë s.a.v.s. zbuloi për planet e përgjakshme të Benun Nadirit, ai paralajmëroi ata dhe shpalli masat ndëshkuese kundër tyre, ata me arrogancë shpallën luftë me muslimanët dhe Benu Kurejdhët u erdhën në ndihmë.

Por, kur muslimanët e mundën Banun-Nadirin, i Dërguari i Allahut s.a.v.s. i lejoi ata të largoheshin nga Medina në mënyrë paqësore, por me kusht që t’u dorëzonin armët e tyre muslimanëve. Këtë sjellje bujare të Profetit s.a.v.s., Benunadirët e shpërblyen në mënyrën, që krerët e tyre shëtitën në gjithë gadishullin arab, duke i nxitur fiset e ndryshme arabe në armiqësi ndaj muslimanëve, dhe arritën të ngrinin një tufë karkalecash, që sulmuan Medinën. Ata erdhën me një ushtri të madhe, duke u zotuar se nuk do të ktheheshin derisa të shfarosnin Islamin dhe muslimanët.

Në anën tjetër, Profeti i Shenjtë s.a.v.s. u shpalli falje të përgjithshme Benu Kurejdhëve, edhe pse ata u kishin dhënë mbështetje të hapur Benun-Nadirëve.

Benu Kurejdha: Pabesi, tinëzi dhe armiqësia e thellë ndaj muslimanëve

Çfarë bëri fisi i tretë i hebrenjve, Benu Kurejdha, në një kohë kaq të rrezikshme, që kemi përshkruar më lartë në mënyrë të përmbledhur?

Ky ishte i njëjti fis, të cilin Profeti i Shenjtë s.a.v.s. e kishte trajtuar me favor të veçantë. I Dërguari i Allahut s.a.v.s. ua kishte falur pabesinë edhe në rastin e betejës së Banun-Nadirit. Profeti s.a.v.s. i kishte shfaqur Benu Kurejdhës gjithmonë mirësi. Favori i dytë i të Dërguarit të Allahut s.a.v.s. ishte se ai u dha atyre të drejta të barabarta në krahasim me fise të tjera hebre.

Para se të shpërngulej Profeti s.a.v.s. në Medinë, këto dy fise hebre, Benun-Nadiri dhe Benu Kurejdha nuk kishin pozitë të barabartë. Benu Kurejdhët konsideroheshin më të ulët në gradë në krahasim me Benun-Nadirët. Nëse vritej një person i Benun-Nadirit nga duart e njërit nga Benu-kurejdhët, vrasësi do të dënohej me vdekje si shpagim i drejtë për gjakun e derdhur. Por nëse, i vrari ishte nga fisi Benu Kurejdha, dhe vrasësi ishte nga Banun-Nadirët, mjaftohej vetëm dhënia e shumës, si zhdëmtim. Gjyqi ua merrte njëfarë shume, dhe e linte vrasësin në gjendje të lirë. Mirëpo, i Dërguari i Allahut s.a.v.s. i dha Benu Kurejdhës të drejta të barabarta, njësoj si gëzonin qytetarët e tjerë në Medinë. Por, përkundër këtyre favoreve të mëdha, Benu Kurejdha përsëri kryen tradhti dhe morën nëpër këmbë marrëveshjen e paqes, në një nga momentet më delikate të luftës, në një situatë aq kritike saqë muslimanët nuk e kishin pasur kurrë deri atëherë.

Shembulli i Benu Kejnukasë e kishin parë me sy, por ata nuk mësuan asgjë prej tij. Ngjarja e Banun-Nadirit ishte e freskët dhe kishte ndodhur para syve të tyre, por ata nuk mësuan asgjë nga ajo.

Çfarë kishin bërë Benu Kurejdhët? Ata, duke përbuzur marrëveshjen e tyre, duke harruar të gjitha favoret e të Dërguarit të Allahut s.a.v.s., në një kohë kur ushtria e fuqishme e mosbesimtarëve e përbërë nga 10-15 mijë luftëtarë barbarë e kishin rrethuar popullsinë muslimane prej 3 mijë vetash, në një gjendje tejet të mjeruar e delikate, kur vdekja u qëndronte para syve, hebrenjtë dolën nga fortesat e tyre dhe u hodhën në sulm nga mbrapa ndaj grave dhe fëmijëve muslimanë. Ata dolën nga lidhja miqësore e muslimane, dhe iu bashkuan aleancës së përgjakshme, që kishte vetëm një synim: Shfarosja e Islamit dhe eliminimi i Profetit të Islamit. Ata kishin ngrehur shpatat kundër po atij themeluesit të Islamit, detyra e parë e të cilit pas ardhjes në Medine ishte të hynte në marrëveshje miqësore me ta të krijonte një aleancë të përbashkët. Akti i parë i Profetit s.a.v.s. ishte t’i bënte hebrenjtë miq dhe të krijonte një besëlidhje me ta. Hebrenjtë gjithashtu e pranuan atë si mik dhe hyjnë në besëlidhje me të, dhe e zgjodhën atë kryetarin e shtetit të tyre. Në këto rrethana, akt i Benu Kurejdhës nuk ishte vetëm një pabesi dhe tradhti, por ishte gjithashtu një revoltë e rrezikshme. Nëse do të arrinin suksesin në planin e tyre, jeta, nderi, dinjiteti si dhe feja e tyre, me siguri do të kishte marrë fund.

Nuk ishte vetëm një shkelje për të cilën mund të padisim Benu Kurejdhët, por ata mbanin përgjegjësi edhe për pabesinë, mosbindjen dhe revoltën ndaj shtetit. Ata shpallën kryengritje dhe tentuan gjakderdhje. Por mbi të gjitha, rrethanat në të cilat ata i kryen këto krime, i bënë shkeljet e tyre më të rënda dhe të neveritshme. Nuk ka asnjë gjykatë e paanshme në botë, që mund të gjejë ndonjë arsye apo argument për të dhënë lehtësi në rastin e tyre në rrethana të tilla.

Në rrethana të tilla, cili mund të ishte dënimi i tyre përveç atij që u dha? Natyrisht, mund t’u  shpallej njëri nga tri dënime të mundshme.

1. Së pari, Benukurejdhët të burgoseshin dhe të ndaloheshin në Medinë.

2. Së dyti, ata të dëboheshin nga Medina, njësoj sikur kishte ndodhur në rastin e e Benu Kejnukasë dhe Benun-Nadirit.

3. Së treti, të ekzekutoheshin luftëtarët e tyre dhe pjesa tjetër e popullsisë të dënohej me heqjen e lirisë.

Tani merrni parasysh me paanshmëri rrethanat e asaj kohe, dhe mendoni me drejtësi se çfarë zgjidhje e kishin muslimanët në dorë asokohe.

Zgjidhja e parë: dënimi përmes burgimit

Arrestimi i një populli armiqësor dhe mbajtja e tyre si të burgosur, brenda mureve të qytetit, ishte një mendim i papranueshëm. Sepse para së gjithash, përveç burgimit të tyre, muslimanët do të ngarkoheshin me përgjegjësinë e strehimit dhe ushqimit të të burgosurve, ndërkohë ata vetë nuk ishin në gjendje të merrnin përsipër një përgjegjësi të tillë. Asokohe, nuk ekzistonin burgje ku mund të mbaheshin të dënuarit, përkundrazi robërit e luftës shpërndaheshin midis popullsisë civile të popullit pushtues, ku ata jetonin praktikisht si të lirë. Por, në ato rrethana, prania e një populli armiqësor dhe komplotist në një numër kaq të lartë brenda Medinës përbënte një rrezik shumë të lartë.

Nëse Benukurejdëve, t’u lejohej strehimi në Medinë, kjo do të thoshte që:

• Ata do të gëzonin të njëjtën liri për të bërë kryengritje, komplote, trazira, propagandë të rrezikshme dhe veprimtari të fshehtë siç kishin më parë, veçse tashmë të gjitha shpenzimet dhe harxhimet e tyre do të hiqnin muslimanët. Kjo do të thotë, nëse më parë ata kishin siguruar vetë ushqimin e tyre, dhe u binin në qafë muslimanëve, tashmë ata do të hanin nga rezervat e muslimanëve, të cilët vetë nuk kishin mjete për t’u ushqyer.
• Nëse atyre do t’u jepej leje të hapur për të qëndruar brenda qytetit, ata do të kishin vazhduar me plane të tyre tinëzare në mënyrë të pandërprerë, por do t’u kanosnin atyre edhe rreziqet e tjera që mund të rezultonin nga qëndrimi i tyre nëpër shtëpi të muslimanëve.

Hazret Mirza Bashir Ahmed sahibi r.a. shkruan:

“Në kësisoj rrethanash, nuk besoj se një njeri i arsyeshëm mund të sugjeronte se Benukurejdhët mund të dënoheshin përmes burgimit brenda qytetit të Medinës.”

Zgjidhja e dytë: Internimi

Masa e dytë që mund të ndërmerrej kundër tyre, ishte internimi. Ndonëse, ky dënim vërtet në atë kohë konsiderohej si një mënyrë e mirëfilltë për t’u mbrojtur nga rreziqet e armikut, por përvoja e mërgimit të Benun-Nadirit bënte të qartë se për sa u përket hebrenjve të asokohe, kjo mënyrë u kanosej muslimanëve me të njëjtat rreziqe si në zgjidhjen e parë.

Domethënë, nëse hebrenjtë do të lejoheshin për t’u larguar lirisht nga Medina, kjo vetëm do të shtonte numrin e armiqve luftëtarë dhe potencialisht të rrezikshëm ndaj Islamit, që nuk kishte asnjë kuptim. Madje, ata do të shtoheshin në radhën e kundërshtarëve të Islamit, që do të bënin provokime të rrezikshme. Propagandat provokative e armiqësore dhe operacionet e fshehta dhe konspirative kishin helmuar aq shumë atmosferën, saqë çdo armik i Islamit, ëndërronte për t’u bërë udhëheqës i lëvizjes anti-islame. Historia na tregon se nga të gjitha fiset hebre, Benu Kurejdhët ishin armiqtë për të përbetuar të muslimanëve. Në këto rrethana, internimi i Benu Kurejdhës mund të sillte më tepër rreziqe sesa ato që kishin shkaktuar Benun-Nadirët për muslimanët duke nxitur luftën e Ahzabit.

Nëse në ato rrethana, muslimanët do ta kishin zgjedhur të dëbonin Benukurejdhët, veprimi i tyre do të përshkruhej në histori si një akt vetëvrasës. Por a ka ndonjë popull në rruzullin tokësor, që ka zgjedhur vetëvrasjen dhe shfarosjen e tij, për të mbajtur gjallë armikun? Nëse jo, atëherë me siguri, as muslimanët nuk mund të fajësohen vetëm nga kjo premisë e gabuar se përse ata nuk zgjodhën shfarosjen e tyre, duke i lënë të gjallë Benukurejdhët.

Pra, të dyja këto dënime ishin të pamundura e të pazbatueshme. Nëse muslimanët do të adoptonin njërin prej tyre, sikur të firmosnin shkatërrimin e tyre. Përveç këtyre dy dënimeve, e vetmja rrugë e hapur ishte ajo që u shpall më vonë.

Zgjidhja e tretë: Ekzekutimi i rebelëve

Në të vërtetë, vendimi i Sa’d ibn Mu’adhit në vetvete ishte i rëndë dhe tronditës për sa i përket natyrës njerëzore. Por pyetja është, a ekzistonte ndonjë zgjidhje tjetër që mund të konsiderohej i zbatueshëm. Kur një kirurg mendon se mënyra e vetme për trajtimin e pacientit të tij, është t’i amputojë dorën, këmbën apo ndonjë pjesë tjetër të trupit, atëherë çdo njeri normal, ndien keqardhje për këtë veprim të dhimbshëm. Por, ai pajtohet se kirurgu nuk kishte zgjidhje tjetër, dhe po të mos detyrohej nga rrethanat, do të ishte mirë që një ndërhyrje e tillë të shmangej. Megjithatë, në rrethana të tilla, veprimi i kirurgut konsiderohet i admirueshëm që duke bërë një sakrificë të vogël, ai arriti të shpëtonte pjesën më të madhe apo më të vlefshme

Në të njëjtën mënyrë, ndonëse vendimi i shpallur nga Hz. Sa’d ibn Mua’dhi për Benu Krejdhët, ishte i rëndë, por ishte pasoja e domosdoshme e rrethanave, pa të cilën nuk kishte alternativë tjetër.

Historiani i njohur Margules mbështet vendimin e Sa’dit

Kjo është arsyeja që një historian si Margules, i cili nuk ka asnjë simpati ndaj Islamit, detyrohet të pranojë se vendimi i Sa’adit bazohej në detyrimin e rrethanave pa të cilat nuk kishte zgjidhje. Ai shkruan:

“Rrethimin në betejën e Ahzabit, të cilin Muhammedi (s.a.v.s.) pohonte se e kishte hequr fuqia hyjnore, ishte, ose të paktën mendohej se ishte, rezultati i përpjekjeve dhe komploteve provokuese të Benun Nadirit. Benu Nadirët ishin ata, të cilët Muhammedi (s.a.v.s.) kishte dënuar vetëm me internimin. Tani shtrohej pyetja: A do të ndëshkonte Muhammedi (s.a.v.s.) Benun-Nadirët me dëbimin nga territori i Medinës, dhe kështu të shtonte numrin dhe forcën e kundërshtarëve që bënin përpjekje të frikshme për të ndezur atmosferë të zjarrtë kundër tij. Nga ana tjetër, ky popull që kishte mbështetur hapur palën armike duke prishur marrëveshjen e paqes, nuk mund të lejohej të qëndronte më në Medinë. Largimi i tyre nga Medina përbënte rrezik, por as qëndrimi i tyre në Medine nuk qetësonte aspak situatën. Prandaj, ky vendim ishte i pashmangshëm dhe nuk kishte zgjidhje tjetër veçse të urdhërohej vrasja e tyre.”

Duhet të nënvizojmë gjithashtu se Benu Kurejdhët nuk ishin vetëm aleatë që kishin hyrë në marrëveshje me të Dërguarin e Allahut s.a.v.s., por ata e kishin pranuar autoritetin dhe sovranitetin e tij në shtetin e Medinës. Në bazë të marrëveshjes fillestare, statusi i Benu Kurejdhëve nuk ishte vetëm si një aleat tradhtar ose një kundërshtar i thjeshtë, por ata ishin padyshim rebelë, madje rebelë më të rrezikshëm. Madje, rebelët janë dënuar historikisht me vdekje, veçanërisht në kohë lufte, dënimi i vetëm që u jepej rebelëve është vdekje.

Nëse akti i rebelizmit nuk shtypet e ndëshkohet ashpër, i gjithë sistemi i qeverisjes prishet dhe përmbyset plotësisht. Në një situatë të tillë, njerëzit e ligj dhe të korruptuar marrin një guxim të tillë, që të veprojnë në mënyrë fatale duke shkatërruar paqen publike dhe mirëqenien e përbashkët. Përnjëmend, shfaqja e butësisë ndaj rebelëve, në fakt është sinonim i shtypjes së vendit dhe të qytetarëve paqësorë të vendit. Prandaj, të gjitha organet qeverisëse, në vendet e qytetëruara deri më tani i kanë dënuar rebelët, qofshin ata burra apo gra, me vdekje dhe asnjë person i zgjuar nuk i ka kundërshtuar kurrë këto dënime. Prandaj, edhe vendimi i Sa’dit ishte plotësisht i drejtë dhe në përputhje me parimet e drejtësisë.

Në anën tjetër, i Dërguari i Allahut s.a.v.s. nuk mund të kërkonte mëshirën ndaj tyre, duke apeluar vendimin, pasi kishte hyrë në besëlidhje dhe ishte zotuar se do të pajtohej me çfarëdo vendimi që do të jepej nga Sa’adi. Megjithatë në raste të caktuara individuale, ai bëri gjithçka që ishte e mundur për të falur njerëzit. Por dihet se i Dërguari i Allahut s.a.v.s. mund të hiqte dënimin nga disa individë, por jo të falte gjithë popullin duke anuluar dënimin, ishte zotuar para Sa’dit. Historia na tregon gjithashtu se për shkak të turpit, se kishin refuzuar më parë ta pranonin Profetin s.a.v.s. si gjykatës, hebrenjtë nuk iu afruan shumë atij për të apeluar vendimin dhe për të kërkuar mëshirën. Sigurisht, Profeti s.a.v.s. nuk mund të tregonte mëshirë pa një apel nga rebelët, sepse lirimi i një rebeli nga ana e gjyqtarit, mund të sjellë pasoja shumë të rrezikshme politike.

Vendimi i Sa’adit buron nga Dhjata e Vjetër

Një tjetër pikë e rëndësishme, që duhet mbajtur mend është se një nga kushtet e marrëveshjes që u nënshkrua midis Profetit s.a.v.s. dhe fiseve hebre të Medinës, ishte që nëse një çështje duhet të zgjidhej në lidhje me hebrenjtë, ajo do të gjykohej në bazë të ligjit të tyre fetar. Historia na tregon se sipas kësaj marrëveshjeje, Profeti i Shenjtë s.a.v.s. shqyrtonte çështjet e qytetarëve hebre gjithmonë në bazë të ligjeve të Musait a.s.. Kur hedhim një sy Dhjatës së Vjetër, mësojmë se dënimi për llojin e shkeljes të kryer nga Benu Kurejdha është saktësisht i njëjtë me atë që e shpalli Sa’ad ibn Mu’adhi.

Ne e gjejmë këtë urdhër të Zotit në Bibël me këto fjalë:

“Kur t’i afrohesh një qyteti për ta sulmuar, do t’i ofrosh së pari paqen. Në qoftë se pranon ofertën tënde të paqes dhe t’i hap dyert e tij, tërë populli që ndodhet aty ka për të paguar haraçin dhe do të të shërbejë. Por në rast se nuk do të bëjë paqe me ty dhe kërkon luftë kundër teje, atëherë ti do ta rrethosh. Kur më vonë Zoti, Perëndia yt, do të ta japë në dorë, do të vrasësh me shpatë tërë meshkujt e tij; por gratë, fëmijët, bagëtinë dhe të gjitha ato që ndodhen në qytetet, tërë prenë e tij, do t’i marrësh si plaçkën tënde; dhe do të hash plaçkën e armiqve të tu që Zoti, Perëndia yt, të ka dhënë.” (Ligji i përtërirë 20:10-14)

Ky urdhër i ligjit biblik nuk ishte thjesht një urdhër, që kishte mbetur në letër dhe nuk zbatohej, por e kishin zbatuar gjithmonë Bijtë e Izraeilit, dhe ata zgjidhnin çështjet e tyre çdo herë sipas në bazë të tij. Pra, le të shohim për shembull.

“Dhe luftuan kundër Madianit, ashtu si e kishte urdhëruar Zoti Moisiun, dhe vranë tërë meshkujt. Bashkë me viktimat që ata bënë, ata vranë edhe mbretërit e Madianit: Evin, Rekemin, Tsurin, Hurin dhe Reban, pesë mbretërit e Madianit; vranë gjithashtu me shpatë Balaamin, birin e Beorit. Bijtë e Izraelit zunë robinja edhe të gjitha gratë e Madianit dhe fëmijët e tyre, rrëmbyen tërë bagëtinë e tyre, tërë kopetë e tyre dhe tërë pasuritë e tyre; pastaj u vunë zjarrin të gjitha qyteteve ku ata banonin dhe të gjitha kalave të tyre, dhe morën gjithë plaçkën e luftës dhe tërë prenë, njerëz dhe kafshë: pastaj i çuan të burgosurit, prenë dhe plaçkën e luftës Moisiut, priftit Eleazar dhe asamblesë së bijve të Izraelit, që ishin vendosur në fushat e Moabit, pranë Jordanit, në bregun përballë Jerikos.” (Numrat 31:7-12)

Hazret Isai a.s., vinte gjithashtu nga Bijtë e Izraelit, nuk gëzoi kurrë pushtetin gjatë jetës së tij, as nuk bëri ndonjë luftë, që të dëshmonin sjelljen e tij karshi këtyre ligjeve. Mirëpo, nga disa thënie të tij mund të mësojmë pikëpamjet e tij për kundërshtarë të ashpër dhe njerëz keqdashës? P.sh. Hazret Isai a.s. u tha kundërshtarëve të tij.

“O gjarpërinj, o pjellë nepërkash! Si do t’i shpëtoni gjykimit të Gehenas?” (Mateu 23:33)

Domethënë, o njerëz, ju jeni bërë si gjarpërinj helmues, e prandaj meritoni të mbyteni si ata, por unë nuk kam fuqi t’ju ndëshkoj. Kini frikë Zotin dhe hiqni dorë nga të këqijat dhe ngatërresat tuaja, duke menduar të paktën për dënimin e xhehenemit. Kjo është ndoshta arsyeja që kur pasuesit e Isait a.s. fituan pushtet në botë, ata sipas mësimit të Isait a.s. se armiqtë dhe kundërshtarët janë si gjarpërinjtë dhe akrepat, andaj meritojnë të shfarosen në të njëjtën mënyrë, ata nuk ngurruan aspak të vrisnin këdo që quajtën të lig dhe keqdashës. Historia e popujve të krishterë është mbushur me raste të tilla kur i kanë zbatuar këto mësime.

Përfundim

Si përmbledhje, ndonëse vendimi i Sa’adit mund të na dukej i ashpër në vetvete, por ai vendim nuk i kundërvihej parimit të drejtësisë. Sigurisht, natyra e shkeljes së hebrenjve dhe çështja e mbrojtjes së muslimanëve, kërkonin një vendim të tillë. Pastaj, ky vendim përputhej me sheriatin e tyre (ligjin fetar). Madje marrëveshja fillestare e nënshkruar midis muslimanëve dhe hebrenjve të Medinës kërkonte si kusht që çështja e tyre të zgjidhej sipas ligjit hebre. Muslimanët ishin të detyruar të gjykonin çështjen e hebrenjve, sipas sheriatit të tyre. Megjithatë, ky vendim ishte dhënë nga Sa’ad ibn Mu’adhi dhe jo nga i Dërguari i Allahut s.a.v.s.. Përgjegjësia e parë dhe e fundit qëndronte me Sa’adin. Profeti i Shenjtë s.a.v.s., si kreu i shtetit të Medinës ishte i lidhur me këtë çështje vetëm për sa i përket zbatimit dhe ekzekutimin të vendimit. Kemi vërtetuar me argumente se i Dërguari i Allahut  s.a.v.s. zbatoi këtë vendim në mënyrë aq njerëzore se mund të merrej si model i shkëlqyer për qytetërimet më të zhvilluara dhe qeveritë më njerëzore të kohës moderne.

Pra, kjo është përgjigja ndaj kundërshtarëve që nuk pushojnë së akuzuari Islamin, dhe si rezultat, arrijnë të ndikojnë te disa persona. Nganjëherë disa të rinj pyesin se derisa janë vrarë Benu Kurejdhët, andaj fushata ushtarake kundër palestinezëve është gjithashtu e justifikua. Ndonëse situata aktuale nuk ka asgjë të përbashkët në krahasim me atë situatë dhe ata po hakmerren duke mbytur gra dhe fëmijë.

Mirëpo, e gjithë kjo është faji i muslimanëve, të cilët e kanë përdhosur emrin e Islamit për interesat e tyre të ulëta. Allahu ua ndriçoftë mendjen këtyre njerëzve!