Prorok Mojżesz (as)
Izraelici żyli w niewoli w Egipcie. Faraon uciskał ich w bardzo twardych i trudnych warunkach. Aby zachować kontrolę nad Izraelitami, jednym z zarządzań powziętych przeciwko nim było to, że Izraelickie dzieci płci męskiej były zabijane. Faraon rozkazał akuszerkom wykonywać to złe zadanie cicho, od razu przy narodzinach dzieci Izraelitów (Exodus, II Księga Mojżeszowa 1:16). Lecz wola Boga powstrzymała akuszerki przed dokonaniem tego złego czynu. Kiedy Faraon dowiedział się o tym, wydał rozkaz do swego ludu, mówiąc:
Wtedy faraon nakazał całemu swojemu ludowi: Każdego chłopca, który urodzi się u Hebrajczyków wrzućcie do Nilu, a każdą dziewczynkę pozostawcie przy życiu.(Exodus, Druga Księga Mojżeszowa 1:22)
W Koranie mamy:
Zaprawdę, Faraon postępował na ziemi wyniośle i podzielił jej lud na części. Próbował osłabić jedną jego część, zabijając jego synów, a pozostawiając przy życiu niewiasty. Był on niechybnie jednym z intrygantów.(Koran 28:5)
Taka była sytuacja w Egipcie kiedy Mojżesz(as) urodził się w domu Imrana w czasie despotycznych rządów Ramzesa II. Bóg zdecydował pomóc słabym Izraelitom i przynieść całkowitą zmianę w ich sytuacji. Zostali wyzwoleni z niewoli Faraona.
Sposoby Boga są tajemnicze, a człowiek nie jest w stanie ich dostrzec. Sprawa uwolnienia Izraelitów jest cudowna. Pokazuje to bez żadnej wątpliwości, iż zawsze nadchodzi wykonanie decyzji Allaha i żadna moc nie może być przeszkodą na drodze ich spełnienia się.
Spójrzmy jak rozwijały się wydarzenia w celu wyzwolenia Izraelitów.
Koran mówi, że w czasie narodzin Mojżesza(as), Bóg objawił do jego matki mówiąc:
I pokierowaliśmy matką Mojżesza dzięki objawieniu: ,,Karm go piersią, a kiedy będziesz się o niego bać, wrzuć go do rzeki i nie obawiaj się ani nie żałuj, albowiem My oddamy ci go oraz uczynimy go jednym z Posłańców”.(28:8)
Stary Testament, choć przeszedł wiele zmian, nadal zawiera następujące oświadczenie:
A gdy nie mogła ukrywać go dłużej, sporządziła dla niego koszyk z trzciny i powlekła go żywicą i smołą, a włożywszy weń dziecko, położyła go w sitowiu na brzegu Nilu.
Siostra zaś jego stanęła z daleka, aby wiedzieć co się z nim stanie.
I zeszła córka faraona, aby się kąpać w Nilu, a służące jej przechadzały się nad brzegiem Nilu. Gdy ujrzała koszyk w sitowiu, posłała swą służącą aby go przyniosła.
Gdy otworzyła , zobaczyło dziecko, a był to chłopiec, który płakał. I ulitowała się nad nim, mówiąc: Jest to jedno z dzieci hebrajskich.
Wtedy siostra jego rzekła do córki faraona: Czy mam pójść i zawołać Ci kobietę, mamkę hebrajską, by ci karmiła to dziecko?
I rzekła do niej córka faraona: Idź! Dziewczyna poszła i zawołała matkę dziecka.
I rzekła do niej córka faraona: Zabierz to dziecko i wykarm mi je, a ja dam ci należną zapłatę. Wzięła więc dziecko i wykarmiła je.
A gdy dziecko podrosło, przyprowadziła je do córki faraona; ta zaś miała go za syna. I nazwała go Mojżesz, mówiąc: Wyciągnęłam go z wody.
( Exodus, Druga Księga Mojżeszowa, 2:3-10)
To oświadczenie z Biblii jest bardzo bliskie w swojej istocie do tego co mamy w Świętym Koranie jako dokładny zapis o Mojżeszu(as).
Matka Mojżesz był bardzo szczerze wierzącą osobą i miała żywy kontakt z Bogiem. Po narodzinach Mojżesza(as) nakarmiła go piersią jak Bóg nakazał jej, a potem bez żadnego wahania umieściła noworodka Mojżesza w arce(28:8, 20:40), puściła na rzekę i nakazała swojej córce podążać za nią. Córka obserwowała arkę w taki sposób, że nikt nie mógł tego zauważyć. Arka została wyłowiona przez członka rodziny Faraona, który to kąpał się w rzece. Arka została przyniesiona do pałacu Faraona, gdzie jego żona zobaczyła to piękne Izraelickie dziecko. Była zachwycona dzieckiem i błagała męża mówiąc:
A żona Faraona rzekła: ,,On będzie radością dla mnie i dla ciebie. Nie zabijaj go. Być może okaże się on dla nas pożyteczny albo może weźmiemy go sobie za syna’’. A nie znali Naszego celu.(28:10)
Następnie posłała po mamkę dla dziecka. Dziecko nie zaakceptowała żadnej z tych, które przyszły. W międzyczasie siostra Mojżesza(as) postarała się dostać tam i zaoferowała pewne rozwiązanie problemu mówiąc:
I my postanowiliśmy już, że on odrzuci mamki, więc ona rzekła:,, Czy mam was pokierować do domu ludzi, którzy go wam przyniosą i będą mu szczerze dobrze życzyć?’’(28:13)
Zgodzili się i Faraon zwrócił się do matki Mojżesza(as) o opiekę i wychowanie dziecka. Zgodziła się chętnie na ich propozycję i dziecko zostało przekazane jej na wychowanie i uczenie na koszt Faraona. Matka Mojżesza(as) była tak zachwycona powrotem swego dziecka zgodnie z obietnicą Allaha, że z trudnością panowała nad emocjami. Jej wiara w Allaha stała się jeszcze bardziej stała. Była w pełni przekonana, że to dziecko, we właściwym czasie, stanie się prorokiem Allaha, zgodnie z tym o czym Allah ją wcześniej poinformował.
Nie szczędziła więc trudu w wychowaniu dziecka w najlepszy możliwy sposób. Mojżesz(as) miał tak świętą matką do życzliwej opieki i przewodnictwa oraz potężnego monarchę jako opiekuna do wieku męskiego. Zdrowy wpływ jego matki, był nadrzędny w stosunku do złych sposobów i zachowań jego opiekuna monarchy. Z pałacu rozwinął głównie cechy potęgi i mocy oraz waleczności z jednej strony, a naukę dobrego zachowania i samokontrolę od swojej pobożnej matki z drugiej strony.
W miarę jak Mojżesz(as) dorastał do okresu dojrzałości jego obserwacje życia codziennego ludności Egiptu stały się wytężone. Był w stanie zobaczyć bardzo wyraźnie metody okrutnego traktowania Izraelitów. Cała atmosfera w Egipcie rozwinęła się całkowicie przeciwko Izraelitom, nawet zwyczajni Egipcjanie dokonywali okrucieństw przeciwko nim. Mojżesz (as) miał bardzo dużo wstrętu do prześladowań i był bardzo pomocny w stosunku do słabszych. Pewien przypadek, dla zilustrowanie tego, może być interesujący. Koran mówi:
Pewnego dnia wyszedł on do miasta w takim czasie, kiedy jego mieszkańcy byli w stanie nieuwagi. Znalazł tam dwóch mężczyzn walczących – jeden z jego własnej grupy, a drugi z jego spośród jego wrogów. Ten, który był spośród jego grupy, wołał go na pomoc przeciwko temu, który był spośród jego wrogów. Zatem Mojżesz uderzył tego ostatniego pięścią i w ten sposób zabił go. Wówczas Mojżesz rzekł: ,,Oto dzieło Szatana. On rzeczywiście jest wrogiem, jawnym zwodzicielem’’.(28:16)
Mojżesz(as) nie miał intencji zabijania tego Egipcjanina, ale jego pojedynczy cios pięścią spowodował śmierć Egipcjanina. Z tego powodu Mojżesz(as) stał się bardzo smutny i błagał Boga o wybaczenie oraz uczynił solenną obietnicę Mu mówiąc ,,Nie będę nigdy pomocnikiem winnego’’. Następnego dnia wyszedł z domu, ale z powodu zaistniałej sytuacji będąc czujnym. Nagle usłyszał wołanie o pomoc tego samego Izraelitę, który ponownie był zaangażowany w jakiś spór z kolejnym Egipcjaninem. Mojżesz(as) powiedział mu ,,Jesteś z pewnością osobą kierowaną niewłaściwą drogą’’.
A gdy Mojżesz(as) podjął decyzję, aby uchwycić tego człowieka, który był wrogiem ich, Izraelita ten pomyślał, że Mojżesz (as) miał zamiar przytrzymać go, zawołał głośno ,,O Mojżeszu (as), czy zamierzasz zabić mnie, tak samo jak zabiłeś tego człowieka wczoraj? ‘’(28:20). Płacz ten ujawnił zdarzenia, jakie miały miejsce dzień wcześniej. Egipcjanie byli już w trakcie poszukiwania zabójcy owego Egipcjanina. Tak więc sytuacja Mojżesza(as) stał się bardzo niebezpieczna. Wycofał się on więc do swego domu. Życzliwy Mojżeszowi(as), którzy akurat dowiedział się o złych zamiarach władz przyszedł do niego z wiadomością, że przywódcy radzili razem aby go zabić i poradził mu, aby oddalić się natychmiast z tego terenu.
Wyjazd Mojżesza(as) do Madianu
Mojżesz(as)) potajemnie wyjechał z domu w pewnym kierunku modląc się i poruszając się uważnie. Po pokonaniu pewnego dystansu zdecydował się pójść do Madianu. Po kilku dniach podróży Mojżesz (as) przybył w pobliże Madianu. Na obrzeżach Madianu znalazł pasterzy pojących zwierzęta. Wśród nich były dwie młode panie, które trzymały swe stada w tyle. Mojżesz(as) zapytał je, jaki był ich problem? Odpowiedziały
,,Nie możemy napoić naszych stad aż wszyscy pasterze odejdą ze swoimi stadami, a ojciec nasz jest bardzo starym człowiekiem.’’ (28:24).
Mojżesz (as) napoił ich owce i wrócił do cienia pod drzewem modląc się do Boga o pomoc i wskazówki. Kiedy obie panie wróciły i opowiedziały historię swemu ojcu, wysłał jedną z nich z powrotem do Mojżesza (as). Ta podeszła i nieśmiało zbliżając się do Mojżesza (as) powiedziała:
,,Mój ojciec wzywa cię aby móc wynagrodzić cię za to, że napoiłeś nasze stada.
Kiedy zatem przybył do niego i opowiedział mu, ten rzekł:
,,Nie obawiaj się, uciekłeś od niesprawiedliwych ludzi. (28:26)
Wydaje się, że to gospodarstwo domowe było w poszukiwaniu jakiegoś dobrego pracownika. Dlatego jego córki zasugerowały zatrudnianie Mojżesza (as), jako że okazał się być silnym i uczciwym człowiekiem. Ojciec był w pełni przekonany o szlachetności Mojżesza (as). Dlatego też, zaproponował mu małżeństwo z jedną z jego córek. W odpowiednim czasie została zawarta umowa małżeńska. Stary człowiek Shuaib był świętym człowiek, a być może wiedział poprzez objawienie, że jego zięć będzie prorokiem Boga. Więc chciał aby pozostał w jego towarzystwie przez dłuższy czas aby móc korzystać z jego towarzystwa. Podstawowym warunkiem do zawarcia małżeństwa uczynił osiem do dziesięciu lat służby. Mojżesz (as) zaakceptował warunki służby i pozostał z Shuaib osiem do dziesięciu lat.
Mojżesz (as) mianowany Prorokiem
Po zakończeniu okresu służby, Mojżesz (as) odprawił się wraz z rodziną od Madianitów. Po drodze zobaczył manifestację Boga. Powiedział swojej rodziny aby na niego zaczekać, podczas gdy sam poszedł na górę, gdzie widział światło i spodziewałem się wspaniałej komunikacji z Bogiem. Po przybyciu na miejsce, został wywołany przez głos z prawej strony doliny, w najświętszym miejscu, z drzewa:
,, O Mojżeszu, zaprawdę, Ja jestem Allah, Pan światów.
Rzuć swoją laskę’’. I kiedy zobaczył, że porusza się ona jakby była wężem, odwrócił się w obawie i nie patrzył za siebie. ,, O Mojżeszu’’, rzekł głos, ,,Podejdź i nie obawiaj się. Zaiste, jesteś jednym z tych, którzy są bezpieczni.
Włóż swą rękę w swoją pierś, a wyjmiesz ją białą bez żadnych złych rezultatów, a przybliż tę rękę do siebie, aby uspokoić swój strach. Powyższe będą dwoma dowodami od twego Pana dla Faraona i jego dowódców. Zaiste, są oni ludem zbuntowanym’’. (28: 31-33)
Tymi słowami upoważniono Mojżesza (as) do powrotu do Faraona i jego ludu w celu ich prowadzenia i reformacji. Mojżesz (as) mieszkał wśród nich i był świadom ich arogancji, okrucieństwa i nieludzkiego zachowania. Odpowiedzialność kierowania nimi wydawała mu się bardzo ciężkim i niezwykle trudnym zadaniem. Nie ulega wątpliwości, że obowiązki bycia prorokiem są rzeczywiście bardzo ciężkie, a Mojżesz (niech spoczywa w pokoju), wydaje się, czuł, że nie był równy wielkiemu zadaniu, które zostało mu powierzone. Dlatego też powiedział:
,, I moja pierś jest ściśnięta, i mój język nie jest dość płynny. Zatem poślij słowo Aaronowi.(26:14)
Przypomniał też zdarzenia, w którym zmarł od jego pięści pewien Egipcjanin i winą za zabicie go on został obarczony. Bóg, Najmądrzejszy, uznał prośbę Mojżesza (niech spoczywa w pokoju), mówiąc:
,, Wzmocnimy twe ramię twoim bratem oraz damy siłę wam obu, tak że oni was nie dosięgną. Idźcie zatem wraz z Naszymi Znakami. Wy dwaj oraz ci, którzy idą za wami, zwyciężycie.”(28:36)
Allah mówi ponownie:
Udajcie się zatem do Faraona i powiedzcie: ,, Jesteśmy Posłańcami Pana wszystkich światów,
Żeby powiedzieć ci, abyś wysłał Dzieci Izraela wraz z nami’’ (26:17-18)
Biblia również wspomina na ten temat w Exodus rozdział 5, ale w inny sposób.
Imię Faraona któremu Mojżesz(as) przekazał przesłanie Boga nie było wspomniane w Biblii czy Świętym Koranie. Niektórzy historycy mówią, że był to Ramzes II, podczas gdy ostatnio więcej mówi iż był to Merneptah, syn Ramzesa II. Jednakże, nie czyni to większej różnicy, gdyż obaj byli despotyczni i najbardziej okrutni w stosunku do Izraelitów.
Mojżesz (as) na dworze Faraona
Mojżesz(as) i Aaron(as), z potężną wiadomością i pełnym zapewnieniem od Boga o zwycięstwie, dotarli do Kairu. Po przybyciu najpierw skontaktowali się z Izraelitami i przekazali im dobre nowiny osiągnięcia wyzwolenia z niewoli faraona i przekonali ich do przygotowania się do zbliżającego się wyjazdu. Następnie udali się do faraona. Mojżesz (niech spoczywa w pokoju) przekazał mu w bardzo prosty i uprzejmy sposób przesłanie od Boga, mówiąc:
A Mojżesz powiedział: ,, O Faraonie, zaiste ja jestem Posłańcem od Pana światów. Nie jest słusznym, abym ja mówił o Bogu cokolwiek poza prawdą. Przybyłem do Ciebie z wyraźnymi Znakami od twego Pana. Dlatego pozwól Dzieciom Izraela iść za mną.’’(7:105- 106)
(…) ,, Jesteśmy Posłańcami od twego Pana, pozwól więc Dzieciom Izraela odejść wraz z nami i nie męcz już ich. Niechybnie przynieśliśmy ci wielki Znak od twego Pana. Niechaj pokój będzie z tym, kto idzie za przewodnictwem.
Naprawdę zostało nam objawione, że kara spadnie na tego, kto odrzuci Posłannictwo Boże i odwróci się’’.( 20: 48-49)
Po wysłuchaniu tego przesłania, miał miejsce następujący dialog pomiędzy Mojżeszem(as) a Faraonem:
Faraon powiedział: ,, Któż zatem jest Panem was dwóch, o Mojżeszu?’’
Mojżesz rzekł: ,, Naszym Panem jest Ten, który wszelkiej rzeczy nadał jej właściwy kształt, a potem poprowadził ją ku jej właściwej funkcji.
Faraon powiedział:,, Jaki będzie los poprzednich pokoleń?’’
Mojżesz rzekł: ,, Wiedza o tym jest u mego Pana, zachowana w Księdze. Mój Pan ani nie myli się, ani nie zapomina.
On jest Tym, który ziemię uczynił dla was łożem i sprawił, że przez nią prowadzą do was dróżki. On jest Tym, który zesłał z nieba deszcz i dzięki niemu My powodujemy, że rosną wszelkiego rodzaju rośliny parami.
Spożywajcie i paście swoje bydło. Zaprawdę, w tym zawierają się Znaki dla tych, którzy są obdarzeni rozumem.’’
Z tej oto ziemi My was stworzyliśmy i spowodujemy, że do niej powrócicie. Z niej też – tak uczynimy – podniesiemy was powtórnie.
I pokazaliśmy Faraonowi Nasze Znaki, wszystkie, lecz on odrzucił je i nie chciał uwierzyć. (20:50-57)
Cuda Mojżesza(as)
Następnie Faraon wymagał ukazania kilku cudów mówiąc:
Faraon odrzekł:,, Jeśli rzeczywiście przyszedłeś ze Znakiem, to przedstaw go o ile jesteś prawdomówny’’.
On więc cisnął o ziemię swoją laskę i oto ujrzeć można było wyraźnie węża.
I wyciągnął przed siebie swą dłoń i nagle patrzącym wydała się ona biała.(7: 107-109)
Te cuda były tak imponujące, że Faraon oniemiał, ale jego dworzanie i wodzowie jego ludu, przyszli mu z pomocą mówiąc, że Mojżesz (niech spoczywa w pokoju) był z pewnością umiejętnym czarownikiem i pragnął zawrócić lud z ich ziemi. Inni wodzowie dołączyli się i poradzili Faraonowi odsunąć Mojżesza (niech spoczywa w pokoju) i jego brata na chwilę i zwołać wszystkich umiejętnych czarowników z całego kraju do walki z Mojżeszem (niech spoczywa w pokoju). Wtedy zapytali Mojżesza (niech spoczywa w pokoju) o wyznaczenie daty końcowej konkursu. Mojżesz (niech pokój będzie z nim) powiedział: ,,Spotkanie to odbędzie się w dniu święta. I niechaj wasi ludzie zbiorą się, kiedy słońce stanie wysoko’’. (20:60) Dyskusja skończyła się i ludzie rozproszyli się. Mojżesz (niech spoczywa w pokoju) i jego brat wrócił do Izraelitów i stale przekazywali przesłanie Boga do nich i zapewniając ich o zbliżającym się zwycięstwie.
Mojżesz (niech spoczywa w pokoju) wrócił do wyznaczonego miejsca o określonej dacie i godzinie. Faraon i wodzowie już zebrali wszystkich ludzi i ich umiejętnych czarowników. Szczegóły konkursu, które nastąpiły między nimi zgodnie z Koranem znajdują się poniżej:
Oni rzekli: ,, O Mojżeszu, albo ty rzucasz pierwszy albo pierwsi będziemy rzucać my’’.
Mojżesz rzekł:,, Nie, rzucajcie wy. Lecz oto ich sznury i laski wydały mu się, dzięki ich magii, jakby biegały dookoła.
Mojżesz przeraził się w myślach.
My powiedzieliśmy: ,, Nie obawiaj się, albowiem ty zwyciężysz.
Rzuć to, co masz w prawej ręce. To połknie to co zrobią oni, albowiem to, co zrobią oni, jest tylko sztuczką magiczną. Czarownik nie odniesie sukcesu, bez względu na to co uczyni.’’( 20: 66-70)
To spowodowało rzeczywiste ustanowienie prawdy przez Mojżesza(as) lecz Faraon i jego ludzie nie zwracali na to uwagi raczej dalej brnęli w grzechu i powiedzieli:
A przywódcy ludu Faraona powiedzieli: ,, Czy zostawisz Mojżesza i jego lud, by siali zamęt w kraju oraz by zaparli się ciebie i twoich bogów? On odrzekł: ,,Zabijemy bezwzględnie ich synów, a ich niewiastom pozwolimy żyć. A z pewnością mamy nad nimi przewagę’’.(7:128)
Następnie Faraon i jego starszyzna nasilili brutalne traktowanie Izraelitów zaś Mojżesz (niech spoczywa w pokoju) spotęgował swe napominanie Izraelitów aby stali się bardziej wytrwali w wierze i szukający pomocy u Boga. Izraelici skarżyli się na złe traktowanie, zaś Mojżesz (niech spoczywa w pokoju) zachęcał ich do znoszenia tego z cierpliwością:
Oni odrzekli: ,, Byliśmy prześladowani zanim do nas przybyłeś oraz po twoim przybyciu’’. On rzekł:,, Wasz Pan ma właśnie zniszczyć waszego wroga i was uczynić władcami tej ziemi, by zobaczyć jak będziecie postępować.’’( 7:130)
Inne znaki ukazane Faraonowi i jego ludowi
Bóg Wszechmogący dotknął lud Faraona suszą, niedoborem owoców ( 7:131) oraz zsyłając na nich sztormy, szarańczę, wszy, żaby i krew jako jasne znaki(7:134). Ale oni zachowywali się dumnie i byli grzesznymi ludźmi. A gdy spadły na nich kary, oni powiedzieli:
,, O Mojżeszu pomódl się za nas do twego Pana zgodnie z tym co tobie On obiecał. Jeśli zdejmiesz z nas karę, z pewnością uwierzymy ci i z pewnością wyślemy wraz z tobą Dzieci Izraela”.(7:135)
Dziewięć cuda były ukazane Faraonowi i jego ludowi poprzez Mojżesza (niech spoczywa w pokoju), ale nie skorzystali z nich. Z obawy przed prześladowaniem przez Faraona i wodzów, tylko niewielu młodych ludzi spośród nich uwierzyło w Mojżesza (niech spoczywa w pokoju) (10:84). Po klęsce czarowników, Faraona stał się bardziej wściekły. W tej krytycznej godzinie Bóg objawił Mojżeszowi (niech spoczywa w pokoju) i jego bratu:
,, Przygotuj dla twego ludu nieco domów w tym mieście, i zbuduj je tak aby stały naprzeciwko siebie i przestrzegaj Modlitwy. I przekazuj wiernym dobrą nowinę.’’(10:88)
Zgodnie z tą wskazówką od Boga, Mojżesz(as) przekonał Izraelitów aby zamieszkali bardzo blisko siebie, tak aby być w stanie pomagać sobie wzajemnie w czasie potrzeby. Jest to tylko możliwe do osiągnięcia, gdy ludzie budują swoje domy w pobliżu, lub skierowane do siebie. Wskazano również, że powinni oni mieć wspólny cel i ideał oraz pozostać skoncentrowanymi na tym. Dlatego Mojżesz (niech spoczywa w pokoju) i Aaron(niech spoczywa w pokoju) z jednej strony skoncentrowali się na zjednoczeniu Izraelitów oraz w pełni przygotowywali się do migracji z jednej strony z drugiej zaś strony błagali Boga względem Faraona w sposób następujący:
A Mojżesz rzekł: ,,Panie nasz, obsypałeś Faraona i jego dowódców zaszczytami i bogactwem w życiu doczesnym z takim wynikiem, Panie nasz, że sprowadzają oni ludzi z Twojej drogi. Panie nasz! Zniszcz ich serca, aby nie uwierzyli aż nie zobaczą żałosnej kary’’.(10: 89)
Bóg wysłuchał ich modlitw i przekazał im ostateczny nakaz wyjazdu z Egiptu, mówiąc:
I pokierowaliśmy Mojżeszem dzięki objawieniu: ,, Zabierz Moje sługi nocą i uczyń dla nich suchą drogę poprzez morze, nie obawiając się pojmania, ani czegokolwiek innego.’’(20:78)
Aby w pełni zrozumieć istotę i znaczenie tego incydentu, który rzeczywiście stanowi wielki znak Boży, należy przeczytać ten wiersz wraz z innymi odpowiednimi znakami takimi jak: 2:51, 26:62-64 i 44:25.Biblia wspomina o przekraczaniu morza w następujących słowach:
A Mojżesz wyciągnął rękę nad morze. Pan zaś sprowadził gwałtowny wiatr wschodni wiejący przez całą noc i cofnął morze, i zamienił w suchy ląd. Wody się rozstąpiły.
A synowie izraelscy szli środkiem morza po suchym granic, wody zaś były im jakby murem po ich prawej i lewej stronie
Egipcjanie ścigali ich i weszli za nim w środek morza – wszystkie konie faraona, jego rydwany i jego jeźdźcy.
A nad ranem spojrzał Pan na wojsko Egipcjan ze słupa ognia i obłoku, wzniecił popłoch w wojsku egipskim
I sprawił, że odpadły koła jego rydwanów, tak że z trudnością mogli posuwać się naprzód. Wtedy rzekli Egipcjanie: Uciekajmy przed Izraelem, gdyż Pan walczy za nich z Egipcjanami.
Pan zaś rzekł do Mojżesza: Wyciągnij rękę nad morze, aby się wody wróciły i zalały Egipcjan, ich rydwany i ich jeźdźców.
Mojżesz wyciągnął rękę nad morze i wróciło morze nad ranem na swoje miejsce, podczas gdy Egipcjanie uciekali w jego stronę. Tak wtrącił Pan Egipcjan w sam środek morza
Powracające wody okryły wozy i jeźdźców całego wojska faraona, które weszło za nimi w morze. Nie ostał się z nich ani jeden. .(Exodus, Druga Księga Mojżeszowa, 14:21-28)
Koran mówi:
I pamiętajcie czas kiedy rozdzieliliśmy morze i uratowaliśmy was i kiedy zatopiliśmy lud Faraona, podczas gdy wy przyglądaliście się temu. (2:51)
I kiedy oba hufce zbliżyły się do siebie na odległość wzroku, towarzysze Mojżesza rzekli ,, Niechybne będziemy chwyceni’’.
,, Nigdy!” odrzekł on. ,, Mój Pan jest tu ze mną. On wyprowadzi mnie w bezpieczne miejsce.’’
Wtedy objawiliśmy Mojżeszowi: ,, Uderz w morze moją laską.’’ Wówczas morze rozdzieliło się, a każda jego część wyglądała jak wielki kopiec. (26: 62-64)
,, A pozostaw morze za sobą, kiedy będzie spokojnie, przechodząc po wydmach. Zaiste, oni są gromadą, która skazana jest na zatopienie’’.(44:25)
Gdy Mojżesz i Izraelici przybyli na północny kraniec Morza Czerwonego, rozpoczął się odpływ. Jako że wody cofnęły się, pozostawiły wydmy, których szczyty zostały odkrywane stopniowo, pozostawiając leżące pomiędzy depresje pełne wody. Izraelici przekroczyli morze w tym momencie. Po przybyciu na miejsce egipskie siły zobaczyły nagie odcinki brzegu i ścigali uciekinierów, koła ich rydwanów utknęły szybko w mokrej ziemi, a gdy wiatr przesunął się, wody zwróciły się na nich, i zostali w ten sposób zniszczeni przez Boga.
Historycy różnią się co do dokładnego miejsca, z którego Mojżesz (niech spoczywa w pokoju) przekroczył Morze Czerwone. Biorąc wszystkie poglądy pod uwagę, najbardziej prawdopodobne jest to, że od Tal Abi Sulaiman, które było stolicą Faraonów w czasach Mojżesza (niech spoczywa w pokoju), izraelici najpierw ruszyli na północny wschód do Zatoki Timsah, ale stwierdzając, że sieć zatok blokuje im drogę, zawrócili na południe i przekroczyli Morze Czerwone koło miasta Suez, gdzie jest ono niewiele więcej niż 2/3 mile szerokie i ruszyli do Qadas. (Enc. Biblii, str. 1437).
W skrócie, Mojżesz (niech spoczywa w pokoju) i Aaron (niech spoczywa w pokoju) doprowadził izraelitów z Egiptu do Kanaanu. Izraelici wyszli potajemnie w nocy. Kiedy Faraon dowiedział się o ich odejściu, zaczął ich gonić z jego wojskami i utonął w Morzu Czerwonym.
Gdy Faraon tonął wygłosił wyznanie wiary w Boga dzieci Izraela. Bóg odpowiadając na jego wyznanie wiary, powiedział:
Jak? Teraz? Kiedy przedtem nie okazałeś posłuszeństwa i byłeś intrygantem?
Zatem tego dnia uratujemy cię tylko w twoim ciele, abyś był Znakiem dla tych, którzy przyjdą po tobie. Zaprawdę wielu ludzi nie zważa na nasze Znaki. (10:92-93)
Zadziwiające jest, że jedynie Koran ze wszystkich religijnych pism i historycznych ksiąg wspomina o tym fakcie. Nie wspomina o tym Biblia, ani również żadna historyczna księga. Ale, w jaki cudowny sposób Słowo Boże okazało się prawdą! Po upływie ponad 3 000 lat ciało faraona została odkryte i obecnie znajduje się w zakonserwowanym stanie w muzeum w Kairze. Ciało pokazuje faraona, który był szczupłym, niskim i mocnym człowiekiem, z twarzą wyrażającą złość i głupotę. Mojżesz(niech spoczywa w pokoju) urodził się w czasach Ramzesa II i został wychowany przez niego ( 2:2-10), ale to za panowania jego syna, Merneptaha (Meneptah), powierzono mu misję Proroka (Żydowska Enc., vol. 9, str. 500 i Enc. Biblii). (Duży Komentarz, Vol. 1, str. 448)
Mojżesz(as) i Izraelici w Synaju
Po przekroczeniu bezpiecznie morza, Izraelici widzieli zniszczenie potężnego wroga na własne oczy i podziękowali Bogu. Bóg wezwał Mojżesza (niech spoczywa w pokoju) na trzydzieści dni na górę Tur, a następnie okres ten został przedłużony o następne dziesięć dni. Przed wyjazdem na spotkanie z Bogiem, Mojżesz (niech pokój będzie z nim) powiedział do swego brata Aarona (niech spoczywa w pokoju):,,przejmij pieczę nad moim narodem pod moją nieobecność i zarządzaj nimi dobrze.’’Mojżesz (niech spoczywa w pokoju) został pobłogosławiony szczególną łącznością z Bogiem. To uczyniło go śmiałym, i prosił Boga aby pokazać mu tą doskonałą manifestację, którą Bóg obiecał prorokowi przepowiedzianą w Księdze Powtórzonego Prawa 18:18. Po tym, Bóg zamanifestował Siebie na górze, która rozpadła się na kawałki, a Mojżesz (niech spoczywa w pokoju) upadł nieprzytomny. Po oprzytomnieniu podziękował Bogu i rzekł: Ty jesteś Świętym, zwracam się do ciebie, i pierwszy wierzę(7:144). Zostały mu dane następnie Dziesięć Przykazań dla Izraelitów. Słowa tych przykazań nie zachowały się. Jednakże są one odnalezione w obecnej Biblii w poniższych słowach:
Dziesięć Przykazań ( Druga Księga Mojżeszowa, 20: 1-17)
A Pan mówił te wszystkie słowa i rzekł. Jam jest Pan, Bóg twój, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej, z domu niewoli.
Nie będziesz miał innych bogów obok mnie.
Nie czyń sobie podobizny rzeźbionej z czegokolwiek, co jest na niebie w górze, i na ziemi w dole, i do tego, co jest w wodzie pod ziemią. Nie będziesz się im kłaniał i nie będziesz im służył, gdyż Ja, Pan, Bóg twój jestem Bogiem zazdrosnym, który karze winę ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia tych, którzy mnie nienawidzą. A okazuję łaskę do tysięcznego pokolenia tym, którzy mnie miłują i przestrzegają moich przykazań. Nie nadużywaj imienia Pana, Boga twojego, gdyż Pan nie zostawi bez kary tego, który nadużywa imienia jego. Pamiętaj o dniu sabatu, aby go święcić. Sześć dni będziesz pracował i wykonywał wszelką swoją pracę. Ale siódmego dnia jest sabat Pana, Boga twego Nie będziesz wykonywał żadnej pracy ani ty, ani twój syn, ani twoja córka, ani twój sługa, ani twoja służebnica, ani twoje bydło, ani obcy przybysz, który mieszka w twoich bramach. Gdyż w sześciu dniach uczynił Pan niebo i ziemię, morze i wszystko, co w nich jest, a siódmego dnia odpoczął. Dlatego Pan pobłogosławił dzień sabatu i poświęcił go.
Czcij ojca swego i matkę swoją, aby długo trwały twoje dni w ziemi, którą Pan, Bóg twój, da tobie.
Nie zabijaj.
Nie cudzołóż.
Nie kradnij.
Nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu swemu.
Nie pożądaj domu bliźniego swego, nie pożądaj żony bliźniego swego, ani jego sługi, a ni jego służebnicy, ani jego wołu, a ni jego osła, ani żadnej rzeczy, która należy do bliźniego twego.
Oprócz tych przykazań, prawo odwetu, które było żywo przestrzegane przez izraelitów jest wspomniane w następujących słowach ( Druga Księga Mojżeszowa 21:23-27):
Jeżeli zaś poniesie dalszą szkodę, to wtedy da życie za życie,
Oko za oko, ząb za ząb, rękę za rękę, nogę za nogę,
Oparzelinę za oparzelinę, ranę za ranę, siniec za siniec.
Jeżeli ktoś uderzy w oko swego niewolnika lub w oko swojej niewolnicy tak, że je zniszczy, wtedy wypuści ich na wolność za to oko.
A jeżeli ktoś wybije ząb swego niewolnika albo ząb swojej niewolnicy, wypuści ich na wolność za ten ząb.
Koran opisuje to prawo następująco:
W nim nakazaliśmy im: życie za życie i oko za oko, nos za nos, ucho za ucho i ząb za ząb, za inne zaś szkody równoważną odpłatę. Kto zaś zrezygnuje z prawa do zemsty, będzie to odpuszczeniem jego własnych grzechów.Kto sądzi nie na podstawie tego, co zesłał Allah, ten jest naprawdę złoczyńcą.(5:46)
W czasie nieobecności Mojżesza (niech spoczywa w pokoju), izraelici z powodu ich słabej wiary powrócili do kultu cielca, które Samiri przyozdabiali ich ozdobami. Nie brali pod uwagę grzecznych upomnień Aaron (niech spoczywa w pokoju). Po powrocie z góry Tur, Mojżesz (niech pokój będzie z nim) skarcił ich i był surowy wobec swojego brata. Wyklął Samiri i przestraszył bardzo swoich wyznawców, a następnie zebrał siedemdziesięciu przewodzących ludzi i wrócił na górę aby odpokutować. Miało miejsce trzęsienie ziemi, które napełniło strachem Izraelitów. Dołączyli oni w pokucie do Mojżesza (niech spoczywa w pokoju). Mojżesz (niech spoczywa w pokoju) wprowadził Boże przykazania na tablicach i poinformował, że postęp i dobrobyt leży w posłuszeństwie wobec nich. Izraelici mieli być przeszkoleni na Synaju, aby odnieść zwycięstwo w Kanaanie.
Mieszkając przez długi czas w niewoli w stanie zależności, Izraelici stali się tchórzliwi i niemrawi. Bóg chciał więc aby zostali na pustyni przez jakiś czas żyjąc zabawą i dzikimi ziołami w zamian mogąc rzucić swoje tchórzostwo i lenistwo, żyjąc samodzielnym życiem na pustyni. W ten sposób ożywieni, mieli być doprowadzeni do Ziemi Obiecanej i uczynieni władcami Palestyny. Izraelitom nie udało się jednak poznać rzeczywistych zamiarów Boga lub, zrozumiawszy to, nie docenili tego i głupio nalegali na mieszkanie w mieście. Bóg chciał przygotować ich do panowania nad Ziemią Obiecaną, ale ci nieszczęśni ludzie pragnęli uprawy roli. Tak więc powiedziano im aby zeszli do miasta, gdzie mogliby uzyskać żądane rzeczy.
Ziemia Obiecana i Izraelici
Odniesienie do Ziemi Obiecanej, zostały uczynione w Koranie w następujących wierszach:
I napisaliśmy już w Księdze Dawida, po Przypomnieniu, że moi sprawiedliwi słudzy odziedziczą ten kraj.(21:106)
Mojżesz (niech spoczywa w pokoju) i Aaron (niech spoczywa w pokoju) zachęcali Izraelitów do marszu naprzód z Synaju, podbić Kanaan, Ziemię Obiecaną i zapewnił ich o zwycięstwo pod warunkiem, że postarają się wejść do jego bram. Ale oni odpowiedzieli, mówiąc:
Powiedzieli:,, O Mojżeszu, w kraju tym żyje nieposłuszny i silny lud, więc nie wejdziemy doń, dopóki ten lud nie odejdzie stąd. Kiedy lud ten stąd odejdzie, wtedy my wejdziemy do tego kraju.
Powiedzieli: ,,O Mojżeszu, nigdy nie wejdziemy, dopóki oni tam wejdą. Idź, zatem ty i twój Pan i walczcie, my zaś poczekamy tutaj siedząc’’. (5:23, 25)
Kiedy Izraelici zachowali się w sposób tchórzliwy, Bóg zarządził, że powinni oni nadal wędrować na pustyni przez czterdzieści lat, aby życie na pustyni dodało im wigoru, tchnęło w nich nowe życie oraz powinno wzmocnić ich moralność.
Mojżeszowi (niech spoczywa w pokoju) udało się wyciągnąć Izraelitów z niewoli Faraona i przynieść im wolność, ale nie mógł ich przekonać, by podbić Kanaan i umarł w Synaju.
Przyszłość ujawniona Mojżeszowi (as)
Bóg sam posiada wiedzę na temat przyszłości. On przekazuje ją poprzez Jego wybrańcy. Tu należy wspomnieć kilka proroctwa Mojżesza (niech spoczywa w pokoju).
I to jest błogosławieństwo, jakimże Mojżesz, mąż Boży pobłogosławił synów Izraela przed jego śmiercią.
Powiedział: Pan przyszedł z Synaju i zaświecił im z Seriru, zajaśniał z góry Paran, a przyszedł z dziesięcioma tysiącami świętych, z jego prawej strony poszedł ogniste prawo dla nich. (Księga Powtórzonego Prawa, V Ks. Mojżeszowa 33:2 )
W tym fragmencie trzy proroctwa zostały wymienione:
- Manifestacja Boga Mojżeszowi (niech spoczywa w pokoju) w Synaju. Manifestacja Boga Jezusowi (niech spoczywa w pokoju) w Seirze, miejscu, w którym wiele cudów Jezusa (niech pokój będzie z nim) miało miejsce.
3.Manifestacja Boga Mohammedowi, odbyła się na górze Paran. Prorok Muhammad (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) przejął Mekkę na czele dziesięciu tysięcy towarzyszy. Paran po arabsku nazywana jest Faran, nazwa wzgórza, leżącego pomiędzy Mekką i Medyną. Wspomniane ogniste prawo jest to stałe/trwałe prawo dla ludzkości z Świętego Koranu.
Bóg przemówił do Mojżesza (niech spoczywa w pokoju) i powiedział:
Wzbudzę im proroka spośród ich braci, takiego jak ty. Włożę moje słowa w jego usta i będzie mówił do nich wszystko, co mu rozkażę. Jeśli kto więc nie usłucha moich słów, które on będzie mówić w moim imieniu, to Ja będę tego dochodził na nim. (Księga Powtórzonego Prawa, V Ks. Mojżeszowa, 18:18-19)
W tym proroctwie powiedziano Mojżeszowi (niech spoczywa w pokoju), że Bóg wzniesie proroka spośród ich braci, to jest Izmaelitów, który będzie prorokiem przynoszącym prawo podobnie jak Mojżesz (niech spoczywa w pokoju). To zostało spełnione w osobie Mohammeda (pokój i błogosławieństwo Allaha niech będzie z nim). Słowa tego proroctwa ,,i włożę moje słowa w jego usta’’ są bardzo istotne, jako że Święty Koran przedstawiony przez Muhammada (pokój i błogosławieństwo Allaha nie będzie z nim) uważa się za właśnie słowa Boga. Nie ma innej religijnej księgi, która uważa się za dokładne słowa Boga.
Mojżesz (niech spoczywa w pokoju) był Prorokiem przynoszącym prawo, a ci wszyscy, którzy ukazali się po nim w tym Dawid, Salomon i Jezus (niech spoczywa w pokoju), stosowali się do jego prawa i postępowali zgodnie z nim. Zakończenie mocy tego prawo nastąpiło z chwilą śmierci Jezusa (niech spoczywa w pokoju) w Kaszmirze w Indiach.