Muhammad(saw): wielki wzór (7)
Piątkowe kazanie wygłoszone w Masdżid Mubarak, Islamabad, Tilford, Wielka Brytania
Życie Świętego Proroka (saw): zły los wodzów Mekki i traktowanie jeńców wojennych.
Po wyrecytowaniu Taszahhud, Ta’ałłuz i Sura al-Fatihah, Jego Świątobliwość Hadhrat Mirza Masroor Ahmad (aba) powiedział, że wspominał życie Proroka (saw) w świetle bitwy pod Badr.
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że w bitwie pod Badr zginęło 70 mekkańczyków, z których wielu było wodzami. Zapisano, że pewnego razu, gdy Prorok (saw) modlił się przy Ka’bah i był w trakcie pokłonów, niektórzy mekkańczycy złośliwie położyli mu na plecach odchody zwierząt, które były tak ciężkie, że nie mógł wstać. Kiedy Hadhrat Fatima (ra) usłyszała o tym, pospieszyła do Proroka (saw), aby mu pomóc. Kiedy Prorok (saw) w końcu był w stanie wstać, Prorok (saw) modlił się do Allaha, aby postawił tych ludzi przed sądem. Następnie zapamiętał imiona niektórych z tych bardzo wybitnych mekkańczyków, a ci właśnie ludzie zostali później zabici w bitwie pod Badr.
Instrukcje Proroka (saw) dotyczące naczelników Mekki
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że jeszcze przed rozpoczęciem bitwy Prorok (saw) pokazał swoim Towarzyszom miejsce, w którym mieli zostać zabici mekkańczycy. Wymawiał imię wodza, a następnie wskazywał miejsce, w którym mieli zostać zabici. Następnego dnia, podczas bitwy pod Badr, ci sami ludzie zostali zabici dokładnie tam, gdzie wskazał Prorok (saw).
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że po bitwie pod Badr Prorok (saw) polecił, aby ciała mekkańczyków zostały umieszczone w rowie. Prorok (saw) miał w zwyczaju, że po zwycięstwie w bitwie pozostawał w miejscu zwycięstwa przez trzy dni. Przed wyjazdem Prorok (saw) udał się do miejsca pochówku mekkańczyków i wymawiając imiona pochowanych w odniesieniu do ich ojców, Prorok (saw) zapytał ich, czy teraz żałują, że nie uwierzyli, czy też znaleźli co obiecali im ich bogowie. Ktoś zapytał, dlaczego Prorok (saw) do nich przemawia, skoro nawet go nie słyszą. Prorok (saw) powiedział mu, że oni słyszą go lepiej niż on.
Jego Świątobliwość (aba) zacytował Hadhrat Mirza Baszir Ahmada (ra), który pisze:
„Przed powrotem Prorok (saw) udał się do dołu, w którym pochowano wodzów Quraisz, i wymawiając imiona każdego z nich, wykrzyknął:
„Czy spełniłeś obietnicę daną ci przez Boga przeze mnie? Zaprawdę, spełniłem obietnicę daną mi przez Boga”.
Następnie dodał:
„O ludu piekła! Okazaliście się najbardziej nieszczęśliwymi krewnymi waszego Proroka. Odrzuciliście mnie, podczas gdy inni świadczyli o mojej prawdomówności. Wygnałeś mnie z mojej ojczyzny, podczas gdy inni udzielili mi ochrony. Prowadziłeś ze mną wojnę, podczas gdy inni mnie wspierali”.
Hadhrat Umar (ra) przedłożył: „O Posłańcu Allaha! Oni nie żyją, jak mogą cię teraz słyszeć. Prorok (saw) powiedział: „Oni słyszą mnie lepiej niż wy teraz”. Innymi słowy, osiągnęli stan, w którym cała prawda staje się manifestacją i nie pozostaje żadna zasłona. Te słowa Proroka (saw), które zostały zapisane powyżej, miały mieszane uczucia bólu i agonii. Można w pewnym stopniu osądzić stan serca, który ogarnął Proroka (saw) w tym czasie. Wydaje się, że przeszła historia sprzeciwu Quraisz była w tym czasie przed oczami Świętego Proroka (saw), który w świecie wspomnień przewracał stronę po stronie, a jego serce stawało się niespokojne podczas studiowania tych stron. Te słowa Proroka (saw) są również kategorycznym dowodem na to, że odpowiedzialność za wszczęcie tej serii wojen spoczywa całkowicie na niewiernych z Mekki. Jak wynika z tych słów Proroka (saw):
„O ludu mój! Prowadziłeś wojnę przeciwko mnie, podczas gdy inni mnie wspierali.” Te słowa zdecydowanie pokazują, że według jego własnej opinii Prorok (saw) wierzył, że te wojny zostały zainicjowane przez niewierzących i został zmuszony do podjęcia miecza tylko we własnej obronie. ( Życie i charakter pieczęci proroków (sa), tom 2, s. 155-156)
Różne cuda podczas bitwy pod Badr
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że podczas bitwy pod Badr miały miejsce różne cuda. Na przykład podczas bitwy pod Badr miecz Ukashah bin Mihsan (ra) pękł. Poszedł do Proroka (saw), który wręczył mu kawałek drewna, a Prorok (saw) powiedział mu, aby użył go do walki z niewiernymi. Kiedy Ukashah (ra) podniósł go w dłoni, zamienił się w miecz.
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że kolejny cud podczas bitwy pod Badr Hadhrat Qatadah (ra) został uderzony w oko do tego stopnia, że wystawało. Zamierzał go wyrzucić, jednak Prorok (saw) poinstruował go, aby tego nie robił. Prorok (saw) włożył oko w dłoń, a następnie włożył je z powrotem na swoje miejsce. Później Hadhrat Qatadah (ra) nie mógł nawet powiedzieć, że coś stało się z tym okiem.
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że gdy mekkańczycy przegrywali, rozproszyli się, uciekając z powrotem w kierunku Mekki. Kiedy pierwszy mekkańczyk wrócił do Mekki i zapytano go, jak przebiegła bitwa, zaczął wymieniać nazwiska prominentnych mekkańczyków, którzy zginęli. Ludzie myśleli, że oszalał, ale zapewnił ich, że tak nie jest i że widział, jak te rzeczy rozwijają się na jego oczach. Mekkańczycy byli w ogromnym szoku, do tego stopnia, że zabronili opłakiwania zmarłego, w przeciwnym razie byłoby to satysfakcjonujące dla muzułmanów.
Fałszywe pogłoski w Medynie stłumione
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że kiedy Hadhrat Zaid (ra) wrócił do Medyny, poinformował ludzi o wszystkich wodzach Mekki i wybitnych ludziach, którzy zginęli w bitwie. Hipokryci i naród żydowski rozpowszechnili fałszywą pogłoskę, że muzułmanie ponieśli klęskę i że, broń Boże, Prorok (saw) również zmarł. Hadhrat Zaid (ra) wjechał do Medyny na wielbłądzie Proroka (sa), więc użyli tego, aby również powiedzieć, że Prorok (sa) odszedł i dlatego Hadhrat Zaid (ra) był na swoim wielbłądzie. Jednak Hadhrat Zaid (ra) zapewnił ich, że tak nie jest. Słysząc, że sam Prorok (saw) wraca, muzułmanie pospieszyli do Rawhah, aby przywitać Proroka (saw).
Dystrybucja łupów wojennych i traktowanie jeńców wojennych
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że muzułmanie otrzymali łupy w postaci 150 wielbłądów i dziesięciu koni oraz innych rzeczy. Prorok (saw) zapewnił, że jego udział będzie równy udziałowi Towarzyszy. Był tam miecz, który Towarzysze trzymali dla Proroka (saw), a jeden z wielbłądów Abu Dżahla również został odstawiony dla Proroka (sa). Niektóre narracje mówią, że miecz również należał do Abu Dżahla i nazywał się Zulfiqar. Zapisano, że Prorok (saw) używał tego samego miecza w kolejnych bitwach. Zapisano również, że Prorok (saw) zabrał ze sobą tego samego wielbłąda w czasie traktatu Hudajbija jako zwierzę ofiarne.
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że Prorok (saw) przekazał także łupy wojenne rodzinom tych, którzy zginęli w bitwie. Dał także część tym, których ustanowił władzą nad Medyną zamiast jego, a także niektórym innym Towarzyszom.
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że istnieją różne narracje dotyczące ekspiacji jeńców wojennych. Jednak wiele narracji zostało zagmatwanych, wywołując w ten sposób wątpliwości. Jednak jasne jest, że Prorok (saw) nakazał podjęcie ekspiacji w celu uwolnienia więźniów zgodnie z Bożym nakazem.
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że Prorok (saw) skonsultował się z Hadhrat Abu Bakrem (ra) i Hadhrat Umarem (ra) w sprawie więźniów. Hadhrat Abu Bakr (ra) zasugerował, że więźniowie powinni zostać uwolnieni po zapłaceniu zadośćuczynienia, ponieważ może się zdarzyć, że wkrótce przyjmą islam. Hadhrat Umar (ra) miał inne zdanie i powiedział, że powinni zostać mu przekazani, aby mógł odebrać im życie. Prorok (saw) dał pierwszeństwo opinii Hadhrat Abu Bakra (ra). Następnego dnia Hadhrat Umar (ra) stwierdził, że Prorok (sa) i Hadhrat Abu Bakr (ra) płakali. Zapytał, o co chodzi. Prorok (saw) powiedział, że otrzymał objawienie:
,,Nie wypada, aby Prorok miał więźniów, dopóki nie zacznie prowadzić w kraju regularnej walki.(…)’’ (Święty Koran, 8:68)
I wtedy:
,,Zatem spożywajcie z tego, co zdobyliście na wojnie jako prawowite i dobre(…). (Święty Koran, 8:70 )
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że sposób, w jaki zostało to opowiedziane, wprowadza zamieszanie. Stwierdzenie najpierw, że Prorok (saw) płakał, a następnie wzmianka o tych wersetach nie wyjaśnia sprawy. Mogłoby to niemal sprawiać wrażenie, jakby Bóg był niezadowolony z decyzji Proroka (saw) o zadośćuczynieniu i dał pierwszeństwo opinii Hadhrat Umara (ra). Nie ma to jednak żadnego sensu. Wydaje się, że historycy popełnili błąd w zrozumieniu tego. Istnieje jednak nieopublikowana notatka Drugiego Kalifa (ra), która całkowicie wyjaśnia sprawę.
Jego Świątobliwość (aba) zacytował Drugiego Kalifa (ra), który stwierdził, że przed islamem władcy brali jeńców, nawet jeśli nie było bitwy. Ten werset, który został objawiony, położył kres tej praktyce. Jednak ten sam werset jest błędnie interpretowany jako wyrażający preferencje dla opinii Hadhrat Umara (ra), podczas gdy wyraża niezadowolenie z opinii Proroka (saw). Historycy zrobili to po prostu po to, by wychwalać rangę Hadhrat Umara (ra). Jednak Drugi Kalif (ra) powiedział, że takie myślenie jest błędne. Powiedział, że Allah nie objawił żadnego przykazania mówiącego, że ekspiacja nie powinna być podejmowana. W związku z tym nie ma żadnych zarzutów przeciwko Prorokowi (saw). Co więcej, przed tym incydentem Prorok (saw) wziął pokutę od dwóch więźniów w Nakhlah i Bóg nie wyraził przy tej okazji żadnego niezadowolenia. Następnie, dwa wersety dalej, Bóg zezwala na zabieranie łupów wojennych. Jak to możliwe, że Bóg zadeklarował, że bogactwo jest dozwolone jako łup, a następnie uznał, że zadośćuczynienie jest niezgodne z prawem? Stąd jasne jest, że werset ten nie miał nic wspólnego z opinią wyrażoną przez Hadhrat Umara (ra), a raczej ustanowienie zasady, że jeńców należy brać dopiero po bitwie.
Jego Świątobliwość (aba) zacytował Hadhrat Mirza Baszir Ahmada (ra), który pisze:
„Kiedy Prorok (saw) powrócił do Medyny, szukał rady, co należy zrobić z więźniami. Ogólnie rzecz biorąc, w Arabii praktyką było wykonywanie egzekucji na więźniach lub robienie z nich trwałych niewolników. Jednak usposobienie Proroka (saw) było niechętne takim surowym środkom. Co więcej, nie zostały objawione żadne Boże nakazy w tym zakresie. Hadhrat Abu Bakr (ra) stwierdził: „Moim zdaniem powinni zostać zwolnieni za okupem, ponieważ w końcu są naszymi braćmi i krewnymi. Kto wie, czy jutro spośród tych właśnie ludzi nie narodzą się wyznawcy islamu”. Jednak Hadhrat Umar (ra) sprzeciwił się temu poglądowi i powiedział:
„W kwestii religii nie powinno się brać pod uwagę pokrewieństwa. Ci ludzie zasłużyli na egzekucję ze względu na swoje czyny. Moim zdaniem wszyscy powinni zostać straceni. W rzeczywistości muzułmanie powinni wykonywać egzekucje na swoich krewnych własnymi rękami.”
Przekonany swoją wrodzoną naturą miłosierdzia, Prorok (saw) zaaprobował propozycję złożoną przez Hadhrat Abu Bakra (ra). W związku z tym wydał rozkaz przeciw egzekucji i nakazał uwolnienie takich bałwochwalców, którzy zapłacą okup. Dlatego później objawiono również Boże przykazanie w tej sprawie. W związku z tym wyznaczono okup w wysokości od 1000 dirhamów do 40003 dirhamów za każdą osobę według jej możliwości” ( The Life & Character of the Seal of Prophets (saw), tom 2, s. 160-161)
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że będzie kontynuował opowiadanie o tych wydarzeniach w przyszłości.
Modlitwy pogrzebowe
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że ofiaruje modlitwy pogrzebowe następujących zmarłych członków:
Abdul Hamiid Khan
Abdul Hamiid Khan, który był misjonarzem i Naib Nazim Maal w Pakistanie. Służył jako misjonarz w różnych miejscach w Pakistanie, a także w Ugandzie. Służył społeczności przez 40 lat. Miał córkę i syna. Jego syn pełni funkcję przewodniczącego Muzułmańskiego Stowarzyszenia Młodzieży Ahmadiyya w Danii. Podczas pobytu w Ugandzie usługiwał z wielką pasją i szczerością. Napotkał wielkie trudności podczas wojny domowej w Ugandzie, jednak Bóg strzegł go w każdych okolicznościach. Miał wielką miłość do kalifatu. Był zawsze gotowy do wykonania wszystkiego, co powiedział kalif. Zawsze był pomocny dla innych i zawsze starał się pomagać innym stawać się lepszymi. Zawsze dawał pierwszeństwo poświęceniu życia nad jakąkolwiek światową wygodą. Był bardzo życzliwy, gościnny i miał całkowite zaufanie do Boga. Był bardzo prosty i zawsze powtarzał, że poświęcił całe swoje życie i chce pozostać w służbie do końca życia. Allah umożliwił mu właśnie to. Zawsze nakazywał pozostać szczerym i lojalnym wobec kalifatu i nigdy nie uciekać się do kłamstwa. Jego Świątobliwość (aba) modlił się, aby Allah udzielił mu przebaczenia i miłosierdzia, wywyższył jego pozycję i umożliwił jego potomstwu kontynuację dziedzictwa jego cnót.
Nusrat Jahan Ahmad
Nusrat Jahan Ahmad żona Mubashara Ahmada, misjonarza w USA. Pozostała przy swoim mężu i wspierała go zwłaszcza wtedy, gdy poświęcił swoje życie i zaczął służyć jako misjonarz. Regularnie dawała jałmużnę, żywiła głęboką miłość do kalifatu i służyła Wspólnocie na różne sposoby. Z wielkim zaangażowaniem brała udział w programach propagowania islamu Ahmadiyyat. Ma dwóch synów i dwie córki. Jego Świątobliwość (aba) modlił się, aby Allah udzielił jej przebaczenia i miłosierdzia oraz uczynił jej dzieci spadkobiercami jej modlitw.
Podsumowanie przygotowane przez The Review of Religions.