Hazrat Mirza Bashiruddin Mahmud Ahmad (ra), Drugi Światowy Przywódca Muzułmańskiej Wspólnoty Ahmadiyya – Koncepcja zbawienia w islamie i chrześcijaństwie
25 marca 1916 roku pewien chrześcijanin przyszedł do Hazrat Khalifatul Masih II [Hazrat Mirza Bashiruddin Mahmud Ahmad (ra)] i powiedział: „Przyszedłem do ciebie wyłącznie po to, abyś poinformował mnie, kto może dać mi prawdziwe zbawienie. Zdałem sobie sprawę, że do tej pory ten, którego prowadzę, prowadził mnie na inną ścieżkę, zamiast udzielić mi prawdziwego zbawienia. Mam nadzieję, że powiedziano mi o większym zbawicielu niż Jezus Chrystus (as), który, jak wierzę, cierpiał i przeszedł przez wielkie trudności do tego stopnia, że został nawet zabity, abyśmy mogli osiągnąć zbawienie”. W tym czasie Jego Świątobliwość [Hazrat Mirza Bashiruddin Mahmud Ahmad (ra)] przyszedł sprawdzić swoją pocztę i wtedy tam wygłosił następującą mowę. (Redaktor Al-Fazl)
Chrześcijańska koncepcja Zbawienia
Hazur (ra) stwierdził:
Przede wszystkim chciałbym nakreślić różnice między islamem a chrześcijaństwem w kwestii pojęcia zbawienia. Chrześcijańska doktryna zbawienia głosi, że Adam popełnił grzech pierworodny, który w konsekwencji został odziedziczony przez całą ludzkość. Tak jak majątek ojca dziedziczą wszystkie jego dzieci, tak grzech Adama, ojca ludzkości, odziedziczył jego potomstwo, czyli wszyscy ludzie. Nikt nie może uciec od tego dziedzictwa, a zanim ktoś spróbuje się od niego uwolnić, popełni wiele innych grzechów. Dzieje się tak dlatego, że ponieważ Prawo Boga Wszechmogącego zostało ustanowione, aby działać zgodnie z nim w całości, jeśli ktoś złamie choćby jedno przykazanie, konieczne jest, aby został ukarany. A jeśli Bóg Wszechmogący nie wymierzy kary takiemu grzesznikowi, zostanie uznany za niesprawiedliwego. Ale miłosierdzie Boga Wszechmogącego pragnie przebaczyć, bo jest bardziej kochający niż nawet własnych rodziców. Z tego powodu Bóg zdecydował, że osoba bezgrzeszna, która również posiadała boskie cechy, powinna zostać schwytana i umieszczona na krzyżu. I tak, tak jak czyjś dług może być spłacony przez inną osobę, tak Jezus Chrystus wziął na siebie ciężar naszych grzechów iw konsekwencji zostaliśmy zbawieni. W ten sposób zarówno sprawiedliwość Boga Wszechmogącego została podtrzymana, jak i zamanifestowana została Jego miłość. Taka jest doktryna chrześcijańska.
Islamska koncepcja Zbawienia
W przeciwieństwie do tego islam naucza, że zbawienie każdego człowieka zależy od jego własnych działań. Dopóki człowiek sam nie przyjmie cnót i prawości, nie może być całkowicie wolny od grzechów, wad i ułomności, a tym samym będzie niegodny zbawienia.
Islam zachęca do wyższego stanu niż zbawienie
Oprócz tego istnieje znacząca różnica między doktrynami chrześcijaństwa i islamu, która polega na tym, że islam nie tylko wzywa do zbawienia – tak jak chrześcijaństwo i inne religie, takie jak buddyzm – ale ma o wiele wspanialszy cel, w porównaniu z którym jedynie szukanie zbawienia jest trywialne. Sensem zbawienia jest uwolnienie się od bólu i cierpienia, ale natura człowieka nie tylko pragnie uwolnienia się od samego cierpienia, ale także pragnie osiągnąć spokój i ciszę. Ten, kto siedzi na ziemi wolnej od kolców, nie znosi bólu ani cierpienia, ale osoba siedząca na miękkim siedzeniu nie tylko unika niewygody, ale także odczuwa spokój i wygodę. Podobnie, jeśli kogoś nie boli żołądek i nie bolą go oczy, jest spokojny. Może się jednak zdarzyć, że samo zdrowie i dobre samopoczucie niekoniecznie przynoszą mu radość i szczęście. Dlatego czym innym jest uwolnić się od bólu i cierpienia, a czym innym znaleźć spokój i ciszę. To właśnie przedstawia islam. Skoro ludzka natura z natury pragnie wygody i komfortu, co różni się od zwykłego unikania cierpienia, to dlaczego ludzie nie mieliby być w stanie tego osiągnąć? Weźmy na przykład analfabetę. Nie będą cierpieć z powodu niemożności przeczytania określonej książki. Ale dla tego, kto jest wykształcony, nie jest tak, że czytanie książki zmniejszy jego ból lub cierpienie; raczej sprawi im to przyjemność. Tak więc czytanie nie jest korzystne, ponieważ ratuje od bólu; raczej czytanie jest wartościowe, ponieważ zapewnia satysfakcję i zadowolenie. Przekonasz się na świecie, że ludzie zadają sobie wiele trudu, aby zdobyć bogactwo. Jeśli jednak ktoś ma wystarczająco dużo jedzenia, aby napełnić żołądek i niezbędne ubranie, on również nie będzie cierpieć. Dlaczego jednak nikt nie zadowala się tym samym? Dzieje się tak, ponieważ wszyscy wierzą, że więcej pieniędzy równa się większej satysfakcji i wygodzie. Obserwujemy, że Stwórca (ponieważ nie omówiłem jeszcze, która religia jest prawdziwa, więc tutaj omawiany „Stwórca” nie odnosi się do boga żadnej konkretnej wiary) zakorzenił w naturze człowieka pragnienie osiągnięcia komfortu i błogość.
Tylko oświadczenie poparte dziełem Bożym można uznać za prawdziwe
Ponieważ ta tęsknota jest obecna w każdym człowieku, jest oczywiste, że jest to dzieło Boga. Można to nawet zbadać w Słowie Bożym. Bóg Wszechmogący stworzył oczy, abyśmy mogli nimi widzieć. Ale gdyby jakakolwiek religia twierdziła, że powinniśmy widzieć uszami zamiast oczami, natychmiast uznalibyśmy to za błędne. Wynika to z faktu, że Bóg Wszechmogący umieścił zdolność widzenia w oczach, a nie w uszach. Zatem każde twierdzenie religijne powinno być rozpatrywane przez pryzmat dzieł Bożych. Jakakolwiek deklaracja (tj. przykazanie religijne) jest poparta działaniem, tj. prawem natury, powinna rzeczywiście zostać przyjęta, a każda deklaracja odrzucona przez prawo natury powinna zostać uznana za niepoprawną i odrzucona.
Która religia jest naprawdę w zgodzie z naturą?
Widzimy zatem, że skoro Bóg Wszechmogący zakorzenił się w ludzkiej naturze pragnienie unikania cierpienia oraz pragnienie wygody i spokoju, to religia, która wydaje polecenia dotyczące obu tych aspektów, będzie tą, która jest zgodna z naturą ludzką. Z drugiej strony religia, która wyjaśnia jedynie, jak wybawić się od nieszczęścia i cierpienia, ale milczy na temat tego, jak osiągnąć spokój i zadowolenie, nie może być religią zgodną z naturą ludzką. Dzieje się tak dlatego, że ten, kto wyjaśnia wiarę w taki sposób, nie jest świadomy prawdziwej natury człowieka. Jakimikolwiek zdolnościami Bóg Wszechmogący obdarzył ludzkość, zapewnił również środki i zasoby, aby te zdolności mogły być wykorzystane. Na przykład żołądek ma zdolność trawienia, więc On zapewnił nam odpowiednie pożywienie. Mamy oczy do patrzenia, i tak światło zostało dla nich stworzone. Mamy uszy do słuchania, więc powstało również powietrze. Podobnie i dusza ma pewne zdolności, dla których stworzono środki i zasoby.
Islam nie tylko zapewnia zbawienie; Zapewnia również sukces i dobrobyt
Wrodzoną naturą duszy jest nie tylko unikanie bólu, ale także poszukiwanie pocieszenia. Jednak religia, która jedynie uwalnia duszę od cierpień, zaspokaja tylko połowę jej potrzeb, ponieważ ma dwa wymagania – po pierwsze uwolnić się od bólu, a po drugie osiągnąć ukojenie. Chrześcijaństwo obiecuje jedynie zbawienie, czyli uwolnienie od smutku i cierpienia. To tak, jakby osobie, która rzucała wyzwanie wrogowi, powiedziano: „Nie martw się, on cię nie skrzywdzi”. Jednak nie będzie to dla niego tak uspokajające, jeśli powiedzą mu: „Nie martw się, twój przeciwnik nie tylko nie zrobi ci krzywdy, ale także zatriumfujesz nad nim”. Dzieje się tak dlatego, że samo bycie wolnym od cierpienia nie może być źródłem absolutnego zadowolenia. Islam ustanowił to jako ostateczny etap, to znaczy po uwolnieniu od bólu i udręki, osiąga się sukces i dobrobyt. Jest to znane jako falah ; innymi słowy, po osiągnięciu triumfu, sukcesu i dominacji, otrzymuje się środki łatwości i komfortu. Dlatego islam nie tylko wyjaśnia, jak uniknąć cierpienia, ale także jak osiągnąć komfort. To jest pierwsza i najważniejsza różnica między islamem a chrześcijaństwem. Chrześcijańscy kaznodzieje wkładają całą swoją energię i entuzjazm w wzywanie ludzi do zbawienia. Z drugiej strony Święty Koran stwierdza od samego początku:
أُولٰئِكَ عَلىٰ هُدًى مِن رَبِّهِم وَأُولٰئِكَ هُمُ المُفلِحونَ
[„To oni właśnie – ci, którzy postępują zgodnie z przewodnictwem ich Pana – znajdą szczęście.”][i]
Ci, którzy przestrzegają islamskich nakazów, osiągną przewodnictwo i wszystkie stopnie duchowe. Ponadto to oni odniosą sukces w osiąganiu swoich celów. Jest to o wiele wyższa ranga niż po prostu uwolnienie od cierpienia. Nie ulega wątpliwości, że wiara chrześcijańska również zwraca uwagę na osiągnięcie łatwości i wygody, ale nie zostało to podkreślone. Zamiast tego został uznany za drugorzędny, podczas gdy osiągnięcie zbawienia jest uważane za prawdziwy cel. Wynika z tego jasno, że albo ci, którzy skompilowali Biblię, mieli wąskie perspektywy, albo później ludzie zmienili lub przekształcili Pismo Święte. Jest to zatem jedna z głównych różnic.
Pierwsze rozróżnienie między chrześcijaństwem a islamem
Teraz chciałbym wspomnieć, że islam również przedstawia koncepcję zbawienia, tak jak chrześcijaństwo przedstawia swoją własną koncepcję, ale koncepcja zbawienia [w islamie] ma niższy status niż falah (sukces i pomyślność). Tak jak uczelnie przyznają różne stopnie wyższego lub niższego poziomu, takie jak licencjat, magister, poziom średniozaawansowany i kwalifikacje na poziomie wstępnym, podobnie islam ma różne poziomy i stopnie. Niewątpliwie zbawienie to także stopień, choć niższy. Tak więc, podczas gdy islam i chrześcijaństwo zgadzają się co do tego, że zbawienie istnieje, islam uważa je za niższy poziom, podczas gdy chrześcijaństwo deklaruje, że jest ono najwyższym stopniem.
Drugie wyróżnienie
Inną różnicą między islamem a chrześcijaństwem jest to, że chrześcijaństwo podkreśla fakt, że zbawienia nie można osiągnąć dzięki czyimś wysiłkom i działaniom, ale wyłącznie dzięki łasce Bożej. Uczy, że ponieważ nikt nigdy nie był w stanie wykonać wszystkich dobrych uczynków, Bóg poświęcił swojego syna, aby wszystkie grzechy ludzkości zostały zmazane i dostąpili zbawienia. Islam zgadza się, że zbawienie zależy od łaski Boga Wszechmogącego, ale stwierdza również, że wszystko ma swoją przyczynę i niemożliwe jest, aby coś istniało bez przyczyny. Chociaż często zdarza się, że nie znamy przyczyny czegoś, to jednak przyczyna z pewnością istnieje. Możliwe jest również, że dana przyczyna może być dalej regulowana przez inną przyczynę. Na przykład osoba zatrudnia pracownika za cztery anny dzień [starsza forma waluty, równa jednej szesnastej rupii]. Im więcej wysiłku i trudu robotnik wkłada w swoją pracę, tym lepiej będzie mógł wypełniać swoje obowiązki. A jeśli okaże gnuśność w swojej pracy, będzie winny nieuczciwości i oszustwa. Jeśli jednak wyróżnia się w swojej pracy, nie daje mu to prawa do żądania wyższych zarobków. Oczywiście, jeśli pracuje przez półtora dnia zamiast jednego, z pewnością ma prawo żądać sześciu ann zamiast czterech. Jeśli jednak kierownik jest zadowolony z pracy pracownika na dany dzień i przyznaje mu osiem ann zamiast czterech, to te dodatkowe cztery anny nie były częścią jego rzeczywistego wynagrodzenia, ale raczej dzięki uprzejmości i hojności kierownika. Ale dlaczego ta łaska została udzielona temu konkretnemu pracownikowi, a nie komukolwiek innemu? Dzieje się tak dlatego, że pracownik podjął wysiłek, który z kolei przyciągnął kolejną nagrodę. Podczas gdy sam wysiłek był wart tylko cztery anny, pracownik osiągnął tę dodatkową nagrodę dzięki łasce, którą przyciągnął dzięki temu wysiłkowi. Podobnie islam stwierdza również, że jeśli zbawienie ma zostać udzielone, stanie się to tylko dzięki łasce Boga Wszechmogącego, ale czynnikiem przyciągającym Jego łaskę będą wysiłki i działania człowieka. W sprawach doczesnych powszechnie stwierdza się, że chociaż X nie może być bezpośrednim skutkiem Y, X dzieje się z powodu Y. Na przykład rząd ustalił ustaloną pensję dla żołnierzy w zamian za maksymalny wysiłek, jaki można włożyć w walka. Jednak ci, którzy walczą z wyjątkową odwagą i walecznością, są odznaczeni różnego rodzaju medalami i odznaczeniami. Dzieje się tak pomimo faktu, że kiedy się zaciągają, przysięgają, że w razie potrzeby nie zawahają się, nawet jeśli będą musieli oddać życie. Czy wiesz zatem, dlaczego rząd przyznaje te nagrody? Ponieważ wyraża uznanie dla służby danej osoby. Tak więc, chociaż rząd nie nagradza żołnierza bezpośrednio w zamian za wysiłek, to jednak w istocie to wysiłek przynosi nagrodę. Bóg Wszechmogący udziela zbawienia w ten sam sposób. Spełnia się [dobre] uczynki – nie ma wątpliwości, że ma się słabości – ale gdy dołoży wszelkich starań, to jego walka wyciągnie miłosierdzie i łaskę Boga Wszechmogącego iw rezultacie osiągnie zbawienie. Widzimy w sprawach doczesnych, że kiedy jednostka czyni wyjątkowe starania w swojej pracy, to przyciąga łaskę swoich przełożonych. Dlaczego więc ktoś, kto stara się zyskać zadowolenie Boga Wszechmogącego, miałby nie być w stanie przyciągnąć Jego miłosierdzia?
Czyny są niezbędne do osiągnięcia zbawienia
Dlatego naszym zdaniem działania są konieczne, ponieważ dzięki nim można osiągnąć łaskę, a dzięki łasce Boga Wszechmogącego można osiągnąć zbawienie. Tak więc bez dobrych uczynków nie można osiągnąć zbawienia. Na przykład, dlaczego jedna osoba okazuje współczucie drugiej osobie? Dzieje się tak dlatego, że widzi drugą osobę cierpiącą i mającą kłopoty. Innymi słowy, ból i cierpienie jednego przyciąga miłosierdzie drugiego. Dlatego na wszystko jest sposób, a pierwszą drogą do zdobycia łaski Boga Wszechmogącego są czyny, dlatego islam kładzie duży nacisk na spełnianie dobrych uczynków. Niemniej jednak zbawienie ostatecznie zależy od łaski Boga Wszechmogącego.
Niewłaściwe jest poleganie wyłącznie na własnych czynach w celu osiągnięcia zbawienia
Prorok (saw) został kiedyś zapytany, czy otrzyma zbawienie w wyniku swoich czynów. Odpowiedział: „Nie. Moje zbawienie również zostanie udzielone dzięki łasce Boga Wszechmogącego”.[ii] Nie ma nikogo wyższego rangą niż Prorok (saw). Skoro nawet Prorok (saw) stwierdził, że jego zbawienie będzie osiągnięte jedynie dzięki łasce Boga Wszechmogącego, to jak ktokolwiek inny może polegać wyłącznie na własnych wysiłkach? Oczywiście, aby otrzymać łaskę, konieczne są czyny i taką teorię prezentuje islam. Porównaj to z teorią przedstawioną przez chrześcijaństwo i zdecyduj, która jest prawdziwa, a która fałszywa.
Co zmyliło chrześcijan w kwestii pojęcia czynów?
Chrześcijaństwo twierdzi, że człowiek nie może osiągnąć zbawienia, ponieważ jest winny grzechu i nie może wypełniać przykazań prawa Bożego. Uważają, że zaniedbanie nawet najmniejszego przykazania jest grzechem i nie ma osoby, która byłaby w stanie przestrzegać wszystkich przykazań. Dlatego, ponieważ jest to niemożliwe, aby ktokolwiek to zrobił, konieczne jest, aby został ukarany za wszelkie grzechy popełnione z jego strony. Tak jak rząd karze kogoś za złamanie prawa, tak samo każdy, kto nie przestrzega jakiegokolwiek przykazania Boga Wszechmogącego, z pewnością zostanie pociągnięty do odpowiedzialności. Twierdzą więc, że dowodzi to, że nikt nie może osiągnąć zbawienia jedynie poprzez przestrzeganie [przykazań religijnych]. W rzeczywistości chrześcijanie żyją w błędnym przekonaniu, że zbawienie można osiągnąć jedynie poprzez przestrzeganie wszystkich przykazań prawa Bożego, ale ponieważ wierzą, że nikt nie jest w stanie przestrzegać wszystkich przykazań Prawa, doszli do wniosku, że Bóg Wszechmogący nie może dać im zbawienia. Jednak nie jest to koncepcja występująca w islamie; uczy nas raczej, że Boga Wszechmogącego w ogóle nie dotyczy to, czy ktoś Go czci, czy nie, ponieważ jest samowystarczalny. Nie ma żadnej korzyści dla Boga, gdy ktoś oddaje Mu cześć lub przestrzega Jego Prawa, nie ponosi On żadnej straty ani nie doznaje uszczerbku, jeśli ktoś nie oddaje Mu czci lub łamie Jego Prawa. Nawet gdyby cały świat spędził dzień i noc na chwaleniu Go i czczeniu Go, w najmniejszym stopniu nie zwiększyłoby to Jego chwały. Podobnie, gdyby cały świat oddał się brudowi i niemoralności, nie wpłynęłoby to w najmniejszym stopniu na Jego wielkość i majestat. Dlatego Bóg Wszechmogący nie zesłał Prawa, ponieważ byłoby to dla Niego korzystne; raczej posłał go, ponieważ ludzkość tego potrzebuje. Jeśli ktoś postępuje zgodnie z nim, to jego działania będą dla niego korzystne. Dlatego celem Boga w zesłaniu Prawa nie było po prostu, aby ludzkość postępowała zgodnie z każdym z jego przykazań; raczej po to, aby przez nią człowiek mógł dotrzeć do Boga. Innymi słowy, celem było, aby poprzez czyny rozwinęła się zdolność, która pozwoli duszy człowieka na takie oczyszczenie, aby mógł nawiązać relację z Bogiem Wszechmogącym.
Błędem jest porównywanie prawa Bożego z prawami rządu
[Powyższe] jest powodem, dla którego nie możemy porównywać Prawa Boga Wszechmogącego z prawami rządu. Celem rządu jest wyłącznie egzekwowanie prawa w celu utrzymania pokoju i porządku. Gdyby wszyscy dopuszczali się kradzieży, rabunku lub włamań, to integralność rządu nie mogłaby pozostać nienaruszona, ale gdyby cały świat całkowicie porzucił i naruszył Prawo Boże, Bóg pozostałby taki, jaki był i nie byłoby najmniejszego wpływu o Jego Chwale i Czystości. Dlatego błędem jest porównywanie praw rządu z Prawem Bożym. Rząd potrzebuje, aby ludzie przestrzegali jego zasad i przepisów. Ale Bóg Wszechmogący nie potrzebuje, aby ludzie postępowali zgodnie z Jego Prawem. Rzeczywiście, Bóg zesłał przykazania Prawa ze swojej łaski i miłosierdzia, aby przestrzegając ich, można było nawiązać więź z Bogiem Wszechmogącym.
Boskie prawo jest analogiczne do kursu uniwersyteckiego
Prawo Boże można przyrównać do kursu uniwersyteckiego. Na przykład na uniwersytecie wykłada się książkę historyczną pisarza. Jednak celem nauczania tej książki nie jest nauczanie historii napisanej przez tego konkretnego autora. Chodzi raczej o zaszczepienie im do pewnego stopnia umiejętności rozumienia historii. Dlatego programy nauczania są często zmieniane i nauczane jest to, co uważa się za bardziej korzystne i odpowiednie. Następnie uczelnie wybierają pytania do egzaminów, ale nie ma studenta, który byłby w stanie udzielić pełnych i doskonałych odpowiedzi na każde pytanie. Jednak co roku tysiące uczniów zdaje egzaminy, mimo że każdy z nich popełnił jakiś błąd. Powodem, dla którego zdają, jest to, że celem uniwersytetu nie jest, aby studenci odpowiadali poprawnie na każde pytanie, ale raczej rozwijanie w nich określonej zdolności i kompetencji. Kiedy już rozwiną tę zdolność, są gotowi przejść. Prawo Boże działa w ten sam sposób. Bóg Wszechmogący dał pewne przykazania, aby dzięki nim człowiek rozwijał zdolność do relacji z Nim. Nakaz przestrzegania modlitwy nie został dany po to, abyśmy po prostu wykonali fizyczne ruchy modlitwy, ale po to, abyśmy rozwinęli czystość. Nakaz przestrzegania postu nie został dany po to, abyśmy pozostali głodni, ale po to, abyśmy osiągnęli sprawiedliwość. To samo dotyczy wszystkich innych przykazań. Kiedy osoba spełnia je do tego stopnia, że rozwinęła tę umiejętność, wtedy „przechodzi”. Tak jak na uczelni, gdzie minimum do zaliczenia to 40%, 60% czy 80% i ci, którzy to minimum osiągną, zdają, podobnie
Chrześcijanie pytają, czy nie jest tak, że przykazania, których się nie przestrzega, zostały zesłane przez Boga? A jednak nie zadają, czyż nie jest tak, że pytania, na które studenci nie potrafili odpowiedzieć, są również zadawane przez uczelnię? Prawda jest taka, że tak jak uczelnia ocenia zdolności studentów i zdaje ich, mimo że nie potrafią poprawnie odpowiedzieć na wszystkie pytania, tak można osiągnąć zbawienie, rozwijając w pewnym stopniu ich zdolności poprzez przestrzeganie boskich przykazań, nawet jeśli nie można wypełnić wszystkich z nich. Oczywiście, tak jak ten, kto osiąga wyższe stopnie, zda z większym wyróżnieniem, tak ten, kto lepiej rozwinie tę umiejętność poprzez wypełnianie nakazów Prawa, osiągnie wyższą rangę.
Jeśli zbawienie nie ma związku z prawem Bożym, to dlaczego chrześcijanie wierzą w różne stopnie?
Dlatego też istnieją różne stopnie w oczach Boga Wszechmogącego. Chrześcijanie również akceptują te stopnie, dlatego czynią rozróżnienie w szeregach proroków. Nie przyznają statusu, jaki Abraham (as) posiadał jakiemukolwiek innemu prorokowi. Ale jeśli zbawienie nie ma związku z czyimiś czynami, to nie powinno być różnicy w stopniach. Islam ogłosił, że różne stopnie są zgodne z czynami.
Tak więc w Świętym Koranie jest powiedziane:
وَٱلۡوَزۡنُ يَوۡمَئِذٍ ٱلۡحَقُّۚ فَمَن ثَقُلَتۡ مَوَٰزِينُهُۥ فَأُوْلَـٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡمُفۡلِحُونَ وَمَنۡ خَفَّتۡ مَوَٰزِينُهُۥ فَأُوْلَـٰٓئِكَ ٱلَّذِينَ خَسِرُوٓاْ أَنفُسَهُم بِمَا كَانُواْ بِـَٔايَٰتِنَا يَظۡلِمُونَ
„I waga będzie owego dnia prawdziwa. Wtedy, jeśli chodzi o tych, których szale przeważą, to są ci, którym będzie się wiodło. Jeśli zaś chodzi o tych, których szale będą lekkie, ci zrujnują swe dusze z powodu tego, iż byli niesprawiedliwi względem Naszych Znaków.”[iii]
Innymi słowy, w Dniu Sądu wszystkie czyny zostaną zważone. Jeśli czyny człowieka wystarczą, aby rozwinął w nim zdolność do nawiązania relacji z Bogiem Wszechmogącym, wówczas jego drobne niedociągnięcia zostaną wybaczone. Tak jak uniwersytet pozwala studentom zdać bez względu na to, czy są w stanie odpowiedzieć na wszystkie pytania, czy nie, podobnie wykazano, że jeśli ktoś nie jest w stanie w pełni postępować zgodnie ze wszystkimi boskimi przykazaniami, mimo wszelkich starań, może jeszcze osiągnąć zbawienie.
Nie zgadzamy się, że człowiek nie jest w stanie przestrzegać wszystkich aspektów Boskiego prawa
Nie akceptujemy poglądu, że nie można działać w całości na podstawie Prawa. Czy chrześcijanie nie postępują zgodnie z indyjskim kodeksem karnym? Oczywiście, że tak. Dowodem na to jest ich swobodne wędrowanie. Gdyby nie przestrzegali prawa, zostaliby ukarani. Jednak Święty Koran jest znacznie krótszy niż [kodeks karny], więc dlaczego miałoby być trudno przestrzegać wszystkich jego przykazań? Dlatego niesłuszne jest twierdzenie, że nie można praktykować wszystkich przykazań Prawa. Chrześcijanie wprowadzają ludzi w błąd, pytając ich: „Czy jesteście sprawiedliwi?” W skromności i pokorze osoba odpowie: „Nie, jestem grzesznikiem”. Na to chrześcijanie odpowiadają: „Spójrz, on sam przyznaje, że jest grzesznikiem; to dowodzi, że nikt nie może być wolny od grzechu”. Czyż nie wiedzą, że kiedy zapytano Jezusa (as), „Dobry Nauczycielu, co mam czynić, aby odziedziczyć życie wieczne?” Jezus (as) odpowiedział: „Czemu nazywasz mnie dobrym? Nikt nie jest dobry, tylko sam Bóg”.[iv]
Jest to w istocie prawdą, ponieważ poza Bogiem Wszechmogącym, który jest naprawdę czysty i wolny od wszelkich wad i zła, nie może istnieć żaden inny byt. Ale każdy człowiek ma jakieś wady – na przykład brak wiedzy o tym, co niewidzialne i tak dalej. Dlatego tylko Bóg Wszechmogący może być uznany za źródło wszelkich cnót. Jednak nie należy z tego wnioskować, że pobożni ludzie nigdy nie istnieli w przeszłości i nigdy nie mogą istnieć w przyszłości. W rzeczywistości sprawiedliwy zaprzecza, że jest dobry z pokory, ponieważ boi się, że zostanie pokonany przez pychę i arogancję, które mogą doprowadzić go do zguby. To stwierdzenie ma na celu ochronę przed złem, a nie dlatego, że popełnili grzech. W rzeczywistości są tysiące proroków, którzy twierdzili, że są wolni od wszelkiego rodzaju grzechu i zła.
Po drugie, osoba, która wyznaje swoje grzechy, czyni to w porównaniu z Bogiem. Przykład tego jest jak lampa, która również świeci światłem, ale jej światło jest niczym w porównaniu ze słońcem. Ta sama zasada dotyczy ludzkości. W przeszłości było wielu ludzi, którzy działali w pełnej zgodzie z Prawem i nadal tak jest. Dowodzi to, że człowiek może postępować zgodnie z przykazaniami Prawa. W rzeczywistości nie ma boskiego przykazania, którego nie można wykonać. Czy cudzołóstwo jest czymś, czego nie można uniknąć? Czy kradzież, włamanie, kłamstwo, morderstwo, obmawianie itp. są grzechami, od których nie można się powstrzymać? Oczywiście nie! Jeśli ktoś boi się Boga Wszechmogącego w swoim sercu, z pewnością może ich unikać. Chrześcijanie mają tylko swoją skromność i pokorę jako dowód, że nikt nie może uciec od grzechu, ale ten argument jest błędny. Rozważać, jeśli ktoś mówi do drugiego: „Jesteś całkowicie wolny od grzechu”, to z pokory odpowie: „Nie, jestem grzesznikiem”. Ale zamiast tego, jeśli zostaną zapytani: „Czy działasz w pełnej zgodzie z indyjskim kodeksem karnym?” odpowiedziałby: „Oczywiście, że tak” i nigdy nie powiedziałby, że go naruszają. Dlaczego jest to przypadek? Dzieje się tak dlatego, że nie wstydzi się do tego przyznać, bo wie, że prawa kodeksu karnego tworzą ludzie, którzy przecież są śmiertelni i dlatego nie przeraża ich reakcja na nie. Natomiast co do przykazań prawa [religijnego], mając na myśli Boga Wszechmogącego, odpowiada więc z pokorą i łagodnością.
Błędem jest twierdzenie, że ludzie mogą odziedziczyć grzech
Teraz zwracamy się do kwestii odziedziczenia grzechu przez ludzkość, a zatem jest niemożliwe, aby jakakolwiek osoba była wolna od grzechu. To też jest fałszywe mniemanie. Jeśli ludzkość odziedziczyła grzech, to skąd Adam (as) go odziedziczył? Jeśli wziął to na siebie, to dlaczego nie możemy zaakceptować faktu, że reszta ludzkości również sama to ponosi?
Niesprawiedliwe jest karanie kogoś za odziedziczony grzech
Dlatego jeśli ludzkość odziedziczyła grzech, to nie można za niego odpowiadać. Na przykład ktoś jest nieślubnym dzieckiem. Czy zostaną wtrąceni do piekła, ponieważ ich narodziny były wynikiem cudzołóstwa ich matki? Oczywiście nie! Bo to nie on jest winny, tylko jego matka. Dlatego nikt nie zasługuje na karę za to, co odziedziczył po rodzicach, a jeśli nikt nie zasługuje na karę za to, to każdy ma potencjał do zbawienia, bo nie jest winny. Oni [chrześcijanie] twierdzą, że grzech jest dziedziczony, dlatego nikt nie może osiągnąć zbawienia. Jednakże, jeśli uważa się, że grzech nie jest dziedziczony, ale raczej jest sprowadzany na każdą osobę [przez jej własne działania], ta doktryna chrześcijaństwa okazałaby się całkowicie bezpodstawna.
Obserwacja zaprzecza temu, że odziedziczony grzech może zostać przebaczony poprzez zadośćuczynienie
Kiedy mówimy chrześcijanom, że człowiek sam popełnia grzechy, odpowiadają, że grzechów popełnionych przez człowieka można uniknąć. Ale grzech, który został odziedziczony, nie może być odpuszczony inaczej, jak tylko przez wiarę w zadośćuczynienie. Jednak widzimy, że to również jest całkowicie fałszywe. Grzech, który rzekomo został odziedziczony, został popełniony przez Adama (as), a proponowaną za to karę było:
„Wtedy Pan Bóg rzekł do węża: «Ponieważ to uczyniłeś, bądź przeklęty wśród wszystkich zwierząt domowych i polnych; na brzuchu będziesz się czołgał i proch będziesz jadł po wszystkie dni twego istnienia. Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie i niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę». Do niewiasty powiedział: «Obarczę cię niezmiernie wielkim trudem twej brzemienności, w bólu będziesz rodziła dzieci, ku twemu mężowi będziesz kierowała swe pragnienia, on zaś będzie panował nad tobą». Do mężczyzny zaś [Bóg] rzekł: «Ponieważ posłuchałeś swej żony i zjadłeś z drzewa, co do którego dałem ci rozkaz w słowach: Nie będziesz z niego jeść – przeklęta niech będzie ziemia z twego powodu: w trudzie będziesz zdobywał od niej pożywienie dla siebie po wszystkie dni twego życia. Cierń i oset będzie ci ona rodziła, a przecież pokarmem twym są płody roli. W pocie więc oblicza twego będziesz musiał zdobywać pożywienie….»[v]
Zastanawiając się dalej nad tym, gdyby te kary zostały przebaczone przez wiarę w pokutę, to koncepcja pokuty byłaby poprawna. W przeciwnym razie nie ma dowodów na to, że odziedziczony grzech jest przebaczany przez wiarę w pokutę. W konsekwencji tego grzechu [pierworodnego] wąż otrzymał karę:
„na brzuchu będziesz się czołgał i proch będziesz jadł po wszystkie dni twego istnienia. Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie i niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę”
Ponieważ chrześcijanie nie są w stanie wyjaśnić, w jaki sposób wąż może wierzyć w pokutę, jego kara nigdy nie może zostać odwrócona. Zostaje mężczyzna i kobieta. Kara wymierzona kobiecie brzmiała:
„Obarczę cię niezmiernie wielkim trudem twej brzemienności, w bólu będziesz rodziła dzieci, ku twemu mężowi będziesz kierowała swe pragnienia, on zaś będzie panował nad tobą”.
Gdyby kobiety, gdy tylko uwierzyły w pokutę, zostały uwolnione od tych kar, uznalibyśmy tę doktrynę za prawdziwą. Ale do dziś żadna chrześcijanka nie była w stanie uniknąć tych bólów [porodowych], więc jak można uznać koncepcję pokuty za wiarygodną? Podobnie kara wymierzona człowiekowi nie może być wybaczona przez wiarę w pokutę. Dlatego, jeśli kary tego świata nie mogą być usunięte przez wiarę w pokutę, jak można im wybaczyć w życiu pozagrobowym? Według chrześcijaństwa są to oznaki, że ktoś osiągnął zbawienie, jednak żaden chrześcijanin nie był w stanie tego pokazać poprzez swoją praktykę. Tak więc pokuta została udowodniona jako fałszywa, a kiedy pokuta została udowodniona jako fałszywa, jej rezultat, a mianowicie zbawienie, również okazał się fałszywy.
Jeśli Jezus (as) nie chciał oddać życia, to w jaki sposób koncepcja Zadośćuczynienia może być możliwa?
W odniesieniu do Jezusa (as) jest wspomniane w Biblii:
„Wtedy rzekł do nich: «Smutna jest moja dusza aż do śmierci; zostańcie tu i czuwajcie ze mną!» I odszedłszy nieco dalej, upadł na twarz i modlił się tymi słowami: «Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech mnie ominie ten kielich!”.[vi]
Jasno z tego wynika, że Jezus (as) został wbity na krzyż siłą. Argumentem, który pozostaje do rozważenia, jest twierdzenie, że podczas gdy dusza Jezusa (as) była przygotowana na ukrzyżowanie, to jego ciało wykazało słabość. Oznacza to jednak, że ciało powinno było przeżyć – skoro nie było przygotowane do ukrzyżowania – a jednak to ciało otrzymało karę. Jeśli więc Jezus (as) ukrzyżowany, dobrowolnie lub niechętnie, jest dowodem na fakt, że odpokutował za grzechy wszystkich, wówczas każdy naród mógłby twierdzić, że taka a taka osoba spośród nich, która została zabita, również zadośćuczynił za ich grzechy. Dlatego samo to nie jest wystarczającym dowodem [zadośćuczynienia]. I dopóki nie ma dowodów na poparcie roszczenia, nie można go zaakceptować.
Istnieje różnica między ofiarą a zadośćuczynieniem
Kiedy chrześcijanie nie są w stanie przedstawić żadnego argumentu na poparcie swoich twierdzeń, krytykują nas, mówiąc, że my również wierzymy w koncepcję ofiary. Jeśli grzechy mogą być przebaczone poprzez składanie w ofierze kozłów i innych zwierząt, to dlaczego Bóg Wszechmogący nie może przebaczyć ich grzechów poprzez ofiarę Jezusa (as)? Jednak dokonując tej krytyki, pomijają różnicę między ofiarą ze zwierzęcia a ukrzyżowaniem Jezusa (as). Kiedy składamy w ofierze zwierzę, nie twierdzimy, że dźwiga ono ciężar naszych grzechów i jest składane w ofierze jako kara za te grzechy. Przeciwnie, mówimy, że w ten sposób rezygnujemy z części naszego majątku, aby osiągnąć zadowolenie Boga Wszechmogącego, z nadzieją, że przebaczy nam nasze grzechy. Pozwól, że wyrażę to jaśniej. Każda ofiara, której dokonujemy, pochodzi z naszego własnego majątku. Po drugie, oddajemy część [naszego majątku] na rzecz Boga Wszechmogącego. Po trzecie, pokładamy naszą ufność w Bogu Wszechmogącym, aby dzięki temu naszemu działaniu, które wykonaliśmy dla Jego upodobania, przebaczył nam nasze grzechy. Jednak nic z tego nie jest prawdą w odniesieniu do ukrzyżowania Jezusa (as). 1) Jezus (as) nie jest bogactwem tych ludzi, którzy zdecydowali, że ich grzechy są przebaczone dzięki Jego ofierze. 2) To nie oni mogą złożyć go w ofierze. Ten, kto składa ofiarę, jest tym, który z niej korzysta, a nie ktokolwiek inny. To Żydzi złożyli w ofierze Jezusa (as) i mówi się, że wejdą do piekła. Jednak chrześcijanie twierdzą, że w wyniku tej ofiary to oni osiągną zbawienie
[Według chrześcijan] Jezus (as) jest synem Boga i dlatego chrześcijanie nie mają nad nim żadnej władzy. To Żydzi umieścili Jezusa (as) na krzyżu, a nie chrześcijanie. Dlatego Żydzi powinni skorzystać z tej ofiary. Chrześcijanie jednak twierdzą coś przeciwnego: potwierdzając wiarę w jego śmierć, osiągną zbawienie. Tak więc metoda osiągnięcia zbawienia przedstawiona przez chrześcijan jest błędna pod każdym względem.
Boskie prawo jest miłosierdziem, a nie przekleństwem
Oczywiście metoda nauczana przez islam jest wolna od wszelkich wątpliwości i niepewności. Wspomniałem, że islam ustanowił przykazania boskiego prawa, aby człowiek, przestrzegając ich, mógł osiągnąć zadowolenie i uniknąć kłopotów. Jest to podobne do sposobu, w jaki działa system kolejowy. Oznacza to, że każdy, kto dotrze na stację na czas i kupi bilet, będzie mógł następnie wsiąść do pociągu i dotrzeć do celu. Ale z drugiej strony byłoby to skrajnie niemądre, gdyby ktoś płakał i jęczał, że wsiadanie do pociągu i dotarcie do upragnionego celu to zbyt duży kłopot. Ta sama zasada dotyczy prawa Bożego. Boskie prawo byłoby przekleństwem tylko wtedy, gdyby jego przykazania sprawiały człowiekowi kłopoty lub ból. Jednak w islamie nie ma przykazań, które zamiast przynosić mu korzyść, wyrządzają mu krzywdę. Czy kradzież jest czynem tak chwalebnym, by nie była? A może cudzołóstwo jest tak dobrym uczynkiem, że nie powinno być zakazane? A może kłamstwo jest tak dobrym nawykiem, od którego nie należy się powstrzymywać? Oczywiście nie! Tak jest ze wszystkimi poleceniami. Boskie prawo jest przewodnikiem. Gdyby Bóg Wszechmogący nie powiedział nam o rzeczach, których nam zakazał, to dopiero po długim okresie prób i błędów człowiek doszedłby do wniosku, że te rzeczy są złe i że nie powinien ich robić. Ale Bóg Wszechmogący pobłogosławił ludzkość, informując nas o tym osobiście. Niestety! Chrześcijanie uznali to Boże błogosławieństwo za przekleństwo, podczas gdy Bóg Wszechmogący był Miłosierny dla swoich sług, objawiając tajemnice przykazań prawa Bożego. Dzieje się tak dlatego, że nie ma zdolności dochodzenia do właściwych wniosków we wszystkim i dlatego Bóg Wszechmogący sam nauczył [tych przykazań]. Gdyby tak nie było, to człowiek musiałby znosić wiele bólu i cierpienia, i czyniłby rzeczy, które nie tylko go zasmuciły, ale i skrzywdziły, i nie przyjąłby pewnych praktyk, które pomogłyby mu i przyniosła mu korzyść.
Islam udziela wiedzy o Bogu i w konsekwencji zbawia człowieka od grzechów oraz zapewnia mu sukces i pomyślność
Islam nie tylko wyjaśnił, co nam szkodzi lub przynosi korzyści, ale także nauczył nas, jak postępować w zgodzie z dobrem i unikać zła. Widzimy na świecie, że samo uświadomienie osobie niebezpieczeństw i szkód związanych z czymś nie zawsze wystarcza, aby uniemożliwić jej wykonanie. Dopóki bowiem nie doświadczy się konsekwencji tego działania, jego szkodliwe skutki pozostaną przed nim ukryte. W takich okolicznościach osoba potrzebuje innej mocy, aby powstrzymać ją przed popełnieniem takich czynów.
Na przykład, jeśli małe dziecko włoży rękę do ognia, to ją spali. Ale gdyby jego rodzice byli obok niego, nigdy nie włożyłby ręki do ognia. Dlaczego to? Dzieje się tak, ponieważ nie zdaje sobie sprawy ze szkód, jakie może spowodować ogień i niewiele o tym wie, ale widzi, jak jego rodzice podnoszą ręce, by go uderzyć, w wyniku czego powstrzymuje się przed zrobieniem tego. Stąd też, mimo posiadania wiedzy o jego konsekwencjach, człowiek mniej boi się jego szkodliwych skutków, które są ukryte przed człowiekiem, a bardziej boi się bardziej oczywistych reperkusji.
Na przykład złodziej kradnie, ale nigdy by nie kradł, gdyby wiedział, że w pobliżu jest policjant. Podobnie religia, która objawia przed ludzkością Boga Wszechmogącego, jest jedyną, która może wybawić ich od grzechu. Ten, kto kroczy tą drogą, będzie nadal grzeszył, dopóki nie osiągnie całkowitej świadomości Boga, a im bardziej wzrasta jego wiedza o Bogu, tym mniej grzeszy. A kiedy osiągnie etap doskonałej znajomości Boga, całkowicie powstrzyma się od grzechu. Islam jest jedyną religią [która zapewnia doskonałą wiedzę o Bogu]. Islam nie tylko dostarcza dowodów na istnienie Boga, ale w każdej epoce są wyznawcy islamu, którzy manifestują takie znaki, które dowodzą istnienia Boga. Każdy prorok przyszedł i wykonał zadanie ukazania tych znaków, które świadczą o istnieniu Boga Żywego. Ponieważ nikt po Jezusie (as) nie był w stanie tego dokonać wśród chrześcijan, a tacy ludzie przestali się pojawiać, narodziła się cała koncepcja pokuty. Jednak prawdziwym sposobem, w jaki Bóg Wszechmogący objawia swoje istnienie, jest pojawienie się proroków i udzielanie w ten sposób zbawienia.
Ludzie osiągnęli zbawienie, zanim pojawiła się idea zadośćuczynienia
Czy nie można było osiągnąć zbawienia w czasach Mojżesza (as), kiedy nie było zadośćuczynienia? Jeśli ktoś twierdzi, że Mojżesz (as) osiągnął zbawienie dzięki swojej wierze w zadośćuczynienie Jezusa (as), to mogę również powiedzieć, że osiągnął zbawienie dzięki swojej wierze we mnie. Chrześcijanie nie mają żadnych dowodów na to, że Mojżesz (as) wierzył w zadośćuczynienie Jezusa (as). Więc ich roszczenie i moje roszczenie mają dokładnie taką samą wagę. Chrześcijanie jednak nadal uznają, że Abraham (as), Mojżesz (as), Jakub (as), Izaak (as) i inni prorocy wszyscy osiągnęli zbawienie, mimo że w ich czasach nie istniała koncepcja zadośćuczynienia. Jest zatem jasne, że ich zbawienie zostało zapewnione przez przestrzeganie prawa Bożego, a nie przez zadośćuczynienie. Co więcej, celem przedstawionych przez nich boskich przykazań było ukazanie znaków żywego Boga.
Islam nauczał tych samych środków zbawienia, których nauczali wszyscy prorocy
Nawet dzisiaj tego naucza islam. Po pierwsze, przedstawia argumenty przemawiające za istnieniem Boga. Wtedy, kiedy ktoś zaakceptuje i zacznie działać zgodnie z przykazaniami islamu, będzie w stanie świadczyć o Bogu. Bóg wspiera taką osobę, daje jej wiedzę o przyszłości i zbawia od grzechu. A kiedy zostaną zbawieni od grzechu, osiągną zbawienie. W rzeczywistości nie tylko ktoś osiąga zbawienie, ale także odnosi sukces. Islam naucza, że w ten sposób odpuszcza się grzechy.
Przebaczając grzechy, Bóg nie może być nazwany niesprawiedliwym
Chrześcijanie mówią, że tak jak sędzia, który uniewinniłby winnego, zostałby uznany za niesprawiedliwego, tak samo, gdyby Bóg Wszechmogący przebaczył czyjeś grzechy, On również zostałby uznany za niesprawiedliwego. Istnieje jednak ogromna różnica między sędzią a Bogiem Wszechmogącym. Kiedy osoba winna staje przed sędzią, nie jest to sędzia, którego by skrzywdziła. Przeciwnie, skrzywdziliby rząd i dlatego sędzia nie może ich uniewinnić. Z drugiej strony każdy grzech popełniony przez człowieka jest wykroczeniem przeciwko Bogu Wszechmogącemu i dlatego On może mu przebaczyć. Błędne jest również twierdzenie, że sądy nie przebaczają przestępcom. Istnieje wiele przestępstw, w przypadku których sprawcy są uniewinnieni z różnych powodów. Dopiero niedawno sąd skazał niektórych skazanych na powieszenie, ale zamiast tego wicekról uchylił wyrok na wygnanie. Czy ktoś może powiedzieć, że tak się nie stało? Zdecydowanie nie. Innym powodem, dla którego sądy nie uniewinniają oskarżonego, jest to, że nie mogą być pewni, czy dana osoba jest naprawdę skruszona, czy też po prostu próbuje uniknąć kary. Gdyby taka osoba miała zostać wkrótce zwolniona, ponownie zaczęłaby popełniać przestępstwa. Jednak Bóg Wszechmogący jest świadomy nawet najmniejszych spraw. Jeśli ktoś żałuje za swoje grzechy przed Bogiem Wszechmogącym, On doskonale wie, czy w przyszłości powstrzyma się od grzechu. Dlatego nie można Go krytykować, jeśli komuś przebacza. Dlatego islam naucza, że Bóg Wszechmogący akceptuje prawdziwą skruchę.
Co to znaczy mieć pieczęć na sercu i na uszach?
(Kiedy Hazur (ra) doszedł do tego punktu, chrześcijanin[vii] zapytał: „Czy Koran nie wspomina, że Bóg położył pieczęć na ich sercach i uszach? Jak więc ci ludzie mogą osiągnąć zbawienie?” W odpowiedzi na to Hazur (ra) stwierdził) :
„Święty Koran nigdzie nie mówi, że ludzie rodzą się niegodziwi. Umieszczenie pieczęci na sercach i uszach to zupełnie inna sprawa. Rozważ, człowiek ma siłę w swoich rękach, aby coś trzymać. Jednak wśród Hindusów są tacy, którzy [trzymają] ręce podniesione, co w konsekwencji prowadzi do atrofii, pozostawiając ręce bez siły, by cokolwiek utrzymać. Czyja to wina? To wina osoby, która podniosła rękę. Ale kto sprawił, że ręka tej osoby uschła? To był Bóg. Gdyby jednak Bóg nie chciał, aby ich ręka uległa atrofii, nie doszłoby do tego. Ale Jego Prawem jest, że każdy, kto jest niewdzięczny za Jego błogosławieństwa, będzie miał te błogosławieństwa odebrane. To, co zacytowałeś, odnosi się do następujących osób:
إِنَّ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ سَوَآءٌ عَلَيۡهِمۡ ءَأَنذَرۡتَهُمۡ أَمۡ لَمۡ تُنذِرۡهُمۡ لَا يُؤۡمِنُونَ خَتَمَ ٱللَّهُ عَلَىٰ قُلُوبِهِمۡ وَعَلَىٰ سَمۡعِهِمۡ
W rzeczywistości ci, którzy nie uwierzyli, jest to dla nich równe, czy ty ich ostrzegas, czy nie ostrzegasz, oni nie będą słuchać. A skoro oni nie zwracają uwagi, to na ich sercach i uszach została położona pieczęć.[viii] Odnosi się to do ludzi, o których wspomniano w poprzednich wersetach, że Bóg Wszechmogący położył pieczęć na ich sercach i uszach. Bóg Wszechmogący obdarzył każdego człowieka zdolnością duchową, ale jeśli ktoś jej nie wykorzystuje i marnuje, to jest to jego wina. Dlatego ci, którzy nie zwracają uwagi na przykazania Boga Wszechmogącego i nie wykonują ich nawet po wysłuchaniu, w końcu tracą tę zdolność. W tym momencie jest im równe, czy ich ostrzeżesz, czy nie. Więc tacy ludzie sami błądzą i to nie jest tak, że nie mieli zdolności podążania za przewodnictwem.
PRZYPISY
[ii] Muslim Sharh al-Nawawi, Sifatul Munafiqin Wa Ahkamihim, Bab Lan Yadkhula Ahadun al-Jannata bi Amalihi Bal bi Rahmatillah.
[iv] Biblia, Łukasza 18:18-19.
[v] Biblia, Księga Rodzaju 3:14-19.
[vi] Biblia, Ew. Mateusza 26:38-39.
[vii] Dzięki łasce Allaha iw wyniku tego przemówienia osoba ta przyjęła Islam Ahmadiyyat.
[viii] Ci zaś, którzy nie uwierzyli – a jest im wszystko jedno czy ich ostrzegasz, czy nie ostrzegasz, oni nie uwierzą. Allah nałożył pieczęć na ich serca i ich uszy, a na ich oczach zasłonę. Tych czeka ciężka kara.” – Święty Koran, 2:7-8