Profeti Muhamed a.s. Shembull i Përsosur | Mësime nga jeta dhe morali i Profetit
.لَّقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِّمَن كَانَ يَرْجُو اللَّهَ وَالْيَوْمَ الْآخِرَ وَذَكَرَ اللَّهَ كَثِيرًا
Allahu i Madhërishëm në këtë ajet thotë:
“Sigurisht, për ju në të Dërguarin e Allahut ka një model të shkëlqyer, për çdokënd që shpreson Allahun dhe Ditën e Ahiretit dhe kujton shumë Allahun.” (Kurani i Shenjtë 33:22)
Dëshmia e Hazret Aishes r.a. për moralin e Profetit s.a.v.s.
Një herë dikush e pyeti Hazret Aishen r.a. që të tregonte diçka rreth moralit të lartë të Profetit Muhammed s.a.v.s. dhe rreth shembullit të tij. Ajo u përgjigj: A nuk e keni lexuar Kuranin e Shenjtë? Aty vetë Allahu i Madhërishëm ka dhënë dëshmi për shembullin e tij, kur thotë:
وَإِنَّكَ لَعَلَىٰ خُلُقٍ عَظِيمٍ
“Sigurisht, ti qëndron mbi morale madhore.” (Kurani i Shenjtë 68:5)
Prandaj, shembuj bëhen vetëm ata që e arrijnë majën. Sa i përket Profetit Muhammed s.a.v.s., qoftë në të drejtat e Allahut apo në të drejtat e njerëzve, ai kishte arritur të dyja në nivelin më të lartë, për të cilin vetë Allahu ka dhënë dëshmi. Pikërisht për këtë arsye, Allahu na ka urdhëruar që ky i Dërguar të jetë shembulli ynë. Nuk mjafton vetëm t’i dëgjojmë fjalët e tij, por duhet edhe të veprojmë sipas tyre. Vetëm besimi nuk mjafton. Kur të veprojmë, atëherë do ta arrijmë patjetër atë pozitë për të cilën Allahu e ka dërguar këtë të Dërguar. Kjo është përgjegjësia e çdo muslimani dhe e çdo besimtari.
Vlera e vërtetë e nderimit dhe shembulli i Profetit s.a.v.s.
Në botë ka njerëz që bëjnë disa vepra të mira ose ndonjë punë që bëhet e njohur dhe për këtë arsye ata bëhen të famshëm dhe marrin shpërblime e çmime të mëdha. Dikush merr çmimin Nobel, e dikush ndonjë çmim tjetër. Por këto çmime jepen nga qeveri apo komitete të caktuara. Por nuk ka ndodhur ndonjëherë që një popull i tërë të pajtohet unanimisht për një nderim të tillë.
Nderimi i vërtetë është ai që Profeti Muhammed s.a.v.s. e mori që në rininë e tij, përpara se të shpallej profet, kur gjithë populli e quajti të ndershëm dhe të besueshëm. Ai nuk kishte nevojë për ndonjë shpërblim formal, sepse në sytë e njerëzve kishte arritur një pozitë të pakrahasueshme, dhe i gjithë populli i kishte dhënë atë titull.
Çdo fjalë e Profetit s.a.v.s. përputhet me Kuranin e Shenjtë
E tillë është pozita e Profetit Muhammed s.a.v.s.. Ai vetë na ka porositur – Ndiqni sunetin tim, praktikën time, sepse Allahu i Madhërishëm mua më ka dërguar për të bërë reformë tek ju; mua më ka dërguar për të përsosur virtytet e larta.
Moralin e përsos vetëm ai që zotëron të gjitha virtytet. Siç ju thashë më herët, që Allahu i Madhërishëm Vetë ka shpallur se Profeti Muhammed s.a.v.s. është shembulli më i bukur për ne. Prandaj, në jetën tonë ne atë duhet ta kemi si epiqendër, në mënyrë që të veprojmë sipas çdo fjale të tij, sepse çdo fjalë dhe vepër e tij përputhet plotësisht me urdhrat e Kuranit të Shenjtë dhe vjen nga Allahu i Madhërishëm. Për çdo cilësi morale që mund ose duhet të ketë një njeri, ose për cilësitë hyjnore të Allahut, gjen shembullin e tyre të plotë tek Profeti Muhammed s.a.v.s..
Hazret Kalifi i Dytë i Mesihut të Premtuar r.a. ka përmendur disa nga këto aspektet e karakterit të Profetit s.a.v.s. në parathënien e Tefsirit të Kuranit [libri “Jeta e Muhammedit s.a.”], dhe ato gjenden gjithashtu në libra të ndryshëm të biografisë së tij që kemi në Xhemat. Sot po i përmend disa prej tyre shkurtimisht, dhe herë të tjera, kur të më jepet mundësia, do t’i shtjelloj më hollësisht.
Shembulli i Profetit s.a.v.s. në adhurimin ndaj Allahut
Gjëja e parë është e drejta e Allahut, pra e drejta e adhurimit. Në këtë aspekt, çfarë shembulli shohim tek Profeti Muhammed s.a.v.s.? Shohim se e gjithë jeta e tij ishte e zhytur në dashurinë hyjnore, pavarësisht nga përgjegjësitë e mëdha që kishte mbi supe: vendosjen e një sheriati të ri dhe edukimin e njerëzve. Hazret Mesihu i Premtuar a.s. ka thënë se ai i shndërroi njerëzit e paditur në njerëz të arsimuar dhe më pas në njerëz të lidhur me Allahun, gjë që ishte një punë jashtëzakonisht e madhe. Megjithatë, ai kurrë nuk e harroi të drejtën e Allahut, pra ibadetin dhe adhurimin.
Gjatë jetës së tij u përball me vështirësi të mëdha, mori pjesë në luftëra dhe u sulmua nga armiqtë, por asnjëherë nuk bëri kompromis në kryerjen e adhurimit ndaj Allahut.
Adhurimi (ibadeti) dhe falënderimi si çelës i zgjidhjes së problemeve
Ky është shembulli që kemi edhe ne përpara: në çdo gjendje synimin duhet ta kemi Allahun. Kur Allahun do ta kemi pikësynim, shumë probleme zgjidhen vetvetiu. Shpesh njerëzit ankohen për problemet e tyre dhe thonë se janë lutur shumë për to, por nuk gjetën zgjidhje, por, në fakt, ata nuk i kushtojnë rëndësi të drejtës së Allahut. Atëherë njeriu mbetet i privuar. Allahu thotë: Edhe Unë kam të drejtën Time.
Standardi i adhurimit të Profetit Muhammed s.a.v.s. ishte i jashtëzakonshëm. Ai çohej për adhurim edhe pas kalimit të gjysmës së natës, gjë për të cilën vetë Allahu ka dhënë dëshmi.
Hazret Aishja r.a. tregon se një herë, kur e pa atë duke u ngritur për adhurim natën, i tha: O i Dërguari i Allahut, Allahu të ka afruar tashmë shumë pranë Tij, përse e lodh veten kaq shumë duke kaluar pjesën më të madhe të natës në adhurim dhe duke u lutur me përulësi para Tij?
Ai u përgjigj:
أَفَلَا أَكُونُ عَبْدًا شَكُورًا
“O Aishe, a nuk duhet të jem rob mirënjohës?”
Ai tha se është e vërtetë që Allahu e ka afruar dhe i ka dhuruar mirësi të mëdha, por a nuk është detyra e tij që, sipas mundësisë, të shprehë falënderimin e Tij, sepse falënderimi bëhet pikërisht përballë mirësive.
Shikoni se sa shumë e ka bekuar Allahu i Madhërishëm Profetin Muhammed s.a.v.s.! E bëri Profetin e fundit me sheriat dhe mbi të e plotësoi Librin e fundit dhe sheriatin e plotë. Përballë këtij bekimi, ai thoshte: a nuk duhet të jem mirënjohës? Allahu i Lartësuar i ka dhuruar begati çdo njeriu sipas gjendjes së tij, dhe kjo kërkon që njeriu të jetë mirënjohës. E drejta e kësaj mirënjohjeje është që ne ta ngremë nivelin e adhurimeve tona ndaj Zotit.
Njerëzit shpesh pyesin; edhe të rinjtë vijnë dhe më pyesin: si duhet ta adhurojmë Zotin? Çfarë nevoje ka Allahu për adhurimet tona? Përgjigjja është pikërish ajo që thashë më herët. Të rinjtë të ndikuar nga bota e sotme, bëjnë pyetje të tilla. Përgjigjja është pikërisht kjo: Allahu i Lartësuar nuk ka nevojë për adhurimet tuaja, por mirësitë materiale dhe shpirtërore që Allahu ju ka bekuar juve, a nuk ju kërkojnë që të jeni mirënjohës ndaj Allahut për to? Pra, të jeni robër mirënjohës të Tij.
Duhet të kemi frikë që dëshmia e Profetit Muhammed s.a.v.s. të mos jetë kundër nesh
Në histori është ruajtur edhe fakti se kur Profeti Muhammed s.a.v.s. dëgjonte fjalën e Allahut, sytë e tij mbusheshin me lot, veçanërisht kur dëgjonte ajete që i kujtonin përgjegjësitë e tij. Një herë, ai i kërkoi Hazret Abdullah bin Mesudit r.a. që t’i lexonte Kuranin e Shenjtë. Ai e pyeti i habitur se Kurani i ishte shpallur vetë atij, por ai sërish dëshironte ta dëgjonte edhe nga të tjerët. Profeti iu përgjigj që po, ai pëlqente ta dëgjonte Kuranin e Shenjtë edhe nga të tjerët.
Hazret Abdullah bin Mesudi tha se filloi t’ia lexonte Suren en-Nisa. Duke e lexuar, arriti te ajeti që pohon:
فَكَيْفَ إِذَا جِئْنَا مِن كُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِيدٍ وَجِئْنَا بِكَ عَلَىٰ هَٰؤُلَاءِ شَهِيدًا
“E si do të jetë kur do të sjellim një dëshmitar nga çdo popull, dhe ty do të të sjellim si dëshmitar mbi të gjithë ata?!” (Kurani i Shenjtë 4:42)
Atëherë, Profeti i tha të ndalonte. Sahabi thotë se pa se nga sytë e tij rridhnin lot. Kjo sepse ai me siguri po përjetonte ndjenjë të thellë frike, gjithashtu edhe ndjenjë përgjegjësie për popullin e tij, që ata të mos bënin vepra që do të sillnin pakënaqësinë e Allahut dhe që Profeti të mos detyrohej të dëshmonte kundër tyre.
Nga kjo kuptojmë se edhe ne duhet të kemi frikë që dëshmia e Profetit s.a.v.s. të mos jetë kundër nesh dhe që gjendja jonë të mos zbulojë mëkate që na çojnë drejt ndëshkimit hyjnor. Prandaj, duhet t’i përmbushim të drejtat e adhurimit dhe të krijojmë atë dashuri për Allahun që Profeti Muhammed s.a.v.s. na ka mësuar dhe që Allahu e ka urdhëruar në Kuranin e Shenjtë.
Përkushtimi ndaj namazit dhe edukimi i umetit
Shembulli i tij në përkushtimin ndaj namazit është i jashtëzakonshëm. Edhe në ditët e fundit të jetës, gjatë një sëmundjeje të rëndë, kur lejohej që namazi të falej shtrirë, ai megjithatë kërkoi ndihmën e njerëzve për të shkuar në xhami. Një ditë, kur nuk mundi të shkonte, i dha Hazret Ebu Bekrit r.a. urdhrin që të udhëhiqte namazin. Por kur ndjeu përmirësim të vogël, u nis menjëherë drejt xhamisë, duke u mbështetur në dy persona.
Hazret Aishja r.a. tregon se në atë gjendje këmbët e tij zvarriteshin në tokë, por rëndësia e namazit me xhemat dhe edukimi i umetit ishin përpara syve të tij, prandaj ai e duroi atë dhimbje. E tillë ishte dashuria e tij për Allahun!
Zëvendësimi i duartrokitjes me përmendjen e Allahut
Në detyrën e tij për të edukuar njerëzit, ai ua tërhoqi vëmendjen ndaj përmendjes së Allahut. Arabët kishin zakon që për të tërhequr vëmendjen ata duartrokitnin. Profeti Muhammed s.a.v.s. e hoqi këtë zakon dhe e zëvendësoi me përmendjen e Allahut.
Një herë, kur ai ishte i zënë me një punë dhe hyri koha e namazit, ai urdhëroi që Hazret Ebu Bekri r.a. të udhëhiqte namazin. Më pas ai u lirua dhe shkoi në xhami. Ndërkohë që Ebu Bekri ishte duke e udhëhequr namazin, njerëzit e panë se Profeti s.a.v.s. kishte ardhur. Ata filluan të duartrokisnin për të shprehur gëzimin se Profeti kishte ardhur nga njëra anë, dhe për t’i treguar edhe Ebu Bekrit r.a. se ai t’ia linte vendin e Imamit, të Dërguarit të Allahut s.a.v.s.. Hazret Ebu Bekri u tërhoq dhe ia la vendin Profetit.
Pas namazit, Profeti Muhammed s.a.v.s. e pyeti Hazret Ebu Bekrin pse ishte tërhequr, ndërsa Ebu Bekri u përgjigj me përulësi se biri i Ebu Kuhafes nuk kishte asnjë vlerë të udhëhiqte namazin në praninë e të Dërguarit të Allahut. Pastaj Profeti iu drejtua sahabëve dhe i pyeti pse kishin duartrokitur, duke u thënë se në përmendjen e Allahut duartrokitja nuk është e përshtatshme. Gjatë namazit, kur ndodh diçka që kërkon vëmendje, në vend të duartrokitjes duhet të thoni me zë “Subhanallah”, sepse kështu vëmendja e të gjithëve vetvetiu do të drejtohet menjëherë tek ajo që po ndodh.
Refuzimi i ibadetit (adhurim) të sforcuar dhe ekuilibri në të
Po ashtu, Profeti Muhammed s.a.v.s. nuk e pëlqente adhurimin e sforcuar dhe artificial. Pavarësisht se i nxiste njerëzit drejt adhurimit, ai theksonte se në të nuk duhet të ketë teprim të sforcuar. Një herë, kur vizitoi një shtëpi, pa se midis dy shtyllave ishte varur një litar. – Pse është lidhur ky litar, e pyeti Profeti s.a.v.s.. – Është litari i Hazret Zejnebes, iu përgjigjën të pranishmit dhe thanë – kur ajo lodhet gjatë adhurimit (gjatë namazit), mbahet pas tij për t’u mbështetur.
Profeti s.a.v.s. tha se kjo nuk duhet bërë dhe urdhëroi që litari të hiqej. Ai tha se secili të adhurojë aq sa mund ta bëjë me kënaqësi dhe freski në zemër. Kur lodhet, le të ulet dhe të pushojë. Një adhurim i tillë i sforcuar nuk sjell dobi.
Nga kjo kuptohet, së pari, se nën edukimin e Profetit s.a.v.s., sahabijat, familjarët dhe njerëzit e shtëpisë së tij kishin një dëshirë të madhe për adhurim dhe shpesh e vinin veten në vështirësi. Por, nga ana tjetër, ai qartësoi se nuk ka nevojë për rraspakitje të panevojshme, dhe se adhurimi duhet bërë me qetësi dhe ekuilibër.
Kjo, megjithatë, nuk do të thotë ajo që disa njerëz sot e keqkuptojnë, duke thënë se, meqë nuk duhet sforcim, atëherë namazi duhet falur shpejt e shpejt, sa për të hequr qafe një detyrim. Ky është një kuptim krejt i gabuar. Shohim njerëz që vijnë për ibadet dhe e kryejnë namazin brenda pak minutash, ose edhe në shtëpi e mbarojnë shumë shpejt. Edhe mua më shtrojnë pyetje se si duhet falur namazi. Përgjigjja është se namazi duhet falur me kënaqësi, me kujdes dhe me përkushtim të madh.
Mësimi profetik për rregullimin e namazit
Në këtë drejtim ekziston një hadith i Profetit Muhammed s.a.v.s. ku ai e udhëzoi një sahab tri ose katër herë që ta përsëriste namazin. Sahabi kishte ardhur me vonesë në mexhlis; namazi me xhemat kishte përfunduar, kurse Profeti s.a.v.s. po kuvendonte me sahabët. Personi që erdhi me vonesë, falte namazin dhe vinte te Profeti s.a.v.s., kurse Profeti i thoshte:
– Kthehu dhe fale përsëri namazin.
Kjo ndodhi disa herë. Kur sahabi tha se nuk dinte një mënyrë më të mirë për të falur namazin dhe kërkoi udhëzim, Profeti s.a.v.s. i tha që ta falte namazin me qetësi, duke përmendur Allahun, duke thënë salavatet siç duhet, duke bërë dhikrin e njëshmërisë së Allahut dhe duke e falënderuar Atë, dhe duke bërë rukunë dhe sexhdet siç duhet.
Prandaj duhet mbajtur mend se lehtësimi në adhurim nuk do të thotë nxitim dhe pakujdesi. Nuk është e drejtë ta thuash – meqë po më zë gjumi, ta mbarojë namazin për dy minuta. E para njëherë, namazi në gjendje të pavetëdijshme është i ndaluar, dhe së dyti, kur të falësh namazin, duhet t’a plotësosh me detyrimin që i takon.
Urrejtja e thellë e Profetit për shirkun
Profeti Muhammed s.a.v.s. kishte një urrejtje të thellë ndaj shirkut. Edhe në çastet e fundit të jetës, kur ishte në dhimbje të mëdha, ai herë shtrihej në anën e djathtë e herë në të majtën, dhe përsëriste se Allahu i mallkoftë hebrenjtë dhe të krishterët që i kthyen varret e profetëve të tyre në faltore. Me këtë ai nënkuptonte se, nëse pas tij muslimanët do të bënin një veprim të tillë, nuk do të meritonin lutjet e tij; përkundrazi, Profeti do të ishte plotësisht i distancuar nga veprimi i tyre.
Sot shihet se në Medinë, për shkak të rregullave të rrepta, askujt nuk i lejohet të bëjë sexhde apo veprime të tilla pranë varrit të Profetit. Por, për fat të keq, në shumë vende të tjera, sheh muslimanë që bëjnë sexhde në varret e “shenjtorëve” të tyre, dhe u kërkojnë atyre ndihmë. Ky është shirk, nga i cili Profeti Muhammed s.a.v.s. ka ndaluar rreptësisht. Nëse kjo është e ndaluar edhe në lidhje me të, atëherë askush tjetër nuk ka të drejtë që varri i tij të bëhet objekt sexhdeje.
Me bekimin e Allahut, duke e pranuar Hazret Mesihun e Premtuar a.s., ne jemi të mbrojtur nga këto gjëra, por standardet e adhurimit gjithsesi duhet t’i arrijmë. Ndërsa te shumë muslimanë të tjerë, këto praktika janë ende të përhapura. Allahu i Madhërishëm i mëshiroftë ata dhe u dhëntë mendje e kuptim që të largohen nga shirku.
Përulësia e Profetit s.a.v.s. dhe shpresa në mëshirën hyjnore
Përulësia e tij para Allahut ishte aq e madhe saqë, kur disa njerëz i thanë se ai do ta fitonte patjetër mëshirën e Allahut për shkak të veprave të tij dhe për shkak se Allahu kishte dhënë dëshmi për moralin dhe shembullin e tij dhe e quajti model për t’u ndjekur nga gjithë muslimanët, Profeti u përgjigj se edhe ai do të gjente shpëtimin vetëm në saje të mëshirës së Allahut.
Kështu që, në rrëfim thuhet se Hazret Ebu Hurejra r.a. tregon se Profeti s.a.v.s. ka thënë – Askush nuk do të hyjë dot në Xhenet vetëm për shkak të veprave të tija.
O i Dërguari i Allahut, e pyeta – as ti nuk hyn dot në xhenet për shkak të veprave të tua?
Profeti s.a.v.s. iu përgjigj – As unë nuk hyj dot në xhenet vetëm për shkak të veprave të mia, përveçse nëse më mbulon Allahu me bekimin dhe mëshirën e Tij. Ky hadith gjendet në Buhari.
Pastaj ai këshilloi që njerëzit të zgjedhin gjithmonë rrugën e mirësisë dhe të kërkojnë afrimin me Allahun, dhe i paralajmëroi të mos e kërkojnë vdekjen. Tha, nëse dikush është i mirë, duke jetuar ai do të shtojë veprat e mira; nëse është i keq, duke jetuar, ai do të ketë mundësi për t’u penduar dhe për të kërkuar falje.
Kjo është një këshillë shumë e rëndësishme, që gjithmonë duhet ta kemi parasysh. Pra, asnjëherë nuk duhet ta kërkojmë vdekjen, sepse siç e tha Profeti s.a.v.s., – nëse e kërkon për shkak të vështirësive, mundet që Allahu do të të japë mundësinë për të bërë vepra të mira dhe për shkak të tyre, mundet që bota tjetër të jetë më e mirë për ty, sepse ty do të falen mëkatet për shkak të mirësive. Po kështu, nëse ke bërë shumë gjynahe, do të kesh mundësinë për t’i kërkuar falje Zotit dhe kështu do të lirohesh dhe pastrohesh nga gjynahet. Edhe në këtë mënyrë do të fitosh afrimin me Allahun, dhe në botën tjetër, falë bekimit të Allahut, do të gjesh shpëtimin.
Edukimi i familjes dhe sinqeriteti në adhurim
Sa i përket standardit të adhurimeve që kishte vetë ai, këtë e dëgjuam pak më parë, por ai i udhëzonte edhe të tjerët për ibadet. Në transmetime thuhet se një herë, gjatë natës, ai vizitoi shtëpinë e dhëndrit të tij Hazret Aliut dhe të bijës së tij Hazret Fatimes dhe i pyeti:
A e falni namazin e tehexhudit? (Pra, namazin e natës)
Hazret Aliu iu përgjigj: o i Dërguari i Allahut s.a.v.s., përpiqemi ta falim, por ndonjëherë, sipas vullnetit të Allahut, nuk na del gjumi dhe atëherë tehexhudi na mbetet pa u falur.
Ai i tha: Faleni tehexhudin, dhe pastaj u ngrit e u nis drejt shtëpisë së tij. Gjatë rrugës, ai përsëriste vazhdimisht fjalët:
وَكَانَ الْإِنسَانُ أَكْثَرَ شَيْءٍ جَدَلًا
që do të thotë se njeriu shpesh nuk pranon gabimin e vet dhe paraqet justifikime të ndryshme, për ta mbuluar fajin e tij. Pra, ai ua tha këtë aty përballë tyre dhe u mësoi edhe njerëzve gjatë rrugës, në mënyrë që edhe të tjerët t’ia përcillnin këtë mësim Hazret Aliut. Kështu, Profeti u dha mësimin që nuk duhej tia atribuonin gabimin e tyre Zotit, por duhet të thoshin – po, gabojmë ndonjëherë. Sepse Hazret Aliu r.a. kishte thënë – Kur Zoti dëshiron, na zgjon nga gjumi, përndryshe mbetemi në gjumë. Qëllimi i tij ishte të tregonte se robi nuk duhet t’ia atrubuojë Allahut gabimin e vet.
Siç ju thashë më herët, Profetit as nuk i pëlqente aspak asnjë lloj shtirjeje apo artificialiteti edhe në adhurim. Ashtu siç ju thashë më herët që kur ai pa në shtëpinë e tij disa litarë të varur, i ndaloi, duke urdhëruar që litarët të hiqeshin.
Përdorimi i drejtë i aftësive është thelbi i adhurimit
Parimi i tij ishte se fuqitë dhe aftësitë që Allahu i Lartësuar i ka dhënë njeriut duhet të përdoren në mënyrë të drejtë, sepse pikërisht ky është adhurimi i vërtetë. T’i mbyllësh sytë edhe pse i ke, nuk është adhurim, por është fyerje. Po ashtu, keqpërdorimi i tyre është mëkat. Sot shohim se në botë ka shumë gjëra, shumë dëshira tundojnë njerëzit. Nëse ne u kushtojmë vëmendje atyre, nëse shohim programe të gabuara në televizor, në internet, apo shohim gjëra të papërshtatshme, kjo është mëkat. Ai ka thënë se shmangia nga ky mëkat është gjëja kryesore dhe pikërisht kjo bëhet shkak për shpërblim.
Po kështu, mbyllja e veshëve nuk është ndonjë vepër e mirë. Allahu i Lartësuar i ka dhënë njeriut këtë aftësi; pse ta mbyllë atë? Përkundrazi, kjo është fyerje, sepse Allahu i ka dhënë një dhunti. Po, dëgjimi i përgojimeve dhe i thashethemeve është mëkat. Ka shumë njerëz që jo vetëm përgojojnë, por edhe dëgjojnë përgojime, dëgjojnë fjalë të gabuara për të tjerët dhe madje kënaqen me to, qeshin duke dëgjuar dobësitë dhe gabimet e njerëzve. Këto janë gjëra të gabuara, janë mëkat, dhe për këtë ai ka thënë se duhet të shmangeni nga veprime të tilla.
Ai ka thënë se morali i lartë do të thotë përdorimi i drejtë i fuqive natyrore. T’i asgjësosh këto fuqi është budallallëk, t’i shpërdorosh duke u përfshir në punë të paligjshme është shthurje, ndërsa përdorimi i tyre i drejtë dhe i vërtetë është virtyt. Kjo është përmbledhja e mësimit të tij dhe po kjo është edhe përmbledhja e jetës së tij. Pikërisht për këtë arsye Allahu i Lartësuar na ka urdhëruar që ta marrim atë si shembull.
Profeti Muhammed s.a.v.s. zgjedhte lehtësimin, por shmangte edhe dyshimin e mëkatit
Rreth veprave të Profetit Muhammed s.a.v.s., Hazret Aishja r.a. thotë në një vend se gjatë jetës së të Dërguarit të Allahut s.a.v.s. nuk ka ndodhur kurrë që para tij të hapeshin dy rrugë dhe ai të mos zgjidhte rrugën më të lehtë, me kusht që në zgjedhjen e rrugës së lehtë të mos kishte asnjë shenjë mëkati.
Pra, kur kishte dy rrugë, një e lehtë dhe një e vështirë, ai përpiqej të zgjidhte atë që ishte më e lehtë, sepse Allahu i Madhërishëm nuk dëshiron ta fusë njeriun në vështirësi pa arsye. Por kur ekzistonte dyshimi se rruga e lehtë mund të çonte edhe në ndonjë mëkat, ai largohej prej saj dhe zgjidhte rrugën më të gjatë. Madje duhet thënë se, edhe nëse dyshimi të ishte fare i vogël, ai largohej prej saj në një mënyrë që askush tjetër nuk mund ta bënte; ai largohej shumë.
Shfaqja për sy e faqe dhe vetësakrifikimi i rremë
Sot në botë sheh njerëz që mashtrojnë të tjerët, duke e futur veten në vështirësi, më pas duke paraqitur veprimin e tyre si “ushtrim shpirtëror” dhe si shenjë të veçantë. Siç bëjnë disa të ashtuquajtur “shehlerë”. Qarkullojnë rrëfime të shumta të tyre. Por Profeti Muhammed s.a.v.s. zgjidhte rrugën e lehtësimit. Kurse njerëzit që më kot fusin veten në vështirësi, e bëjnë vetëm për t’u dukur dhe për të madhëruar veten, ose për të nxitur lavdërime për veten e tyre. Ata nuk e bëjnë për Allahun, sepse Allahu i Madhërishëm nuk përfiton asgjë nga mundimet e tyre dhe as ata nuk marrin shpërblim prej tyre. Këto bëhen për të mashtruar njerëzit. Kur njeriu bën një punë me qëllim shitrjeje apo dukjeje, ai fiton mëkat dhe jo që shpërblehet, edhe sikur me atë punë ai është duke hequr ndonjë vështirësi.
Disa njerëz, për t’i fshehur të metat e veta, bëjnë shfaqje dhe thonë se kanë bërë “këtë” e “atë”, duke u përpjekur të vendosin një perde mbi veten dhe duke kërkuar lavdërime, duke thënë se kanë bërë një punë shumë të madhe dhe se për këtë kanë rënë në vështirësi. Por Allahu i Madhërishëm thotë se këto “vepra” që i quani “të mira” nuk i afrojnë me Allahun; përkundrazi, bëhen shkak i pakënaqësisë së Tij, sepse qëllimi nuk është i pastër. Këto janë mësime të vogla, por domethënëse, që Profeti Muhammed s.a.v.s. na i dha me shembullin e tij dhe na këshilloi edhe me fjalë.
Sjellja e tij me familjen dhe drejtësia ndaj bashkëshorteve
Sa u përket sjelljes së tij me njerëzit, Profeti s.a.v.s. e fillonte nga shtëpia. Sjellja e tij me bashkëshortet ishte shumë e dhembshur dhe e drejtë. Sikur njerëzit sot ta kuptonin këtë, shumë grindje dhe probleme familjare do të zgjidhen vetvetiu. Ndonjëherë bashkëshortet i flisnin me ashpërsi ose me zemërim, por ai e kalonte me heshtje ose buzëqeshje.
Një ditë ai i tha Hazret Aishes r.a.: “O Aishe, unë e kuptoj kur ti nuk je e kënaqur me mua.” Ajo pyeti: “Si e kupton?” Ai tha: “Kur je e kënaqur me mua dhe betohesh për diçka, ti thua: ‘Pasha Zotin e Muhammedit.’ Kur je e zemëruar me mua dhe të duhet të betohesh, ti thua: ‘Pasha Zotin e Ibrahimit.’” Hazret Aishja r.a. qeshi dhe duke e vërtetuar këtë, tha se ai e kishte kuptuar saktë.
Malli për Hatixhen r.a. dhe respekti për sakrificën e saj
Ka edhe ngjarje rreth Hazret Hatixhes r.a., bashkëshortes së tij të parë dhe më të madhe, e cila bëri sakrifica të mëdha për të. Pas vdekjes së saj, Profeti Muhammed s.a.v.s. u martua edhe me gra më të reja, por megjithatë nuk e harroi lidhjen me Hazret Hatixhen r.a.. Kur vinin shoqet e Hazret Hatixhes r.a., ai çohej për t’i pritur dhe për t’i respektuar. Kur përpara tij vinte ndonjë gjë e përgatitur nga Hazret Hatixhja r.a., sytë i mbusheshin me lot.
Pas betejës së Bedrit, një dhëndër i tij, i cili ende nuk ishte bërë musliman, u soll si rob lufte. Për të paguar shpagimin, ai nuk kishte asgjë. Gruaja e tij, pra, e bija e Profetit s.a.v.s., kur pa se nuk kishte çfarë të dërgonte për lirimin e burrit, dërgoi në Medinë një gjerdan që ishte kujtimi i fundit i nënës së saj. Kur gjerdani u soll para Profetit Muhammed s.a.v.s., ai e njohu dhe sytë iu mbushën me lot. Ai u tha sahabëve – nuk po ju jap urdhër, sepse nuk kam të drejtë t’ju urdhëroj në këtë çështje, por unë e di se ky gjerdan është kujtimi i fundit i nënës së Zejnebes. Nëse do të pranoni, do tju rekomandoja që vajza të mos privohej nga kujtimi i fundit i nënës së saj. Sahabët thanë: “O i Dërguari i Allahut s.a.v.s., është kënaqësi e madhe për ne” Prandaj ia kthyen gjerdanin Hazret Zejnebes.
Veprat e mira që Hazret Hatixhja r.a. kishte bërë për Profetin s.a.v.s. kishte një ndikim aq të madh tek ai, sa ai e përmendte shpesh para bashkëshorteve të tij të tjera. Në lidhje me këtë përmendet një ngjarje. Mes bashkëshorteve ndonjëherë lind edhe xhelozi, madje edhe nëse ajo bashkëshorte ka ndërruar jetë, sepse kur përmendet shumë dhe lavdërohet, lind ndjenja e xhelozisë. Në një rast të tillë, ai po e përmendte Hazret Hatixhen r.a.. Atëherë Hazret Aishja tha: o i Dërguari i Allahut s.a.v.s., pse e përmend gjithmonë atë plakë? Lëre tani, mos e përmend më. Allahu i Lartësuar të ka dhënë bashkëshorte më të reja dhe më të bukura se ajo. Kur ai i dëgjoi këto fjalë, u emocionua tejet shumë dhe tha: Aishe, nuk e di ti se sa shumë shërbim më ka bërë Hatixheja.
I duruar që nga fëmijëria
Kur e studiojmë historinë e Profetit s.a.v.s., shohim standardin e tij të moralit të lartë. Që pa lindur akoma, i kishte vdekur babai, ndërsa nëna i ndërroi jetë, që në kohën kur ai ishte fëmijë. Tetë vitet e para, gjyshi i tij u kujdes për të e më pas u rrit pranë xhaxhait të tij, Ebu Talibit. Xhaxhai kishte merak për nipin, jo vetëm sepse kishte lidhje gjaku me të, por edhe gjyshi, në kohën kur po jepte shpirt, ia kishte lënë amanet, duke thënë që të kishte kujdes të veçantë ndaj tij. Për këtë arsye, ai e donte shumë Muhammedin s.a.v.s., ndaj edhe kujdesej për të.
Por, nusja e xhaxhait nuk e kishte atë dashuri amënore e as nuk ndiente ndonjë përgjegjësi fisnore ndaj tij. Kur sillej në shtëpi diçka për të ngrënë, disa herë, ajo ua jepte vetëm fëmijëve të saj, duke e harruar Muhammedin s.a.v.s.. Kur Ebu Talibi kthehej në shtëpi, nuk e gjente nipin të brengosur ose duke u ankuar, por shikonte që edhe pse fëmijët e tij hanin diçka, ai qëndronte i vetëm me plot dinjitet.
Në këso rastesh, Ebu Talibin menjëherë e kaplonte dashuria ndaj nipit dhe përgjegjësia fisnore. Ai me vrap e merrte, e përqafonte dhe thoshte: Pse ma harroni djalin! Pse ma lini djalin vetëm?!
Hazret Musleh Maudi, pra Kalifi i Dytë i Xhematit r.a. duke e sjellë këtë rrëfim, pohon:
“Kjo ndodhte shpesh, por dëshmitarët tregojnë që Muhammedi s.a.v.s. asnjëherë nuk ankohej, as nuk shfaqte ndonjë shqetësim në fytyrë e as nuk i lindi në zemër urrejtje për djemtë e xhaxhait. Këtë gjë e dëshmon jeta e tij e mëvonshme, kur gjërat kishin ndryshuar krejtësisht dhe Profeti, jo vetëm që mori Aliun r.a. dhe Xhaferin r.a. nën kujdesin e tij, por bëri të gjitha përpjekjet për të mirën e tyre.”
Sot shohim që ka njerëz që i mbajnë mend gjërat e vogla të fëmijërisë dhe vazhdojnë të mbajnë inate. Ndërsa Profeti gjithmonë zgjodhi mirësilljen. Madje edhe kur njeriu rritet dhe arrin moshën e pjekurisë, sot shohim se disa njerëz, nëse u duhet të shkojnë të jetojnë tek të afërmit e tjerë — ndonjëherë sepse nuk e kanë babanë dhe u duhet të qëndrojnë atje në moshën katërmbëdhjetë a pesëmbëdhjetë vjeç, ose për ndonjë arsye tjetër detyruese — nëse u bëhet ndonjë padrejtësi nga ata të afërm, nuk i harrojnë ato gjëra dhe, sa herë u jepet rasti, hakmerren. Por Profeti Muhammed s.a.v.s. kurrë nuk u hakmor; përkundrazi, kur iu dha mundësia, i përqafoi, u mor me edukimin e tyre dhe u dha pozitë dhe nder.
Shembull i durimit edhe në fatkeqësi të rënda
Tek po kujtojmë virtytete e tij, ju sjell një shembull të durimit. Njëherë, një gruaje i vdiq djali. Ajo po vajtonte te varri i të birit, teksa kaloi Profeti s.a.v.s. pranë saj. “Ki durim! Dëshira e Zotit mbizotëron gjithçka”, e këshilloi Profeti s.a.v.s.. Ajo nuk e njihte Profetin s.a.v.s., prandaj, iu përgjigj: “Po të të vdiste ndonjë fëmijë edhe ty si mua, atëherë do të kuptoje se çfarë do të thotë durimi!” Atëherë Profeti s.a.v.s. vetëm i tha:
“Jo një, më kanë vdekur shtatë fëmijë”,
dhe pa shtuar asgjë, shkoi më tutje. Pra, në raste të tilla Profeti s.a.v.s. na del duke folur për vështirësitë e së kaluarës, por kurrë nuk u kursye ndonjëherë për shërbimin ndaj njerëzimit.
Durimi dhe vetëpërmbajtja, edhe atëherë kur pati pushtet
Profeti Muhammed s.a.v.s. ishte mjaft i vetëpërmbajtur. Edhe gjatë kohës kur Zoti i Lartësuar e kishte bërë mbret, ai priste dhe dëgjonte çdokënd, madje, edhe nëse tjetri ashpërsohej, ai vetëm heshtte dhe asnjëherë nuk i përgjigjej ashpërsisë me ashpërsi. Muslimanët, Profetin s.a.v.s. e thërrisnin jo me emër, por me titullin e tij shpirtëror, duke përdorur fjalët: “O i Dërguari i Allahut”. Kurse jomuslimanët i përmbaheshin zakonit aziatik për ta nderuar atë, pra, edhe ata nuk e thërrisnin me emrin “Muhammed”, por me nofkën e tij “Ebul Kasim”, që do të thotë babai i Kasimit. Kasimi ka qenë djali i Profetit s.a.v.s..
Një herë, një hebre kishte ardhur në Medinë dhe kishte bërë debat me Profetin s.a.v.s.. Gjatë polemikës ai vazhdimisht i drejtohej me fjalët: “Ore Muhammed, unë them ashtu”, “ore Muhammed, unë them kështu” etj. Ndërsa, Profeti Muhammed s.a.v.s. pa shprehur asnjë lloj pakënaqësie, i përgjigjej për të gjitha pyetjet, por sahabëve r.a., po u sosej durimi duke parë vrazhdësinë e hebreut. Më në fund, njëri prej tyre ndërhyri dhe i tha: “Mbaje gojën dhe mos iu drejto Profetit me emër! Nëse nuk mund të thuash “i dërguar i Allahut”, së paku thuaj “Ebul Kasim”!”. Hebreu tha: “Jo, unë do ta thërras me atë emër që i kanë vënë prindërit e tij”. Profeti s.a.v.s. buzëqeshi e u tha sahabëve r.a.:
“Mirë e ka. Prindërit e mi, Muhammed më kanë quajtur. Le të më thërrasë si të dojë, e ju mos u zemëroni”.
Mirësjellja ndaj njerëzve në nevojë
Profeti s.a.v.s. kur dilte jashtë për ndonjë punë, shpesh e ndalonin njerëz të ndryshëm në rrugë dhe i tregonin nevojat e tyre. Profeti s.a.v.s. nuk u ndahej, derisa ata të mbaronin kërkesat e tyre dhe ecte më tutje vetëm pasi kishte biseduar me të gjithë. Po ashtu, disa kur i jepnin dorë, ia mbanin gjatë dorën. Kjo mënyrë, edhe pse nuk ishte e hijshme dhe krijonte pengesa në punë, Profeti s.a.v.s. asnjëherë nuk ishte i pari, që përpiqej për ta tërhequr dorën, përkundrazi, ai ia linte tjetrit për ta mbajtur aq sa të donte.
Këshillonte të mos shtrinin dorën për të kërkuar ndihmë
Atij i vinin nevojtarë të çdollojshëm, që i paraqisnin kërkesat e tyre. Nganjëherë qëllonte ndonjë i tillë, të cilit kur Profeti s.a.v.s. i jepte diçka sipas kërkesës, ai, për shkak të adetit të tij, lakmonte për më shumë dhe Profeti s.a.v.s. ia plotësonte edhe atë dëshirë. Nganjëherë, disa njerëz, vazhdimisht i kërkonin dhe Profeti s.a.v.s. çdoherë u jepte diçka. Kur vërente që kërkuesi ishte njeri i sinqertë, pasi ia plotësonte dëshirën, e këshillonte duke thënë:
“Sa bukur do të ishte nëse do të mbështeteshe te Zoti”.
Kështu, një sahab i sinqertë i Profetit s.a.v.s. disa herë i kishte kërkuar para për nevojat e tij. Profeti s.a.v.s. ia plotësoi dëshirën, por në fund tha:
“Qëndrimi më i mirë është që njeriu të mbështetet te Zoti i Lartësuar”.
Personi në fjalë ishte i sinqertë, por edhe dinte të respektonte, andaj nuk ia ktheu atë që kishte marrë, por për të ardhmen iu shpreh:
“O i Dërguari i Allahut, kjo ishte kërkesa ime e fundit. Më nuk do t’i kërkoj askujt asgjë, në asnjë rrethanë”.
Më vonë, një herë gjatë betejës, kur zjarri i luftës ishte ndezur fort, ushtat hidheshin, shpatat vringëllinin dhe ushtarët i vërsuleshin njëri-tjetrit, i njëjti sahab gjendej mu në mes të armikut dhe ndërkohë i ra kamxhiku. Një këmbësor, duke kujtuar që oficerit mund t’i ndodhte ndonjë dëm nëse do të zbriste poshtë, u përpoq që ta merrte kamxhikun e t’ia jepte sërish, por sahabi menjëherë i tha:
“Pasha Allahun! O vëlla, mos ma prek kamxhikun!”,
zbriti nga kafsha, e mori kamxhikun dhe vrulltas i hipi sërish. Pastaj i tha shokut se i kishte premtuar të Dërguarit të Allahut s.a.v.s. që nuk do t’i kërkonte askujt asgjë. E sqaroi gjithashtu, që ai edhe pse nuk i kishte kërkuar, por situata po e bënte nevojtar dhe për këtë arsye, do të dilte i pabesë, po ta merrte kamxhikun e tij prej dikujt tjetër. Pra, edhe në kohë lufte, punët e tij donte t’i bënte vetë.
Aspekte të tjera të jetës së Profetit s.a.v.s.
Këto dhe shumë të tjera janë nga jeta e Profetit Muhammed s.a.v.s.: për drejtësinë e tij, për respektimin e ndjenjave, për kujdesin ndaj të varfërve, për mbrojtjen e pasurisë së të dobëtëve, për sjelljen e mirë ndaj grave, siç u përmend edhe më herët, si në shtëpi me bashkëshortet, ashtu edhe me gratë në përgjithësi, për shërbimin ndaj njerëzimit, për sjelljen e mirë me fqinjët dhe me të afërmit, etj..
Ka gjithashtu shembuj të panumërt se si përpiqej të ruante pasurinë e njerëzve, si përpiqej të mbulonte të metat e të tjerëve, çfarë thoshte e çfarë bënte për bashkëpunimin, si ua toleronte gabimet njerëzve, si ua mbulonte gabimet, çfarë këshillash jepte për të vërtetën, për shmangien e paragjykimit, për shmangien e përgjimit dhe hulumtimit të kotë, për shmangien e dëshpërimit, madje edhe për sjelljen e mirë ndaj kafshëve dhe për tolerancën fetare. Të gjitha këto janë mësime të plota për ne. Siç ju thashë më herët, këto do t’ju përmend, inshaAllah, sipas rastit.
“O Zot, dërgoja këtij Profeti salavatet që nuk i ke dërguar askujt tjetër në botë!”
Sot, po e mbyll këtë temë duke lexuar një citim nga Hazret Mesihu i Premtuar a.s. Ai thotë:
“Ai njeri që me qenien e tij, me cilësitë e tij, me veprimet e tij, me punët e tij dhe me forcat e tij shpirtërore e të pastra, që ishin porsi lumë i furishëm, shfaqi shembullin e përsosmërisë së plotë, në dije e në vepra, në sinqeritet e në qëndrueshmëri, dhe u quajt njeri i përsosur, ai është Profeti i bekuar, Vula e Profetëve, Udhëheqësi i të Pastërve, Hatmul-Murselin, Krenaria e të Dërguarve, Muhammed s.a.v.s. O Zot, o Zoti im i Dashur, dërgo mbi këtë Profet të dashur mëshirën dhe salavatet, që nuk ia ke dërguar askujt që nga fillimi i botës!”
Lutje për të ndjekur modelin dhe për të përhapur mesazhin e Profetit
Allahu i Madhërishëm na mundësoftë që, duke vepruar sipas modelit të tij, të përpiqemi të bëhemi muslimanë të vërtetë dhe të jemi edhe bartës të këtij mesazhi në botë, në mënyrë që ne ta sjellim botën nën flamurin e tij! Allahu i Madhërishëm na mundësoftë ta bëjmë këtë!
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَىٰ مُحَمَّدٍ وَعَلَىٰ آلِ مُحَمَّدٍ، وَبَارِكْ وَسَلِّمْ، إِنَّكَ حَمِيدٌ مَجِيدٌ
(O Allah! Lartëso Muhammedin, dhe popullin e Muhammedit, bekoje dhe dërgoji selam atij! Me të vërtetë, Ti je i Lavdëruar dhe i Madhëruar!)
Njoftim për faljen e namazit të xhenazes
Pas namazit do të fal edhe xhenazen. A ka ardhur xhenazja? Kemi një xhenaze të pranishme, ajo e të nderuarit Leik Ahmed Tahir sahib, i cili ishte misionar i Xhematit dhe shërbente në Mbretërinë e Bashkuar. Ai ndërroi jetë këto ditë në moshën 83-vjeçare. Inna lil-lahi ue inna ilejhi raxhiun. I ndjeri kishte bërë vasijat. Ka lënë pas një vajzë dhe tre djem.
Jeta dhe shërbimi i të ndjerit Leik Ahmed Tahir
Leik Tahir sahibi lindi në Kadijan, në shtëpinë e Hazret Shejh Fazl Ahmed sahib Batalvi r.a., sahabi i Hazret Mesihut të Premtuar a.s. Babai i tij kishte bërë bejat në vitin 1907.
Pas përfundimit të arsimit të mesëm, (deri në klasën 10), në vitin 1959 ai e dedikoi jetën në shërbim të fesë dhe u regjistrua në Xhamia Ahmedia Rabwah. Në vitin 1966 u diplomua nga Xhamia. Gjatë studimeve në Xhamia, përfundoi gjithashtu shkollën e mesme, diplomën Fazil në letërsi dhe Fazil edhe në gjuhën arabe, ndërsa pas diplomimit nga Xhamia, kreu shkollën e lartë për letërsi nga Universiteti i Panxhabit.
Në korrik të vitit 1967 u dërgua për shërbim në Angli si misionar dhe pati mundësinë të shërbente si zëvendësimam në Xhaminë Fazl të Londrës. Në vitin 1970 u kthye në Pakistan. Nën departamentin e Islah u Irshad shërbeu si misionar në vende të ndryshme. Më pas u transferua në departamentin e Tasnifit (të shkrimeve).
Ai ishte dhëndri i Mevlana Abdul Hamid Nurum sahibit. Gjatë shërbimit të tij, u emërua edhe pedagog në Xhamia dhe për rreth dhjetë vjet kreu detyrat e mësimdhënies. Në vitin 1982 u emërua në Uekalet Tebshir, si zëvendës uekil et-tebshir. Gjatë studimeve në Xhamia, si dhe gjatë shërbimit të tij si misionar në Pakistan, ai shërbeu edhe në Khuddam-ul-Ahmadia dhe në organizata të tjera ndihmëse.
Në vitin 1986 u dërgua si misionar në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Po në vitin 1986, Hazret Khalifatul Mesih IV r.a. e thirri dhe e emëroi në Glasgow, ku pati mundësinë të shërbente si misionar i Xhematit. Në vitin 2005 u emërua drejtor i Xhamias në Mbretërinë e Bashkuar, me hapjen e saj. Kohëzgjatja e përgjithshme e shërbimit të tij arrin rreth 59 vjet.
Dëshmi për karakterin dhe shërbimin e tij
Ata-ul-Muxhib Rashid sahib, imam i Xhamisë Fazl të Londrës, thotë se i ndjeri ishte një shërbyes shumë i suksesshëm i Xhematit, i përkushtuar ndaj Islamit dhe besnik i Kalifatit, i cili i përmbushi në mënyrë të shkëlqyer kërkesat e dedikimit të jetës. Ai pati mundësinë të shërbente për një kohë të gjatë me përkushtim të plotë. Recitonte Kuranin e Shenjtë me zë të bukur dhe me ndikim, dhe në mënyrë shumë tërheqëse i kushtonte vëmendje çështjeve të tarbijetit. Në të gjitha xhematet ku shërbeu, la pas shumë kujtime të mira. Ishte shërbyes i dashur i fesë, i cili i donte dhe i respektonte anëtarët e xhematit. Edhe në fushën e shkrimit, la pas shumë vepra. Kishte përqendrim të veçantë te lutjet. Muret e shtëpisë së tij i kishte zbukuruar me fjalë lutjesh. Kishte shumë cilësi të mira.
Mubarek Sadiki sahib thotë – E njihja që nga koha e Rabwah-ut. Ishte i dashur, i pastër dhe me mirësjellje që në natyrë. Kishte lidhje shumë të thellë dashurie dhe besimi me Kalifatin dhe me sistemin e Xhematit, dhe këtë ua këshillonte edhe të tjerëve: bindje të plotë ndaj Kalifit të kohës. Ai thotë gjithashtu se gjithmonë mbante me vete një bllok të vogël shënimesh, ku sa herë që shihte apo dëgjonte diçka të mirë, e shënonte menjëherë. Që nga koha e studimeve, ulej në shoqërinë e të moshuarve të Xhematit. Këtë e kishte si shprehi. Shumë thënie të Hazret Hafiz Mukhtar Ahmed sahib Shahjehanpuri i kishte përmendësh dhe i tregonte në mexhliset e tij.
Dëshmia e vajzës së tij
Vajza e tij, Kurretul Ain, thotë se një aspekt shumë i dukshëm i babait të saj ishte mënyra e tij e lutjes. Në lutje kishte një gjendje të veçantë përgjërimi, përulësie, mbështetje tek Allahu dhe një mënyrë shumë të ëmbël kërkimi nga Allahu i Madhërishëm. Shpesh dukej sikur nuk do të ndalonte së luturi derisa të merrte ndonjë përgjigje nga Allahu. Ajo thotë se edhe sjellja e Allahut ndaj tij ishte e tillë që, përmes shumë ëndrrave, Allahu i Madhërishëm ia tregonte disa gjëra që më parë. Ai na këshillonte në lidhje me lutjen, duke cituar fjalën e Hazret Mesihut të Premtuar a.s., se gjendja e atij që lutet duhet të jetë: “ai që kërkon, le të kërkojë sikur të ishte i vdekur”. Domethënë, lutësi duhet të jetë në një gjendje të tillë përulësie; kur kërkon në atë gjendje, atëherë Allahu i Madhërishëm edhe e dëgjon.
Allahu i Madhërishëm e mëshiroftë dhe e faltë dhe ia lartësoftë gradat. Xhenazja e tij është e pranishme dhe pas namazit të xhumasë, unë do të dal jashtë xhamisë për ta drejtuar namazin e xhenazes.
Xhenaze në mungesë: i ndjeri Siga Xhalo
Xhenazja e dytë është xhenaze gaib, e të ndjerit Siga Xhalo sahib, nënkryetar i Xhematit i rajonit Sigo në Mali. Edhe ai ndërroi jetë këto ditë. Inna lil-lahi ue inna ilejhi raxhiun. I ndjeri gjithashtu kishte bërë vasijat.
Misionari i Xhematit Tasir sahib shkruan se i ndjeri pati mundësinë të pranojë Xhematin Ahemdia në vitin 1916, pasi dëgjoi një program radiofonik. Më pas ai bëri përparim të madh në besim. Ishte një ahmedian shumë i përkushtuar dhe aktiv. Merrte pjesë me entuziazëm në programet e xhematit dhe në sakrificat financiare. Çdo ditë vinte në xhami nga larg për namazin e sabahut, të akshamit dhe të jacisë. Kishte lidhje shumë të fortë dashurie dhe besimi me Kalifatin.
Në vitin 1918 pati mundësinë të përfshihej në sistemin e vasijatit dhe deri në vdekje, në fillim të çdo muaji, paguante rregullisht çandën e vasijatit nga paga e tij. Një herë, për gjashtë muaj, nuk mori pagë për shkak të rrethanave, dhe kjo e shqetësoi shumë sepse nuk kishte mundur të jepte çandën. Më pas Allahu i Madhërishëm i dhuroi lehtësi dhe sapo mori pagën, puna e parë që bëri ishte pagesa e çandës së vasijatit dhe të çandëve të tjera.
Ai kishte një bashkëshorte dhe tre djem. Ai u bënte tabligë atyre dhe si rezultat i tabligës, dy nga djemtë u bënë ahmadianë, ndërsa bashkëshortja dhe një djalë nuk e pranuan Xhematin, gjë që e shqetësonte shumë. Besimi i tij në Xhematin Ahmedia ishte shumë i fortë. Për jo-ahmadianët dhe hoxhallarët kishte qëndrim të qartë dhe thoshte se ata nuk mund të kenë sukses nëse nuk e pranojnë Mesihun dhe Imam Mehdiun. Ishte gjithashtu shumë aktiv në tabligë dhe në shërbimin ndaj xhematit.
Allahu i Madhërishëm e faltë dhe e mëshiroftë.