Kazanie Piątkowe wygłoszone w meczecie Mubarak, Tilford, Wielka Brytania.
Tło bitwy pod Hunain
Po wyrecytowaniu Taszahhud, Ta’ałłuz i Sury al-Fatihah, Khalifatul Masih Hadhrat Mirza Masroor Ahmad (aba) powiedział, że będzie kontynuował wspominanie bitew i wypraw z życia Świętego Proroka (sa), mówiąc dziś o Bitwie pod Hunain.
Bitwa pod Hunain
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że bitwa ta miała miejsce w miesiącu Szawwal 8 roku n.e. Nazywa się ją bitwą pod Hunain, ponieważ miała miejsce w mieście Hunain, położonym 26 km od Mekki. Bitwa ta jest również nazywana bitwą pod Hawazin, ponieważ plemię Hawazin brało w niej licznie udział. Nazywa się ją również bitwą pod Utas, ponieważ podczas bitwy wielu żołnierzy po stronie wroga uciekło do miejsca zwanego Utas, gdzie muzułmanie podążyli za nimi i pokonali ich. Niektórzy historycy wspominają o Utas jako o oddzielnej wyprawie.
Kalif (aba) powiedział, że bitwa pod Hunain została wspomniana w Świętym Koranie w następujący sposób:
„Zaprawdę, Allah pomógł wam na wielu polach bitwy, jak i w Dniu Hunain, kiedy wielkie wasze rzesze uczyniły, iż pyszniliście się, one jednak nie przyniosły wam żadnej korzyści, ziemia z całym jej ogromem dla was się skurczyła, a wtedy odwróciliście się wycofując się.
Potem Allah zesłał Swój spokój na Swego Posłańca oraz na wierzących, i zesłał zastępy, których nie widzieliście, i ukarał tych, którzy nie uwierzyli. I taka jest nagroda dla niewiernych.
Potem po takiej karze Allah zwraca się ze współczuciem do kogokolwiek zechce, a jest On Najbardziej Przebaczający, Litościwy.”
Koran ( 9:25-27 )
Tło bitwy pod Hunain
Khalifatul Masih (aba) powiedział, że tło bitwy było takie, że po podboju Mekki większość plemion arabskich albo przyjęła islam, albo zaakceptowała przywództwo Proroka (sa). Jednakże Banu Hawazin i Banu Thaqif, które były plemionami oddanymi walce odmówiły posłuszeństwa Prorokowi (sa). Ich wodzowie zebrali się i pomyśleli, że Prorok (sa) może ich zaatakować. Zatem powinni pierwsi rozpocząć atak. Żołnierze z innych plemion również przyłączyli się do Banu Hawazin. W rzeczywistości narracje wskazują, że Banu Hawazin zaczęły przygotowywać się do bitwy ze Świętym Prorokiem (sa) na długo przedtem. Zobaczyły bowiem, że Święty Prorok (sa) zyskuje władzę i stopniowo wykorzenia kult bożków.
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że Święty Prorok (sa) dowiedział się o tych przygotowaniach Banu Hawazin. Bowiem przed podbojem Mekki Święty Prorok (sa) wysłał naprzód kontyngent. Przypadkiem ta drużyna pojmała człowieka z Banu Hawazin, który służył jako szpieg. Kiedy Święty Prorok (sa) go przesłuchał. Jeniec powiedział, że Banu Hawazin zebrało dużą armię składającą się z żołnierzy z innych plemion. Wysłało karawanę do Jordanii, aby zgromadzić ciężki sprzęt w ramach przygotowań do bitwy ze Świętym Prorokiem (sa). To właśnie w trakcie tych przygotowań miał miejsce podbój Mekki. To jeszcze bardziej rozgniewało Banu Hawazin. Postanowili oni wyruszyć, aby walczyć ze Świętym Prorokiem (sa).
Armia składała się z 20 000 żołnierzy. Była dowodzona przez Malika bin Aufa, który miał wówczas zaledwie 30 lat. Armia ta ruszyła następnie w kierunku Hunain. Malik bin Auf wydał swoim żołnierzom bezprecedensowe polecenie. Nakazał im, aby nie wyruszali sami, lecz zabrali ze sobą żony i dzieci, a także majątek i inwentarz. Celem było, aby każdy żołnierz walczył z wielkim zapałem. Wiedzieli bowiem, że nie ma dokąd uciekać. W przeciwnym razie ich żony, dzieci, majątek i inwentarz będą w niebezpieczeństwie.
Hudhur (aba) powiedział, że Duraid bin Simma, ponad stuletni niewidomy wódz plemienia Banu Jushm, próbował odwieść go od tej bitwy. Był doświadczony w boju. W swoich czasach słynął z wielkiej odwagi. Dowiedziawszy się, że sprowadzono żony i dzieci, majątek i bydło, Duraid zapytał Malika bin Aufa o tę decyzję. Duraid stwierdził, że to nie jest dobra strategia. Zalecił odesłanie kobiet i dzieci do twierdzy.
Jednak Malik odmówił. Duraid ostrzegł lud, że walka w taki sposób nie jest mądra i odradził bitwę. Jednak Malik bin Auf stanowczo oświadczył, że wszyscy muszą go słuchać. Jeśli tego nie zrobią, sam uderzy się mieczem. Członkowie Banu Hawazin naradzili się. Doszli do wniosku, że nie mają innego wyjścia, jak tylko posłuchać Malika bin Aufa. Duraid poradził wtedy Malikowi, aby ukrył swoich żołnierzy w dolinach. Wtedy będą mogli przeprowadzić atak z zaskoczenia, gdyby armia muzułmańska nacierała. Malik zgodził się z tą sugestią.
Przygotowania Świętego Proroka (sa) do bitwy
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że Prorok (sa) otrzymał wiadomość o przygotowaniach Hawazin. Wysłał Hazrat Abdullaha bin Abu Hadrada Aslamiego (ra), aby dowiedział się więcej. Udał się do Banu Hawazin. Zebrał informacje, a nawet usłyszał Malika mówiącego, że Prorok (sa) nigdy wcześniej nie walczył z ludem takim jak Hawazin Wszyscy powinni przeprowadzić pojedynczy i zaciekły atak. Przypomniał, że ostatecznym zwycięzcą będzie ten, który uderzy pierwszy. Słysząc to, Święty Prorok (sa) nie miał innego wyboru, jak tylko rozpocząć przygotowania.
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że przed wyruszeniem z Mekki, Prorok (sa) przeanalizował sytuację. Stwierdził, że muzułmanie nie mają wystarczającego uzbrojenia na oczekiwany poziom bitwy. Prorok (sa) poprosił Safwana bin Umajjaha o pożyczenie broni, która później miała mu zostać zwrócona. Dostarczył kolczugi, broń, a nawet wielbłądy.
Po bitwie, gdy zbroje były gromadzone, aby zwrócić ją Safwanowi, zauważono, że było ich kilka mniej niż liczba pierwotnie przekazanych przez Safwana. Prorok (sa) powiedział Safwanowi, że zamiast tego zapłaci pieniądzę za brakującą zbroję. Jednak w tym czasie Safwan całkowicie się zmienił i przyjął islam. Odmówił przyjęcia jakiejkolwiek sumy od Proroka (sa). Zadziwiające jest, że Święty Prorok (sa), Zwycięzca Mekki, który miał teraz kontrolę nad całym bogactwem, nadal zaciągał pożyczki od różnych osób na potrzeby bitwy, gwarantując im spłatę całości kwot.
Jego Świątobliwość powiedział, że będzie nadal podawał te szczegóły w przyszłości.
Modlitwy pogrzebowe
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że odmówi dwie modlitwy pogrzebowe in absentia za następujące osoby:
Khawaja Mukhtar Ahmad Butt syn Khawaja Abdur Rahmana z Sialkot, Pakistan. Był prawnikiem. Następnie wstąpił do Sił Powietrznych. Jednak później został zwolniony z powodu bycia Ahmadi. W delikatnym okresie 1974 roku, na polecenie Trzeciego Kalifa (rh), służył w komisji prawnej Wspólnoty i świadczył różne posługi. Miał bliskie powiązania z Hazrat Mirzą Bashirem Ahmadem (ra) oraz Hazrat Chaudharym Zafrulla Khanem (ra). Pomógł w przygotowaniu pierwszego tomu książki Essence of Islam. Służył w Radzie Prawoznawstwa Wspólnoty (Qadha ) w Rabwah.
Kalif (aba) powiedział, że również współpracował z nim w tym dziale przez jakiś czas i uważał go za bardzo mądrego i skromnego. Miał głębokie powiązania z Kalifatem i pozostał blisko związany również z Jego Świątobliwością (aba). Przeniósł się do Kanady w 2002 roku, gdzie pełnił funkcję Regionalnego Prezydenta. Był szczerym i lojalnym Ahmadi. Jego życie charakteryzowało się lojalnością wobec Kalifatu, pokorą i szczerością. Pozostawił żonę, córkę i dwóch synów.
Zaszczepił swoim dzieciom ducha nieustannego przywiązania do Kalifatu. Zawsze był oddany modlitwie. Na początku miesiąca składał datki pieniężne. Cała jego rodzina, w tym żona i jej rodzina, oddała Dżamaat wielkie zasługi. Jego Świątobliwość (aba) modlił się, aby jego dzieci kontynuowały dziedzictwo jego cnót. Niech Allah obdarzy zmarłego przebaczeniem i miłosierdziem.
Sayyida Begum, żona Nazira Ahmada z Indii. Pozostawiła męża, trzy córki i czterech synów. Była matką Tahira Ahmada Tariqa, Naiba Nazira Islah-o-Irshada Qadiana. Tahir Ahmad Tariq przebywał w Wielkiej Brytanii jako oficjalny przedstawiciel czasie śmierci matki. Dlatego nie mógł uczestniczyć w jej pogrzebie.
Cała rodzina jest oddana służbie wspólnocie. Jego Świątobliwość (aba) modlił się, aby Allah udzielił jej przebaczenia i miłosierdzia. Znosiła komplikacje zdrowotne przez 25 lat. Czyniła z wielką cierpliwością i nigdy nie narzekała. Była czystego serca. Dobrze traktowała wszystkich swoich krewnych. Miała wielką miłość do Kalifatu. Zawsze promowała duchową i świecką edukację swoich dzieci. Jego Świątobliwość (aba) modlił się, aby Allah udzielił jej przebaczenia i miłosierdzia.
Podsumowanie przygotowane przez The Review of Religions.