Artykuł z serii 100 lat temu…
(Przedrukowane przez Al Hakam z oryginalnego artykułu w The Review of Religions [angielski], kwiecień 1921)
Poniżej znajduje się wyczerpująca odpowiedź napisana, w odpowiedzi na zapytanie, przez Hadhrat Khalifatul Masih II ra w języku urdu i przetłumaczona na język angielski przez M. Ali Muhammad BA BT. (redaktor The Review of Religions).
Jest coś takiego jak recepta na spokój umysłu i setki, a czasami tysiące ludzi próbowały tego i uznały to za przydatne. Spokój umysłu oznacza wolność od trosk i ochronę przed groźbą ruiny.
Ci, którzy chwalą się jego zdobyciem, tak naprawdę go nie posiadają, a jedynie stali się nieczuli na ból i kłopoty. Można je porównać do dziecka, które próbuje obudzić zmarłą matkę i błędnie interpretuje jej milczenie, tak jak uśmiech wybucha śmiechem.
Prawdziwy spokój umysłu opiera się na rozsądku.
Weźmy przykład.
Dwie osoby podróżują przez dzielnicę dotkniętą zarazą i obie czują się bezpiecznie. Jedna, ponieważ wierzy, że wszystko jest kontrolowane przez przeznaczenie i że choroba jednej osoby nie może przejść na drugą. Ale jej poczucie bezpieczeństwa jest złudzeniem z powodu ignorancji. Drugi człowiek utrzymuje swój umysł w spokoju, ponieważ przeszedł szczepienie, które niejednokrotnie okazywało się zapobiegać chorobie przez pewien czas. Tak więc oboje czują się bezpieczni, ale poczucie bezpieczeństwa pierwszego prowadzi go do ruiny, podczas gdy drugiego opiera się na zweryfikowanych faktach.
Poczucie bezpieczeństwa jest więc zarówno fałszywe, jak i prawdziwe, i tylko tego drugiego należy szukać. W rzeczywistości żadna istota ludzka nie jest wolna od bólu i kłopotów, czy to prorok, czy polityk, naukowiec czy jasnowidz.
Kłopotów nie oszczędzono ani królom, ani prorokom, a dobrze wiadomo, że warunki fizyczne szczególnie wpływają na spokój psychiczny. Teraz pytanie brzmi, czy w takich okolicznościach można uzyskać spokój ducha.
Wierzę, że osiągnięcie tego jest możliwe, ponieważ to nie ból fizyczny, ale poczucie jego konsekwencji powoduje niepokój.
Trudność, która jest uważana za odskocznię do dalszego postępu, nie zakłóca naszego spokoju umysłu. Każdej odpowiedzialnej pracy towarzyszy wiele kłopotów i niepokoju, ale ci, którzy są dumni ze swoich osiągnięć umysłowych, szukają dla siebie zadań, które pasują do ich wysokiego intelektu i nie zrażają się przeszkodami, które pojawiają się na ich drodze.
Dlatego każdy kłopot nie niszczy naszego wewnętrznego spokoju, ale tylko taki, o którym człowiek myśli, że jest źródłem jego zniszczenia. Ból lub żal, które według niego w końcu przyniosą mu coś dobrego, wcale nie zakłócają jego spokoju. Raczej go wzmacniają. Jeżeli człowiek przez całe życie narażony jest na niedostatki i trudności, które mogą przynieść mu dobre rezultaty, nie traci spokoju psychicznego. Traci go tylko wtedy, gdy nie jest pewien swojego końca lub wątpi w swoją misję na tym świecie.
Wskutek tego znajdujemy osoby pobożne i bogobojne, które są zawsze szczęśliwe w sercu, pomimo ciężkiej i dotkliwej niedoli oraz niemożliwych do pokonania trudności na ich drodze. Nie tylko na ich twarzach widać oznaki szczęścia, ale ich serca są pełne błogości i pewności, które opierają się na rozsądku, a nie są wynikiem ignorancji, ponieważ poznali Boga Wszechmogącego, który jest źródłem wszelkich błogosławieństw. Który kontroluje każdy atom wszechświata i który posiada moc usuwania wszelkich problemów. Nie patrzą na Niego z daleka, raczej znaleźli sposób na osiągnięcie Jego zadowolenia i przyciągnięcie Jego miłości. Nic ich nie przeraża ani nie zakłóca spokoju ducha. Wiedzą, że On rządzi wszechświatem i że ich kocha, Jemu zawierzają wszystko.
Tak więc nieszczęścia, na jakie są narażeni, nie mają na celu ich zniszczenia, bo któż może ścierpieć widok, gdy przepada i ginie jego ukochana.
Bez wątpienia Bóg na ogół nie ingeruje w prawa natury, opuszczając świat, aby wypracował sobie swoje własne zbawienie, ale wszystko ma swoje granice. Nie może cierpieć widząc, jak Jego bliscy giną na darmo i traktować ich tak samo, jak Jego wrogów. Tak więc za każdym razem, gdy ich własna siła odporności oraz wytrzymałości gaśnie i zanika, On zsyła im pomoc i zapewnia im Swoją ochronę. A tym, na których zsyła nieustanne nieszczęścia, daje pewność i wiedzę do takiego stopnia, że wszelkie wątpliwości są trzymane z daleka. Traktują te troski i próby jako źródło błogosławieństw dla siebie i nie jest to spowodowane ucieczką w wyobraźnię, ale wynikiem naprawdę doskonałej pewności.
Nie można powiedzieć, że tacy ludzie cierpią. Są ponad wszystkim troskami. Patrzą na ziemskie nieszczęścia z pogardliwym uśmiechem, podczas gdy jego perypetie nie mają na nie wpływu. Ich udział w cierpieniach jest znacznie większy niż innych ludzi, aby Bóg mógł pokazać światu siłę ich umysłu i dać dowód Swojej mocy. Niby wydają się cierpieć, ale ich serca są przepełnione radością. Ponadto cierpią dla innych, a cierpienie dla innych jest przyjemnością samą w sobie. Są więc podwójnie zadowoleni, po pierwsze dlatego, że wiedzą, że cierpią dla innych, a po drugie, ponieważ są bezpieczni przed wszelką groźbą ruiny.
Ludziom tej klasy usuwa się niepokój i smutek w nadzwyczajny sposób, w wyniku czego ich wiara stale rośnie.
Mogę tu opowiedzieć moje osobiste doświadczenie. Kilka miesięcy temu ktoś zgłosił śmierć pewnego lekarza w Mezopotamii. Raportowi nie poświęcono większej uwagi, gdyż nieco wcześniej nadeszły listy od samego lekarza. Ale późniejsze relacje, zarówno prywatne, jak i oficjalne, potwierdziły raport.
Ja [Hadhrat Khalifatul Masih II ra] byłem zaniepokojony otrzymaniem tych listów, a mój smutek nasilił się, gdy okazało się, że studenci medycyny Ahmadi z Amritsar byli przygnębieni tym smutnym wydarzeniem. Wspomniany lekarz był obdarzony uroczymi manierami i dopiero niedawno ukończył studia. Jak dotkliwie odczułem nagłą i przedwczesną śmierć młodego lekarza, który był jedynym synem jego sędziwych rodziców i jak bardzo życzyłem mu życia!
W takim stanie umysłu położyłem się spać i od razu otrzymałem zapewnienie, że lekarz żyje i że zostałem źle poinformowany. Kiedy obudziłem się, byłem uspokojony, ale zastanawiałem się, jak zmarły może ożyć.
Po tygodniu lub więcej przyszedł do mnie [krewny lekarza] i powiedział, że otrzymał od niego telegram, że żyje i że nie ma się o co martwić.
Z późniejszych relacji wynikało, że przez pomyłkę został uznany za zmarłego, podczas gdy w rzeczywistości wpadł w ręce Beduinów, którzy trzymali go w niewoli przez dłuższy czas, ale w końcu udało mu się uciec.
To tylko jeden z wielu sposobów, za pomocą których Współczujący i Miłosierny Bóg zapewnia Swoich ukochanych o swoim istnieniu. Ich życie jest szczęśliwe. Każda próba dodaje im wiary i umacnia ją, ponieważ są świadkami jeszcze jednego dowodu mocy ich Opiekuna.
Jest tylko jeden sposób na osiągnięcie spokoju umysłu, a jest nim osiągnięcie jedności z tą Wielką Istotą, która jest Stwórcą i Kontrolerem wszystkich tych przyczyn, które przynoszą ludziom ból lub stratę.
Zmiany we wszechświecie są zbyt liczne, aby najwięksi naukowcy mogli je kontrolować. Człowiek, do pewnego stopnia, tylko gromadzi kamyki na brzegu wiedzy. On sam nie osiągnął spokoju psychicznego ani nie może udzielić go innym. Bogactwo nie może dać mu spokoju ducha, honoru, umiejętności, władzy czy wiedzy. Wszystkie te rzeczy są ograniczone, a każda z nich niesie ze sobą nową próbę.
Jeśli jedno daje pocieszenie, drugie sprawia ból. Pozostaje zatem pytanie, jak osiągnąć ten stopień, jak upewnić siebie o istnieniu Boga i jak uzyskać spokój wewnętrzny.
Oświadczam, że do osiągnięcia zjednoczenia z Bogiem otwarte są tylko jedne drzwi – wiara i wierne przestrzeganie nauk islamskich, w sposób jaki wyłożył je Hadhrat Mirza Gulam Ahmad z Qadian, pokój z nim.
Rozum jest jedną z dróg do osiągnięcia tego celu, ponieważ prowadzi poszukiwacza prawdy do pewności. Innym sposobem jest przebywanie w towarzystwie osoby pobożnej, której uwaga i troska usuwają wiele wątpliwości bez logicznego rozumowania.
Ten, kto uczciwie używa tych dwóch środków, może łatwo zweryfikować prawdę islamu i ruchu Ahmadiyya. Jego wiara opiera się wówczas na rozumie i argumentach, a nie na zwykłych przypuszczeniach. Jeszcze raz, może osiągnąć ten stan poprzez praktykowanie islamskich nakazów.
Po osiągnięciu tego stanu człowiek staje się zabezpieczony przed ogniem oraz uzyskuje pewny i niezawodny stopień spokoju psychicznego. Wszechmogący Bóg już uczynił to łatwym do osiągnięcia.