Muhammad(saw) wspaniały wzór (18)
Kazanie Piątkowe wygłoszone w meczecie Mubarak, Tilford, Wielka Brytania
„Życie Świętego Proroka (saw) – wydarzenia poprzedzające bitwę pod Uhud, modlitwy za Palestynę i dalsze losy.”
Po wyrecytowaniu Taszahhud, Ta’ałłuz i Sura al-Fatihah, Jego Świątobliwość Hadhrat Mirza Masroor Ahmad (aba) powiedział, że wspominał wydarzenia związane z bitwą pod Uhud.
Interpretacja snu dotyczącego bitwy przez Świętego Proroka (sa)
Jego Świątobliwość (aba) zacytował Hadhrata Mirza Bashiruddina Mahmuda Ahmada (ra), Drugiego Kalifa, który napisał o czynnikach prowadzących do bitwy pod Uhud, wynikających z porażki poniesionej przez mekkańczyków i pod Badr.
Dowiedziawszy się, że mekkańczycy przygotowali armię składającą się z około 3000 żołnierzy, Święty Prorok (sa) naradzał się w Medynie, co należy zrobić. Prorok (saw) był zdania, że powinni pozostać w Medynie i stawić czoła wszelkim atakom z tego miejsca. Jednakże młodzi mężczyźni, którzy nie brali udziału w bitwie pod Badr, bardzo chcieli wyjść i walczyć, dlatego zalecili armii muzułmańskiej opuszczenie Medyny i spotkanie się z armią Mekki na polu bitwy.
Święty Prorok (sa) również opowiedział sen, w którym widział zabijaną krowę, co według niego oznaczało, że niektórzy z jego Towarzyszy zginą męczeńską śmiercią. Zobaczył także pękający czubek miecza, co zinterpretował jako oznaczające stratę bliskich mu osób lub to, że on sam odniesie jakąś krzywdę. Święty Prorok (sa) również zauważył, że włożył rękę w zbroję, co według niego oznaczało, że lepiej będzie dla nich pozostać w Medynie. Ponieważ jednak wyjaśnienie tego snu nie zostało ujawnione i stanowiło własną interpretację Proroka (saw), przyjął on opinię większości i zgodził się wyruszyć z Medyny z armią muzułmańską.
Jego Świątobliwość (aba) przedstawił cytat Obiecanego Mesjasza (as), w którym wyjaśnił, że często prorocy mają sny lub wizje, które pozornie wydają się być jedną rzeczą, ale w rzeczywistości wskazują na coś innego. Innym przykładem może być Święty Prorok (sa), który wyraźnie widział we śnie dwie złote bransolety, które w rzeczywistości odnosiły się do dwóch fałszywych pretendentów do proroctwa. Dlatego nie jest niczym niezwykłym, że prorocy używają porównań lub języka metaforycznego.
Rady Proroka (sa) i przygotowania do bitwy
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że przed odejściem Prorok (saw) poradził Towarzyszom, że jeśli pozostaną cierpliwi, odniosą zwycięstwo. Następnie Święty Prorok (sa) poinstruował muzułmanów, aby przygotowali się do bitwy, i Święty Prorok (sa) również poczynił przygotowania. Święty Prorok (saw) wyszedł ubrany w dwie warstwy zbroi, z mieczem wiszącym na plecach. Święty Prorok (sa) jeździł na swoim koniu o imieniu Saqab. Po wyjściu z domu Święty Prorok (sa) został poinformowany, że Malik bin Amr Najjari zmarł. Dlatego też przed wyjazdem do Uhud Prorok (saw) poprowadził modlitwę pogrzebową.
Konsultacje i decyzja o bitwie
Kalif (aba) powiedział, że przed wyjazdem ludzie udali się do Świętego Proroka (sa) i powiedzieli, że ich zamiarem nie było sprzeciwianie się jego opinii i jeśli uzna, że powinni pozostać w Medynie, to pozostaną w Medynie. Święty Prorok (sa) odpowiedział, że prorokowi nie wypada zdjąć zbroję, dopóki Bóg nie rozstrzygnie między nim a wrogiem, innymi słowy, dopóki nie nastąpi bitwa.
ść (aba) zacytował Hadhrata Mirzę Baszira Ahmada (ra), który pisze:
„Święty Prorok (sa) udał się do swojej rezydencji, gdzie zawiązał turban, założył sprzęt i ujął broń z pomocą Hadhrat Abu Bakra (ra) i Hadhrat Umara (ra) i wyszedł w imieniu Allaha. Jednakże w tym czasie, dzięki upomnieniom Sa’da bin Mu’adha (ra), wodza plemienia Aus i innych prominentnych Towarzyszy, grupa młodych mężczyzn zaczęła zdawać sobie sprawę ze swojego błędu. W tym, że nie powinni byli upierać się przy swoim własnym zdaniu, sprzecznym z poglądem Posłańca Bożego, a większość z nich była teraz skłonna do wyrzutów sumienia.
Kiedy ci ludzie zobaczyli Świętego Proroka (saw), nadchodzącego z ramionami, ubranego w podwójną zbroję, w hełmie itp., ich żal wzrósł jeszcze bardziej. Prawie jednogłośnie stwierdzili: „O Posłańcu Allaha! Popełniliśmy błąd, nalegając na nasze własne zdanie zamiast na twoje. Powinieneś zastosować dowolną strategię, którą uznasz za najbardziej odpowiednią. Jeśli Bóg pozwoli, będzie to wielce błogosławione”. Święty Prorok (saw) powiedział:
„Nie przystoi Prorokowi Bożemu wznosić ramiona, a następnie je opuszcza, zanim Bóg wyda wyrok”. Idźcie więc teraz w imię Allaha i jeśli jesteście wytrwali, to bądźcie pewni, że pomoc Allaha Wywyższonego będzie z wami.”
(Życie i charakter Pieczęci Proroków (saw), tom 2, s. 324-325)
Trzy flagi muzułmanów
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że Prorok (saw) przygotował trzy flagi: jedną dano Usaidowi bin Hudairowi (ra), drugą Habbadowi bin Mundhirowi (ra), a trzecią Hazrat Alimu (ra). Święty Prorok (saw) wsiadł na konia i wyruszył. Zapisano, że tego dnia muzułmanie mieli dwa konie, jeden należący do Świętego Proroka (sa), a drugi należący do Hazrat Burdhaha (ra). Jego Świątobliwość (aba) zacytował Hazrat Mirzę Baszira Ahmada (ra), który pisze:
„Następnie Prorok (saw) polecił przygotować trzy flagi dla armii muzułmańskiej. Flagę plemienia Aus powierzono Usaidowi bin Al-Hudairowi (ra), flagę plemienia Khazraj Habbabowi bin Mundhirowi (ra), a flagę Muhajirin Hazratowi Ali (ra). Następnie, po mianowaniu „Abdullaha bin Ummi Maktuma (ra) na Imamus-Salat w Medynie i odprawieniu Salatul Asr, Święty Prorok (sa) wyruszył z Medyny z dużą grupą Towarzyszy. Wodzowie plemienia Aus i Khazraj, Sa’d bin Mu’adh (ra) i Sa’d bin 'Ubadah (ra) ruszyli dalej, biegnąc powoli, tuż przed górą Świętego Proroka (sa), a reszta Towarzyszy ruszyła do przodu – ustawiając się na prawo, na lewo i za Prorokiem (saw).
(Życie i charakter Pieczęci Proroków (saw), tom 2, s. 324-325)
Pasja młodych mężczyzn do przyłączenia się do armii muzułmańskiej
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że po dotarciu do miejsca zwanego Shaikhain Prorok (saw) zatrzymał się, aby dokonać inspekcji armii. Jeśli Święty Prorok (saw) stwierdził, że ktoś ma mniej niż 14 lub 15 lat, odsyłał go z powrotem do Medyny. Według zapisów odesłano 17 takich chętnych młodych ludzi. Jeden z młodzieńców miał na imię Rafi i powiedziano Prorokowi (saw), że jest utalentowanym łucznikiem, więc Prorok (sa) pozwolił mu pozostać w armii. Jednakże Samurah, inny młodzieniec, odezwał się, mówiąc, że jest silniejszy od Rafiego. Święty Prorok (sa) powiedział, że powinni stoczyć walkę w zapasach i tak też uczynili, a Samurah odniósł zwycięstwo. W rezultacie Prorok (saw) pozwolił Rafiemu i Samuarhowi pozostać w armii muzułmańskiej.
Kalif (aba) zacytował Hadhrat Mirzę Baszira Ahmada (ra), który pisze:
„Góra Uhud położona jest około trzech mil na północ od Medyny. W połowie drogi, w miejscu znanym jako „Shaikhain”, Święty Prorok (sa) zatrzymał się i zarządził inspekcję armii muzułmańskiej. Nieletnich, którzy przybyli z chęcią wzięcia udziału w Dżihadzie, odsyłano. W związku z tym wszyscy między innymi „Abdullah bin 'Umar (ra), Usamah bin Zaid (ra) i Abu Sa’id Khudri (ra) zostali odesłani.
Rafi’ bin Khadij (ra) również był w tym samym wieku co te dzieci, ale posiadał ogromne umiejętności w łucznictwie. Ze względu na tę jego cechę, jego ojciec wstawił się za nim przed Prorokiem (saw), aby mógł wziąć udział w tym Dżihadzie. Kiedy Święty Prorok (sa) podniósł wzrok w stronę Rafiego, przyjął zdecydowaną postawę na baczność, przypominając wojownika, tak aby wyglądał na silnego i wysokiego. W ten sposób plan się powiódł i Prorok (saw) udzielił mu pozwolenia na podróż. W związku z tym inne dziecko o imieniu Samura bin Jundub (ra), któremu nakazano powrót, poszło do ojca i powiedziało: „Jeśli Rafi otrzymał pozwolenie, to ja również powinienem otrzymać pozwolenie, ponieważ jestem silniejszy od Rafiego i mogę go powalić w walce w zapasach.” Ojciec był uszczęśliwiony szczerością syna.
Zarówno ojciec, jak i syn stawili się przed Świętym Prorokiem (sa), a ojciec przedstawił pragnienie swego syna. Święty Prorok (sa) uśmiechnął się i powiedział: „W porządku, niech Rafi i Samurah walczą ze sobą, abyśmy mogli ustalić, kto jest silniejszy z nich dwóch”. Tym samym odbył się konkurs. Samura (ra) chwycił Rafiego (ra) i w jednej chwili rzucił go na ziemię. Święty Prorok (sa) pozwolił Samurze (ra) również przyjść i to niewinne dziecko było zachwycone. Teraz, gdy nadszedł wieczór, Bilal (ra) wygłosił Adhan i wszyscy towarzysze ofiarowali swój Salat za Prorokiem (saw) .
Następnie muzułmanie rozbili obóz na noc w tym miejscu. Święty Prorok (sa) wyznaczył Muhammada bin Maslamaha (ra), aby zapewnił bezpieczeństwo na noc. Wraz z grupą pięćdziesięciu towarzyszy okrążył armię muzułmańską i całą noc stał na straży.
(Życie i charakter Pieczęci Proroków (sa), tom 2, s. 325-326)
Przywódca hipokrytów zdradza muzułmanów
Jego Świątobliwość (aba) zacytował dalej Hadhrata Mirzę Baszira Ahmada (ra), który pisze:
Następnego dnia, 15 dnia Shawwal 3 AH lub 31 marca 624 r. w sobotę, przed świtem, armia muzułmańska maszerowała naprzód i ofiarowując po drodze swój Salat, dotarła o poranku do podnóża góry Uhud. To właśnie przy tej okazji zły Abdullah bin Ubayy bin Sulul, wódz hipokrytów, zdradził muzułmanów i oddzielając się wraz z 300 wyznawcami, wrócił do Medyny, mówiąc: „Muhammad (sa) nie posłuchał moich rad i pod wpływem niedoświadczonej młodzieży wyszedł z Medyny. Dlatego nie mogę z nim pozostać i walczyć”.
Niektórzy ludzie z własnej woli go upominali, mówiąc, że taka zdrada jest niesłuszna, lecz on na to nie pozwolił i w dalszym ciągu ripostował: „Gdyby to była bitwa, ja też wziąłbym w niej udział, ale to nie jest bitwa, to samobójstwo.”
Teraz z armii muzułmańskiej pozostało jedynie 700 dusz, co stanowiło nawet mniej niż jedną czwartą z 3000 wojowników Quraisz. Co więcej, także pod względem wierzchowców i wyposażenia wojennego armia muzułmańska była bardzo słaba i nieistotna w porównaniu z armią Quraisz. Armia muzułmańska liczyła tylko stu ludzi w kolczugach i skromne dwa konie. Dla porównania, niewierna armia liczyła 700 ludzi w zbrojach, 200 koni i 3000 wielbłądów.
W tym stanie słabości, który był silnie odczuwany przez muzułmanów, zdrada 300 ludzi Abdullaha bin Ubayya wywołała stan niepokoju w sercach różnych muzułmanów o słabych sercach, z których niektórzy zaczęli tracić odwagę. Dlatego, jak wspomniano w Świętym Koranie, w tym właśnie stanie niepokoju dwa plemiona spośród muzułmanów, Banu Harithah i Banu Salamah, planowały nawet powrót do Medyny, ale ponieważ w ich sercach wciąż było światło wiary, zdołali się pozbierać. Jeśli chodzi o pozorne środki, nawet gdy śmierć patrzyła im w oczy, nie opuścili boku swego Mistrza.
( Życie i charakter Pieczęci Proroków (sa) , tom 2, s. 326-327)
Święty Prorok (saw) przemawia do muzułmanów na górze Uhud
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że po przybyciu do Uhud Prorok (saw) zorganizował armię w taki sposób, że góra Uhud była z tyłu, a muzułmanie zwróceni byli w stronę Medyny. Przy tej okazji Święty Prorok (saw) zwrócił się do muzułmanów, gdy patrzyli na mekkańczyków.
Po porannej modlitwie Prorok (saw) nakazał muzułmanom, aby przestrzegali przykazań objawionych przez Boga i powstrzymywali się od tego, czego On zabronił. Nakazał muzułmanom, mówiąc, że muszą zachować cierpliwość w misji, dla której wyruszyli. Pouczył ich również, że muszą przestrzegać wszystkiego, co nakazał i nie powinni dopuszczać się nieposłuszeństwa. Kto powstrzymuje się od tego, co jest zakazane, wyłącznie ze względu na Boga, wówczas jego grzechy zostaną odpuszczone. Ten, kto raz posyła pozdrowienia Prorokowi (saw), aniołowie posyłają mu pozdrowienia dziesięć razy.
W istocie Prorok (saw) zapewnił muzułmanom wszechstronne wskazówki. Święty Prorok (sa) powiedział, że wierzący jest jak głowa ciała: jeśli boli głowa, odczuwa to całe ciało.
Kalif Mesjasza (aba) powiedział, że gdyby dzisiejsi muzułmanie zdali sobie z tego sprawę, wówczas przeciwnicy nie odważyliby się ich atakować w żaden sposób.
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że będzie nadal wspominał o tych szczegółach w przyszłości.
Apel o modlitwę za Palestyńczyków i rozwiązanie, aby zakończyć te okrucieństwa
Kalif (aba) ponownie nawoływał do nieustannych modlitw za Palestyńczyków.
W ostatnich dniach, po zakończeniu przerwy w walkach, dzieje się dokładnie to, czego oczekiwano. Rząd izraelski bombarduje i atakuje każdą część Gazy z jeszcze większą siłą niż wcześniej. Coraz więcej niewinnych dzieci jest mordowanych.
Teraz nawet żydowski przedstawiciel Kongresu w Stanach Zjednoczonych powiedział, że to wystarczy i że Stany Zjednoczone muszą odegrać swoją rolę w doprowadzeniu tego do końca. Prezydent Stanów Zjednoczonych również w ukryty sposób mówi, że należy zakończyć ostrzał, który ma miejsce jednocześnie na północy i południu. Wcześniej mówiono, że na Południu nic nie zostanie zrobione, a teraz także tam dochodzi do ataków.
Nie powinniśmy popełnić błędu sądząc, że słowa amerykańskiego prezydenta są wynikiem jakiegokolwiek współczucia dla ludzkości, ale raczej są to słowa dla jego własnego dobra, biorąc pod uwagę, że w Stanach Zjednoczonych zbliżają się wybory, a młodzi wzywają do zawieszenia broni, podobnie jak muzułmanie w Ameryce. Dlatego wszystko to robi się, aby zdobyć głosy, w przeciwnym razie nie miałby współczucia dla Palestyńczyków i muzułmanów.
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że głosy krajów muzułmańskich zaczynają przybierać na sile, jednak, dopóki się nie zjednoczą i nie wezwą do zawieszenia broni, nie będzie z tego żadnego pożytku. Niech Allah ustanowi jedność wśród muzułmanów.
Huzoor (aba) powiedział, że świat niemuzułmański wie, że w świecie muzułmańskim nie ma jedności, a raczej muzułmanie zabijają się nawzajem. Z rąk muzułmanów ginie tysiące dzieci i niewinnych ludzi. To ośmiela nie-muzułmanów, którzy uważają, że okrucieństwo wobec muzułmanów jest w porządku, skoro sami sobie to okrucieństwo wyrządzają. Skoro muzułmanom nie zależy na życiu muzułmanów, to dlaczego wróg miałby to zrobić? Bóg surowo ostrzega w Koranie przed odbieraniem życia innym muzułmanom, a muzułmanina, który to robi, skazuje na piekło. Jego Świątobliwość (aba) modlił się, aby muzułmanie zjednoczyli się i stali się sposobem na położenie kresu niesprawiedliwości, a nie walczyli między sobą.
Kalif (aba) powiedział, że ONZ próbowała podnieść swój głos, ale kto ich słucha? Mówią, że robi to i tamto, ale nic nie mogą zrobić, bo nikt ich nie słucha. Główne mocarstwa egzekwują swoje prawa. Jego Świątobliwość (aba) modlił się, aby Allah zlitował się nad muzułmanami.
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że aby położyć kres tym okrucieństwom, musimy się modlić, wzywając jednocześnie polityków, aby podnieśli głos, aby położyć kres tej niesprawiedliwości. Podobnie my musimy przekazywać tę samą wiadomość wśród naszych kontaktów. Jego Świątobliwość (aba) modlił się, aby Allah ocalił niewinnych od niesprawiedliwości.
Modlitwy pogrzebowe
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że poprowadzi modlitwy pogrzebowe in absentia następujących osób:
Masooda Begum żona zmarłego Abdula Hakima Akmala, który był misjonarzem. Była wnuczką towarzyszy Obiecanego Mesjasza (as). Przez długi czas służyła u boku męża w Holandii. Ponieważ jej mąż został wysłany do służby poza granicami kraju, łącznie spędziła z dala od męża 15 lat. Była pierwszą krajową przewodniczącą Stowarzyszenia Kobiet Muzułmańskich Ahmadiyya w Holandii. Posiadała wiele cnót. Pozostawiła trzech synów i córkę, którzy w ten czy inny sposób służą Społeczności. Jego Świątobliwość (aba) modlił się, aby Allah udzielił jej przebaczenia i miłosierdzia oraz umożliwił jej dzieciom kontynuowanie dziedzictwa jej cnót.
Nauczyciel Abdul Majid, który poświęcił życie wierze oraz był profesorem w Talimul Islam College. Po przejściu na emeryturę przeniósł się do Kanady, gdzie mieszkał. Pozostawił żonę, trzech synów i dwie córki. Posiadał wiele wspaniałych cech. Był osobą o anielskim usposobieniu, co potwierdziła jego żona. Miał gorące pragnienie poświęcenia swojego życia służbie islamowi i bardzo się o to modlił. Zawsze oferował wkład finansowy, zanim wydał na cokolwiek innego.
Nauczał swoje dzieci, aby modliły się o czasie i utrzymywały więź z kalifem. Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że był studentem, gdy był profesorem, i poświadczył, że wszystkie cnoty, które opisał jego syn, naprawdę istnieją w nim. Wywarł także głęboki wpływ na nie-Ahmadi, którzy bardzo go szanowali, pomimo faktu, że był Ahmadi. Zawsze był najbardziej dumny ze swoich uczniów, którzy poświęcili swoje życie wierze. Jego Świątobliwość (aba) modlił się, aby Allah udzielił mu przebaczenia i miłosierdzia, podniósł jego pozycję i umożliwił jego dzieciom kontynuowanie dziedzictwa jego cnót.
Podsumowanie przygotowane przez The Review of Religions.