Znamienici ludzie – Hadhrat Abu Bakr(ra) (03)
Streszczenie Kazania Piątkowego wygłoszone przez Jego Świątobliwość Mirza Masroor Ahmad (aba) Khalifat-ul-Masih V w meczecie Mubarak, Islamabad w Tilford w Wielkiej Brytanii.
Po wyrecytowaniu Taszahhud, Ta’ałłuz i Surah Al-Fatihah, Jego Świątobliwość Hadhrat Mirza Masroor Ahmad (aba) kontynuował podkreślanie wydarzeń z życia Hadhrata Abu Bakra (ra).
Uwolnienie niewolników
Jego świątobliwość (aba) powiedział, że wspominał o tym, jak Hadhrat Abu Bakr (ra) uwolnił niewolników. Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że pewnego razu Hadhrat Abu Bakr (ra) przeszedł obok niewolniczki Banu Mo’mala. Była bita i ciągle słyszała, żeby wyrzekła się islamu. Hadhrat Abu Bakr (ra) zapłacił za jej wolność. W innej narracji jest powiedziane, że ojciec (ra) Hadhrata Abu Bakra powiedział mu, że zamiast uwalniać słabych, powinien uwolnić potężnych, aby mogli go chronić. Hadhrat Abu Bakr (ra) odpowiedział, że chciał tylko osiągnąć zadowolenie Allaha. Zapisano, że następujące wersety Koranu zostały objawione w świetle słów działania Hadhrata Abu Bakra(ra):
„Jeśli chodzi o tego, który daje dla sprawy Allaha i jest sprawiedliwy I daje świadectwo tego co słuszne, Temu udzielimy wszelkich możliwości uczynienia dobra. Lecz jeśli chodzi o tego, który jest skąpy i lekceważąco nieczuły, I odrzuca to co jest słuszne, My ułatwimy drogę do nieszczęścia. I jego bogactwo na nic mu się nie przyda, kiedy zginie. Zaiste, My jesteśmy Tym, kto prowadzi I do Nas należy Życie Przyszłe, jak i świat obecny. Zatem ostrzegam was przed płonącym Ogniem. A wejdzie do niego tylko najniegodziwszy, Ten, który odrzuca Prawdę i odwraca się do niej tyłem. Natomiast sprawiedliwy zatrzymany będzie z dala od niego, Ten, który oddaje bogactwo, by być oczyszczonym, A nie dla tego, że winien jest komuś łaskę, którą należałoby odpłacić, Ale czyni to wyłącznie po to, by szukać upodobania swego Pana, Najwyższego.” (92:6-22)
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że jednym z niewolników uwolnionych przez Hadhrata Abu Bakra (ra) był Hadhrat Khubaab bin Arad (ra). Kiedyś ktoś zobaczył skórę na plecach Hadhrata Khubaaba i stwierdził, że jest twarda i szorstka, i zapytał, od jak dawna ma ten stan skóry? Hadhrat Khubaab (ra) roześmiał się i powiedział, że to nie jest warunek, raczej jego pan bił go, ponieważ przyjął islam. Mówił mu, żeby wyrzekł się islamu, ale w odpowiedzi po prostu recytował islamskie wyznanie wiary. To rozgniewałoby jego pana, więc bił go jeszcze bardziej, a także ciągnął po kamieniach. Hadhrat Abu Bakr (ra) nie mógł znieść tego dłużej i zapłacił dużą sumę za jego wolność.
Migracja Hadhrata Abu Bakra (ra) do Abisynii
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że był czas, kiedy Hadhrat Abu Bakr (ra) zamierzał migrować do Abisynii. Gdy islam stał się widoczny, Mekkańczycy wyrządzili muzułmanom wielką krzywdę, aby zmusić ich do opuszczenia islamu. Prorok ( saw ) radził niektórym wczesnym muzułmanom migrację do Abisynii. W ten sposób 11 mężczyzn i cztery kobiety wyemigrowały do Abisynii. Później Hadhrat Abu Bakr (ra) również musiał stawić czoła wielkim trudnościom, więc wyruszył do Abisynii. Po drodze spotkał kogoś, kto powiedział, że Hadhrat Abu Bakr (ra) nigdy sam nie opuści swojej ojczyzny, ani nigdy nie będzie zmuszony do wyjazdu, a potem wyliczył wiele wspaniałych cech Hadhrat Abu Bakra(ra). Następnie powiedział, że sam zapewni ochronę Hadhrat Abu Bakrowi (ra) i oboje wrócili do Mekki. Dowiedziawszy się o tym, Mekkańczycy powiedzieli, że Hadhrat Abu Bakr (ra) powinien modlić się we własnym domu, aby inni nie byli pod jego wpływem. Dlatego Hadhrat Abu Bakr (ra) modlił się tylko w swoim domu. Później zbudował mały meczet na swoim dziedzińcu, gdzie modlił się i recytował Koran. Widząc to i słysząc, jak recytuje na głos Koran, wywarło to głęboki wpływ na otaczających go ludzi. Mekkańczycy ponownie powiedzieli osobie, która obiecała chronić Hadhrata Abu Bakra (ra), że jego działania miały wpływ na innych i że powinien powiedzieć Hadhrat Abu Bakrowi (ra), aby przestał. W rezultacie Hadhrat Abu Bakr(ra) powiedział, że nie potrzebuje już ochrony, ponieważ sam Allah wystarczy jako jego obrońca.
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że gdy próby zdławienia islamu okazywały się nieskuteczne, niewierzący Mekkańczycy zbojkotowali Banu Hashim i Banu Muttalib. Postanowiono, że nikt im niczego nie kupi ani nie sprzeda, ani nie będzie im udzielał żadnej pomocy. Byli także ograniczeni do Shi’b Abi Talib (Dolina Abu Talib), gdzie napotkali niezwykle trudne okoliczności. Ale bez względu na to, jak trudne były okoliczności, Hadhrat Abu Bakr (ra) nigdy nie opuścił boku Proroka (sa).
„Rzymianie zostali pokonani”
Jego Świątobliwość (ABA) powiedział, że jest proroctwo w Koranie, który stwierdza:
,, Rzymianie zostali pokonani i odniosą po swojej porażce zwycięstwo w ciągu kilku lat – do Allaha należy panowanie przedtem, jak i potem – i tego dnia wierzący radować się będą.” (30:3-5).
Niewierzący chcieli, aby Persowie pokonali Rzymian, ponieważ Persowie byli ludem czczącym bożki. Jednak muzułmanie życzyli sobie, aby Rzymianie pokonali Persów, ponieważ Rzymianie byli Ludem Księgi. W tym czasie Persowie pokonywali Rzymian, ale zgodnie z wiedzą otrzymaną od Boga, Prorok ( saw ) przepowiedział, że ostatecznie Rzymianie pokonają Persów. Hadhrat Abu Bakr(ra) zaczął otwarcie ogłaszać to proroctwo, a niewierzący powiedzieli Hadhrat Abu Bakrowi (ra), że jeśli wierzy, że to prawda, powinien zostać wyznaczony okres czasu i warunki zostaną określone dla tego, kto pierwszy zwycięży. Hadhrat Abu Bakr (ra) wyznaczył okres pięciu lat, ale Prorok (sa) poinstruował go, aby wyznaczył okres od trzech do dziewięciu lat, zgodnie z tym, co zostało wspomniane w Koranie. W związku z tym Rzym zwyciężył w tym okresie.
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że Hadhrat Abu Bakr (ra) towarzyszył Prorokowi (sa) w głoszeniu islamu różnym plemionom. Każdego roku w dniach pielgrzymki, Prorok (sa) spotykał się z różnymi plemionami, które przychodziły na Hadżdż i głosiły im religię islamu, a Abu Bakr (ra) był u boku Proroka (sa) w tym przedsięwzięciu. Pewnego razu plemię Bakr bin Wa’il przybyło na Hadżdż, a Prorok (sa) polecił Hadhrat Abu Bakr (ra) przedstawić go temu plemieniu.
Apel o modlitwy za Ahmadi w Afganistanie
Jego Świątobliwość (aba) zaapelował o modlitwę za Ahmadi mieszkających w Afganistanie. Przechodzą przez wiele trudności, a niektórzy zostali nawet aresztowani. Kobiety i dzieci pozostający w domu bardzo martwią się, a mężczyźni, którzy nie zostali jeszcze aresztowani, żyją w strachu, że wkrótce zostaną wyrzuceni ze swoich domów. Jego Świątobliwość (aba) modlił się, aby Allah dał im ulgę i złagodził ich trudności.
Jego Świątobliwość (aba) również zaapelował o modlitwę za Ahmadi mieszkających w Pakistanie. Oni również zmagają się z trudnymi warunkami i wciąż pojawiają się nowe incydenty.
Jego Świątobliwość (aba) wezwał do modlitwy za cały świat, aby mógł rozpoznać i zaakceptować Obiecanego Mesjasza (as). Niech Allah usunie wszelkie zło i niech świat rozpozna swojego Stwórcę.
Modlitwy pogrzebowe
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że zaoferuje modlitwy pogrzebowe in absentia za następujących członków:
Al-Haaj Abdur Rahman Anin, były sekretarz Umur-e-Amma i Afsar Jalsa Salana w Ghanie. Wyższe wykształcenie zdobył w Egipcie, po czym pracował jako menedżer w różnych firmach w Ghanie. Później założył również własną firmę i był dyrektorem zarządzającym. Był bardzo pobożny i szczery. Był wzorowy w swojej służbie dla Wspólnoty i dał Wspólnocie pierwszeństwo przed własnymi korzyściami. Był zawsze obecny i gotowy do służby w każdym wymaganym charakterze. W chwili śmierci pełnił funkcję Powiernika Krajowego. Był bardzo hojny nie tylko dla swojej rodziny, ale także dla wszystkich potrzebujących. Był szczery i lojalny wobec Wspólnoty oraz Kalifatu. Regularnie ofiarowywał Tahadżdżud [dobrowolne modlitwy przed świtem]. Pozostawił żonę, pięciu synów i pięć córek.
Azyaab Muhammad Ali Al-Jibali z Jordanii zaakceptował Ahmadiyyat w 2010 roku i wraz z żoną był jedynym Ahmadi w okolicy. Pomimo sprzeciwu po przyjęciu Ahmadiyyat, pozostał nieugięty. Zaciekle bronił Ahmadiyyat i Kalifatu. Miał pasję do uczenia się i propagowania przesłania. Podczas choroby niektórzy z jego krewnych powiedzieli mu, że przyczyną tej choroby było przyjęcie Ahmadiyyat i że powinien opuścić Ahmadiyyat. Modlił się, aby Bóg sprawił, aby umarł jako Ahmadi.
Deen Muhammad Sahib, emerytowany misjonarz, który przebywał obecnie w Kanadzie. Kiedy miał 11 lat, został zabrany do Qadian, gdzie uczył się pod kierunkiem Mir Muhammad Ishaq Sahib (ra). Później dołączył do Jamii Ahmadiyya, po czym służył w różnych rejonach Pakistanu, a następnie na Fidżi. Pełnił również funkcję sekretarza prasowego w Rabwah. Miał pasję propagowania przesłania. Pozostawił żonę, dwóch synów i trzy córki.
Mian Rafiq Ahmad, który był pracownikiem biura Dżalsa Salana. Uzyskał tytuł licencjata w dziedzinie inżynierii mechanicznej. Pracował w różnych instytucjach, po czym spędził dziesięć lat w Tanzanii, gdzie pełnił funkcję sekretarza finansowego. Później rozpoczął wolontariat w biurze Dżalsa Salana, a następnie poświęcił swoje życie dla Wspólnoty i podjął się odpowiedzialności za techniczne aspekty Dżalsa Salana. Pozostawił trzech synów i córkę. Niektórzy mówili mu, że zapewnione mu miejsce zamieszkania jest dość małe, ale on odpowiedział, że byłby zadowolony, nawet gdyby musiał mieszkać w namiocie. Regularnie modlił się, kochał Koran, był miły i posiadał wiele wspaniałych cech. Bardzo kochał Kalifat. Jego Świątobliwość (aba)powiedział, że zauważył, że jest bardzo miły, pokorny i lojalny wobec swojej przysięgi wierności. Dążył również do maksymalizacji środków wspólnotowych i optymalnego ich wydatkowania.
Qanita Zafar, żona Ahsanullaha Zafara Sahiba, byłego amira Dżama’at w USA. Zginęła w wypadku samochodowym. Posiadała wiele wspaniałych cech. Była bardzo lojalna wobec Kalifatu, bardzo kochała Proroka (sa) i Obiecanego Mesjasza (as). Pozostawiła męża i dwie córki. Mimo że posiadała doktorat, była niezwykle skromna. Zawsze dbała o to, by meczet pozostał czysty.
Jego Świątobliwość (aba) modlił się, aby Allah potraktował wszystkich zmarłych z przebaczeniem i miłosierdziem oraz aby umożliwił ich potomstwu podążanie ich śladami.
Podsumowanie przygotowane przez The Review of Religions.