Obiecany Mesjasz (as): wyniosły status Proroka (saw)
Rząd Pendżabu w Pakistanie zakazał niedawno publikacji i wystawiania niektórych wydań Dżama’at. Z wykorzystaniem dzisiejszej technologii wiadomości rozprzestrzeniają się bardzo szybko. Ludzie z Pakistanu piszą do Hudhura wyrażając niepokój w sprawie zakazu. Należy pamiętać, że ten sprzeciw wobec Dżama’at nie jest niczym nowym. W historii Dżama’at tzw. przywódcy religijni głosili zastrzeżenia i tworzyli nieustannie trudności naszej wspólnocie. Ich sztuczki nie zaszkodziły Dżama’at w przeszłości i nie zaszkodzą w przyszłości. Nie ma matki, która urodziła dziecko mogące powstrzymać Boską misję Obiecanego Mesjasza (as).
Ich antagonizm jest zakorzeniony w zazdrości o postęp Dżama’at, a intensywność ich zazdrości sprawia, że tracą zmysły. Wykształceni ludzie zachowują się gorzej niż analfabeci, nie próbując dowiedzieć się, w jak chwalebny sposób Obiecany Mesjasz (as) pisał o Proroku (saw) i islamie. Sprawiedliwi ludzie dziwią się, gdy przeglądając naszą literaturę zaczynają zdawać sobie sprawę w jak całkowicie nieprawdziwy i sfabrykowany sposób pisma Obiecanego Mesjasza (as) są przedstawiane przez naszych przeciwników. Wyrażają swoje zdziwienie programami MTA jak również piszą, mówiąc, że dopiero teraz zdali sobie sprawę z wysokiej rangi publikacji Obiecanego Mesjasza (as), jako że ich przywódcy religijni trzymali ich w niewiedzy.
Nasi przeciwnicy robią to, co robią, ale jak zawsze ich sztuczki tylko dodatkowo wypolerują naszą wiarę i wzbogacą nasze połączenie z Obiecanym Mesjaszem (as). Nie mówiąc już o rządzie Pendżab, ale nawet, jeśli cały świat postanowi umieścić przeszkody na naszej drodze, nasza praca nie zatrzyma się, bo jest ona dziełem Boga. Zaiste, Bóg wysłał Obiecanego Mesjasza (as) z duchowymi skarbami i obiecał mu sukces. Im więcej nasi przeciwnicy starają się powstrzymać nas, tym większy jest nasz postęp i InshAllah, nasze sprawy potoczą się ponownie w tym duchu.
Nie ma potrzeby martwić się, jako że teraz nasze książki są również publikowane w innych krajach świata. Są również dostępne w internecie oraz w formacie audio. Był czas, kiedy ograniczenia dotyczące drukowania wzbudzały obawy, ale teraz te skarby wiedzy duchowej są rozpowszechnione w eterze i są dla nas, abyśmy maksymalnie mogli z nich korzystać.
Hudhur zdecydował, że Dars (lekcja) na temat książek Obiecanego Mesjasza (as) powinny być wygłaszane częściej niż kiedykolwiek wcześniej. Tak więc ograniczenia naniesione na jedną prowincję Pakistanu będą korzystne dla wszystkich. Dars będzie w oryginalnym języku książek, ale materiał będzie dostępny w wielu innych językach. Ci, którzy martwią się tą sytuacją, powinni porzucić swoje obawy. Ograniczenie te po raz kolejny klarują punkt: ci ludzie twierdzą, że posiadają wielką, żarliwą miłość do Proroka (saw) i mówią, że ich sprzeciw wobec nas wypływa z tej ich żarliwej miłości, ale nigdy nie przeczytali naszej literatury z otwartym umysłem. Dzisiejsze kazanie oparte było na urywkach z pism Obiecanego Mesjasza (as), pism, o których nasi przeciwnicy twierdzą, że nie daj Boże, uchybiają one szacunkowi i chwale Proroka (saw). Zdumiewające jest to, że każdy, kto twierdzi, że kocha Proroka (saw) może pozostać niechętny i nie dostrzegać oraz nie rozumieć nic po przeczytaniu lub wysłuchaniu tych prac!
Obiecany Mesjasz (as) napisał:
„Projekt Boga Wszechmogący, w odniesieniu do proroków i aulijaa (przyjaciele Boga/święci) jest taki, że każdy rodzaj ich wysokich cechy moralnych powinien być objawiony i jasno określony. Aby zrealizować ten projekt, Bóg Wszechmogący dzieli ich wspaniałe życie na dwie części. Jedna część spędzona jest w trudnościach, kiedy są oni dręczeni i prześladowani, po to, aby mogły objawić się ich wysokie walory moralne, które nie mogą objawiać się inaczej niż tylko w okresach trudności. Jeśli nie byliby poddani trudnościom, to jak można było by stwierdzić, że są ludźmi, którzy nie są nielojalni wobec swojego Pana w obliczu nieszczęść, a raczej nadal maszerują naprzód. Są wdzięczni Łaskawemu Bogu, że wybrał On ich dla Swej łaski i uznał ich za godnych bycia prześladowanymi w Jego sprawie. Bóg Wszechmogący zsyła na nich nieszczęścia w celu pokazania światu ich cierpliwość, wytrwałość, odwagę, lojalności ilustrując w nich w ten sposób, że „niezłomność ma wyższy status niż cud”. Idealna niezłomność nie może przejawiać się w przypadku braku poważnych trudności, ani też idealny stopień wytrwałości i niezłomności nie może być pokazany nigdzie indziej niż jedynie w najtrudniejszych okolicznościach. Te nieszczęścia są w rzeczywistości, dla proroków i aulijaa, duchowymi darami, poprzez które ich wysokie morale, w których są bezkonkurencyjni i niezrównani, manifestują się, a ich pozycje w życiu Ostatecznym są wywyższone. Jeśli nie byliby poddani tym trudnościom, to nie osiągnęliby tych dobrodziejstw, ani też ich pełnowartościowe cechy nie byłby pokazane zwykłym ludziom, a tym samym byliby traktowani jak inni ludzie i równi nim. A nawet, jeśli przeżyliby swoje krótkie życie w komforcie i luksusie, to i tak jednego dnia musieliby odejść z tego przejściowego świata. W ten sposób, ich przyjemna atmosfera nie pozostałaby z nimi i nie posiedliby wyniosłego statusu w życiu ostatecznym. Ich męstwo, determinacja, wierność i odwaga (to, co pokazało ich unikalność) nie byłyby powszechnie uznane. Ich doskonałość i odwaga są takie jakby każdy z nich był tysiącem lwów w jednym ciele, którego moc i siła wzrosły poza wyobraźnię każdego i osiągnęły najwznioślejsze szeregi bliskości do Boga.
Druga część życia proroków i aulijaa to ta, w której cieszą się oni najwyższym stopniem zwycięstwa, prestiżu i bogactwa. Tak, że są w stanie ukazać te istotne wysokie walory moralne, które mogą być wykazane tylko przez kogoś, kto cieszy się zwycięstwem, prestiżem, bogactwem, władzą i potęgą. Posiadanie bogactwa i władzy jest warunkiem niezbędnym, aby udowodnić, że ktoś posiada tak wysokie morale jak przebaczenie swoim oprawcom, kochanie swoich wrogów, pragnienie dobra tych, którzy nie pragną dla niego nic poza złem, nie kochanie bogactwa, nie pozwalanie sobie na stanie się aroganckim z powodu swego bogactwa, nie bycie skąpym, lecz hojnym i szczodrym, nie korzystanie ze swego bogactwa w celu zaspokojenia niegodziwych namiętności, nie używanie sprawowanej władzy, jako narzędzia tyranii i agresji. Te cechy ukazane są tylko wówczas, gdy osoba posiada zarówno bogactwo i władzę. Bez przechodzenia przez pewien czas prób i nieszczęść, a także przez czas dobrobytu i władzy, te dwa rodzaje wysokich zalet nie mogą być uwidocznione. Dlatego idealna mądrość Boga Wszechmogącego wymaga, aby prorocy i aulijaa wyposażeni byli w obu rodzaje tych warunków, które zawierają tysiące dobrodziejstw.
Jednakże występowanie tych dwóch warunków, nie gwarantuje, że występują one dla nich wszystkich w tej samej kolejności. W niektórych przypadkach Boża mądrość nakazuje okres spokoju i komfortu w pierwszej części ich życia, po czym następuje okres trudności. Podczas gdy życie innych rozpoczyna się w ucisku, ale w końcu nadchodzi ratunek do Boga. W niektórych przypadkach, te dwie fazy są subtelne i nie łatwo określone. Podczas gdy w innych przypadkach są one wyraźnie określone i widoczne. W związku z tym przodujący jest przykład Hadhrat Khatamur-Rusul (Pieczęć Posłańców) (saw), dlatego, że oba te warunki były przez niego doświadczone w ich doskonałości i w takiej kolejności, że wszystkie wysokie walory moralne Proroka (saw) oświetlone były jak słońce i dlatego też to znaczenie: Zaiste, ty posiadasz najwspanialsze cechy moralne (68: 5), zostało w pełni udowodnione.
Co więcej, Prorok (saw), który okazał się być idealny w obu rodzajach cech moralnych, służy także jako dowód moralnych cech wszystkich proroków, bo to on dał świadectwo ich proroctwu, uwierzytelnił ich skrypty i pokazał światu, że rzeczywiście byli wybranymi Allaha. Analiza ta również całkowicie odpiera zarzut, jaki może ewentualnie powstać na temat cech moralnych Mesjasza (czyli Jezusa Mesjasza) – mianowicie, że moralne cechy Hadhrat Masiha[ Mesjasza] (as), nie mogą być ustalone do najwyższego stopnia jeśli chodzi o oba wyżej wymienione rodzaje. Zaiste, nie mogą być ustalone nawet w odniesieniu do jednego rodzaju. Ponieważ Masih pokazał cierpliwość w czasie niebezpieczeństwa, doskonałość tej cechy wykazana byłaby jedynie w przypadku gdyby Masih uzyskał autorytet i władzę nad swoimi prześladowcami i przebaczył im z głębi swego serca, tak jak uczynił to Hadhrat Khatamul-Anbiya (saw), który uzyskał pełne zwycięstwo nad Makkańczykami oraz innymi i mając właściwie miecz na ich gardłach, przebaczył im ich zbrodnie, a ukarał tylko tych nielicznych, którzy zostali skazani, przez specjalny dekret Boga Wszechmogącego, do odbycia kary. Oprócz tych kilku wiecznie przeklętych, każdy zaprzysiężony wróg został ułaskawiony. A osiągnąwszy zwycięstwo, oznajmił im: „Żadna wina na was dziś nie spoczywa”.
Z powodu tego przebaczenia przestępstw – co okazało się niemożliwe w ocenie jego przeciwników, którzy, biorąc pod uwagę swoje własne występki, uznali siebie za skazanych na śmierć w rękach swoich mścicieli- tysiące osób natychmiast przyjęło islam. Tak więc, szczera niezłomność Proroka (saw), którą demonstrował przez długi okres czasu podczas poważnych prześladowań, oświeciła ich oczy jak słońce.
Jest to częścią natury człowieka, że wielkość i wspaniałość cierpliwości jest doskonale zilustrowana tylko przez osobę, która po tym jak prześladowania zostały zażegnane, wybacza swoim prześladowcom po uzyskaniu uprawnienia do ich ukarania. To dlatego wartości moralne Masiha, jeśli chodzi o cierpliwość, pokorę i wytrwałość, nie zostały w pełni wykazane i nie stało się jasne, czy jego cierpliwość i łagodność był jego wyborem czy też przymusem. Ponieważ Masih nie nabył mocy i władzy, aby można było osądzić czy wybaczyłby on swoim prześladowcom czy też dokonał na nich odwetu.
Natomiast dobre cechy Proroka (saw) były pokazane i wystawione na próbę setki razy, a ich prawdziwość jaśniała jak słońce. Dobre cechy takie jak życzliwość, serdeczność, szczodrość, bezinteresowność, męstwo, odwaga, czystość, zadowolenie i odstąpienie od świata zademonstrowane były w przypadku Proroka (saw) tak jasno i doskonale, że, nie mówiąc już o Masihu (as), nigdy nie było przed Prorokiem (saw) proroka, który ukazałby je w takiej perfekcji. Ponieważ Bóg Wszechmogący otworzył Prorokowi (saw) drzwi do niezliczonych skarbów świata, ten wydał je wszystkie w sprawach Boga i ani grosz nie był wykorzystany na jego własne zachcianki. Nie stworzył żadnych budynków ani rezydencji. Spędził natomiast całe swoje życie w małej lepiance, która nie różniła się niczym od chat ubogich ludzi. Odpłacał życzliwością za zło i z własnego majątku pomagał swoim dręczycielom w ich cierpieniach. Spał zwykle na podłodze, mieszkał w małym baraku i jadał jęczmienny chleb, a czasami w ogóle nic. Przyznano mu obfite bogactwo tego świata, ale nie zbrudził nim swoich rąk i zawsze wolał ubóstwo od bogactwa i pokorność od władzy. Od dnia swego przyjścia do dnia, kiedy wrócił do Towarzysza na Wysokości, nie przywiązywał żadnej wagi do niczego z wyjątkiem swego Łaskawego Boga. Gdy śmierć wydawała się pewna, na polu bitwy przeciwko tysiącom wrogów to jedynie, ze względu na Boga, dał dowód swej odwagi, wierności i wytrwałości. Podobnie Łaskawy Bóg spowodował, że wszystkie inne doskonałości moralne takie jak serdeczność, hojność, zadowolenie, odwaga, męstwo i miłość do Boga, objawiły się w osobie Hadhrat Khatamul-Anbiya w taki sposób, w jaki nie stało się to kiedykolwiek wcześniej i nigdy w przyszłości nie stanie.
W przypadku Hadhrat Masiha (as) te wartości moralne nie zostały jasno określone gdyż to mogłoby nastąpić tylko w okresie władzy i bogactwa, a Masih nie zaznał owego. Tak więc, w jego przypadku, oba rodzaje tych cech moralnych pozostały ukryte. A więc nie pojawiły się określone warunki. Jednakże, ten wyżej wymieniony zarzut, który mógłby zostać odczytany jako niedobór w przypadku Mesjasza został odparty przez doskonały przykład Proroka (saw), ponieważ jego dobroczynny przykład doskonali i uzupełnia kwestię każdego proroka, i poprzez niego, cokolwiek pozostało w ukryciu lub było wątpliwe w przypadku Masiha i innych proroków, zajaśniało blaskiem. Objawienie i instytucja proroków dobiegły końca w tej osobie w tym sensie, że wszystkie doskonałości osiągnęły w nim swoje apogeum. [A to jest łaska Boga; On obdarza nią kogokolwiek zechce].” (Barahin e Ahmadiyya, część III, s. 177-181)
Obiecany Mesjasz (as) napisał również:
,,Jest to moje osobiste doświadczenie, że posłuszeństwo Prorokowi (saw) pochodzące ze szczerego serca i kochanie go, ostatecznie sprawia, że człowiek staje się umiłowanym przez Boga. Bóg tworzy w jego sercu płonące uczucie do Jego własnej miłości i taki człowiek, wycofując swoje serce z wszystkiego innego, pochyla się ku Bogu i uczucia oraz pragnienia takiego człowieka pozostają skierowane tylko do Boga Wszechmogącego. Następnie spada na takiego człowieka specjalna manifestacja Bożej miłości i obdarowując go pełnym kolorem miłości i oddania, przyciąga go do siebie z wielką siłą. Wtedy też człowiek pokonuje swoje pasje i z każdego kierunku zaczynają pojawiać się niezwykłe dzieła Boga Wszechmogącego wspierające i niosące pomoc takiemu człowiekowi.”(Istota islamu, t. I, str. 210 – Haqiqat-ul-Wahi, Ruhani Khaza’in, t. 22, s. 67-68)
Napisał także, o Proroku (saw) następująco:
„Człowiek, który swoim bytem, swoimi atrybutami, swoimi działaniami, przez swoje duchowe oraz dary/zdolności, dawał przykład doskonałości w wiedzy, działaniach, szczerości, odwadze i był nazywany idealnym człowiekiem to Muhammad (saw) (…) Człowiek, który był najbardziej doskonały jako człowiek i jako prorok, przyszedł z pełnym błogosławieństwem i który poprzez duchowe odrodzenia i zmartwychwstanie ożywił martwy świat, ten błogosławiony prorok, Pieczęć Proroków, lider prawych, duma proroków, to Muhammad (saw). Pan nasz zesłał na tego ukochanego Proroka takie miłosierdzie i błogosławieństwo, jakie nie były zesłane na nikogo od początku świata. Jeśli ten wielki Prorok nie pojawiłby się na tym świecie, to nie mielibyśmy dowodu na prawdę pomniejszych proroków takich jak Jonasz, Job, Jezus syn Marii, Malachiasz, Jan, Zachariasza, itp.. Choć byli faworytami i zaszczyconymi przez Boga Wszechmogącego, Jego umiłowanymi, to są zobowiązani temu Prorokowi (saw), za ich uznanie w świecie za prawdziwych proroków. O Allahu, ześlij Swe błogosławieństwa na jego lud, na jego towarzyszy, na nich wszystkich. Nasze ostatnie słowo brzmi, że wszelka chwała należy się Allahowi, Panu światów.” (Istota islamu, t. I, str. 199 – Itmam-ul-Hujjah, Ruhani Khaza’in, t. 8, str. 308)
Obiecany Mesjasz (as) napisał:
„Nie ma, pod niebem, ani proroka porównywalnego do Proroka (saw), ani też nie ma księgi porównywalnej do Koranu. Bóg nie pragnął, aby ktokolwiek żył wiecznie, ale ten szanowny Prorok (saw) żyje wiecznie. Jako podstawę jego wiecznego życia, Bóg uczynił dobrodziejstwa prawa religijnego, jakie ten Prorok przyniósł jak i również jego duchowość, trwałymi po Dzień Sądu Ostatecznego. Zaiste, to z racji jego duchowej dobroczynności, Bóg posłał na ten świat Obiecanego Mesjasza (as). Przyjście Mesjasza było niezbędne do zakończenia budowy struktury islamskiej. Niezbędne było wysłanie, przed końcem świata, duchowego Mesjasza do wyznawców Proroka (saw), tak jak ktoś został posłany do wyznawców Prawa Mojżeszowego. To jest to, do czego nawiązuje wers: Prowadź nas drogą prostą, drogą tych, których obsypałeś dobrodziejstwami (…) (1:6-7). Mojżesz (as) otrzymał prawo, które zagubili wcześniejsi ludzie, a Prorokowi (saw) dane było prawo, które zaginęło podczas misji mojżeszowej. Teraz misja Muhammada (saw) jest na miejscu misji mojżeszowej i jest ona tysiące razy bardziej chwalebna niż model Mojżesza (as) i model syna Marii”. (Kishti Noe, Ruhani Khaza’in, t. 19, str. 14)
Zostały ogłoszone dwie modlitwy pogrzebowe. Muhammad Musa Sahib, derwisz z Qadian, zmarł 10 maja, w wieku lat 95. Sahibzadi Amatul Rafiq Sahiba, córka Hadhrat Mir Muhammada Ismael Sahiba, zmarła w dniu 6 maja, w wieku 80 lat.