Muhammad(saw) wspaniały wzór (40)
Kazanie Piątkowe wygłoszone w meczecie Mubarak, Tilford, Wielka Brytania
Wydarzenia z życie Świętego Proroka (saw) – Oblężenie twierdzy Banu Nadir
Po wyrecytowaniu Taszahhud, Ta’ałłuz i Sury al-Fatihah, Jego Świątobliwość Hadhrat Mirza Masroor Ahmad (aba) powiedział, że będzie kontynuował wspominanie wyprawy Banu Nadir.
Hudhur (aba) zacytował Hazrat Mirzę Bashira Ahmada (aba), który pisze:
Święty Prorok (sa) nie miał innego wyboru, jak tylko wkroczyć na pole bitwy. W związku z tym, pod swoją nieobecność, Święty Prorok (sa) wyznaczył Ibni Maktuma (ra) na Imamus – Salat dla osadnictwa w Medynie. Z grupą Towarzyszy, Święty Prorok (sa) osobiście wyruszył z Medyny i oblegał wioskę Banu Nadir.
Zgodnie z ówczesnym zwyczajem wojennym, Banu Nadir zajęli swoje twierdze. Być może właśnie przy tej okazji 'Abdullah bin Ubayy bin Sulul i inni hipokryci z Medyny wysłali wiadomość do wodzów Banu Nadir. Przekazali: „Wcale nie bójcie się muzułmanów, bo będziemy was wspierać i walczyć w waszym imieniu”. Jednak ku zaskoczeniu Banu Nadir, gdy wojna praktycznie się rozpoczęła, ci hipokryci nie mogli zebrać odwagi, aby otwarcie wejść na pole bitwy w opozycji do Świętego Proroka (sa). Również Banu Quraizah nie odważyli się wkroczyć na pole bitwy przeciwko muzułmanom i otwarcie pomóc Banu Nadir. Pomimo, że byli z nimi w sercu. Pomagali im również w tajemnicy. Nawe muzułmanie stali się tego świadomi.
W każdym razie Banu Nadir nie wystąpili otwarcie w opozycji do muzułmanów. Zamiast tego wycofali się do swoich fortec. Jednak biorąc pod uwagę okoliczności tamtej epoki, ich twierdze były bardzo mocne. Dlatego mieli pewność, że muzułmanie nie będą w stanie im wyrządzić żadnej krzywdy. Popadną w frustrację i odstąpią od oblężenia. Nie ma wątpliwości, że biorąc pod uwagę okoliczności tamtej epoki, zdobycie takich twierdz było zadaniem bardzo trudnym i wyczerpującym. Wymagało bardzo długiego oblężenia.
(Życie i charakter pieczęci proroków (sa), tom 2, str. 382)
Powody wycinania niektórych palm daktylowych
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że według niektórych oblężenie trwało sześć dni. Inni zaś podają, że trwało to 15, 20 lub 23 dni. Według przekazów Prorok (saw) nakazał wyciąć i spalić kilka drzew. Ponieważ żydzi strzelali ze szczytów swoich fortec i rzucali kamieniami. Drzewa pomagały im w tym, zapewniając swego rodzaju osłonę. Dlatego drzewa te należało wyciąć w ramach mechanizmu obronnego. A nie w celu szkodzenia sadom. Co więcej, odnotowano, że spalone palmy daktylowe zawierały daktyle najniższego gatunku. Drzewa te należało wyciąć, aby stłumić wszelkie walki i zapobiec dalszym ofiarom śmiertelnym. Jest także jasne, że Prorok (saw) nakazał spalić te drzewa zgodnie z Bożym objawieniem. Bóg stwierdza w Świętym Koranie:
„Jakiekolwiek palmy ścięliście czy pozostawiliście na miejscu, to było za przyzwoleniem Allaha, aby On mógł upokorzyć grzeszników.’’ (Święty Koran, 59:6)
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że według niektórych przekazów podczas oblężenia Prorok (saw) zaproponował nawet żydom zawarcie z nim nowego traktatu. Jednak żydzi odmówili. Gdy tylko zobaczyli, że ich drzewa płoną, żydzi zgodzili się opuścić swoje mieszkanie.
Jego Świątobliwość (aba) zacytował Hadhrata Mirza Bashira Ahmada (ra), który pisze:
,,Muzułmanie kontynuowali oblężenie przez wiele dni. Jednak nie było żadnego rozwiązania. Minęło kilka dni i nadal nie nadeszło żadne rozwiązanie. Banu Nadir nadal byli zdeterminowani do utrzymania konfliktu jak zwykle. Wtedy Święty Prorok (sa) wydał rozkaz, aby ściąć niektóre drzewa daktylowe należące do Banu Nadir, które znajdowały się na zewnątrz za ich fortecami. Te drzewa, które ścięto, nosiły rodzaj daktyli znany jako Linah. Jest to daktyl bardzo niskiej jakości. Jego owoce nie mogą być na ogół spożywane przez ludzi. Intencją tego rozkazu było, aby Banu Nadir byli przerażeni widokiem tych ścinanych drzew. Aby otworzyli bramy swoich fortec. W ten sposób, wraz ze stratą kilku drzew, można było zapobiec utracie niezliczonych istnień ludzkich, a także konfliktom i rebelii w kraju.
Dlatego też strategia ta okazała się skuteczna. Wycięto tylko sześć drzew. Wtedy Banu Nadir zaczął wrzeć i wrzeszczeć. Być może zakładali, że muzułmanie wytną wszystkie drzewa, łącznie z tymi, które przynoszą owoce wysokiej jakości. Niemniej jednak, jak wyjaśnia Święty Koran, zezwolono na wycięcie tylko kilku drzew. Nawet te pochodziły z rodzaju Linah. Natomiast w odniesieniu do pozostałych drzew polecono je zabezpieczyć. Nawet w normalnych okolicznościach muzułmanom nie wolno było wycinać owocujących drzew swoich wrogów.
W każdym razie strategia ta okazała się skuteczna. Zdumieni, po piętnastu dniach oblężenia Banu Nadir otworzyli bramy swoich fortec. Zrobili pod warunkiem, że pozwoli im się zabrać cały majątek oraz dobytek w pokoju i bezpieczeństwie. Była to ta sama oferta, którą już przedstawił Święty Prorok (sa). Jedynym pragnieniem Świętego Proroka (sa) było ustanowienie pokoju. Przymknął oczy na trudności i wydatki, które muzułmanie musieli ponosić w tej kampanii. Nawet teraz Prorok (sa) zaakceptował stan Banu Nadir. Wyznaczył swojego Towarzysza Muhammada bin Maslamaha (ra) do nadzorowania wyjazdu Banu Nadir z Medyny w pokoju i bezpieczeństwie”.
(Życie i charakter oraz Pieczęć proroków (sa), tom 2, s. 382-384)
Zgoda plemienia Banu Nadir na opuszczenie Medyny
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że po tym, jak żydzi się poddali, wysłali wiadomość do Proroka (sa), że opuszczą Medynę. Poprosili o możliwość odejścia w pokoju i bezpieczeństwie. Prorok (sa) zgodził się, zapewniając im bezpieczeństwo. Nawet zaproponował, że mogą zabrać ze sobą wszystko, co ich wielbłądy mogą unieść, z wyjątkiem broni. Jest to również odpowiedź dla tych, którzy twierdzą, że muzułmanie angażowali się w wojnę tylko po to, aby zdobyć łupy wojenne. Tutaj Prorok (sa) odniósł decydujące zwycięstwo nad tymi, którzy stale sprawiali przykrość muzułmanom. Byli winni zdrady. Mógł podjąć wszelkie surowe środki i byłoby to właściwe. Jednak okazał najwyższy stopień miłosierdzia. Pozwolił im odejść w pokoju i bezpieczeństwie. Zabrali ze sobą wszystko, co mogli zaoszczędzić, broń. Nawet pomimo tego, odnotowano, że żydzi zniszczyli ich domy przed odejściem, aby nie przyniosły one żadnych korzyści muzułmanom.
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że warunki wydalenia Banu Nadir z Medyny były następujące:
- Banu Nadir mogli udać się, gdziekolwiek chcieli, poza Medyną.
- Muszą opuścić Medynę bez żadnej broni.
- Oprócz broni żydzi mogli zabrać ze sobą wszystko, co mogli unieść na swoich wielbłądach
- Wszystko co pozostawią żydzi, stanie się własnością muzułmanów
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że Hadhrat Muhammad bin Maslamah (ra) został wyznaczony do nadzorowania wydalenia Banu Nadir z Medyny. Banu Nadir podnieśli kwestię, twierdząc, że mają pewne długi. Wykorzystywali tę wymówkę, próbując znaleźć powód, aby pozostać w Medynie na dłużej. Święty Prorok (sa) powiedział, że powinni szybko odzyskać swoje pożyczki. Wyeliminować odsetki od tych pożyczek, aby przyspieszyć proces. Odnotowano, że podczas tego procesu dwóch żydów zdało sobie sprawę z błędu w swoim postępowaniu. W ciemności nocy dołączyło do armii muzułmańskiej, wyznając wierność islamowi.
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że gdy żydzi opuszczali Medynę, załadowali 600 wielbłądów wszystkim, co mogli. Zburzyli nawet swoje domy. Załadowali drewniane drzwi swoich domów na swoje wielbłądy. Gdy żydzi opuszczali Medynę ze swoimi kobietami, dziećmi i swoim dobytkiem na swoich wielbłądach, chociaż w ich piersiach płonął ogień smutku, odchodzili w sposób wyrażający brak obaw o opuszczenie swoich domów.
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że gdy żydzi przechodzili przez targ w Medynie, śpiewając i weseląc się, aby spróbować pokazać swoje bogactwo. Jednak Prorok Święty (sa) nie zwrócił na to uwagi. Mogło być tak, że Prorok Święty (sa) nie pozwolił im zabrać ze sobą niczego, nawet własnych ubrań. Jednak miłosierdzie Proroka Świętego (sa) było takie, że pozwolił im zabrać wszystko, co mogły unieść ich wielbłądy. Gdy odchodzili, przechwalając się i popisując, Święty Prorok (sa) nie zwrócił na to uwagi.
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że część Banu Nadir osiedliła się w Syrii. Podczas gdy inni osiedlili się w Khaibar, gdzie było już wiele żydowskich fortec. Żydzi z Khaibar byli biegli w walce. Natomiast żydzi z Banu Nadir byli biegli w sprawach politycznych. W związku z tym obecność żydowska w Khaibar została wzmocniona wraz z przybyciem Banu Nadir.
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że wśród Banu Nadir byli również synowie Towarzyszy Ansar [lokalni mieszkańcy Medyny]. Przed islamem istniał zwyczaj, że jeśli dzieci kobiety zazwyczaj nie miały pozostać przy życiu, składała ona ślubowanie. Jeśli jej syn przeżyje, uczyni go żydem. W związku z tym byli pewni synowie Ansar, którzy w ten sposób stali się żydami. Kiedy Banu Nadir opuszczali Medynę, ci Ansar nie chcieli, aby ich synowie również odeszli.
Jego Świątobliwość (aba) zacytował Hadhrata Mirza Bashira Ahmada (ra), który pisze:
,,Z wielką pompą, przepychem i wspaniałością Banu Nadir zabrali ze sobą cały swój ruchomy dobytek i posiadłości. Nawet własnymi rękami zburzyli własne domy. Wyrwali drzwi, framugi i drewno i zabrali je również ze sobą. Napisano, że ci ludzie opuścili Medynę z taką radością, pompą i pokazem, śpiewając i grając na swoich instrumentach, jakby byli orszakiem ślubnym. Jednak ich ekwipunek wojenny, ich nieruchomy majątek, taki jak sady itp., trafił w ręce muzułmanów. Ponieważ bogactwo to zostało zdobyte bez żadnej praktycznej wojny, w świetle islamskiego szariatu, przywilej jego podziału leżał wyłącznie w rękach Posłańca Allaha. Święty Prorok (sa) podzielił to bogactwo głównie między biednych Muhadżirinów. Ich koszty utrzymania były nadal ponoszone przez majątki Ansarów, zgodnie z pierwotnym systemem braterstwa. W ten sposób Ansarowie pośrednio stali się także wspólnikami tych bogatych łupów.
Banu Nadir opuszczali Medynę pod nadzorem Towarzysza Muhammada bin Maslamaha (ra). Wtedy niektórzy Ansarowie próbowali powstrzymać tych ludzi, którzy faktycznie byli potomkami Ansarów, ale stali się żydami z powodu ślubów złożonych przez Ansarów, a Banu Nadirowie chcieli ich zabrać ze sobą. Jednak żądanie Ansarów było sprzeczne z następującym nakazem islamskim:
„Nie powinno być żadnego przymusu w sprawach religijnych”.
Dlatego też Święty Prorok (sa) zdecydował się odrzucić sprawę przedstawioną przez muzułmanów. Wydał werdykt na korzyść żydów. Powiedział: „Nie możemy powstrzymać od opuszczenia kogokolwiek, kto jest żydem i pragnie wyjechać”. Jednakże dwóch mężczyzn z Banu Nadir zostało muzułmanami z własnego wyboru. Pozostali w Medynie.
Istnieje przekaz, który opowiada, że Święty Prorok (sa) nakazał Banu Nadir ruszyć w kierunku Syrii, tj., że nie powinni pozostawać w Arabii. Jednak pomimo tego, kilku ich wodzów, takich jak Salam bin Abil-Huqaiq, Kinanah bin Rabi’ i Huyayy bin Akhtab, itp., a także część ich zwykłych ludzi, przesiedliło się na północ od Hidżazu do słynnej żydowskiej wioski Khaibar. Ludzie z Khaibar powitali ich z otwartymi ramionami. Ci ludzie ostatecznie stali się przyczyną bardzo niebezpiecznego buntu i podżegania do wojny.
(Życie i charakter Pieczęci Proroków (sa), tom 2, s. 384-385)
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że łupy zdobyte po odejściu Banu Nadir uważano za Fai. To oznacza bogactwo uzyskane od niewiernych bez wojny. Całość Fai miała trafić do Proroka (sa) i to od niego zależało, jak będzie chciał je rozdysponować. Prorok (sa) rozdysponował całe bogactwo uzyskane od żydów. Obejmowało ono broń i zbrojownię wśród muzułmanów, aby mogli używać tych rzeczy dla dobra. Bóg mówi w Świętym Koranie:
,,I cokolwiek Allah dał swemu Posłańcowi jako zdobycze wojenne od nich, płynie z Jego łaski. Nie ponaglaliście ani konia, ani wielbłąda ku temu. Ale Allah daje Swoim Posłańcom autorytet, nad kimkolwiek Mu się podoba. A Allah posiada władzę nad wszystkimi rzeczami.” (Święty Koran, 59:7)
Kalif (aba) powiedział, że Prorok (sa) polecił sprowadzić przed siebie wszystkich Ansarów. Zaoferował im, że może podzielić łupy pomiędzy Ansarów i muhadżirinów. W takim przypadku migranci nadal będą zależni od Ansarów. W przeciwnym razie Święty Prorok (sa) zaoferował, że odda wszystkie łupy muhadżirinom. Mogłoby to ich uniezależnić się. Ansar nie musieli już dzielić z nimi swoich domów. Jednakże Ansarowie wyrazili wielką miłość i oddanie. Powiedzieli, że nie tylko będą nadal dzielić swoje domy z muhadżirinami, ale wszystkie łupy uzyskane od Banu Nadir nadal będą mogły zostać przekazane muhadżirinom.
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że to kończy wzmiankę o wyprawie Banu Nadir. Hudhur (aba) powiedział, że wspomni o kolejnych wyprawach w przyszłości.
Apel o modlitwę
Khalifatul Masih (aba) nalegał na dalsze modlitwy za Ahmadi w Pakistanie, aby ich sytuacja się poprawiła. Niech Allah ogólnie poprawi stan pokoju i bezpieczeństwa tam oraz zachowa Ahmadi w swojej ochronie.
Jego Świątobliwość (aba) zaapelował także o modlitwę za ogólną sytuację muzułmanów na całym świecie. Powinniśmy modlić się, aby byli w stanie rozpoznać Imama epoki i dzięki temu odzyskać swoją godność.
Kalif (aba) nalegał również na modlitwy za ogólny stan świata i warunki wojny, które nadal się rozwijają. Wydaje się, że na pewno wybuchnie wojna w zależności od kierunku, w którym zmierza świat. Jednak niech Allah Wszechmogący ochroni każdego Ahmadi i każdą niewinną osobę przed złymi skutkami wojny.
Podsumowanie przygotowane przez The Review of Religions.