Wpływ objawienia w rozwoju ludzkości jako metoda Boga-Islam Ahmadiyya
W imię Allaha Miłosiernego Litościwego
Nie ma nikogo godnego czci oprócz Allaha i Muhammad jest Jego Posłańcem
Muzułmanie którzy wierzą w Mesjasza,
Hazrat Mirza Ghulam Ahmad Qadiani (as)
Wpływ objawienia w rozwoju ludzkości jako metoda Boga

Umysł człowieka

Jak wiemy człowiek różni się od pozostałych stworzeń żyjących na ziemi, tym że posiada umysł. Bóg dając człowiekowi umysł wyróżnił go, aby mógł wznieść się wyżej w rozwoju i osiągnąć poziom, którego nie osiągną inne stworzenia, aby mógł zapoznać się ze Stwórcą, a nie tylko osiągać potrzeby egzystencjalne jak zwierzę, które robi większość rzeczy instynktownie.

Umysł człowieka jest ukształtowany w taki sposób, że jest w stanie zrozumieć rzeczy materialne jak i niematerialne, które go otaczają. Zauważamy wówczas, że pięć zmysłów, którymi dysponuje człowiek pracuje na szczeblu teraźniejszości, korzystając z pomocy czynników wspomagających, którymi są światło dla oczu, powietrze dla uszu i nosa. Zauważamy również, że umysł pracuje dla trzech okresów czasowych, są to okresy rozumienia rzeczy z przekonania przy pomocy pewnych czynników specjalnych charakterystycznych dla każdego zakresu czasowego, którymi mogą być stare materialne ślady np. zabytki, których istnienie podnosi zrozumienie czasu przeszłego do stopnia pewności. Bezpośrednie doświadczenie i spostrzeżenia umożliwiają dotarcie do pewności w czasie teraźniejszym, następnie dochodzi do stopnia pewności w zakresie przyszłości i nauki o nieznanym i niewidzialnym jedynie za pomocą czynnika pomocniczego, jakim jest objawienie Boże. Omawiane cechy umysłu odkrywają naturalne powody, które skłaniają Stwórcę do zapoznawania stworzeń ze swoją obecnością, a nie odwrotnie. Człowiek nie byłby w stanie sam zapoznać się z Jego obecnością, bądź z prawdą o życiu po śmierci bez interwencji Boga. Na podstawie danych o wymaganiach jakie stawia umysł w czasie pracy, możemy wytłumaczyć powód jedności muzułmanów i ich jednomyślnej wiary w istnienie Boga, pomimo różnic kulturowych i czasowych w jakich żyli i żyją nadal. Zrozumiemy znaczenie stopnia pewności zwłaszcza, gdy zapoznamy się z cierpieniami jakich doznali pierwsi wierni w każdym okresie czasu ze strony silnych materialistycznych cywilizacji. Aby poznać zasięg skuteczności słów Boga i Jego objawienia wystarczy wskazać na pojawienie się dwóch przeciwstawnych trendów, z których jeden obrał drogę duchowego myślenia, a drugi drogę materialistyczno – filozoficzną. Podczas gdy pierwszy trend wygrywa, gdyż Bóg wspomaga szereg przemian reformatorskich, zauważyć możemy, że trend materialistyczno – filozoficzny pogrążony w naukach, przyniósł ludzkości pięć przemian cywilizacyjnych, które nie mogły znaleźć wspólnej płaszczyzny porozumienia, ani nie przekonał w zasadzie nikogo, powoli wymierał.

Wpływ objawienia w rozwoju ludzkości jako metoda Boga

Ciągłe zapotrzebowanie umysłu na objawienie Stwórcy, tłumaczy nam liczne etapy rozwoju przez jakie przeszła ludzkość od początku istnienia na planecie, czyli od około 4 milionów lat, jak twierdzą naukowcy. Tłumaczy również, w jaki sposób człowiek dzięki natchnieniu mógł stopniowo rozumieć otaczający go świat i rzeczy, uczyć się sposobów przetrwania, aż do momentu gdy był już całkowicie gotów przyjąć wiarę swego Boga. W ten sposób człowiek około 10 tys. lat temu wszedł w nowy etap duchowego rozwoju, zgodnie z podstawami monoteizmu i poznania Boga. Naukowcy wspomnieli, że człowiek obecny bardzo przypomina człowieka z tamtego okresu pod względem stylu i cech ogólnych osobowości. Początkowo człowiek znał jedynie dzikie życie, jego schronieniem były jaskinie, ale przed około 10 tysiącami lat wyszedł z nich i rozpoczął życie na całkowicie nowych zasadach opartych na określonych systemach, które z pewnością nie były dziełem czasu. Gdyby zmiany te były dziełem czasu to powinne były zaistnieć dużo wcześniej bądź stopniowo, a nie nagle. Koran podaje, że istota Boga dotarła do wszystkich narodów na ziemi w tym samym celu, czytamy o tym w Koranie: Sura Al-Fatir werset 25:

Zaprawdę my posłaliśmy cię z Prawdą, jako zwiastuna dobrej nowiny oraz tego, który ostrzega. I nie ma takiego ludu, do którego zostałby wysłany ten, który ostrzega.

Podaje też, że poruszono w niej jedynie szczegóły dotyczące ostatnich proroctw, które ukazały się w regionie Bliskiego Wschodu począwszy od Adama aż do Mohameda.

Sura Al-Mumin, werset 79 :

I rzeczywiście wysłaliśmy posłańców przed tobą. Wśród nich są tacy, o których powiedzieliśmy ci, ale i są wśród nich tacy, o których nie mówiliśmy, a nie jest możliwym, a nie jest możliwym, aby jakikolwiek Posłaniec przyniósł Znak bez zezwolenia Allacha. Kiedy jednak nadchodzi dekret Allacha, sprawa zostanie postanowiona sprawiedliwie, a wtedy giną ci, którzy wypowiadają fałsz.

Prorocy pojawili się z rozkazu Boga, który zauważył, że są oni koniecznie potrzebni człowiekowi, aby mógł się odpowiednio rozwijać pod względem duchowym i materialnym w stopniu uznanym przez Boga.

W Koranie, Bóg ustala trzy sposoby, które są formą kontaktu człowieka z Bogiem, niezależnie od tego czy jest on wierzący czy nie. Mówi o tym Sura Al-Shura werset 52 :

 I człowiek nie jest taki, aby Allach miał doń przemawiać, chyba że poprzez bezpośrednie objawienie, albo zza zasłony, albo poprzez wysłanie posłańca, by objawił Jego przykazanie, jak zechce. Zaiste, On jest Wysoki, Mądry.

Są to objawienia bezpośrednie, prawdziwe widzenia senne, które dokonują się podczas snu w czasie którego do człowieka, jak zza zasłony docierają nauki bądź informacje, które jak określił Bóg, wymagają wyjaśnienia, gdyż są zaszyfrowane, bądź wysyła anioła, który słowa Boga przekazuje bezpośrednio człowiekowi. Ostatnia metoda kontaktu była bardzo często stosowana, o czym wspominają Pisma Święte np. Anioł Pański ostrzegł Maryję Dziewicę i jej męża Józefa przed niebezpieczeństwem, przekazał żonie Abrahama, iż urodzi dziecko mimo, że była już kobietą w podeszłym wieku, historia Proroka Józefa i jego objawień w dzieciństwie, widzenie Faraona, które Józef zinterpretował, wszystkie te fakty wyjaśniają znaczenie słów Boga (zza zasłony). Czytamy też, że Bóg przemówił w nocy do Jakuba i kazał mu wyjechać do Egiptu, przemówił do Mojżesza i przekazał mu dziesięć znanych nam przykazań.

Aby poznać zasięg wpływu Boga na historię ludzkości, jako mediatora ludzkiego intelektu, rozwoju ludzkiego i duchowego jesteśmy zmuszeni omówić kilka ruchów reformatorskich, które dokonały się poprzez proroków natchnionych przez Boga, począwszy od Adama i okoliczności w jakich się one dokonały.

Każdy z ruchów reformatorskich powstał w określonych warunkach, a ich efekty zaczęły się kumulować już od pojawienia się Adama, aż do pojawienia się Mohameda. Kolejno po sobie następowały misje proroków wyznaczonych przez Boga, który zaopatrzył ich w swoje nauki i prawa, których podstawą jest Bóg. Ich zadaniem było namawianie ludzi do poznawania Boga, spotkania z Nim i okazywania wiary w Niego. Misje proroków i stopień szczegółowości w prawdach, które głosili były zawsze proporcjonalne do sytuacji narodów i do stopnia istniejącej kwestii monoteizmu. Ruchy reformatorskie i proroctwa tworzyły wykres rosnący, jeżeli chodzi o przepisy prawa, konieczne do prawidłowego rozwoju duchowego człowieka. Ostatnim było zesłanie pełnej powszechnej Szarija czyli prawa kanonicznego dla wszystkich narodów, które poparte zostało zapisanymi słowami Boga. Jest nim Koran.

Każdy człowiek, który postępuje zgodnie z prawami zawartymi w Koranie, może osiągnąć nieskończony stopień rozwoju duchowego, aby spotkać się z Bogiem w drugim życiu, dostąpić życia wiecznego i osiągnąć cel, dla którego Bóg go stworzył.

Ze względu na ograniczony czas, nie mogę poruszać szczegółowo tematu ruchów reformatorskich, dlatego też skoncentruję się na misji Adama, ze względu na jej znaczenie i zmiany, które wprowadziła oraz na najważniejszych ruchach, które wyraźniej odbiły się w historii ludzkości.

Jak już wcześniej wspomnieliśmy, badania wykazały, że obecność człowieka na ziemi zaznaczyła się przed około 4 milionami lat. Większość tego czasu człowiek spędził w jaskiniach, a życie jego zbliżone było do życia dzikich zwierząt. Do człowieka teraźniejszego, pod względem cech i poziomu intelektualnego, zbliżył się dopiero przed około ośmioma tysiącami lat. Przez ten czas, przechodził liczne etapy rozwoju i otrzymywał od Boga znaki. Adam był pierwszym człowiekiem, któremu Bóg powierzył misję dokonania radykalnych przemian w człowieku, odpowiednio do jego poziomu, możliwości i świadomości. Koran w skrócie opisał cechy tego posłannictwa, mianowicie Bóg nakazał człowiekowi porzucić jaskinie, wyjść z grupą wszystkich wierzących w Jego posłannictwo i osiedlić się na polach, na których rosną owoce wyznaczone przez Boga, Bóg określił tę ziemię mianem RAJU. Nakazał im przyjęcie nowego systemu społecznego, opartego na rodzinie oraz zniesieniu proskrypcji kobiet. Wskazują na to imiona Adam i Ewa. Imiona te oznaczają w języku arabskim człowieka o jasnobrązowej cerze, lub człowieka opalonego. Są to imiona przymiotnikowe na wzór imienia Chrystus czyli Mesjasz (z jęz. arabskiego Podróżujący), które jest imieniem Jezusa. W taki sposób Bóg doprowadził do utworzenia, w nowoczesnym rozumieniu, pierwszej wspólnoty w historii ludzkości.

Prorocy Boga

Historia Adama, o której wspomina Koran jest historią wiary i pierwszej oznaki ateizmu, gdyż fakt wybrania Adama przez Boga na Proroka, spowodował wyraźny podział w ówczesnej społeczności. Prawie natychmiast utworzył się wrogi obóz, który został wykorzystany przez ówczesnych przywódców jaskiń do stwarzania kłopotów Adamowi, który osiągnął kilka sukcesów, i który stał się dla nich zagrożeniem. Koran nazwał tę grupę Iblis czyli szatan, w języku arabskim oznacza utratę nadziei na łaskę Bożą. Koran wspomina również o groźbach grupy Iblisa skierowanych do Adama. Grozili oni Adamowi, że będą go wiecznie trapić i gonić za nim. Utworzyły się wówczas dwie ścieżki myślowe u ludzi. Pierwszą, ścieżką duchową poszli ludzie wierzący, drugą materialiści, którzy dążyli do storpedowania starań grupy pierwszej.

Misja Adama wniosła w życie ówczesnych ludzi wiarę w Boga i kilka zasad monoteizmu, mimo to spowodowała olbrzymią rewolucję w dziejach ludzkości, która miała wpływ zarówno na jego zwolenników jak i przeciwników.

W okresie późniejszym, po misji Adama zaczął narastać problem politeizmu, który był odzewem na obraną przez niego drogę i głoszonym przez niego wezwaniem. Politeizm stał się bronią przeciw prawdziwej wierze, dlatego też wraz z eskalacją tego zjawiska zaszła potrzeba wysłania następnego proroka, który zmieniłby ten stan rzeczy zwłaszcza, że coraz więcej ludzi zaczęło oddawać cześć posągom.

Upłynęło dużo czasu od misji Noego, gdy ponownie wśród ludzi zaczęły pojawiać się oznaki wzmożonego odchylenia od wiary. Nastąpiło to wskutek działań wrogiego trendu, który zaczął tworzyć nowe filozofie rozpowszechniające zbliżenie człowieka do Boga za pośrednictwem figur i posągów. Wraz z eskalacją tego zjawiska, które możemy określić mianem politeizmu, zaszła potrzeba interwencji ze strony Boga, aby przedstawić dowody, które pozwoliłyby odeprzeć zarzuty i teorie głoszone przez tychże filozofów oraz wsparcia prawdziwego monoteizmu. Przyszedł czas na Abrahama, którego Bóg zaopatrzył w wiele dowodów, które jednoznacznie wskazywały na to, że jest On jedynym Bogiem.

Bóg pomógł Abrahamowi ukształtować i rozwinąć epokę, w której żył, tak aby chroniła przyszłe pokolenia przed wpływem ukrytego politeizmu, któremu hołdowali zwolennicy trendu materialistycznego.

W okresie tym objawiła się konieczność powołania przez Boga proroka Mojżesza, który wywodził się z narodu Abrahama. Zadaniem jego było uratowanie wiernych spod panowania Faraona, który był przedstawicielem drugiego trendu, i jego ucisku. W tym właśnie okresie Bóg po raz pierwszy objawił prawo, które kazał spisać. Było to Dziesięć Przykazań. Przykazania stały się podstawą założenia nowego systemu prawnego, który posiadał cechy polityczne, gospodarcze i społeczne oraz opierał się na monoteizmie i zasadach proroka Abrahama.

Jednakże i w narodzie Mojżesza po pewnym okresie zaczęły uwidaczniać się odchylenia i odejście od wiary. Kler, Faryzeusze, itp. zaczęli odgrywać coraz bardziej negatywną rolę w narodzie, dlatego też Bóg powołał nowego proroka, którego zadaniem było nawrócenie do wiary Abrahama, przywrócenie praw religijnych, przekazanie nowiny o rychłym nadejściu pełnego prawa i kompletnej nauki umożliwiającej wszystkim narodom rozwój duchowy i wejście do Królestwa Bożego. Prorok ten opisał oznaki pojawienia się tego prawa. Prorokiem tym był Mohamed, którego Bóg zaopatrzył w Księgę zawierającą objawione Słowo Boga , którą jest Koran. Jest zbiorem praw kanonicznych dla wszystkich narodów, które Bóg przesłał ludziom i które będzie obowiązywać, aż do dnia Sądu Ostatecznego. Człowiek przestrzegający Jego nauk może podnieść swój poziom duchowy, w stopniu umożliwiającym mu spotkanie z Bogiem i wejście do Jego Królestwa.

Wszystkie nauki rozpowszechniane przez proroków, niezależnie od miejsca czy czasu, nie wyszły poza ramy zwalczania politeizmu, nawracania do czystego monoteizmu i pójścia drogą, którą Bóg wyznaczył, aby doświadczyć rozwoju duchowego i materialnego, aby zbliżyć się do Niego i poznać Go.

Ewolucje duchowe, które pojawiały się były efektywne i skuteczne. Nikt nie spodziewał się takiej ich trwałości i skuteczności ze względu na opór jaki napotykały ze strony trendu materialistycznego, który przez cały czas starał się wzmocnić swoją pozycję, poprzez nieuznawanie Boga, bądź poprzez politeizm dla własnych chwilowych egoistycznych potrzeb.

Różne Cywilizacje

Trend materialistyczny wyłonił pięć dużych cywilizacji, które miały odmienne przekonania filozoficzne, lecz łączył je politeizm. Trend ten słał się cieniem w wielu miejscach, a jego zwolennicy osiągali duże sukcesy na polu naukowym. Śledząc historię, rozwój i stopień komplikacji związanych z tym trendem i porównując ją z historią wysłanników Boga, zauważyć możemy znaczenie chwilowych okoliczności, które nurtowały owe dwa trendy i kiedy konieczna była interwencja Boga. Teraz pokrótce omówię najważniejsze powstałe cywilizacje.

Cywilizacja Środkowazjatycka powstała na Półwyspie Indyjskim, głosił filozofię klasową, wielowarstwową, czyli wyższość jednej klasy nad drugą, mimo, że posiadają te same cechy i podstawy, lecz tworzą różne kasty, które są zróżnicowane pod względem zamożności, siły i inteligencji. Według tej filozofii, dusza zmarłego człowieka powraca na ziemię w ciele nowo narodzonego dziecka, lecz w innej klasie społecznej. Wiara w reinkarnację jest owocem tej filozofii, której resztki przetrwały do dnia dzisiejszego na Półwyspie Indyjskim.

Cywilizacja Rzymska oparta była na filozofii prawa. Według owej filozofii człowiek z natury posiada stałe i nienaruszalne prawa, które zmuszały do ustanawiania nowych praw, których zadaniem była ochrona praw naturalnych.

Cywilizacja Perska charakteryzowała się istnieniem dwóch głównych filozofii, z których jedna związana była z dziedziną polityki, a druga z dziedziną moralności. Głosiła istnienie dwóch bogów, boga dobra i boga zła, jako że te dwa zjawiska istnieją w człowieku. Filozofia ta wyłoniła system Asz-Szahin Szah czyli Król Królów, który jest bogiem dobra i ma nieograniczone kompetencje.

Cywilizacja Babilońska zajmowała się naukami inżynierskimi i astronomią. Jej uwaga skoncentrowana była przede wszystkim na zrozumieniu układu słonecznego. Według nich, zrozumienie go było kluczem do rozwoju narodów. Ruch ten zasłynął ze świetnej znajomości astronomii.

Nowoczesna cywilizacja zachodnia wykazuje wyraźną tendencję w kierunku naukowo – świecko – materialnym myśleniu. Wyłoniła ona filozofię narodowości. Przyjęcie naukowej metody myślenia, w której śmierć nie liczy się, wzmocniło ducha egoizmu w człowieku, który zaczął myśleć tylko o życiu w jak największym przepychu.

Wszystkie ruchy łączy jedno, otóż wszystkie pod przykrywką posłannictwa, wabią nowych zwolenników, którzy wierzą w hasła przez nich głoszone. Hasła te niosą posłannictwo filozoficzne wynikające z realiów życia i jego naturalnych praw np. marksizm. Zauważyć musimy, że przemiany materialne nie są zjawiskiem ciągłym, nie są z sobą powiązane, podczas gdy ewolucje duchowe uzupełniały się, tworząc wielkie ciało religijne jakim jest Islam. Zauważyć też musimy, że w czasie gdy założyciele wszystkich ruchów materialistycznych wybierali drogę przemocy i rozlewu krwi, aby zrealizować swe filozofie i cele, założyciele ruchów duchowych wybierali zawsze drogę przedstawiania dowodów i przekonywania do celu, w jakim zostali wysłani. Najbardziej zastanawiającym faktem jest to, że założyciele ruchów filozoficznych starali się konkurować, negować i ośmieszać wszystko to czego dokonali ich poprzednicy, wmawiając ludziom, że to co przynoszą oni jest lepsze. Jeżeli chodzi o ruch duchowy sytuacja jest odwrotna, gdyż każdy następca uznaje poprzedniego przywódcę. Przywiązanie i stopniowanie w rozwoju, adekwatność z czynnikami i warunkami pozwala na ukazanie cech Boga jako Pana wszystkich.

Ciągłość, nienaruszalność oraz spójność tego łańcucha pomimo dużych różnic sytuacji wśród jego zwolenników, dużej siły przeciwników, jedność celów i narzędzi pokojowych potwierdza, że Bóg jest jeden, potwierdza skuteczność Jego słów i Jego objawień, które dawały wszystkim wierzącym w Niego bezpieczeństwo oraz wiarę w Jego obecność, a także poświęcenie dla celu jakim jest spotkanie z Nim.