Muhammad(saw) wspaniały wzór (22)
Kazanie Piątkowe wygłoszone w meczecie Mubarak, Tilford, Wielka Brytania
Życie Świętego Proroka (saw) – wydarzenia podczas bitwy pod Uhud.
Po wyrecytowaniu Taszahhud, Ta’ałłuz i Sura al-Fatihah, Jego Świątobliwość Hazrat Mirza Masroor Ahmad (aba) powiedział, że wspominał bitwę pod Uhud w odniesieniu do życia Świętego Proroka (saw).
Niezłomność Towarzyszy w bitwie
Kalif (aba) powiedział, że Prorok (saw) był najbliżej wroga i piętnaście osób niezłomnie pozostawało u jego boku. Niektóre narracje wspominają o 30 osobach, inne o 11, 8 lub 9. Możliwym wyjaśnieniem tej różnicy w liczbach może być to, że liczba osób wokół Świętego Proroka (saw) zmieniała się w trakcie bitwy i niezależnie od tego, jaką liczbę zobaczył Towarzysz wokół Świętego Proroka (saw) w tym czasie jest liczba, o której mówili.
Hudhur (aba) powiedział, że jest również zapisane, że Prorok (saw) przyjął przysięgę od 8 towarzyszy, w której zobowiązali się do oddania życia. Należą do nich Hazrat Abu Bakr (ra), Hazrat Umar (ra), Hazrat Ali (ra), Hazrat Talhah (ra), Hazrat Zubair (ra), Hazrat Sa’d (ra), Hazrat Sahl bin Hunaif (ra), Hazrat Abu Dujanah (ra) , Hadhrat Harith bin Asimmah (ra) , Hazrat Khubab bin Mundhir (ra) , Hazrat Asim bin Thabit (ra) . Jednak żaden z Tych towarzyszy nie zginął w bitwie.
Jego Świątobliwość (aba) zacytował Hadhrata Mirza Bashira Ahmada (ra), który pisze:
„Wyczyny męstwa, jakich dokonali Towarzysze zgromadzeni wokół Proroka (saw), były takie, że historia nie jest w stanie przedstawić czegoś podobnego. Ci ludzie krążyli wokół Świętego Proroka (saw) jak ćmy wokół płomienia i nieustannie narażali swoje życie dla Świętego Proroka (saw). Towarzysze przyjmowali na siebie każdy cios i oprócz ochrony Świętego Proroka (saw) nadal uderzali na wroga.
(Życie i charakter Pieczęci Proroków (as), tom 2, s. 337-338)
Kalif (aba) zacytował dalej Hazrat Mirzę Bashira Ahmada (ra), który pisze:
„Ale jak długo tych kilku wyznawców mogło wytrzymać tę wielką powódź, która niszczyła moment po chwili ze wszystkich frontów swoimi straszliwymi falami? Muzułmanie kołysali się z boku na bok przy każdej fali ataku wroga, ale gdy tylko jego siła nieco osłabła, ci bezradni muzułmanie kontynuowali walkę i zamykali się wokół swojego ukochanego Mistrza. Czasami siła ataku była tak niebezpieczna, że Święty Prorok (saw) praktycznie pozostawał sam. Był raz przypadek, gdy wokół Świętego Proroka (saw) pozostało tylko dwunastu mężczyzn, a był nawet czas, gdy przy Proroku (saw) stały tylko dwie osoby. Wśród tych wyznawców imiona Hazrat Abu Bakr (ra), Ali (ra), Talhah (ra) , Zubair (ra) , Sa’d bin Waqqas (ra), Abu Dujanah Ansari (ra) , Sa’d bin Muՙadh (ra) i Talhah Ansari (ra) szczególnie odnotowano.”
(Życie i charakter pieczęci proroków (as), tom 2, s. 338)
Hudhur (aba) powiedział, że to wyjaśnia również kwestię liczby Towarzyszy pozostających wokół Świętego Proroka (saw) i że będzie się to zmieniać w trakcie bitwy.
Odpowiedź na zarzut, że muzułmanie wykonali Tauriah
Jego Świątobliwość (aba) zacytował Obiecanego Mesjasza (as) na temat Tauriah, co oznacza powiedzenie czegoś innego niż to, co jest w sercu lub mającego podwójne znaczenie. W odpowiedzi na zarzut wysunięty przez chrześcijanina, Obiecany Mesjasz (as) powiedział, że w czasie nieporządku, aby ukryć coś ze strachu i chronić tajemnicę ze względu na pewną mądrość, wspomnieć o czymś złoconymi słowami, ale można rozumiane przez osobę posiadającą zrozumienie, a nie zrozumiane przez osobę o mniejszym zrozumieniu, jest sprzeczne z wyższymi standardami prawości nauczanymi przez islam.
Podczas bitwy pod Uhud Święty Prorok (saw) stał samotnie i stawiając czoła gradowi mieczy, otwarcie oświadczył, że jest Posłańcem Allaha (saw). Jednakże w tradycji chrześcijańskiej dowiadujemy się, że Jezus kazał swoim uczniom ukrywać fakt, że jest Mesjaszem. Jak chrześcijanie mogliby przypisywać takie cechy prorokowi?
Męczeństwo Hazrat Ziyada bin Sakana (ra)
Kalif (aba) zacytował Hazrat Mirza Bashira Ahmada (ra), który pisze:
„Pewnego razu, gdy pojawiła się niezwykła fala ataku Quraisz, Prorok (saw) powiedział: „Kto w tej chwili oferuje poświęcenie swojego życia na rzecz Allaha?” Zdarzyło się, że głos ten dotarł do uszu Ansari, który wraz z sześcioma innymi Towarzyszami spośród Ansarów ruszył naprzód i każdy z nich oddał swoje życie, walcząc wokół Świętego Proroka (saw). Szefem tej partii był Ziyad bin Sakan (ra).
Po tym ataku Święty Prorok (saw) rozkazał, aby przyprowadzono do niego Ziyada (ra). Ludzie przyprowadzili go i przedstawili przed Świętym Prorokiem (saw). W tym czasie w Ziyadzie (ra) pozostało jeszcze trochę życia, ale to były już jego ostatnie oddechy. W tym stanie z ogromnym wysiłkiem podniósł głowę i skierował twarz ku śladom Świętego Proroka (saw) i właśnie w tym stanie oddał swoje życie.
(Życie i charakter pieczęci proroków (as), tom 2, s. 338-339)
Męczeństwo Hazrat Musaba bin Umaira (ra)
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że Hadhrat Mus’ab bin Umair (ra) również zginął śmiercią męczeńską podczas bitwy pod Uhud. Walczył przed Świętym Prorokiem (saw), niosąc flagę. Został zaatakowany przez Ibn Qami’aha, w wyniku czego odcięto mu prawą rękę. Następnie trzymał flagę lewą ręką, po czym Ibn Qami’ah odciął mu lewe ramię. Następnie Hadhrat Mus’ab (ra) przyłożył flagę do swojej piersi, po czym Ibn Qami’ah uderzył go w klatkę piersiową, w wyniku czego Hazrat Mus’ab poniósł śmierć męczeńską.
Kalif (aba) zacytował Hadhrata Mirzę Bashira Ahmada (ra), który pisze:
„Armia Quraisz otoczyła ich praktycznie ze wszystkich czterech frontów i w dalszym ciągu miażdżyła muzułmanów chwila po chwili poprzez powtarzające się ataki. Jednak nawet po tym wszystkim muzułmanie prawdopodobnie wkrótce potem odzyskaliby siły, ale oburzenie polegało na tym, że odważny wojownik spośród Quraisz o nazwisku „Abdullah bin Qum’ah zaatakował Musaba bin „Umaira (ra), niosącego flagę muzułmanów i uderzeniem miecza odciął mu prawą rękę. Mus’ab (ra) natychmiast chwycił flagę drugą ręką i ruszył do konfrontacji z Ibni Qum’ah, ale w drugim uderzeniu druga ręka również została odcięta. Na to Mus’ab (ra) złączył obie odcięte ręce, próbując powstrzymać upadek islamskiej flagi, i przyłożył ją do piersi, w którą Ibni Qum’ah uderzył go po raz trzeci i tym razem Mus’ab (ra) Ab poniósł śmierć męczeńską i upadł na ziemię.
Jeśli chodzi o flagę, inny muzułmanin natychmiast podszedł i chwycił ją, ale ponieważ rozmiarem i postacią Mus’aba przypominał Świętego Proroka (saw), Ibni Qum’ah myślał, że zabił Świętego Proroka (saw). Jest również prawdopodobne, że tym jego planem kierowały jedynie pobudki złośliwości i oszustwa. W każdym razie, kiedy Mus’ab (ra) poniósł śmierć męczeńską i upadł, Ibn Qum’ah wykrzyknął, że zabił Muhammada (saw). Na tę wiadomość muzułmanie stracili resztki spokoju, jaki im pozostał, a ich siły zostały całkowicie rozproszone.
(Życie i charakter Pieczęci Proroków (as), tom 2, s. 334)
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że pomimo rozproszenia armii muzułmańskiej i kilku chwil nieostrożności ze strony muzułmanów, które zaczęły zamieniać zwycięstwo w porażkę, Święty Prorok (saw) podjął szybkie i zdecydowane decyzje, stosownie do zmieniających się losów wojny. To właśnie w wyniku tych decyzji wróg nie był w stanie całkowicie wykończyć armii muzułmańskiej.
Sen pokonujący Towarzyszy w bitwie
Hudhur (aba) powiedział, że odnotowano również, że podczas bitwy pod Uhud Towarzyszy ogarnął stan senności i drzemki. W związku z tym werset Koranu został objawiony:
,,Potem, po smutku, On zesłał na was spokój – drzemka, który zmorzył część z was – podczas, gdy pozostała część była zaniepokojona martwiąc się o siebie. Dopuszczali się złych myśli o Allahu, aż do myślenia pełnego ignorancji. Powiadali: „Czyż mamy jakiś udział w tej sprawie?” Powiedz: „Zaprawdę, sprawa ta w całości należy do Allaha”. ( Święty Koran, 3:155 )
Kalif (aba) zacytował Czwartego Kalifa, Hadhrat Mirza Tahir Ahmad (rh), który wyjaśnił, że spokojny sen może odnosić się do takiego spokoju po strachu przyrównanym do snu, lub takiego snu, który jest spokojny, lub takiego spokoju, który przypomina sen. W rzeczywistości odnosi się to również do środkowego okresu czuwania i snu, kiedy dana osoba zasypia, kiedy budzi się, gdy kiwa głową, zanim zapadnie w głęboki sen.
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że Towarzysze byli niezwykle zmęczeni i potrzebowali czasu, aby się odświeżyć, ale tego czasu nie było. I przezwyciężenie takiego stanu [smutku, zmęczenia] u wszystkich Towarzyszy jest po prostu cudem.
Rany odniesione przez Proroka (saw) w bitwie
Kalif (aba) powiedział, że Prorok (saw) stawił czoła wielu atakom mieczami, ale pozostał przed nimi bezpieczny. Obiecany Mesjasz (as) pisze również, że przy tej okazji odwaga Świętego Proroka (sa) została w pełni ujawniona..
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że ktoś z armii wroga będzie kopał małe okopy, tak aby muzułmanie pozostali nieświadomi i wpadli w nie. W pewnym momencie Święty Prorok (saw) również wpadł do jednego z tych okopów, raniąc oba kolana. W tym samym czasie Ibn Qum’ah zaatakował Świętego Proroka (sa) swoim mieczem. Chociaż sam miecz nie wyrządził żadnych obrażeń, szyja Proroka (saw) drgnęła, przez co odczuwał ból szyi przez ponad miesiąc. Ibn Qum’ah również rzucił kamieniami w Świętego Proroka (saw). Jeden uderzył w błogosławioną twarz Proroka (saw), łamiąc mu jeden z dolnych zębów i raniąc wargę. Podczas tego ataku pękł także hełm Proroka (saw).
Hudhur (aba) powiedział, że w przyszłości będzie nadal opowiadał o tych wydarzeniach.
Modlitwy pogrzebowe
Jego Świątobliwość (aba) wspomniał o następujących zmarłych członkach:
Abu Hilmi Muhammad Ukashah z Palestyny. Kilka dni temu został brutalnie zamordowany. Jego ciało odnaleziono leżące na ulicy niedaleko domu. Był bardzo szczerym Ahmadi. Pozostawił siedmiu synów, pięć córek i 33 wnuków. Jeden z jego wnuków twierdzi, że nie mogli się z nim skontaktować. Potem, w czasie chwilowej przerwy w walkach, wyszli go szukać, lecz nie było go w domu. Jego ciało znaleziono sto metrów od domu. Został postrzelony w głowę.
Pomógł innej osobie w Gazie poznać Ahmadiyyat i zaakceptować go. Wyjaśnił różne koncepcje Świętego Koranu. Od jakiegoś czasu pisał książkę. Zamierzał powiększyć swój dom o bibliotekę obejmującą literaturę wspólnotową. Jednakże był prześladowany przez swoją rodzinę z powodu bycia Ahmadi, więc jego pragnienie nie mogło zostać spełnione. Zawsze studiował literaturę Wspólnoty. Mimo trudnej sytuacji, do każdego zawsze odnosił się życzliwie i z uśmiechem.
Po przyjęciu Ahmadiyyat głosił przesłanie wszystkim wokół siebie, co często prowadziło do trudności. Jego pragnieniem było, aby Wspólnota rozprzestrzeniła się na cały świat. Jego Świątobliwość (aba) modlił się, aby Allah podniósł jego pozycję, uczynił jego dzieci odbiorcami jego modlitw, umożliwił jego rodzinie uznanie Ahmadiyyat za prawdziwy islam i umożliwił im zaznanie pokoju na swoim obszarze. Niech Allah powstrzyma prześladowców i postawi ich przed sądem.
Kalif (aba) powiedział, że Izrael również podejmuje kroki przeciwko Libanowi, aby walczyć z Hezbollahem, co spowoduje jedynie pogorszenie warunków. Podobnie USA i Wielka Brytania otworzyły ogień w Jemenie. Wszystko to tylko pogłębia wojnę.
Wielu pisarzy stwierdziło, że wydaje się, że wojna światowa zbliża się. Istnieje ogromna potrzeba modlitwy. Niech Allah obdarzy ludzkość zrozumieniem i mądrością.
Amatul Naseer Zafar żona Haidara Alego Zafara, misjonarza w Niemczech. Pozostawiła męża, dwóch synów i córkę. Jej dziadek był towarzyszem Obiecanego Mesjasza (as). Ze względu na pracę męża, musieli mieszkać osobno przez prawie 12 lat, ale ona nigdy nie narzekała. Była bardzo cnotliwa, regularnie modliła się, recytowała Koran i hojnie ofiarowywała jałmużnę. Jego Świątobliwość (aba) modlił się, aby Allah udzielił jej przebaczenia i miłosierdzia.
Naseem Akhtar, żona Habibullaha Kahloona. Pozostawiła sześciu synów i dwie córki. Jedna z jej córek zmarła, a ona wychowywała jej dzieci z wielką troską. Czterech jej synów poświęciło życie wierze. Jeden z jej synów jest misjonarzem w Liberii i ze względu na służbę nie mógł uczestniczyć w jej pogrzebie. Miała ogromną wiedzę religijną. Kochała Wspólnotę i Kalifat. Regularnie zanosiła modlitwy. W miesiącu Ramadan wykonywała w całości trzy lub cztery recytacje Świętego Koranu. Powiedziała swojemu synowi, który jest misjonarzem, że w przypadku jej śmierci, nie powinien opuszczać swoich obowiązków ani stanowiska.
Mubarika Begum żona Rashida Ahmada ze stanu Bashirabad. Ahmadiyyat został przedstawiony w jej rodzinie poprzez ojca. Regularnie zanosiła modlitwy, bezinteresownie służyła Wspólnocie i pełniła różne funkcje. Całe swoje życie poświęciła służbie Wspólnocie. Uczyła dziesiątki dzieci recytacji Świętego Koranu. Była osobą godną zaufania i wiele kobiet zostawiało u niej swoją biżuterię. Posiadała bardzo wysoki poziom moralności. Pozostawiła męża, syna i pięć córek. Dwóch jej zięciów służy jako misjonarze w Afryce, stąd dwie jej córki z powodu służby [mężów] nie mogły uczestniczyć w pogrzebie matki. Jego Świątobliwość (aba) modlił się, aby Allah obdarzył ich cierpliwością, podniósł pozycję zmarłej, udzielił jej przebaczenia i miłosierdzia oraz przyjął jej modlitwy za swoje dzieci.
Podsumowanie przygotowane przez The Review of Religions.