Istota przebaczenia
Pamiętaj, że odpłatą za zranienie jest takie samo zranienie, lecz jeśli ktoś wybacza i w ten sposób doprowadza do polepszenia, jego nagroda jest u Allaha. Zaiste, On nie miłuje grzeszników. (42:41)
Nauczanie islamu, w odniesieniu do kogoś, kto popełnienia wykroczenia lub szkodzi innym czy to w niewielki czy też w ekstremalny sposób, skłania się do reformacji. Koncepcja kary istnieje, ale jest połączona z przykazaniem przebaczenia i łaski, tak jak wskazują na to wyżej wspomniane wersety. Punktem kluczowym jest to, że każda kara powinna spowodować nawrócenie grzesznika.
Mając na uwadze reformację, jako cel główny, przed podjęciem decyzji o karze, należy rozważyć, czy ta spowoduje reformację czy też nie. Jeśli uzna się, że reformacja może wypłynąć z udzielenia łaski, to tak powinno się postąpić. Przebaczenie sprawia, że człowiek staje się odbiorcą Bożej nagrody. Wspomniany wyżej werset kończy się wyjaśnieniem, że jeśli wymierzona jest nadmierna kara to jest to niesprawiedliwe i okrutne. To pojęcie przebaczenia i kary jest fundamentem sprawiedliwości w sprawach indywidualnych, komunalnych, a nawet międzynarodowych.
Jako, że prawdziwym celem kary jest poprawa i doskonalenie moralne, islam uczy, aby położyć nacisk nie tylko na karę, ale na reformację. Każda kara powinna być wymierzona zgodnie z popełnionym przestępstwem, bo jeśli wymierzana jest nieproporcjonalnie, to przynosi to niezadowolenie Boga.
Najbardziej doskonałe tego przykłady znajdują się w błogosławionym wzorze Proroka (saw). W przypadkach, gdy czuł, że miała miejsce reformacja, przebaczał nawet najbardziej zajadłym i okrutnym wrogom. Kiedy winowajca okazywał żal i skruchę, Prorok (saw) przebaczał tym, którzy dopuścili się ciężkich okrucieństw w stosunku do niego, jego rodziny i jego towarzyszy.
Hadhrat Zainab, córka Proroka (saw) została brutalnie zaatakowana podczas migracji. Była w tym czasie w ciąży, została ranna i poroniła, a później jej obrażenia okazały się śmiertelne. Sprawca tej zbrodni otrzymał karę śmierci, ale zdołał uciec. Później, kiedy Prorok (saw) powrócił do Medyny, człowiek ten przyszedł do niego i wyjaśnił, że uciekł ze strachu, przyznał się też do tej potwornej zbrodni i powiedział, że postanowił przyjść po tym jak dowiedział się o łaskawości Proroka (saw). Przyznał się do swoich ignoranckich postępków i przyjął, że Bóg posłał Proroka (saw) z przewodnictwem. Wyznał swoje zbrodnie i poprosił o przebaczenie. Prorok (saw) przebaczył mu i powiedział, że była to łaska Boża, że zdołał przyjąć islam i szczerze się nawrócić.
Ka’b ibn Zuhayr napisał poezję oczerniającą honor muzułmanek. Otrzymał stosowny wymiar kary. Po podbiciu Mekki jego brat napisał do niego, prosząc go, aby prosił Proroka (saw) o przebaczenie. Ka’b ibn Zuhayr poszedł na modlitwę Fadżr do Meczetu Proroka i zaoferował Salat w towarzystwie Proroka (saw). Bez przedstawienia się powiedział Prorokowi (saw), że Ka’b ibn Zuhayr pragnie prosić o przebaczenie i czy może się stawić przed Prorokiem (saw) czy też nie. Prorok (saw) powiedział, że może. Wtedy też przyznał się, że jest Ka’b bin Zuhayr. Towarzysz Proroka (saw) powstał, aby go zabić, ale Prorok (saw) ukazując niesamowite miłosierdzie, powiedział, aby go zostawić, ponieważ ten szuka przebaczenia. Później Ka’b bin Zuhayr przedstawił Prorokowi (saw) poetycką pochwałę, a Prorok (saw) oddał mu, w darze, swój płaszcz.
Zaiste w błogosławionym życiu Proroka (saw) istnieje wiele przypadków, kiedy przebaczał swoim osobistym wrogom, wrogom swoich bliskich i wrogom islamu, którzy się zreformowali. Jednakże, w wypadkach, kiedy uznawał, że kara jest potrzebna, wymierzał ją. Sednem przykazania islamu jest reformacja, a nie szukanie zemsty.
Obiecany Mesjasz (as) wyjaśnił wyżej wymieniony werset Sury Al Shura w wielu miejscach, w być może więcej niż trzynastu z jego książek, a także w swoich wypowiedziach. W „Filozofii nauk islamu” stwierdza:
„Zapłatą za zranienie jest taka sama kara. Lecz ten, kto przebacza, co przynosi w przestępcy reformacyjny efekt, a nie szkodzi, to znaczy, ćwiczy przebaczenie przy odpowiedniej okazji, będzie miał swoją nagrodę u Boga.
Ten werset wskazuje, że Koran nie uczy braku odporności na zło przy każdej okazji, lub że twórcy zgorszenia i niesprawiedliwości nie powinni być karani. Jego nauczanie jest takie, że trzeba rozważyć, czy dany przypadek wymaga przebaczenia czy ukarania oraz aby przyjąć kurs, który byłby najlepszy w interesie zarówno sprawcy i społeczeństwa. Czasami sprawca odwraca się od niesprawiedliwości w wyniku przebaczenia, a czasem przebaczenie skłania go do dalszych wykroczeń. Dlatego Bóg Wszechmogący mówi nam, że nie powinniśmy kultywować zwyczaju bycia wyrozumiałymi, „na ślepo”, we wszystkich przypadkach. W każdym konkretnym przypadku powinniśmy dokładnie rozważyć, co będzie bardziej odpowiednie- kara czy przebaczenie i przyjąć takie działanie, a więc cnotę, w każdym konkretnym przypadku. Niektórzy ludzie są tak mściwi, że pamiętają, przez pokolenia, krzywdy wyrządzone ich przodkom. Są także i tacy, którzy wykazują wyrozumiałość i przebaczenie do skrajności, a czasem nawet do granic bezwstydności. Okazują taką słabość, przebaczenie i wyrozumiałość, które są całkowicie sprzeczne z godnością, honorem i czystością. Ich zachowanie jest plamą na dobrym charakterze, a w wyniku ich przebaczania i wyrozumiałości ludzie są nimi zdegustowani. Dlatego też Koran dołącza warunek odpowiedniego czasu i miejsca do wykonywania cechy moralnej i nie akceptuje wykonywania cechy moralnej nie na miejscu.” (Filozofia nauk islamu, s. 62-63)
Ludzie, którzy zostali ułaskawieni przez Proroka (saw) wyraźnie się zmienili. Po zreformowaniu się, wrogowie islamu, którzy popełnili złe uczynki stali się pobożni i służyli swej religii.
Islam przekonuje o znaczeniu swoich przykazań w każdym wieku. Islam aprobuje podjęcie działania, które jest w najlepszym interesie sprawcy. W dzisiejszych czasach mistrzowie praw człowieka przyjęli postawę, która pochyla się ku jednej skrajności. Bez względu na to, jak poważne jest przestępstwo, to w imię miłosierdzia dla ludzi, przestępcy mają daną wolną rękę i wielu z nich straciło poczucie zła. Są to zabójcy na zlecenie i ludzie, którzy nie mają szacunku dla nikogo. Powinni zostać poddani karze śmierci, chyba że uzyskają przebaczenie od rodzin ofiar. Jednakże Zachód zmienił swoje prawa i, w imię praw człowieka, zniósł karę śmierci, ale jeśli ci przestępcy nie reformują się to przestępczość rośnie!
Na odwrót, głowy państwa muzułmańskiego zostały pozbawione sprawowania władzy. Zamiast podjęcia kroków prawnych w celu doprowadzenia ich do odpowiedzialności, lokalni mieszkańcy zostały wykorzystani do ich niemiłosiernego zabicia. Gdy miejscowi ludzie działają w ten sposób, mają poparcie innych potęg.
Obiecany Mesjasz (as) napisał:
,,W Ewangeliach napisane jest, aby nie walczyć ze złem. Nauczanie Ewangelii pochyla się ku skrajnej pobłażliwości i nie może być wprowadzone w życie, z wyjątkiem szczególnych sytuacji. Z drugiej strony nauczanie Tora chyli się w kierunku drugiej skrajności. Podkreśla tylko jeden aspekt, którym jest oko za oko, ucho za ucho i ząb za ząb nie wspominając nic o przebaczeniu i ułaskawieniu. Faktem jest, że księgi te były przeznaczone na określony czas i w odniesieniu do konkretnych ludów. Podczas gdy Koran pokazał nam czystą drogę, która jest wolna od tych dwóch skrajności i jest w dokładnej zgodnie z ludzką naturą. Na przykład Koran stwierdza: (…)odpłatą za zranienie jest takie samo zranienie, lecz jeśli ktoś wybacza i w ten sposób doprowadza do polepszenia, jego nagroda jest u Allaha(…) Oznacza to, że zapłata za popełnione zło powinna być proporcjonalna, ale jeśli człowiek ma być ułaskawiony, to podstawowym aspektem tego przebaczenia powinna być reformacja. Przebaczenie nie powinno być sprzeczne w odniesieniu do czasu i miejsca oraz powinno być trafne. Osoba, która przebacza w ten sposób, zostanie nagrodzona przez Boga.
Takie jest czyste nauczanie, bez skrajności! Odpłata za zło jest dozwolona, ale zachęta do przebaczenia, z warunkiem reformacji, jest również na miejscu… Jest to obowiązkiem rzetelnej osoby, aby porównać i ocenić, które nauczanie jest zgodne z ludzką naturą, a które jest odpychane przez poczucie uczciwości i sumienia. (Tafsiir, Hadhrat Masih e Maud, t. 4, s. 111-112)
Islam naucza, że jeśli komuś przebaczysz, to nie podtrzymuj wobec tej osoby żadnej złości. Podczas bitwy o Uhad, żona Abu Sufyan Hind popełniła skrajne barbarzyństwo. Okaleczyła ciało wujka Proroka, Hamza, wyciągnęła jego wątrobę i zjadła ją. Z drugiej strony, po zdobyciu Mekki, Hind przyszła na spotkanie Proroka (saw) z zakrytą twarzą, podjęła bai’at i stała się muzułmanką. Prorok (saw) rozpoznał jej głos i zapytał ją, czy była żoną Abu Sufyan. Odpowiedziała, że tak, ale że przyjęła islam ze szczerym sercem i poprosi, aby to co wydarzyło się w przeszłości było jej odpuszczone. Prorok (saw) wybaczył jej. Życie Hind przeszło transformację. Wysłała Prorokowi (saw) dwie pieczone kozy z wiadomością, że jej stado nie jest bardzo duże, więc w tym czasie wysyła mało. Prorok (saw) modlił się za nią i jej stado ogromnie się rozrosło.
Obiecany Mesjasz (as) napisał:
„Odpłata za zło powinna być proporcjonalna do popełnionego zła. Ale jeśli człowiek odpuszcza i przebacza grzech i wynikiem tego jest reformacja, a nie coś złego, to to podoba się Bogu i nagradza On takie działanie. Tak więc, w świetle Koranu nie każda sytuacja wymaga kary ani też nie w każdej sytuacji wymagana jest łaskawość. Należy wziąć pod uwagę stosowność czasu i miejsca. Kara lub ułaskawienie powinny być realizowane zgodnie z miejscem i czasem, a nie liberalnie. Tak jest to opisane w Koranie.” (Tafii,r Hadhrat Masih e Maud, t. 4, str. 105)
Administracja Dżama’at i piastujący stanowiska powinni mieć te kwestie na uwadze. Odpowiednie departamenty powinny próbować i wydawać zalecenia oraz podejmować decyzje po należytym rozpatrzeniu oraz rozważeniu i ostatecznie oprzeć je na tym, co podoba się Bogu. Pomoc od Boga powinna być poszukiwana poprzez modlitwę, po czym do Kalifa danego czasu powinna być przekazana rekomendacja tak, aby i skarżący i administracja Dżama’at pozostawali pod ochroną przed jakimkolwiek szkodliwym działaniem.
Obiecany Mesjasz (as) napisał:
„Jeśli ktoś cię zrani, na przykład, złamie ci ząb lub uszkodzi oko, to kara jest proporcjonalna do popełnionego zła. Jeśli jednak odpuścisz tej osobie ten grzech z założeniem, że to doprowadzi do czegoś dobrego, wiodącego do reformacji, na przykład, że sprawca powstrzyma się od takich aktów w przyszłości, to przebaczenie jest lepsze, a nagroda za to będzie u Boga.
Teraz zauważ, że werset ten odnosi się do obu aspektów i łączy karę i przebaczenie ze stosownością czasu i miejsca. To, doprawdy, jest mądra zasada, w imię której funkcjonuje świat. Zaiste, rozsądnie jest zastosować zarówno ciepło jak i zimno w zależności od stosowności czasu i miejsca. Zauważ, że nie podążamy tylko za jednym rodzajem diety, a zmieniamy ją w zależności od sezonu, tak jak też nasz ubiór zależy od pory roku. Podobnie, nasza kondycja moralna również wymaga zmiany w zależności od czasu i miejsca. Są chwile, kiedy trzeba coś narzucić. Wyrozumiałość i ułaskawienie przynosi w takich sytuacjach gorsze skutki. A w innym czasie trzeba być delikatnym i łagodnym, a demonstrowanie władzy w takich sytuacjach uznawane jest za złe osądzenie sytuacji. Podsumowując- na wszystko jest miejsce i czas. Zatem osoba, która nie bierze pod uwagę stosowności czasu i miejsca jest zwierzęciem, a nie człowiekiem, jest brutalna i niecywilizowana.” (Tafsiir, Hadhrat Masih e Maud, t. 4, str. 105-106)
Latem ubrania tutaj (na Zachodzie), zwłaszcza kobiet, stają się bardzo skąpe, podczas gdy zimą noszą one płaszcze i szaliki. Gdy muzułmanki noszą ten sam rodzaj szali, jako nakrycie głowy w lecie, to mówi się, że są one pod opresją. Teraz, w kwestię tą zaczął ingerować rząd, a celem tego nie jest reformacja, ale nieuczciwość i niesprawiedliwość. Ostatnio premier powiedział, że rozważa podjęcie działań przeciwko kobietom, które okrywają się w miejscach publicznych lub w miejscu pracy. Prawa świata doczesnego chylą się ku skrajności, co spowoduje nieporządek i niepokój. Islam wypowiada się przeciwko decyzjom, które tworzą zaburzenia i niepokój i stwierdza, że podejmowane decyzje powinny być oparte na dążeniu do doskonalenia jednostek.
Obiecany Mesjasz (as) powiedział:
„Koran nie uznaje gwarancji bezsensownego przebaczenia i łaski, ponieważ powoduje to upadek moralności człowieka i czyni wszystko chaotycznym. Przeciwnie, ułaskawienie jest dozwolone, jeśli prowadzi do pewnej reformacji.” (Tafsiir, Hadhrat Masih e Maud, t. 4, str. 108)
Obiecany Mesjasz (as) powiedział:
„Odpłata za zło jest proporcjonalna do tego, co było popełnione, ale jeśli istnieje przebaczenie i przebaczenie to jest zgodne z czasem i miejscem i w celu reformacji, to nagroda za to jest u Allaha. Na przykład, jeśli złodziejowi odpuszcza się kradzież to zostaje on ośmielony i dopuszcza się rozboju. Zatem właściwe jest, aby go ukarać. Jeśli jeden z dwóch pracowników jest zakłopotany małą naganą i powoduje to, że zaczyna się starać bardziej to nie jest w porządku, aby ukarać go surowiej. Ale jeśli temu drugiemu pracownikowi, który jest celowo złośliwy, odpuści się szkodę, którą spowodował, to stanie się gorszy. Tak więc powinien być on ukarany. Teraz, można powiedzieć, które przykazanie jest właściwe? To, które przedstawia Koran czy też to, które prezentują Ewangelie?… Nauczanie, które opiera się na ułaskawieniu w świetle reformacji jest bezkonkurencyjnym nauczaniem i ostatecznie podążają za nim cywilizowani ludzie… Powiedziane jest, że kwestie powinny być rozpatrywane pod każdym kątem dowodów i rozważone z rozeznaniem. Wybacz, jeśli ułaskawienie jest korzystne, ale jeśli sprawca jest złośliwy i bezbożny, kieruj się: odpłatą za zranienie jest takie samo zranienie (…) (…) Inne czyste nauki islamu są również oparte na takich zasadach i są tak jasne jak dzień, w każdym wieku.” (Tafsiir, Hadhrat Masih e Maud, t. 4, str. 1)
Ogłoszona została modlitwa pogrzebowa.
Bilal Mahmood Sahib został umęczony w dniu 11 stycznia w Rabwah, przez dwóch nieznanych sprawców poruszających się na motocyklu, którzy strzelili do niego, gdy szedł wieczorem do domu. Bilal Sahib urodził się w 1989 roku i był Waaqif e Nau. Pracował obecnie w dziale Łasijjat. Ożenił się w kwietniu 2015 roku, a jego żona spodziewa się dziecka. Bilal Sahib pozostawił wdowę, matkę i brata. Niech Bóg podniesie jego pozycję i zapewni wytrwałość jego rodzinie.