Historia e familjes së Jasirit
Me emrin e Allahut, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëbërësit.
Nuk ka të adhurueshëm tjetër përveç Allahut, Muhammedi është i Dërguari i Allahut.
Muslimanët që besojnë se Hazret Mirza Ghulam Ahmedi a.s.,
është Imam Mehdiu dhe Mesihu i Premtuar.
Related Contents from Topics
  1. Kreu /
  2. Fjalimet e xhumave /
  3. 2018-06-22 /

Historia e familjes së Jasirit

    • Kalifi i PestĂ« i Mesihut tĂ« Premtuar, Allahu e ndihmoftĂ« fuqimisht
    Audio Gjuhë të tjera

    Historia dhe prejardhja e familjes së Jasirit

    Hazret Amar Ibën Jasiri r.a. shquhej si një prej sahabëve më besnikë të të Dërguarit të Allahut s.a.v.s. Babai i tij Jasir kishte prejardhje nga fisi Kahtan. Hazret Jasiri r.a. ishte nga Jemeni dhe ai kishte ardhur në Mekë bashkë me babanë dhe dy vëllezër të tjerë Harith dhe Malik në kërkim të vëllait të tij. Vëllezërit e tij u kthyen në Jemen, por Jasiri mbeti në Mekë.

    Ai kishte krijuar raporte të ngushta me Ebu Huzejfa Makhzumi, i cili si mirënjohje, e kishte martuar robëreshën e tij hz. Sumeja. Nga kjo martesë lindi hz. Amari. Kjo familje jetoi bashkë me Ebu Huzejfën, derisa i erdhi vdekja. Me ardhjen e Islamit, Hazret Jasiri, Hazret Sumeja dhe dy djemtë e tyre, Amari dhe Abdullahu u bënë muslimanë.

    Pranimi i Islamit nga Amar Ibën Jasiri r.a.

    Hazret Amar IbĂ«n Jasiri r.a. ka transmetuar: “UnĂ« takova Suhejb IbĂ«n Sinanin te dera e Dari-Erkemit, ndĂ«rsa i DĂ«rguari i Allahut s.a.v.s. ndodhej brenda. UnĂ« e pyeta Suhejbin se pĂ«rse kishte ardhur ai? Por edhe Suhejbi mĂ« ktheu tĂ« njĂ«jtĂ«n pyetje. UnĂ« i thashĂ«: Kam ardhur tĂ« takoj Muhammedin s.a.v.s dhe t’ia dĂ«gjojĂ« fjalĂ«t. Suhejbi mĂ« tha: Pasha Zotin! Edhe unĂ« me kĂ«tĂ« qĂ«llim kam ardhur. KĂ«shtu ne tĂ« dy takuam tĂ« DĂ«rguarin e Allahut s.a.v.s. Ai na dha mesazhin e Islamit dhe ne e pranuam atĂ« menjĂ«herĂ«. Ne qĂ«ndruam atje ndaj tĂ« ngrysur, derisa u errĂ«sua, dhe dolĂ«m fshehurazi.

    Kohën kur Hazret Amari r.a. dhe Hazret Suhejbi r.a. kishin pranuar Islamin, numri i muslimanëve kishte kaluar tridhjetë. Sipas një transmetimi të Sahih Buhariut, Hazret Amar Ibën Jasiri r.a. ka thënë që ai kishte parë të Dërguarin e Allahut s.a.v.s., kur vetëm 5 skllevër, dy gra dhe Ebu Bekri e kishin pranuar.[i]

    Një koment mbi muslimanët e parë

    Hazret Kalifi II r.a. ka shkruar këto fjalë për këta sehabë të shquar:

    “Zoti mundĂ«soi qĂ« nĂ« njĂ«ra anĂ«, njerĂ«zit nga familjet mĂ« tĂ« shquara tĂ« MekĂ«s i shĂ«rbyen Islamit, ndĂ«rsa nĂ« anĂ«n tjetĂ«r disa persona tĂ« thjesht e tĂ« varfĂ«r kryejnĂ« detyrat madhore. Aliu, Hamzai, Omeri dhe Osmani qĂ« tĂ« gjithĂ« u pĂ«rkisnin familjeve tĂ« shquara fisnike, ndĂ«rsa krahas tyre Zejdi, Bilali, Samura, Khubejbi, Suhejbi, Amiri, Amari, Ebu Fukejha konsideroheshin nga shtresa e ulĂ«t. KĂ«shtu shĂ«rbĂ«torĂ«t e Islamit u zgjodhĂ«n si nga shtresa e lartĂ« po ashtu nga ajo e ulĂ«t”.

    Vuajtjet e familjes Jasir

    Në një vend tjetër ai shkruan:

    “Sumeja ishte skllavja e Ebu Xhehlit, e cila dhunohej e shtypej prej tij pĂ«r shkak tĂ« besimit tĂ« saj. Ebu Xhehli e detyronte tĂ« mohojĂ« Islamin, por ajo mbeti e palĂ«kundur nĂ« kĂ«tĂ« besim me njĂ« qĂ«ndresĂ« tĂ« papĂ«rkulur. NjĂ« ditĂ« Ebu Xhehli u tĂ«rbua aq shumĂ«, saqĂ« e sulmoi SumejanĂ« dhe i shpoi organin gjenital me shtizĂ«, e cila ia pĂ«rshkoi edhe barkun dhe ajo duke u pĂ«rpĂ«litur dha jetĂ«. Amari i cili ishte djali i SumejasĂ«, gjithashtu ishte nĂ« shĂ«njestĂ«r tĂ« mizorive. AtĂ« e shtrinin nĂ« rĂ«rĂ« pĂ«rvĂ«luese dhe e torturonin rĂ«ndĂ«â€.

    Në histori gjendet një dëshmi nga Urva Ibën Zubejri, i cili ka thënë që Amar Ibën Jasiri u përkiste atyre njerëzve të pafuqishëm të Mekës, të cilët dhunoheshin e shtypeshin vetëm që të mohonin besimin e tyre. Muhammed Ibën Umeri ka thënë që fjalët e Kuranit Famëlartë për njerëz të pafuqishëm, u referohen atyre muslimanëve që jetonin në Mekë, por nuk kishin lidhje fisnore me mekasit, dhe kështu nuk kishin as fuqi e as mbrojtje. Kurejshët i rrihnin dhe dhunonin në piskun e vapës dhe i detyronin të largohen nga besimi i tyre.

    Familja e Jasirit e përgëzuar me xhenet

    Umer Ibën el-Hakami ka thënë që kurejshët i torturonin Amar Ibën Jasirin, Suhejbin dhe Ebu Fukejhën aq shumë, saqë ua nxirrnin fjalët kundër dëshirës, të cilat ata nuk i pranonin.

    Muhammed IbĂ«n Ka’ab el-Kurtubi ka shkruar qĂ« dikush mĂ« tregoi se e kishte parĂ« Amar IbĂ«n Jasirin me pizhame. Ai gjithashtu shikoi se shpina i qe Ă«njtur dhe kishte shenja plage. Ai e pyeti se çfarĂ« ishin ato? Amari i tregoi se ato ishin nga plagĂ«t qĂ« i kishte marrĂ« nga torturat e Kurejshve tĂ« MekĂ«s, nĂ« vapĂ« pĂ«rvĂ«luese.

    Amr Ibën Mejmun ka treguar që njëherë idhujtarët e Mekës, e kishin djegur Amarin me zjarr. Kur i Dërguari i Allahut kaloi pranë tij, i përkëdheli flokët dhe tha:

    ÛŒÙ†Ű§Ű± کونی ŰšŰ±ŰŻŰ§Ù‹ و ŰłÙ„Ű§Ù…Ű§ Űčلی ŰčÙ…Ű§Ű±Ù Ú©Ù…Ű§ کنŰȘ Űčلیٰ Ű§ŰšŰ±Ű§ÚŸÛŒÙ…

    O zjarr! Bëhu i ftohtë dhe prehje për Amarin, ashtu siç ishe bërë për Ibrahimin.

    Osman Ibën Affani r.a. ka rrëfyer se njëherë unë dhe i Dërguari i Allahut s.a.v.s. kalonim nga lugina e Mekës. Profeti a.s. më kishte kapur për dore. Ne shkuam te Amari dhe prindërit e tij Jasiri dhe Sumeja. Ata hiqnin sfilitje të rënda nga mosbesimtarët. Jasiri pyeti: O i Dërguari i Allahut! A do të vazhdojë kështu përgjithmonë? Profeti a.s. iu përgjigj: Bëni sabër. Pastaj ai bëri këtë lutje:

    Amar ibën Jasiri

    “BĂ«j sabĂ«r o familje Jasir, Zoti ju ka pĂ«rgatitur xhenet juve!”[ii]

    Allahu i Madhërishëm kishte njoftuar të Dërguarin e Allahut s.a.v.s. se Zoti e kishte falur familjen e Jasirit, për shkak të torturave dhe mundimeve që ata kishin hequr në rrugë të Zotit.

    Ka edhe transmetime të ngjashme. Në njërin prej tyre thuhet se i Dërguari i Allahut s.a.v.s. po kalonte pranë familjes së Amarit, teksa ata po torturoheshin, dhe ai u dha këtë myzhde: Të gëzoni sepse Zoti ju ka premtuar xhenetin.

    Tortura ndaj muslimanëve të parë

    Abdullah IbĂ«n Mas’udi ka transmetuar qĂ« tĂ« parĂ«t qĂ« pranuan Islamin ishin shtatĂ«. I DĂ«rguari i Allahut s.a.v.s., Hazret Ebu Bekri, Hazret Amari, nĂ«na e tij Hazret Sumeja, Hazret Suhejbi, Hazret Bilali dhe Hazret Mikdad r.a. Zoti kishte mundĂ«suar sigurinĂ« e Profetit s.a.v.s pĂ«rmes xhaxhait tĂ« tij Ebu Talib dhe mbrojti Ebu Bekrin r.a. pĂ«rmes fisit tĂ« tij. NdĂ«rsa tĂ« tjerĂ«t torturoheshin nga idhujtarĂ«t. Ata u vinin parzmore tĂ« rĂ«nda prej hekuri dhe i linin pĂ«r t’u djegur e pĂ«r t’u pĂ«rvĂ«luar nĂ« piskun e vapĂ«s. TĂ« gjithĂ« u qenĂ« nĂ«nshtruar dĂ«shirave tĂ« idhujtarĂ«ve, pĂ«rveç Bilalit, i cili ia kishte dorĂ«zuar veten vullnetit tĂ« Zotit. KurejshĂ«t e qortonin dhe e torturonin pĂ«r shkak tĂ« ngjyrĂ«s. MĂ« pas ua linin nĂ« dorĂ« disa çapkĂ«nĂ«ve, qĂ« i binin nĂ« qafĂ«, duke e tĂ«rhequr zvarrĂ« nĂ«pĂ«r rrugicat e MekĂ«s. Bilali duronte çdo mundim dhe pĂ«rgjigje duke thĂ«nĂ« Ehed, Ehed.

    Këto transmetime që tregojnë numrin e muslimanëve të parë, mund të mos jenë të sakta, sepse në hadithin e mëparshëm, kur Amari kishte pranuar Islamin, numri i muslimanëve është treguar rreth 30. Ndoshta, këta shtatë persona ishin më të ekspozuar dhe në shënjestër të persekutimit.

    Vuajtja e Amar ibën Jasirit r.a.

    Idhujtarët e torturonin Amarin duke e zhytur. Ata i zbraznin kovat me ujë duke i vështirësuar frymëmarrjen. Kjo metodë torture praktikohet edhe sot, kundër të akuzuarve apo thjesht ndaj kundërshtarëve politikë.

    Sipas një transmetimi, njëherë i Dërguari i Allahut s.a.v.s. kalonte pranë Amarit, teksa ai qante me dënesë. Resullullahu s.a.v.s. ia fshiu lotët dhe i tha: unë e di që idhujtarët të kanë torturuar duke zhytur me ujë, dhe që ke thënë këtë e këto fjalë kundër dëshirës sate. Nëse, ata të rrahin sërish, thuaju edhe një herë këto fjalë.

    Hazret Mirza Bashir Ahmed MA r.a. ka shĂ«nuar kĂ«tĂ« ngjarje me hollĂ«si nĂ« veprĂ«n e tij “Sirah Khatamun Nebijin”. Ai u Ă«shtĂ« referuar edhe transmetimeve tĂ« tjera. Ai shkruan:

    “Fisi Benu Mekhzum e mundonte dhe torturonte Amarin, babanĂ« e tij Jasir dhe nĂ«nĂ«n SumejĂ«n aq shumĂ«, saqĂ« vetĂ«m duke mĂ«suar vuajtjen e tyre, tĂ« shkojnĂ« tĂ« dridhurat. NjĂ«herĂ«, ky grup i vogĂ«l i muslimanĂ«ve besnikĂ«, duronin tortura tĂ« tilla, kur i DĂ«rguari i Allahut s.a.v.s. rastĂ«sisht kaloi pranĂ« tyre. Ai shikoi gjendjen e tyre, dhe me njĂ« zĂ« mallĂ«ngjyes u tha:

    Amar ibën Jasiri
    “BĂ«j sabĂ«r o familje Jasir, Zoti si shpĂ«rblim pĂ«r kĂ«to vuajtje, ju ka pĂ«rgatitur xhenet!”[iii]

    Jasiri ndĂ«rroi jetĂ« duke i hequr kĂ«to mundime torturuese. NdĂ«rsa Ebu Xhehli me shpirt mizor, e sulmoi SumejĂ«n e moshuar nĂ« kofshĂ«n e saj me njĂ« shtizĂ«, e cila ia pĂ«rshkoi barkun dhe doli nga organi gjenital. Kjo grua e pafajshme, nĂ« kĂ«tĂ« mĂ«nyrĂ« dha jetĂ« duke u pĂ«rpĂ«litur. TashmĂ« kishte mbetur vetĂ«m djali i tyre Amari. Edhe atij i ushtruan dhunĂ« tĂ« rĂ«nda trupore e mendore, dhe e kĂ«rcĂ«nuan qĂ« torturat ndaj tij do tĂ« vazhdojnĂ« derisa nuk e mohon Muhammedin (s.a.v.s.). Amari i duroi trimĂ«risht tĂ« gjitha vuajtjet derisa, idhujtarĂ«t arritĂ«n t’i nxirrnin disa fjalĂ« kundĂ«r Profetit s.a.v.s. AtĂ«herĂ«, idhujtarĂ«t e lanĂ« nĂ« gjendje tĂ« lirĂ«. Amari menjĂ«herĂ« shkoi te i DĂ«rguari i Allahut s.a.v.s., teksa qante me dĂ«nesĂ«. “ÇfarĂ« tĂ« ndodhi?”, e pyeti Profeti “GjĂ«mĂ« e madhe!”, tha Amari, “ata mĂ« rrahĂ«n dhe mĂ« lĂ«nduan pa pushim dhe nuk mĂ« lanĂ« derisa mĂ« nxorĂ«n fjalĂ«t nga gjuha ime kundĂ«r teje o i DĂ«rguari i Allahut dhe tĂ« mbaj anĂ«n e hyjnive”. Ai e pyeti: “ÇfarĂ« ndieje nĂ« zemĂ«r kur i thoshe kĂ«to fjalĂ«?!” “NjĂ« besim tĂ« patundshĂ«m”, tha Amari. “NĂ«se zemra tĂ« ishte bindur ty, atĂ«herĂ« Zoti i LartĂ«suar ta faltĂ« kĂ«tĂ« dobĂ«si”, e ngushĂ«lloi ai.

    Përshkrimi i sakrificave të familjes Jasir nga një shkrimtar Hindu

    Mesihu i Premtuar a.s. nĂ« librin e tij tĂ« famshĂ«m “Çashmai Marifet” ka cituar njĂ« autor hindu Perkash Dev Xhi, i cili kishte pĂ«rpiluar biografinĂ« e Profetit Muhammed s.a.v.s. Ai gjithashtu u kishte bĂ«rĂ« thirrje anĂ«tarĂ«ve, qĂ« ta blinin atĂ« libĂ«r dhe ta lexonin, sepse i pĂ«rkiste njĂ« jomuslimani. Ai shkroi:

    “Profeti, duroi çdo mizori qĂ« i bĂ«hej atij me vendosmĂ«ri, por zemra i pikonte gjak dhe hidhĂ«rohej jashtĂ« mase kur shikonte sesi lĂ«ndoheshin mizorisht shokĂ«t e tij. KĂ«ta besimtarĂ« tĂ« shkretĂ« hiqnin mizori e sfilitje tĂ« rĂ«nda. IdhujtarĂ«t i detyronin tĂ« shtriheshin lakuriq nĂ« rĂ«rĂ«n pĂ«rvĂ«luese tĂ« shkretĂ«tirĂ«s, madje i vendosnin gurĂ« tĂ« rĂ«ndĂ« nĂ« gjoksin e tyre qĂ« tĂ« mos lĂ«viznin. Ata pĂ«rpĂ«liteshin nga afshi i nxehtĂ« dhe nga etja nxirrnin gjuhĂ«n, dhe shumĂ« njerĂ«z dhanĂ« jetĂ« nĂ« kĂ«tĂ« periudhĂ« tĂ« vĂ«shtirĂ«. Amari ishte njĂ« prej kĂ«tyre, i cili duroi çdo mizori e padrejtĂ«si me guxim e druajtje. KurejshĂ«t e lidhnin dhe e shtrinin nĂ« tokĂ« tĂ« vrazhdĂ«, dhe vendosnin gurĂ« tĂ« rĂ«ndĂ« nĂ« gjoks. Pastaj e detyronin tĂ« pĂ«rgojonte Muhammedin. E njĂ«jta torturĂ« u ushtrua nga babait tĂ« tij moshuar. BashkĂ«shortja e tij Sumeja nuk duroi dot kĂ«tĂ« dhunĂ« ndaj bashkĂ«shortit dhe djalit tĂ« saj. Ajo u pĂ«rgjĂ«rua dhe kĂ«rkoi mĂ«shirĂ«. Por, si reagim KurejshĂ«t ia hoqĂ«n rrobat asaj zonje fisnike e tĂ« pafajshme nĂ« praninĂ« e bashkĂ«shortit dhe djalit tĂ« saj. Ata e dhunuan dhe torturuan nĂ« mĂ«nyrĂ« aq çnjerĂ«zore saqĂ« nuk mĂ« lejon etika e turpi ta dĂ«ftoj atĂ«. PĂ«rfundimisht, duke hequr kĂ«tĂ« mundime tĂ« rĂ«nda, kjo grua fisnike dha jetĂ« nĂ« pĂ«rpĂ«litje tĂ« mĂ«dha”.

    Amar ibën Jasiri ishte i pari që ndërtoi xhaminë

    Sufjani ka transmetuar nga babai i tij që Amar Ibën Jasiri r.a. ishte i pari që kishte bërë një xhami në shtëpi për adhurim. Kur Amari r.a. mërgoi në Medinë, ai u vendos në shtëpinë e Mubasher Ibën Abdul Mundhir. I Dërguari i Allahut s.a.v.s. vendosi lidhje vëllazërore midis Hudhejfa binul Jaman r.a. dhe Amar Ibën Jasirit r.a. Profeti s.a.v.s. gjithashtu i dhuroi Amarit një truall për banim. Ata Ibën Rabah ka thënë që kur Ebu Selma dhe Umi Selma mërguan drejt Medines, Amar Ibën Jasiri r.a. iu bashkua, sepse ata ishin miq. Amar Ibën Jasiri ishte edhe vëllai i Umi Selma nga lidhja e gjirit.

    Ikrama ka transmetuar qĂ« Abdullah IbĂ«n Abasi r.a. i tha djalit tĂ« tij Ali IbĂ«n Abdullah dhe atij qĂ« tĂ« shkonin te Ebu Seid el-Hudriu r.a. dhe ta dĂ«gjonin atĂ«. Ikrama ka thĂ«nĂ« qĂ« ne shkuam tek ai, teksa ai po ujiste pemĂ«t nĂ« kopsht bashkĂ« me vĂ«llain e tij. Kur na pa, ai menjĂ«herĂ« u afrua dhe u ul kĂ«mbĂ«kryq para nesh. Ai na tregoi qĂ« kur ndĂ«rtohej Xhamia e Profetit, secili  sillte nga njĂ« bllok, ndĂ«rsa Amari mbarte dy blloqe. Kur i DĂ«rguari i Allahut s.a.v.s. kaloi pranĂ« tij, ia fshiu flokĂ«t nga pluhuri, dhe tha: MjerĂ« pĂ«r Amarin! Do tĂ« ekzekutojĂ« grupi i rebelĂ«ve. Amari do t’i ftojĂ« ata drejtĂ« Allahut, ndĂ«rsa ata do ta ftojnĂ« drejt zjarrit. Amari r.a. shpesh bĂ«nte kĂ«tĂ« lutje: O Allah! TĂ« kĂ«rkoj mbrojtje nga tĂ« gjitha ngatĂ«rresat.

    Mundime të rënda për hir të Islamit

    Abdullah IbĂ«n Hezili rrĂ«fen se kur i DĂ«rguari i Allahut s.a.v.s. nisi ndĂ«rtimin e xhamisĂ« nĂ« MedinĂ«, tĂ« gjithĂ« muslimanĂ«t filluan transportimin e gurĂ«ve. Profeti s.a.v.s. dhe Amari gjithashtu mbartnin gurĂ«. Amari punonte dhe kĂ«ndonte: Ne jemi muslimanĂ«. Ne ndĂ«rtojmĂ« xhami. NdĂ«rsa Profeti s.a.v.s. pĂ«rsĂ«riste kĂ«to fjalĂ« pas tij. Amari sapo kishte kaluar periudhĂ«n e sĂ«mundjes, prandaj duke parĂ« se si merrej me punĂ« tĂ« rĂ«nda, disa thoshin se mos vallĂ« vdes ai nga mundime tĂ« tepĂ«rta fizike, sepse ai sapo e kishte kaluar sĂ«mundjen. Kur i DĂ«rguari i Allahut s.a.v.s. dĂ«gjoi kĂ«to fjalĂ«, ai i mori blloqet nga Amari dhe e porositi tĂ« pushonte. Pra, ky tregon qĂ« edhe nĂ« pamundĂ«si fizike, ai nuk donte tĂ« humbte njĂ« mundĂ«si pĂ«r t’iu shĂ«rbyer fesĂ«.

    Besëlidhja e pemës para marrëveshjes së Hudejbiasë

    Umi Selma r.a. ka transmetuar se i DĂ«rguari i Allahut s.a.v.s. kishte thĂ«nĂ« qĂ« Amari do tĂ« vritet nga rebelĂ«t. Amari IbĂ«n Jasiri r.a. e shoqĂ«roi tĂ« DĂ«rguarin e Allahut s.a.v.s. nĂ« tĂ« gjitha betejat, si Beder, Uhud, Handek. Ai mori pjesĂ« edhe nĂ« BesĂ«lidhjen e Ridvanit. Kjo besĂ«lidhje ishte zhvilluar nĂ« kohĂ«n e marrĂ«veshjen e Hudejbjes. I DĂ«rguari i Allahut s.a.v.s. kishte dĂ«rguar Osmanin r.a. si pĂ«rfaqĂ«sues pĂ«r tĂ« negociuar nga ana e muslimanĂ«ve. Negociatat u zgjatĂ«n dhe jomuslimanĂ«t e mbajtĂ«n Osmanin pĂ«r mĂ« shumĂ« kohĂ«. NdĂ«rkohĂ«, u pĂ«rhap gjithandej qĂ« mosbesimtarĂ«t e kishin vrarĂ« Osmanin. I DĂ«rguari i Allahut s.a.v.s. menjĂ«herĂ« i mblodhi gjithĂ« muslimanĂ«t nĂ«n njĂ« pemĂ« tĂ« akacies. Ai u kĂ«rkoi tĂ« betohen qĂ« asnjĂ«ri nga muslimanĂ«t nuk do tĂ« largohet nga fushĂ«beteja, dhe do tĂ« luftojĂ« deri nĂ« frymĂ«n e fundit, por nuk do tĂ« tĂ«rhiqet. SahabĂ«t ishin mbushur me besim, dhe binin mbi njĂ«ri-tjetrin pĂ«r t’u betuar. Teksa po merrte betimin, i DĂ«rguari i Allahut s.a.v.s. vuri dorĂ«n e tij tĂ« majtĂ« mbi dorĂ«n e djathtĂ«, dhe tha qĂ« kjo Ă«shtĂ« dora e Osmanit, sepse po tĂ« ishte i pranishĂ«m, kurrĂ« nuk do tĂ« tregonte dobĂ«si. SidoqoftĂ«, mĂ« vonĂ« u mĂ«sua qĂ« ky lajm nuk ishte i vĂ«rtetĂ«, dhe Osmani r.a. u kthye mirĂ« e shĂ«ndoshĂ« nĂ« kampin e muslimanĂ«ve.

    Hazret Hekem Ibën Utejba r.a. ka transmetuar që i Dërguari i Allahut s.a.v.s. kishte mbërritur në Medinë në pasdite.  Amari r.a. sugjeroi se duhet të bëjnë një vend, ku i Dërguari i Allahut s.a.v.s. mund të pushonte në hije dhe të falte namazin. Kështu Amari r.a. mblodhi disa gurë dhe hodhi themelet për xhaminë Kuba. Kjo ishte xhamia e parë që u ndërtua, dhe gurthemelin e saj e hodhi Amari r.a.

    Trimëria e Amar ibën Jasirit r.a.

    Amari r.a. shquhej pĂ«r trimĂ«rinĂ« e tij. Ibni Umeri r.a. ka thĂ«nĂ« qĂ« ai e kishte parĂ« Amarin r.a. nĂ« betejĂ«n e JamamasĂ«. Ai ishte ngjitur nĂ« njĂ« shkĂ«mb dhe u bĂ«nte thirrje muslimanĂ«ve: “O grupi i muslimanĂ«ve! Pse po largoheni nga xheneti. Ejani drejt meje! UnĂ« jam Amari djali i Jasirit”. Ibni Omeri rrĂ«fen se unĂ« e vĂ«shtroja Amarin, kurse i ishte prerĂ« lapa e veshit, ndĂ«rsa Amari vazhdonte tĂ« luftonte papushim.

    Tarik IbĂ«n Shahabi ka thĂ«nĂ« qĂ« njĂ«herĂ« dikush nga fisi Benu Temim e shau Amarin duke i vĂ«nĂ« nofkĂ«n veshcurr. Amari iu kundĂ«rpĂ«rgjigj dhe tha “Ti ke fyer veshin tim mĂ« tĂ« mirĂ«â€. Pra, si mund tĂ« fyhet ai vesh qĂ« u pre nĂ« rrugĂ« tĂ« Zotit.

    Dashuria e madhe e Profetit a.s. ndaj Amarit r.a.

    Halit IbĂ«n Velidi r.a. ka thĂ«nĂ« qĂ« njĂ«herĂ« po bisedoja me Amarin dhe gjatĂ« bisedĂ«s i thashĂ« disa fjalĂ« tĂ« rĂ«nda dhe tĂ« pahijshme. Amar IbĂ«n Jasiri r.a. shkoi te Profeti a.s. qĂ« t’i ankohej. UnĂ« gjithashtu shkova atje. Teksa po tregonte tĂ« DĂ«rguarin e Allahut s.a.v.s. se si ishte lĂ«nduar, unĂ« sĂ«rish veprova keq. Profeti a.s. po na dĂ«gjonte me qetĂ«si, dhe nuk thoshte asnjĂ« fjalĂ«. Amari r.a. nuk u pĂ«rmbajt dot dhe me lot nĂ« sy i tha “O i DĂ«rguar i Allahut! A nuk po shikoni sjelljen e Halitit?” Profeti a.s. ngriti kokĂ«n dhe tha “Ai qĂ« bĂ«het armik me Amarin, futet nĂ« armiqĂ«si me Allahun. Ai qĂ« e mban inat Amarin, Allahu inatoset me tĂ«â€. Halit IbĂ«n Velidi r.a. ka thĂ«nĂ« “Kur dĂ«gjova kĂ«to fjalĂ«, m’u trondit shpirti. NĂ« atĂ« çast, gjĂ«ja mĂ« e shtrenjtĂ« pĂ«r mua ishte qĂ« Amari tĂ« pajtohej me mua. KĂ«shtu shkova tek Amari dhe i kĂ«rkova falje”.

    Këtë ngjarje e ka transmetuar edhe Eshteri. Ai tregon:

    “Kam dĂ«gjuar Halit IbĂ«n Velidin duke treguar qĂ« i DĂ«rguari i Allahut s.a.v.s. mĂ« dĂ«rgoi nĂ« njĂ« ekspeditĂ« ushtarake. Amar IbĂ«n Jasiri ishte gjithashtu me mua. GjatĂ« kĂ«tij operacioni, takuam njĂ« popull dhe njĂ« familje tregoi rreth Islamit. Amari r.a. gjithashtu tregoi se ata ishin monoteistĂ«, por unĂ« nuk u kushtova vĂ«mendje. UnĂ« u solla me tĂ«, nĂ« tĂ« njĂ«jtĂ«n mĂ«nyrĂ« siç po sillesha me tĂ« tjerĂ«t. Amari r.a. mĂ« paralajmĂ«roi se do t’i ankohej Profetit pĂ«r kĂ«tĂ«. Ai takoi tĂ« DĂ«rguarin e Allahut s.a.v.s. dhe ia rrĂ«feu kĂ«tĂ« ngjarje. MegjithatĂ«, Amari kuptoi se Profeti a.s. nuk po e pĂ«rkrahte, derisa ai nuk kishte thĂ«nĂ« asnjĂ« fjalĂ«. Amari u kthye me sy tĂ« pĂ«rlotur. Haliti tregoi se i DĂ«rguari i Allahut s.a.v.s. mĂ« thirri mua dhe tha: “O Halit! Mos e mĂ«rzit Amarin, sepse ai qĂ« e qorton Amarin, do tĂ« pĂ«sojĂ« ndĂ«shkim prej Allahut, dhe ai qĂ« zemĂ«rohet me Amarin, Allahu zemĂ«rohet me tĂ«. Ai qĂ« e quan Amarin mendjelehtĂ«, Allahu ia kthen kĂ«tĂ« fjalĂ« atij”.

    Hazret Aliu r.a. ka thĂ«nĂ« qĂ« ndĂ«rkohĂ« isha nĂ« shoqĂ«rinĂ« e tĂ« DĂ«rguarit tĂ« Allahut s.a.v.s, Amar IbĂ«n Jasiri kĂ«rkoi leje pĂ«r tĂ« hyrĂ« brenda. Profeti s.a.v.s. i dha leje e i tha: “MirĂ« se vjen o njeri i pastĂ«r dhe i dĂ«lirĂ«â€. KĂ«shtu e vlerĂ«soi i DĂ«rguari i Allahut s.a.v.s.

    Aisheja r.a. ka transmetuar që i Dërguari i Allahut s.a.v.s. ka thënë:

    “NĂ«se i jepet mundĂ«si Amarit pĂ«r tĂ« zgjedhur njĂ«rĂ«n prej dy çështjeve, ai gjithmonĂ« anohet nga urtĂ«sia e udhĂ«zimi”.

    Amr IbĂ«n Sherxhili r.a. ka treguar qĂ« i DĂ«rguari i Allahut ka thĂ«nĂ«: “Çdo gjymtyrĂ« e Amarit Ă«shtĂ« kredhur nĂ« besim”. Amar IbĂ«n Jasiri ishte prej atyre robĂ«rve tĂ« zgjedhur, tĂ« cilĂ«t Zoti i kishte mbrojtur nga tundimet e djallit.

    Ibrahimi ka transmetuar nga Alkama, i cili ka thĂ«nĂ«: Kur erdha nĂ« Siri, njerĂ«zit mĂ« thanĂ« se Ebu Derdaja r.a. u kishte treguar qĂ« midis jush ka jetuar njĂ« njeri, tĂ« cilin Allahu e kishte mbrojtur nga sulmet e djallit, siç kishte lajmĂ«ruar i DĂ«rguar i Allahut s.a.v.s.”

    Përgatitjet për sulm mbi Mekë dhe një ngjarje interesante

    Kur i DĂ«rguari i Allahut s.a.v.s. vendosi pĂ«r tĂ« triumfuar MekĂ«n, ai filloi pĂ«rgatitje ushtarake. Edhe pse sahabĂ«t kishin nisur pĂ«rgatitje luftarake, qĂ«llimi ishte aq i fshehur saqĂ« shumica nuk dinin se po pĂ«rgatiteshin pĂ«r t’u nisur drejt MekĂ«s. NĂ« kĂ«tĂ« kohĂ«, Hatib IbĂ«n Baltaja, njĂ« sahab i cili kishte marrĂ« pjesĂ« edhe nĂ« luftĂ«n e Bedrit, nga thjeshtĂ«sia dhe naivitetit, nisi njĂ« letĂ«r tĂ« fshehur drejt MekĂ«s, nĂ« tĂ« cilĂ«n kishte shĂ«nuar tĂ« gjitha hollĂ«sitĂ« e sulmit ndaj MekĂ«s. KĂ«tĂ« letĂ«r ia kishte dorĂ«zuar njĂ« gruaja, e cila kishte ardhur nga Meka. NdĂ«rkohĂ«, ajo u nis drejt MekĂ«s, Zoti i MadhĂ«rishĂ«m njoftoi tĂ« DĂ«rguarin e Allahut s.a.v.s. pĂ«r kĂ«tĂ« ndodhi. Ai menjĂ«herĂ« nisi njĂ« ekspeditĂ« nĂ« drejtimin e Aliut r.a. shoqĂ«ruar nga tre muslimanĂ« tĂ« tjerĂ«, pĂ«r ta ndjekur atĂ« grua, dhe pĂ«r t’ia marrĂ« letrĂ«n. Amar IbĂ«n Jasiri qe gjithashtu pjesĂ« e kĂ«tij grupi.

    Hazret Kalifi I r.a. ka treguar këtë ngjarje me këto fjalë:

    “NjĂ« grua e cila quhej Sara, banonte nĂ« MekĂ« dhe jetonte pranĂ« familjes Benu Hashim. NĂ« kohĂ«n, kur i DĂ«rguari i Allahut s.a.v.s. kishte vendosur pĂ«r t’u nisur ushtarakisht drejt MekĂ«s, kjo grua erdhi nĂ« MedinĂ« dhe vizitoi tĂ« DĂ«rguarin e Allahut s.a.v.s. Profeti e pyeti se a kishte pranuar Islamin dhe ishte arratisur nga Meka? Ajo u pĂ«rgjigj: Jo, nuk kam pranuar Islamin. NĂ« fakt, fisi juaj gjithmonĂ« mĂ« ka ndihmuar, prandaj kam ardhur t’ju kĂ«rkoj ndihmĂ«. I DĂ«rguari i Allahut s.a.v.s. porositi muslimanĂ«t pĂ«r t’i dhĂ«nĂ« disa rroba e para etj. KĂ«shtu, ajo u kthye nga Medina dhe u nis pĂ«r nĂ« MekĂ«. Para se tĂ« nisej, e takoi Hatibi, i cili ishte ndĂ«r sahabĂ«t e Bedrit. Ai i dha dhejtĂ« dirham dhe njĂ« letĂ«r, dhe porositi qĂ« t’ia dorĂ«zonte atĂ« letĂ«r banorĂ«ve tĂ« MekĂ«s. Ajo e pranoi kĂ«tĂ« detyrĂ« dhe u nis bashkĂ« me kĂ«tĂ« letĂ«r. NĂ« kĂ«tĂ« letĂ«r, Hatibi kishte lajmĂ«ruar banorĂ«t e MekĂ«s pĂ«r vendimin e tĂ« DĂ«rguarit tĂ« Allahut s.a.v.s. pĂ«r tĂ« sulmuar MekĂ«n. Profeti a.s. u njoftua prej Zotit lidhur me kĂ«tĂ« letĂ«r, kur ajo akoma ishte nĂ« MedinĂ«. Ai menjĂ«herĂ«, nisi Aliun dhe Amarin bashkĂ« me disa muslimanĂ« tĂ« tjerĂ«, pĂ«r ta kapur atĂ« grua, dhe pĂ«r t’ia marrĂ« letrĂ«n, dhe nĂ« rast hezitimi ta ekzekutojnĂ« atĂ«. MuslimanĂ«t e ndaluan atĂ« nĂ« rrugĂ«, por ajo u betua e nuk pranoi absolutisht qĂ« kishte marrĂ« ndonjĂ« letĂ«r. AtĂ«herĂ« Aliu nxori shpatĂ«n dhe tha qĂ« jemi njoftuar nga shpallja, prandaj kjo mund tĂ« jetĂ« gĂ«njeshtĂ«r. Ti patjetĂ«r ke fshehur atĂ« letĂ«r. Nga frika e shpatĂ«s, ajo nxori letrĂ«n nga flokĂ«t. Kur u zbulua letra e Hatibit, ai u thirr menjĂ«herĂ«. I DĂ«rguari i Allahut s.a.v.s. e pyeti arsyen e kĂ«tij veprimi. Ai u pĂ«rgjigj: Pasha Allahun! Nuk jam pritur kurrĂ« nga mosbesimi, qĂ«kur kam pranuar Islamin. MeqĂ«, askush nuk mbĂ«shtet njerĂ«zit e fisit tim nĂ« MekĂ«, prandaj i vetmi qĂ«llimi im pĂ«rmes kĂ«saj letre ishte qĂ« mosbesimtarĂ«t tĂ« mos dhunojnĂ« fisin tim. Omeri kĂ«rkoi qĂ« Hatibi tĂ« ekzekutohej pĂ«r shkeljen e tij, por i DĂ«rguari i Allahut s.a.v.s. e ndaloi rreptĂ«sishtĂ«. Ai gjithashtu tha qĂ« Allahu ka shprehur kĂ«naqĂ«si ndaj sahabĂ«ve tĂ« Bedrit, dhe u ka premtuar falje. Pra, ai bĂ«ri kĂ«tĂ« veprim nga naiviteti, dhe jo pĂ«r tĂ« dĂ«mtuar qĂ«llimisht muslimanĂ«t.

    Emërimi i Amarit r.a. si guvernator i Kufës

    Hazret Omeri r.a. njĂ«herĂ« e emĂ«roi Amar IbĂ«n Jasirin si guvernator i KufĂ«s. NĂ« dekretin e tij drejtuar qytetarĂ«ve tĂ« KufĂ«s, ai kishe emĂ«ruar Amar IbĂ«n Jasirin si guvernator (amir) i KufĂ«s ndĂ«rsa Ibni Masudin si mualim, Vezir si dhe pĂ«rgjegjĂ«s pĂ«r Bejtul Mal pra pĂ«r çështjet financiare. KĂ«ta tĂ« dy janĂ« sahabĂ« tĂ« nderuar tĂ« Profetit a.s., tĂ« cilĂ«t kishin marrĂ« pjesĂ« nĂ« LuftĂ«n e Bedrit, prandaj nĂ« çdo çështje, tregoni bindje tĂ« plotĂ« ndaj tyre. NĂ« kĂ«tĂ« dekret, ai gjithashtu shkroi qĂ« “unĂ« ju kam dhĂ«nĂ« epĂ«rsi ndaj Abdullah IbĂ«n Masudit. NdĂ«rsa kam emĂ«ruar Osman IbĂ«n Hanifin si guvernator i Suvadit”.

    MĂ« vonĂ«, pas ankesave tĂ« banorĂ«ve tĂ« KufĂ«s, Omeri r.a. e shkarkoi Amar IbĂ«n Jasirin nga kjo detyrĂ«. NjĂ«herĂ«, Omeri r.a. e pyeti Amarin se a mos ishte mĂ«rzitur nga urdhri i shkarkimit? Amari r.a iu pĂ«rgjigj: MeqĂ« po pyesni, dua t’ju them qĂ« nuk mĂ« kishte ardhur mirĂ« edhe atĂ«herĂ«, kur mĂ« kishit emĂ«ruar pĂ«r kĂ«tĂ« detyrĂ«. Por, nuk u pajtova pĂ«r shkak tĂ« bindjes. MĂ« ka ardhur keq, edhe tani kur jam shkarkuar nga detyra. Por, pĂ«r shkak tĂ« bindjes, nuk kisha tĂ« drejtĂ« ta kundĂ«rshtoja kĂ«tĂ« urdhĂ«r.

    Ai shprehu këto mendime, vetëm atëherë, kur Omeri r.a. e pyeti.

    Historia e tre personave që i mbështetën rebelët në kohën e Osmanit r.a.

    Në kohën e Osmanit r.a. rebelët dhe hipokritët kishin shkaktuar një pështjellim të madh në Medinë. Amar Ibën Jasiri për shkak të thjeshtësisë së tij natyrshme, u mashtrua nga dredhitë e rebelëve, edhe pse konkretisht ai nuk kishte bërë asgjë.

    Hazret Kalifi II r.a. ka përshkruar këtë pjesë të historisë me këto fjalë:

    “Nga qyteti i MedinĂ«s, vetĂ«m tre persona i mbĂ«shtesnin rebelĂ«t. I pari ishte Muhammed IbĂ«n Ebi Bekri, djali i Ebu Bekrit. Sipas historianĂ«ve, meqĂ« njerĂ«zit e respektonin pĂ«r shkak tĂ« babait tĂ« tij, ai filloi tĂ« mendonte gjoja gĂ«zonte njĂ« status nĂ« shoqĂ«ri. PĂ«r ndryshe, ai nuk shquhej as nĂ« rendin shoqĂ«ror, dhe as nuk kishte pĂ«rfituar nga shoqĂ«rimi me tĂ« DĂ«rguarin e Allahut s.a.v.s. Madje, edhe mĂ« vonĂ« nuk ishte thelluar nĂ« diturinĂ« fetare. Ai ishte lindur nĂ« kohĂ«n e Haxhit tĂ« LamtumirĂ«s, dhe ishte akoma njĂ« foshnjĂ«, kur i DĂ«rguari i Allahut s.a.v.s. ndĂ«rroi jetĂ«. Ishte vetĂ«m katĂ«r vjeç, kur babai i tij Ebu Bekri r.a. u nda nga jeta, prandaj mbeti i privuar nga edukimi i kĂ«tij njeriu tĂ« pashembullt.

    Personi i dytë ishte Muhammed Ibën Ebu Hudhjefa. Ai gjithashtu nuk ishte prej sahabëve. Babai i tij kishte ndërruar jetë në Lufën e Jamamasë, dhe vetë Osmani r.a. kishte marrë përsipër rritjen e edukimin e tij që nga fëmijëria. Kur Osmani r.a. u zgjodh Kalif, ai ia kërkoi ndonjë detyrë, që Osmani r.a. e refuzoi. Atëherë, ai i kërkoi leje për të punuar në ndonjë vend tjetër, dhe pasi që mori lejen, u nis për në Egjipt. Ai iu bashkua grupit të Abdullah Ibën Sabait dhe filloi fushatë duke nxitur njerëzit kundër Osmanit r.a. Kur banorët e Egjiptit e mësynë Medinën, ai kishte ardhur bashkë me të, por u kthye mbrapsht, dhe nuk ndodhej në Medinë në atë gjendje kaotike.

    Personi i tretĂ« ishte Amar IbĂ«n Jasiri. A ishte prej sahabĂ«ve, dhe arsyeja pse u tundua nga rebelĂ«t ishte qĂ« ai ishte i panjohur nga dredhitĂ« e tyre. Kur Hazret Osmani r.a. e dĂ«rgoi si komision pĂ«r tĂ« kontrolluar administrimin e guvernatorit tĂ« Egjiptit, e priti Abdullah IbĂ«n Sabai dhe ia manipuloi mendimet kundĂ«r tij. MeqĂ«, ky guvernator kishte qenĂ« ndĂ«r kundĂ«rshtarĂ«t mĂ« tĂ« ashpĂ«r tĂ« tĂ« DĂ«rguarit tĂ« Allahut s.a.v.s., dhe kishte pranuar Islamin vetĂ«m pas fitores sĂ« MekĂ«s. Kjo qe arsyeja qĂ« Amar IbĂ«n Jasiri u manipulua totalisht prej tyre. Pra, pĂ«r shkak tĂ« dashurisĂ« sĂ« tij ndaj Profetit a.s., ai besoi verbĂ«risht gjithçka u thoshte kampi i Abdullah IbĂ«n Sabait, dhe krijoi opinion tĂ« keq ndaj tij. Ai mendoi se derisa ka qenĂ« kundĂ«rshtar i Islamit, andaj vazhdon tĂ« veprojĂ« nĂ« atĂ« mĂ«nyrĂ« edhe tani. Pra, ai e paragjykoi guvernatorin dhe kĂ«tĂ« opinion ia pĂ«rcolli edhe Osmanit r.a. NdonĂ«se, nuk kishte marrĂ« pjesĂ« aktive nĂ« gjendjen e rrĂ«mujshme, por gjatĂ« kĂ«saj kohe ai ishte i pranishĂ«m nĂ« MedinĂ«. Ai ndenji nĂ« shtĂ«pi me njĂ«farĂ« indiferencĂ« ndaj situatĂ«s kaotike. Ai nĂ«se nuk iu bashkua rebelĂ«ve nĂ« kĂ«to trazira, ai gjithashtu nuk u ngrit pĂ«r t’iu kundĂ«rpĂ«rgjigjur aksionit tĂ« tyre. Ky qe gabimi i tij, qĂ« nuk veproi kundĂ«r rebelĂ«ve as nuk bĂ«ri asnjĂ« pĂ«rpjekje pĂ«r t’i ndaluar, edhe pse ndodhej nĂ« MedinĂ«. MegjithatĂ«, ai nuk pĂ«rkrahu sulmin e tyre.

    Amar ibën Jasiri r.a. i qëndron besnik Aliut r.a. në luftën Safejn

    Në periudhën e kalifatit të Aliut r.a., Amar Ibën Jasiri r.a. i qëndroi besnik Aliut r.a. dhe u reshtua krah për krah me të në Luftën e Xhemelit dhe Safejn. Abu Abdurrahman As-selma ka thënë që ishim me Hazret Aliun r.a. në luftën Seffejn. Unë e pashë Amar Ibën Jasirin duke luftuar. Kudo që shkonte ai, sahabët e të Dërguarit të Allahtu s.a.v.s. e ndiqnin nga pas, sikur ishte flamurtar. Kjo lufta ishte zhvilluar midis Hazret Aliut dhe guvernatorit të Sirisë Amir Muavijasë. Unë e pashë që Amari kishte marrë pamjen e një njeriu të moshuar. Ai ishte shtatlartë, me fytyrë zeshkane. Amari mbante shtizë në dorë, e cila dridhej për shkak të moshës, dhe tha:

    “Betohem pĂ«r AtĂ« Zot, qĂ« kontrollon shpirtin tim, se kam marrĂ« pjesĂ« nĂ« tri luftĂ«ra bashkĂ« me tĂ« DĂ«rguarin e Allahut me kĂ«tĂ« shtizĂ«, dhe kjo Ă«shtĂ« lufta e katĂ«rt. Pasha Zotin! Edhe nĂ«se kundĂ«rshtarĂ«t tanĂ« na shtyjnĂ« e zmbrapsin deri nĂ« palmat e Hixhrit, prapĂ« do tĂ« jem i bindur se kauza jonĂ« Ă«shtĂ« e drejtĂ« dhe legjitime”.

    Ngjarja e martirizimit

    Ebul-Bakhtari ka thĂ«nĂ« qĂ« nĂ« luftĂ«n e Safejnit, Amar IbĂ«n Jasiri kĂ«rkoi qumĂ«sht pĂ«r tĂ« pirĂ«, dhe tha qĂ« i DĂ«rguari i Allahut s.a.v.s. i kishte thĂ«nĂ« qĂ« qumĂ«shti do tĂ« jetĂ« pija ime e fundit nĂ« kĂ«tĂ« jetĂ«. Ai e piu dhe pastaj u ngrit pĂ«r tĂ« luftuar dhe ra dĂ«shmor. Sipas njĂ« transmetimi tjetĂ«r, kur iu servir qumĂ«shti, ai buzĂ«qeshi dhe tha “i DĂ«rguari i Allahut s.a.v.s. mĂ« kishte thĂ«nĂ« qĂ« pija e fundit qĂ« do ta kem nĂ« kĂ«tĂ« botĂ«, do tĂ« jetĂ« qumĂ«shti”. Ishte i lumtur se do tĂ« martirizohej atĂ« ditĂ«. AtĂ« ditĂ« Amar IbĂ«n Jasiri gjithashtu tha: “Parajsa gjendet nĂ«n hijen e shkĂ«lqimit tĂ« shpatave. I eturi do tĂ« arrijĂ« burimin. Sot, do tĂ« bashkohem me tĂ« dashurit e mi. Sot do tĂ« takoj Muhammedin s.a.v.s. dhe grupin e tij”.

    Abdurrahman IbĂ«n el-Abzi ka transmetuar nga babai i tij qĂ« duke shkuar drejt Safejnit, pranĂ« bregut tĂ« lumit Furat, Amar IbĂ«n Jasiri tha kĂ«to fjalĂ«: “O Allah! NĂ«se do tĂ« dija se tĂ« pĂ«lqen tĂ« hidhem nga kjo kodĂ«r, unĂ« do tĂ« isha hedhur. NĂ«se do tĂ« dija qĂ« mund tĂ« fitoja pĂ«lqimin TĂ«nd, duke u hedhur nĂ« zjarr, do tĂ« kisha bĂ«rĂ« kĂ«tĂ« pa asnjĂ« ngurrim. O Allah! NĂ«se do tĂ« dija qĂ« Ti dĂ«shiron tĂ« mbytem nĂ« kĂ«tĂ« lumĂ«, unĂ« sĂ«rish do tĂ« bĂ«ja me kĂ«naqĂ«si. UnĂ« po marr pjesĂ« nĂ« kĂ«tĂ« luftĂ«, vetĂ«m pĂ«r pĂ«lqimin TĂ«nd. Dua qĂ« tĂ« mos dĂ«shtoj, dhe synoj vetĂ«m kĂ«naqĂ«sinĂ« TĂ«nde”.

    Hazret Amari r.a. u martirizua nga Ebu Vadja Mezni, i cili e kishte rrĂ«zuar atĂ« duke e goditur me shtizĂ«. Pastaj, njĂ« person tjetĂ«r e sulmoi atĂ«, dhe ia preu kokĂ«n. KĂ«ta dy ziheshin me njĂ«ri-tjetrin lidhur me autorsinĂ« e vrasjes. KĂ«shtu shkuan te Muavija dhe secili pretendonte se ishte vrasĂ«si i tij. Amr IbĂ«n ‘Asi r.a. qe njĂ« ndĂ«r sahabĂ«t e Profetit s.a.v.s., dhe nĂ« atĂ« kohĂ« pĂ«r shkak tĂ« disa mosmarrĂ«veshjeve i ishte bashkuar Muavijes. MegjithatĂ« dĂ«shmia e tij e sinqertĂ« tregon se ai ishte i drejtĂ«. Amr IbĂ«n ‘Asi r.a. u shpreh: Pasa Allahun! KĂ«ta dy po zihen pĂ«r dĂ«nimin e zjarrit. Hazret Mu’avija r.a. ia dĂ«gjoi fjalĂ«t. Kur u larguan ata, Muavija i tha Amr IbĂ«n ‘Asit “Nuk kam parĂ« ashtu siç ke thĂ«nĂ« ti. NjerĂ«zit po japin jetĂ« pĂ«r ne, ndĂ«rsa ti po u tha qĂ« ata grindeshin pĂ«r dĂ«nimin e zjarrit”. Amr IbĂ«n ‘Asi iu pĂ«rgjigj: “Pasha Allahun! Edhe ju e  dini qĂ« kjo Ă«shtĂ« e vĂ«rtetĂ«. Pasha Allahun! Do tĂ« kisha dashur tĂ« vdisja 20 vjet pĂ«rpara, dhe jo ta shikoja kĂ«tĂ« kohĂ«, kur ne po zihemi me njĂ«ri-tjetrin”.

    Hazret Amar Ibën Jasari r.a. u martirizua në luftën Saffejn në vitin 37-të pas hixhretit, në moshën 94 vjeçare në periudhën e kalifatit të Aliut r.a. Sipas disa historianëve, ai ishte 91 apo 93 vjeç, kur ndërroi jetë. Amar Ibën Jasiri r.a. u varros po aty në Saffejn.

    Jahja IbĂ«n ‘Abisi r.a. ka thĂ«nĂ« qĂ« kur po martirizohej Amar IbĂ«n Jasiri, ai la amanet qĂ« tĂ« varrosej nĂ« ato rroba qĂ« i kishte veshur. Hazret Aliu r.a. respektoi dĂ«shirĂ«n e tij dhe ai u varros po nĂ« ato rroba. Ebu Is’haku ka thĂ«nĂ« qĂ« Hazret Aliu r.a. udhĂ«hoqi namazin e xhenazes pĂ«r Amar IbĂ«n Jasirin dhe Hashim IbĂ«n UtbanĂ«. NĂ« xhenaze, ai vendosi trupin e Amarit pranĂ« tij, ndĂ«rsa tĂ« Hashimit pas atij.

    Pra, i tillë shembulli i sahabëve, që mbrojtën, luftuan dhe dhanë jetë për të vërtetën. Allahu ua lartësoftë gradat shpirtërore. Ka edhe disa ngjarje dhe rrëfime të tjera, të cilat do të përmend herën tjetër. InshaAllah.

     

    [i] Sahih i Buhariut, Libri i meritave tĂ« EnsarĂ«ve, kapitull “Pranimi i Islamit nga Ebu Bekr es-Sidik r.a.” nr. i hadithit 3857
    [ii] Siret Ibni Hisham, vëll. I, Egjipt, 1936, f. 342.
    [iii] Siret Ibni Hisham, vëll. I, Egjipt, 1936, f. 342.

    Share via
    Shpërndaje
    Na kontaktoni ne Whatsapp :)
    Shtypni këtu ju lutemWhatsApp