Muhammad(saw): wielki wzór
Piątkowe kazanie wygłoszone w Masdżid Mubarak, Islamabad, Tilford, Wielka Brytania
„Życie Świętego Proroka (sa): Okoliczności prowadzące do bitwy pod Badr”
Po wyrecytowaniu Taszahhud, Ta’ałłuz i Sura al-Fatihah, Jego Świątobliwość Hadhrat Mirza Masroor Ahmad (aba) powiedział, że życie, wydarzenia i ofiary Towarzyszy, którzy brali udział w bitwie pod Badr, zostały szczegółowo opisane w serii kazań. Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że wielu mu mówiło, że życie Proroka (sa) również powinno być szczegółowo opisane, ponieważ tylko dzięki przywiązaniu do niego Towarzysze osiągnęli wysokie stopnie. Nie tylko wierzyli, ale ucieleśniali Jedność Boga, jak nauczał Prorok (saw).
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że przez lata podkreślał różne aspekty Proroka (saw) w swoich kazaniach. Jednak jego życie było takie, że nie można go ograniczać do pewnych aspektów. Jego cechy były tak rozległe, że nie można ich nawet objąć w ciągu wielu kazań. Dlatego jego życie będzie nadal wspominane, w rzeczywistości każde kazanie lub przemówienie zawiera jakąś wzmiankę o jakimś aspekcie życia Proroka (saw), ponieważ nasze życie kręci się wokół niego. Bez jego przykładu nie możemy postępować zgodnie z szariatem.
Okoliczności poprzedzające bitwę pod Badr
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że dzisiaj rozpocznie serię kazań o Proroku (saw) w związku z bitwą pod Badr. Zanim wspomniał o samej bitwie, Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że ważne jest, aby przede wszystkim zrozumieć okoliczności, które doprowadziły do bitwy. Jego Świątobliwość (aba) zacytował Hadhrat Mirza Baszir Ahmad (ra), który pisze:
„Mekkańskie życie Proroka (sa), okrucieństwa wyrządzone muzułmanom przez Quraisz i plany, które zastosowali w celu wymazania islamu, były wystarczającym powodem do wybuchu wojny między dowolnymi dwoma narodami, w każdej epoce i we wszystkich okolicznościach. Historia potwierdza, że oprócz skrajnie poniżających szyderstw oraz niezwykle obraźliwych szyderstw i oszczerstw, niewierni z Mekki siłą powstrzymali muzułmanów przed czczeniem Jedynego Boga i ogłaszaniem Jego Jedności. Byli bardzo brutalnie bici i bezlitośnie maltretowani, bezprawnie przywłaszczano sobie ich majątek, bojkotowano ich w celu zabicia ich i zrujnowania, podczas gdy niektórzy zostali bezlitośnie zamęczeni, a ich kobiety zhańbione. Działo się to do tego stopnia, że wielu muzułmanów zaniepokojonych tymi okrucieństwami opuściło Mekkę i wyemigrowało do Abisynii. Jednakże, Muhādżirīn w jakiś sposób powróciłby do Mekki, a Quraisz udałoby się odwrócić ich od wiary lub wyeliminować. Wtedy wielki ból został zadany Mistrzowi i Przywódcy muzułmanów, który był im droższy niż ich własne dusze, i został poddany wszelkiego rodzaju cierpieniom. Po wyznaniu imienia Boga przyjaciele i towarzysze Quraisz obrzucili Proroka (saw) kamieniami w Ṭā’if, do tego stopnia, że jego ciało zalało się krwią. Ostatecznie, za zgodą wszystkich przedstawicieli różnych plemion Quraisz, w Parlamencie Mekki zdecydowano, że Muhammad(saw), Posłaniec Allaha, zostanie zamordowany, aby wszystkie ślady islamu mogły zostać wymazane, a Boża Jedność może zostać zakończona. Następnie, aby praktycznie wprowadzić w życie to krwawe postanowienie, młodzież z Mekki, która pochodziła z różnych plemion Quraisz, zebrała grupę i zaatakowała nocą dom Świętego Proroka (saw). Jednak Bóg chronił Świętego Proroka (sa) i opuścił swój dom – zostawiając ich w kurzu – i schronił się w jaskini Thaur. Czy te okrucieństwa i krwawe postanowienia nie były wówczas równoznaczne z wypowiedzeniem wojny przez Quraisz? Czy w kontekście tych wydarzeń jakakolwiek rozsądna osoba może twierdzić, że Quraisz z Mekki nie prowadzili wojny z islamem i muzułmanami? Czy zatem te okrucieństwa Quraisz nie mogą stać się wystarczającym powodem do uzasadnienia wojny obronnej ze strony muzułmanów? Czy w takich okolicznościach jakikolwiek szanujący się naród świata, który nie pogodził się z samobójstwem, mógłby powstrzymać się przed przyjęciem takiego ultimatum, jakie postawili muzułmanom Quraisz? Z całą pewnością, gdyby w miejsce muzułmanów istniał inny naród, weszliby oni na pole bitwy z Quraisz znacznie wcześniej. Muzułmanie jednak, otrzymali od swojego Mistrza polecenie okazania cierpliwości i przebaczenia. W związku z tym jest napisane, że kiedy prześladowania Quraisz nasiliły się, 'Abdur-Raḥman bin 'Auf(ra) i inni Towarzysze stawili się przed Prorokiem (saw) i prosili o pozwolenie na walkę z Quraisz, ale Prorok (saw) odpowiedział:
„Na razie kazano mi ułaskawić. Dlatego nie mogę dać wam pozwolenia na walkę.’’
Jako tacy, Towarzysze znosili każdy ból i zniewagę na drodze religii, ale nie puszczali uchwytu cierpliwości. Kiedy czara prześladowań Quraisz została nasycona i zaczęła się przelewać, a Bóg tego wszechświata stwierdził, że Boże przesłanie zostało przekazane bezspornie, dopiero wtedy Bóg nakazał swemu słudze opuścić miasto. Na razie sprawa przekroczyła granicę przebaczenia i nadszedł czas, kiedy sprawcy osiągną swój zły koniec. Stąd ta migracja Proroka (saw) była znakiem przyjęcia ultimatum Quraisz. Było to subtelne wskazanie przez Boga ogłoszenia wojny. Rozumieli to zarówno muzułmanie, jak i niewierzący. W związku z tym podczas konsultacji w Dārun-Nadwah, kiedy ktoś zaproponował wygnanie Świętego Proroka (saw) z Mekki, wodzowie Quraisz odrzucili tę propozycję na tej podstawie, że gdyby Muhammad (sa) miał opuścić Mekkę, muzułmanie zdecydowanie zaakceptowaliby ich ultimatum i wkroczyli do pole bitwy w opozycji do nich. Przy okazji drugiego Bai’at w 'Aqaba, kiedy kwestia migracji Świętego Proroka pojawiła się przed Ansarem z Medyny, natychmiast powiedzieli: „Pociąga to za sobą konieczność przygotowania się do wojny z całą Arabią.” Kiedy Prorok (saw) opuścił Mekkę, rzucił smutne spojrzenie na granice Mekki i powiedział: „O Mekko! Byłaś mi bardziej umiłowana niż wszystkie inne miasta, ale twoi ludzie nie pozwolili mi tu mieszkać”. Na to Ḥaḍrat Abū Bakr (ra) powiedział: „Wygnali Posłańca Boga. Teraz rzeczywiście zostaną zniszczeni.”
Podsumowując, dopóki Prorok (saw) nie zamieszkał w Mekce, znosił wszelkiego rodzaju udręki, ale nie podniósł miecza przeciwko Quraisz. Powodem było to, że po pierwsze, zanim zgodnie ze zwyczajem Allaha można było podjąć jakiekolwiek środki przeciwko Quraisz, Boże przesłanie musiało zostać przekazane w sposób niepodważalny, a to wymagało wytchnienia. Po drugie, było również pragnieniem Boga, aby muzułmanie okazywali model przebaczenia i cierpliwości aż do ostatecznej granicy, po której milczenie było równoznaczne z samobójstwem, czego żaden rozsądny człowiek nie może uznać za czyn godny pochwały. Po trzecie, Quraisz stali na czele swego rodzaju demokratycznego rządu w Mekce, a Prorok (saw) był jednym z jego obywateli. Stąd dobre obywatelstwo wymagało od Proroka(saw) aby pozostał w Mekce, szanował władzę i nie pozwala na nic, co mogłoby zakłócić spokój, a gdy sprawa przekracza granicę przebaczenia, stamtąd migruje. Po czwarte, konieczne było również, aby dopóki jego lud nie zasłużył na karę z powodu swoich czynów w ocenie Boga i dopóki nie nadejdzie czas ich zniszczenia, Prorok(saw) żył pośród nich, a kiedy nadejdzie czas, stamtąd migruje. Powodem jest to, że zgodnie ze zwyczajem Allaha, dopóki Prorok Boga nie pozostaje w swoim ludzie, nie spotyka ich kara, która mogłaby ich zniszczyć. Kiedy zbliża się niszczycielska kara, Prorok otrzymuje rozkaz opuszczenia takiego miejsca. Z tych powodów migracja Proroka (saw) posiadała w sobie wyraźne oznaki, ale niefortunne jest to, że ci czyniący zło ludzie ich nie rozpoznali i nadal wzrastali w swojej tyranii i ucisku. Bo jeśli Quraisz powstrzymaliby się nawet teraz i powstrzymali się od stosowania przymusu w religii i pozwolili muzułmanom żyć w pokoju, to Bóg jest Najbardziej Miłosierny z tych, którzy są Miłosierni, a Jego Posłaniec był również Raḥmatullil-’Ālamin. Zaprawdę, nawet wtedy zostałoby im przebaczone. Jednak zapisy Bożego dekretu miały wypełnić się. Migracja Świętego Proroka (saw) posłużyła jako paliwo do ognia wrogości Quraisz, którzy powstali z jeszcze większym zapałem i wrzawą niż wcześniej, aby unicestwić islam.
Oprócz zadawania prześladowań i tyranii biednym oraz słabym muzułmanom, którzy do tej pory przebywali jeszcze w Mekce, pierwszym przedsięwzięciem Quraisz, gdy tylko dowiedzieli się, że Prorok (saw) opuścił Mekkę, było wyruszenie w pogoń za nim. Przeszukali każdy centymetr Doliny Bakkah w poszukiwaniu Proroka (saw), a nawet dotarli do wejścia do jaskini Thaur. Jednak Allah Wywyższony pomógł Prorokowi (saw) i nałożył taką zasłonę na oczy Quraisz, że po dotarciu do miejsca przeznaczenia wrócili sfrustrowani i nieskuteczni. Kiedy byli rozczarowani tymi poszukiwaniami, ogłosili publicznie, że każda osoba, która sprowadzi Muhammada z powrotem – martwego lub żywego – otrzyma nagrodę w wysokości stu wielbłądów, co odpowiada około 20 000 rupii w dzisiejszej walucie.
Jego Świątobliwość (aba) wyjaśnił, że taka była wartość w czasie, w którym Hadhrat Mirza Baszir Ahmad (ra) napisał tę książkę. Dziś oznaczałoby to dziesiątki milionów funtów.
Groźby Quraisz wobec muzułmanów
Jego Świątobliwość (aba) kontynuował cytując: „Wielu młodych mężczyzn z różnych plemion Quraisz wyruszyło we wszystkie strony w poszukiwaniu Świętego Proroka (saw), żądni nagrody. W związku z tym pogoń Surāqah bin Mālikiem, o której była już mowa w tomie I tej książki, była również wynikiem tego ogłoszenia nagrody. Jednak Quraisz zostali zmuszeni do stawienia czoła niepowodzeniom również w tym planie. Jeśli ktoś rozważa wybuch wojny między dwoma narodami, wystarczy już ten jeden powód, ponieważ nagroda tego rodzaju jest wyznaczona dla Pana i Wodza drugiego. W każdym razie, gdy ten plan również okazał się nieskuteczny i Quraisz dowiedzieli się, że Prorok (saw) dotarł cały i zdrowy do Medyny, jak wspomniano powyżej, wodzowie Quraisz wysłali straszliwy list z pogróżkami do głównego wodza Medyny, Abdullaha bin Ubayy bin Sulula i jego Towarzyszy:
„Dałeś ochronę naszej osobie (tj. Muḥammadowi (sa)) i przysięgamy w imię Allaha, że albo go opuścisz i wypowiesz mu wojnę, albo przynajmniej wygnasz go ze swojego miasta. Jeśli nie, z całą pewnością zbierzemy całą naszą armię i zaatakujemy was. A my zabijemy waszych mężczyzn i weźmiemy wasze kobiety w nasze posiadanie, czyniąc je sobie prawowitymi.”
Niepokój, który mógł przylgnąć do biednego Muhdżirina z powodu tego listu, jest oczywisty, ale drżenie strachu przeszło również przez Ansarów. Kiedy Prorok (saw) otrzymał wiadomość o tym, udał się do samego Abdullaha bin Ubayy. Prorok (saw) przemówił do niego i uspokoił go, mówiąc: „Twoi przyjaciele i krewni są ze mną, czy będziesz walczył przeciwko swoim bliskim?” To właśnie w tych dniach Sa’d bin Mu’ādh (ra), wódz Aus, przybył do Mekki w celu „Umrah”. Widząc go, oczy Ebu Jahla napełniły się krwią z wściekłości i powiedział: „Nie daj Boże, dałeś ochronę temu renegatowi (Muḥammadowi (saw)). Czy wierzysz, że będziesz w stanie go ochronić…?” W tej epoce Quraisz byli tak zajęci wykorzenieniem islamu, że kiedy Łaliid bin Mughīrah, wódz Mekki, miał umrzeć, zaczął bezradnie płakać. Ludzie pytali o jego cierpienie, na co odpowiedział: „Obawiam się, aby religia Muhammada (sa) nie rozprzestrzeniła się po mojej śmierci”. Przywódcy Quraisz odpowiedzieli, mówiąc: „Nie martw się, gwarantujemy, że nie pozwolimy na szerzenie się jego religii”. Wszystkie te przypadki mają miejsce po migracji, kiedy Prorok (saw) opuścił Mekkę, przygnębiony prześladowaniami Quraisz i można było sądzić, że Quraisz zostawią muzułmanów w ich stanie. To raczej nie było wszystko, kiedy Quraisz zauważyli, że Aus i Chazradżowie odmówili porzucenia ochrony Proroka (saw) i obawiano się, że islam może zakorzenić się w Medynie, odwiedzili inne plemiona Arabii i zaczęli ich podburzać przeciwko muzułmanom. Ponieważ Quraisz cieszyli się wyraźnym wpływem na inne plemiona Arabii, dzięki ich opiece nad Ka’bah, z tego powodu, za namową Quraisz, wiele plemion stało się śmiertelnymi wrogami muzułmanów. Stan Madina był jakby otoczony szalejącym ogniem. Jako taka, następująca narracja została już wspomniana:
„Ubayy bin Ka’b (ra), który był spośród wybitnych Towarzyszy, opowiada: „Kiedy Prorok (sa) i jego Towarzysze wyemigrowali do Medyny, a Anṣārowie udzielili im ochrony, z kolei cała Arabia zbiorowo przeciwstawiła się muzułmanom. W tamtych czasach muzułmanie nawet w nocy nie składali broni, a w ciągu dnia chodzili uzbrojeni na wypadek nagłego ataku. Mówili sobie nawzajem, żebyśmy zobaczyli, czy dożyjemy czasu, kiedy będziemy mogli spokojnie spać w nocy bez żadnego strachu poza bojaźnią Bożą.”
Stan samego Wodza Ludzkości był następujący:
„Na początku, kiedy Prorok (saw) przybywał do Medyny, często nie spał w nocy, obawiając się ataku wroga.”
W odniesieniu do tej samej epoki Święty Koran stwierdza:
„Przypomnijcie kiedy było was niewielu i w kraju uważano was za słabych i kiedy baliście się, żeby lud was nie oderwał, a On dał wam schronienie i wzmocnił was swoją pomocą i dał wam dobre rzeczy, byście byli wdzięczni.” ( 8:27 )
Był to stan zewnętrznych zagrożeń i nawet w Medynie stan był taki, że do tej pory znaczna część spośród Aus i Khazraj stanowczo opowiadała się za politeizmem. Chociaż najwyraźniej byli ze swoimi braćmi i krewnymi, ale jak w takich okolicznościach można było ufać politeistom? Po drugie, byli hipokrytami, którzy na początku przyjęli islam, ale potajemnie byli wrogami islamu, a ich obecność w Medynie stwarzała groźne możliwości. Po trzecie, byli żydzi, z którymi wprawdzie był traktat, ale dla tych żydów wartość tego traktatu była niczym. W ten sposób takie elementy były obecne nawet w samej Medynie, które były nie mniej niż magazynem ukrytej amunicji przeciwko muzułmanom. Wystarczyła mała iskra ze strony plemion arabskich, by podpalić tę amunicję i zniszczyć muzułmanów z Medyny jednym podmuchem. W tym wrażliwym czasie, który był taki, że bardziej krytyczny czas nigdy wcześniej nie nadszedł na muzułmanów, objawienie Boże zostało wysłane do Świętego Proroka(sa), aby teraz również chwycił za miecz w opozycji do tych niewiernych, którzy weszli na pole bitwy przeciwko niemu z mieczem w dłoni, wyłącznie z powodu niesprawiedliwości i tyranii. W ten sposób ogłoszono dżihad mieczem.” (The Life & Character of the Seal of Prophets, tom II, s. 54-60)
Pierwszy dżihad mieczem został dopuszczony
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że zgodnie z badaniami Hadhrat Mirza Baszira Ahmada (ra), pierwszy werset dotyczący Dżihadu z mieczem objawiony Prorokowi (saw) był w 12 Safar 2 AH. W niektórych narracjach zapisano również, że werset ten został objawiony w czasie migracji, kiedy Prorok (saw) zaczął wysyłać wysłanników w celu ochrony Medyny przed realnymi zagrożeniami. W każdym razie był to pierwszy raz, kiedy Prorok (saw) otrzymał od Boga pozwolenie na chwycenie miecza w obronie przed nikczemnymi niesprawiedliwościami i okrucieństwami, które były mu wyrządzane. Werset Koranu objawiony w tej sprawie brzmiał:
„Pozwala się brać do ręki broń tym, przeciwko którym prowadzona jest wojna, ponieważ zostali poszkodowani, a Allah – zaiste – ma władzę by im pomóc – tym, którzy niesprawiedliwie zostali wygnani ze swych domów, tylko dlatego, że powiadali: „Naszym Panem jest Allah”. I gdyby Allah nie odtrącał jednych ludzi poprzez innych, klasztory i kościoły, synagogi i meczety, w których wymienia się imię Allaha pomoże temu, który Jemu pomaga. Allah rzeczywiście jest Silny, Potężny.’’ ( 22:40 – 41 )
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że nie tylko ma to na celu ochronę muzułmanów, ale poprzez wymienienie miejsc kultu innych religii, werset ten chroni również prawa i wolności innych religii.
Cztery strategie stosowane podczas działań wojennych przeciwko muzułmanom
Jego Świątobliwość (aba) zacytował dalej Hadhrata Mirzę Bashira Ahmada (ra), który opisuje cztery początkowe strategie stosowane przez Proroka (saw):
PO PIERWSZE: Prorok (saw) zaczął podróżować do pobliskich plemion i zawierać z nimi traktaty pokojowe, tak aby otaczający region Medyny stał się wolny od zagrożeń. Pod tym względem Prorok (saw) zwrócił szczególną uwagę na te plemiona, które znajdowały się blisko syryjskiego szlaku handlowego Quraisz. Jak każdy może zauważyć, to w szczególności te plemiona, od których Quraisz z Mekki mogli czerpać najwięcej korzyści przeciwko muzułmanom i których wrogość mogła spowodować poważne zagrożenia dla muzułmanów.
PO DRUGIE: Prorok (saw) zaczął wysyłać małe kompanie w celu uzyskania informacji wywiadowczych w różnych kierunkach z Medyny, tak aby mógł być informowany o ruchach Quraisz i ich sprzymierzeńców; a Quraisz rozumieli również, że muzułmanie nie byli nieświadomi, więc w ten sposób Medyna mogła być chroniona przed niebezpieczeństwami nagłych ataków.
PO TRZECIE: Inną mądrością w wysyłaniu tych grup było to, aby słabi i biedni muzułmanie z Mekki i okolic mogli znaleźć w ten sposób okazję do przyłączenia się do muzułmanów z Medyny. Do tej pory w regionie Mekki było wielu ludzi, którzy w głębi serca byli muzułmanami, ale nie mogli publicznie wyznawać swojej wiary w islam z powodu okrucieństwa Quraisz. Co więcej, ze względu na swoją biedę i słabość, oni też nie byli w stanie migrować, ponieważ Quraisz siłą powstrzymywaliby takich ludzi przed migracją…
PO CZWARTE: Czwartą strategią zastosowana przez Proroka (saw) było to, że zaczął przechwytywać karawany handlowe Quraisz, które podróżowały z Mekki do Syrii, mijając po drodze Medynę. Powodem było to, że po pierwsze, te karawany rozpalały ogień wrogości wobec muzułmanów, gdziekolwiek by się nie udały. Jest oczywiste, że zasianie ziarna wrogości w okolicach Medyny było dla muzułmanów niezwykle niebezpieczne. Po drugie, te karawany zawsze były uzbrojone i każdy może zrozumieć, że przejeżdżanie takich karawan tak blisko Medyny nie było pozbawione niebezpieczeństw. Po trzecie, środki utrzymania Quraisz zależały przede wszystkim od handlu. Dlatego w tych okolicznościach najbardziej ostatecznym i skutecznym sposobem na pokonanie Quraisz, położenie kresu ich okrucieństwom i zmuszenie ich do pojednania było zablokowanie ich szlaku handlowego. Takie jak ta, historia świadczy o tym, że wśród czynników, które ostatecznie skłoniły Quraisz do pojednania, przechwycenie tych karawan handlowych odegrało niezwykle kluczową rolę. Była to więc strategia niezwykle przemyślana, która w odpowiednim czasie przyniosła owoce sukcesu. Po czwarte, dochody z tych karawan Quraisz były w większości wydawane na wysiłki zmierzające do wyeliminowania islamu. Raczej, niektóre karawany zostały nawet wysłane wyłącznie w celu wykorzystania całego ich zysku przeciwko muzułmanom. W tym przypadku każdy może zrozumieć, że przechwycenie tych karawan samo w sobie było całkowicie uzasadnionym motywem. („Życie i charakter Pieczęci Proroków”, tom II, s. 90-92) przechwycenie tych karawan handlowych odegrało niezwykle kluczową rolę. Była to więc strategia niezwykle przemyślana, która w odpowiednim czasie przyniosła owoce sukcesu. Po czwarte, dochody z tych karawan Quraisz były w większości wydawane na wysiłki zmierzające do wyeliminowania islamu. Raczej, niektóre karawany zostały nawet wysłane wyłącznie w celu wykorzystania całego ich zysku przeciwko muzułmanom. W tym przypadku każdy może zrozumieć, że przechwycenie tych karawan samo w sobie było całkowicie uzasadnionym motywem. („Życie i charakter Pieczęci Proroków”, tom II, s. 90-92) przechwycenie tych karawan handlowych odegrało niezwykle kluczową rolę. Była to więc strategia niezwykle przemyślana, która w odpowiednim czasie przyniosła owoce sukcesu. Po czwarte, dochody z tych karawan Quraisz były w większości wydawane na wysiłki zmierzające do wyeliminowania islamu. Raczej, niektóre karawany zostały nawet wysłane wyłącznie w celu wykorzystania całego ich zysku przeciwko muzułmanom. W tym przypadku każdy może zrozumieć, że przechwycenie tych karawan samo w sobie było całkowicie uzasadnionym motywem. („Życie i charakter Pieczęci Proroków”, tom II, s. 90-92) dochody z tych karawan Quraisz były w większości wydawane na wysiłki na rzecz wyeliminowania islamu. Raczej, niektóre karawany zostały nawet wysłane wyłącznie w celu wykorzystania całego ich zysku przeciwko muzułmanom. W tym przypadku każdy może zrozumieć, że przechwycenie tych karawan samo w sobie było całkowicie uzasadnionym motywem. („Życie i charakter Pieczęci Proroków”, tom II, s. 90-92) dochody z tych karawan Quraisz były w większości wydawane na wysiłki na rzecz wyeliminowania islamu. Raczej, niektóre karawany zostały nawet wysłane wyłącznie w celu wykorzystania całego ich zysku przeciwko muzułmanom. W tym przypadku każdy może zrozumieć, że przechwycenie tych karawan samo w sobie było całkowicie uzasadnionym motywem. („Życie i charakter Pieczęci Proroków”, tom II, s. 90-92)
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że ten temat będzie kontynuowany w przyszłych kazaniach.
Modlitwy pogrzebowe
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że poprowadzi modlitwy pogrzebowe następujących zmarłych członków:
Khawaja Muniruddin Qamar z Wielkiej Brytanii, który zmarł 27 maja 2023 r. Był wnukiem Towarzysza Obiecanego Mesjasza (as). W rzeczywistości Obiecany Mesjasz (as) również widział jego ojca, gdy był bardzo młody. Jego ojciec był pierwszym centralnym prezydentem Madżlis Khuddamul Ahmadiyya (Stowarzyszenie Młodzieży Muzułmańskiej Ahmadiyya). Khawaja Muniruddin Qamar miał wołać Adhan(wezwanie do modlitwy) w meczecie Fazl w Wielkiej Brytanii w czasach czwartego Kalifa. Pełnił również funkcję przewodniczącego lokalnego oddziału Fazl Mosque i Putney. Po przejściu na emeryturę poświęcił swoje życie służbie islamowi i służył w różnych urzędach. Uczęszczał do pracy w biurze aż do ostatniego dnia przed śmiercią. Posiadał wiele wspaniałych i cnotliwych cech. Pozostawił żonę, dwóch synów i dwie córki. Był także wujem ze strony matki krajowego przewodniczącego Wspólnoty Muzułmańskiej Ahmadiyya w Wielkiej Brytanii. Jego Świątobliwość (aba) modlił się, aby Allah Wszechmogący udzielił mu przebaczenia i miłosierdzia oraz wywyższył jego pozycję.
Dr Mirza Mubaszar Ahmad, który był wnukiem drugiego Kalifa (ra). Po studiach w Pakistanie przez pewien czas pracował w Rabwah, po czym wyjechał do Londynu, aby studiować w Royal College of Surgeons w Edynburgu. Poświęcił swoje życie służbie islamowi, więc wrócił do Pakistanu, gdzie służył w szpitalu Fazle Umar przez około 50 lat. Został również mianowany członkiem zarządu Łaqf-e-Dżadid przez Czwartego Kalifa (rh), stanowisko, na którym pozostał aż do śmierci. Zawsze opiekował się i troszczył o swoich bliskich. Miał również okazję służyć i leczyć starszych w swojej rodzinie, a także leczyć innych, którzy mieli mniej szczęścia. Udzielał także pomocy finansowej dziewczętom w zdobyciu wykształcenia, a nawet pomagał w finansowaniu ich ślubów. Miał głębokie powiązania z Kalifami. Nie tylko był spokrewniony z Kalifami za życia, ale zawsze okazywał im wielki szacunek i cześć. Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że pomimo podeszłego wieku dr Mirza Mubaszar Ahmad zawsze traktował go z wielkim szacunkiem. Podczas swojej ostatniej choroby Czwarty Kalif (rh) poprosił o doktora Mirzę Mubaszara Ahmada, który natychmiast udał się do niego i pozostał z nim aż do jego śmierci. Często podróżował, aby pomóc leczyć Czwartego Kalifa (rh) w okresie choroby. Mówi się, że nawet nie-Ahmadi i przeciwnicy Społeczności Muzułmańskiej Ahmadiyya potajemnie odwiedzali go w celu leczenia. Była tam mała łyżeczka, której Obiecany Mesjasz (as) używał do przyjmowania lekarstw podczas swojej choroby. Tę samą łyżkę dostał dr Mirza Mubaszar Ahmad, której czasami używał dla błogosławieństwa, podając lekarstwa niektórym swoim pacjentom. Jego nieobecność była bardzo odczuwalna przez wszystkich, zarówno Ahmadi, jak i nie-Ahmadi, a także personel szpitala i wielu innych. Wiele osób pisało do Jego Świątobliwości (aba) o wspaniałych stosunkach, jakie utrzymywał ze wszystkimi. Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że ci, których komplementuje się po ich śmierci, są związani z Niebem. Jego Świątobliwość (aba) modlił się, aby sprawdziło się to w przypadku dr Mirzy Mubaszar Ahmada. Jego Świątobliwość (aba) modlił się, aby Allah Wszechmogący udzielił mu przebaczenia i miłosierdzia oraz zapewnił mu miejsce wśród Jego ukochanych.
Syeda Amatul Basit, która była żoną Syeda Mahmooda Ahmada Basita. Była córką Syeda Abdula Razzaqa Shaha i siostrzenicą Hadhrat Umm Tahir. Regularnie odmawiała modlitwy, w tym Tahadżdżud (dobrowolna modlitwa przed świtem). Zawsze była na pierwszej linii pomocy biednym. Ma męża, syna i dwie córki. Była kochana przez wszystkich i żywiła głęboką miłość do kalifatu. Nigdy nie wyrażała własnego bólu i zamiast tego skupiała się na służbie ubogim i ludzkości, czy to poprzez fizyczną służbę, modlitwę za nich czy dawanie jałmużny. Była bardzo rozmodlona i miała silną więź z Bogiem. Jego Świątobliwość (aba) modlił się, aby Allah udzielił jej przebaczenia i miłosierdzia, podniósł jej pozycję i umożliwił jej dzieciom kontynuowanie dziedzictwa jej cnót.
Sharif Ahmad Bandesha z Fajsalabadu w Pakistanie. Jego syn, Rahmatullah Bandesha, jest misjonarzem. Przez długi czas pełnił funkcję przewodniczącego gminy w swojej wsi. Posiadał wiele wspaniałych cech. Miał wysoki standard modlitwy, służył ubogim i utrzymywał dobre stosunki z rodziną i wszystkimi innymi. Pozostawił pięciu synów i trzy córki. Jego Świątobliwość (aba) modlił się, aby Wszechmogący Allah obdarzył go przebaczeniem i miłosierdziem, wywyższył jego pozycję i umożliwił jego dzieciom kontynuację dziedzictwa jego cnót.
Podsumowanie przygotowane przez The Review of Religions