MYŚLENIE ŹLE O INNYCH – Obiecany Mesjasz, Mirza Ghulam Ahmad z Qadian powiedział:
Nawyk złego myślenia o innych
„Myślenie źle o innych i przypisywanie ich działaniom niskich motywów to chorobliwa i wykrzywiona cecha człowieka, niszcząca jego wiarę i prawość i to w sposób równie gwałtowny, jak płomień ognia pochłania hubkę. Kiedy zaś tacy chorzy ludzie czynią przedmiotem swoich insynuacji proroków Bożych i zaczynają o nich źle myśleć, wtedy czynią nieprzyjaciela z samego Boga, który staje w obronie swoich proroków. Bóg broni honoru swoich ukochanych z zazdrością nie dającą się z niczym porównać. Kiedy byłem w różny sposób oczerniany i atakowany, ta właśnie ochronna zazdrość Boża zadziałała w mojej obronie.” (Roohani Khazain Vol. 20: Al-Wasiyyat, przyp. s. 317)
„Zaprawdę powiadam wam, że nawyk myślenia o innych jest poważną chorobą, która niszczy wiarę, oddala od prawdy a z przyjaciół czyni wrogów. Aby osiągnąć doskonałe cnoty na poziomie Siddiq (pojęcie używane przez Koran na oznaczenie duchowej pozycji niedalekiej od tej, która jest udziałem proroków), niezbędne jest całkowite porzucenie nawyku złego myślenia o innych. Jeżeli jednak nie chcący przyjdzie komuś taka myśl do głowy, to powinien on natychmiast okazać żal, wiele razy prosić o przebaczenie i modlić się do Boga o pomoc w unikaniu na przyszłość czegoś podobnego oraz o wybawienie go od skutków takiego myślenia. Ta choroba duszy nie może być lekceważona. Jest ona niebezpieczna iniszczy szybko swoje ofiary.” (Malfoozat Vol. 1: s. 356).
GRZECH
Prawdzwiie trujący grzech rodzi się wtedy, gdy człowiekowi brakuje posłuszeństwa wobec Boga i zamiast Jego miłości i kochającej pamięci posiada tylko pustkę. Los człowieka, którego serce stało się zimne na miłość Bożą jest podobny do losu wyrwanego z ziemi drzewa, niezdolnego już do wyciągania z gleby sił żywotnych. Podobnie do takiego drzewa, usychającgo i umierającego, serce zostaje opanowane przez grzech. Zgodnie z prawem natury istnieją trzy lekarstwa na ten stan:
- Miłość
- Istighfar czyli modlitwa o przebaczenie Allaha. Tak długo bowiem jak korzenie drzewa tkwią w ziemi, można mieć nadzieję na zielone listowie.
- Trzecim lekarstwem jest Tauba, oznaczająca zwrócenie się z całą pokorą ku Bogu, otrzymanie żywotnych soków i zbliżenie się do Niego – zakończenie swej nieprawości i izolacji, walcząc z opanowującą grzesznością za pomocą dobrych uczynków.
Tauba nie jest możliwa do osiągnięcia za pomocą samych słów, niezbędne są dobre czyny. Wszystkie dobre czyny mają na celu osiągnięcie doskonałości w taubie. (Roohani Khazain Vol 12: Sirajuddin Isai ke Char Sawalon ka Jawab, s. 328)