Muhammad(saw) wspaniały wzór (64)
Kazanie Piątkowe wygłoszone w meczecie Mubarak, Tilford, Wielka Brytania.
„Zdarzenia Towarzyszy podczas różnych wypraw”
Po wyrecytowaniu Taszahhud, Ta’ałłuz i Sury al-Fatihah, Khalifatul Masih Hadhrat Mirza Masroor Ahmad (aba) powiedział, że będzie kontynuował przekazywanie opowieści o wyprawach z życia Świętego Proroka (sa).
Incydent Hazrat Abu Qatadah (ra) podczas wyprawy do Dhi Qarad
W poprzednim kazaniu wspomniano o wyprawie Dhi Qarad. Święty Prorok (sa), zanim wyruszył na tę wyprawę, wysłał kilku Towarzyszy w stronę armii. Następnie podążył za nimi. Opowiada się, że gdy przybyli, armia wroga uciekła na ich widok. Gdy muzułmanie dotarli do obozu wroga, muzułmanie byli świadkami, że koń Abu Qatadah był sparaliżowany. Święty Prorok (sa) stanął przy nim. Powiedział: „Obyś miał się dobrze. Masz wielu wrogów na wojnie”.
Prorok (sa) ruszył stamtąd. Sądzono, że Abu Qatadah (ra) został zamordowany. Jednak nie było to prawdą. Inny mężczyzna został owinięty w płaszcz Abu Qatadah (ra). Chwilę później Abu Qatadah (ra) ponownie dołączył do muzułmanów, prowadząc swoje wielbłądy. Po powrocie Prorok (sa) odmówił za niego wiele modlitw.
Abu Qatadah (ra) wspomniał, że trafiono go strzałą. Myślał, że ją usunął. Święty Prorok (sa) zawołał go. Delikatnie usunął strzałę. Położył swoją błogosławioną ślinę na ranie. W rezultacie Abu Qatadah (ra) powiedział, że było tak, jakbym w ogóle nie został ranny.
Wydarzenia Hazrat Salamaha (ra) podczas tej wyprawy
Podczas tej wyprawy wspomniano również, jak Hazrat Salamah (ra) walczył z wrogami w Dhi Qarad. Hazrat Salamah (ra) ścigał wroga. Nie mógł dostrzec żadnego ze swoich Towarzyszy. Po dotarciu do Dhi Qarad wrogowie zauważyli, że próbuje napić się wody, więc się wycofał. Wystrzelił strzały i trafił osobę, do której wcześniej strzelał. Zatrzymał również dwie osoby. Przyprowadził je do Świętego Proroka (sa), który właśnie przybył.
Święty Prorok (sa) przybył do Dhi Qarad w czasie modlitwy Isza i rozbił obóz muzułmański przy źródle wody, gdzie pojmano dwie osoby. Dobytek wroga zajęto, w tym dwa wielbłądy. W tym czasie Hazrat Salamah (ra) zaproponował, aby wysłać go razem ze 100 ludźmi w pościg za wrogiem. Święty Prorok (sa) uśmiechnął się. Powiedział: „Salamah, myślisz, że możesz to zrobić?” Hazrat Salamah (ra) odpowiedział twierdząco. Święty Prorok (sa) odpowiedział: „Jeśli uda ci się ich pojmać, okaż im miłosierdzie i czułość”. Innymi słowy, jeśli uciekli, zostaw ich w spokoju. Nie ma potrzeby okazywać im więcej surowości.
Hazrat Salamah (ra) opowiada o innym zdarzeniu, które miało miejsce podczas tej wyprawy. Święty Prorok (sa) powiedział, że podczas tej wyprawy najlepszym wśród jeźdźców był Abu Qatadah (ra). Najlepszym wśród piechoty był Salamah bin Aqbah (ra). Hazrat Salamah (ra) miał zaszczyt być zarówno wśród jeźdźców, jak i piechoty.
Wracając i zbliżając się do Medyny, towarzysz Ansari oznajmił, że chciałby wrócić do Medyny pieszo. Hazrat Salamah (ra) zapytał Proroka Świętego (sa), czy może ścigać się z tym mężczyzną. Prorok Święty (sa) udzielił mu pozwolenia. Zaczęli zatem biec. Hazrat Salamah (ra) przez jakiś czas się powstrzymywał, aż przyspieszył i minął mężczyznę Ansari, ostatecznie wygrywając wyścig.
Święty Prorok (sa) pozostał poza Medyną przez okres pięciu dni w trakcie tej wyprawy.
Żona Hazrat Abu Dharra Ghaffariego (ra)
Jego Świątobliwość (aba) wspomniał również wcześniej, że schwytano żonę Hazrat Abu Dharr Ghaffari (ra). Wspomniano, że związano go. Jednak udało jej się uciec o własnych siłach. Wsiadła na wielbłąda Proroka (sa), Asbah, który również został schwytany i uciekł z obozowiska wroga. Wrogowie próbowali ją ścigać, ale nie mogli jej złapać. Przyrzekła Bogu, że jeśli wielbłąd stanie się środkiem do jej uratowania, zabije go dla Jego dobra. Jednak, gdy dotarła do Medyny, Prorok (sa) doradził, że taka przysięga nie zapewnia wielbłądowi odpowiedniej nagrody za uratowanie jej. Ponadto wielbłąd nie należał do niej. Dlatego poprosił ją, aby wróciła do domu, nie martwiąc się o wypełnienie przysięgi.
Wyprawa Hazrat Abana bin Sa’ida (ra)
Ta wyprawa miała miejsce w Muharram 7 AH, podczas gdy inne narracje stwierdzają, że miała miejsce w Dżamadi al-Thani. Hazrat Mirza Bashir Ahmad (ra) również uważa, że ta wyprawa miała miejsce w Muharram. Ponieważ pokrywa się z innymi wydarzeniami historycznymi. Ojciec Hazrat Abana (ra) należał do wybitnych ludzi Quraisz. Jego bracia przyjęli islam przed nim i również wyemigrowali do Abisynii. Hazrat Aban (ra) był wśród wrogów podczas bitwy pod Badr. Udzielił ochrony Hazrat Uthmanowi (ra) podczas traktatu Hudaibiyah. Podczas bitwy pod Khaybarem Hazrat Aban (ra) przyjął islam. Lub według innej narracji przyjął islam w pewnym momencie między traktatem Hudaibiyah a bitwą pod Khaybarem.
Zanim udał się do Khaybar, Święty Prorok (sa) wysłał wojska z Hazrat Aban (ra) w kierunku Nadżd. Jest to to piaszczysty, ale bujny zielony region z wieloma dolinami i górami. Jest to wzniesiona kraina, od której nazwy pochodzi. Te wojska pod dowództwem Hazrat Abana (ra) miały za zadanie chronić Medynę, gdy Święty Prorok (sa) był nieobecny. Niektóre plemiona były chętne do atakowania Medyny w takich czasach, gdy Święty Prorok (sa) podróżował. Praktyką Świętego Proroka (sa) było wysyłanie Towarzyszy w kierunku takich plemion, gdy wyruszał w podróż.
Hazrat Aban (ra) dołączył do Świętego Proroka (sa) w Khaybarze po tym, jak muzułmanie odnieśli już zwycięstwo.
Bitwa pod Khaybarem
Bitwa pod Khaybarem jest znaczącym wydarzeniem w historii islamu. Khaybar to bujny zielony obszar z wieloma strumieniami i źródłami wody. Znajduje się również w obszarze największych upraw daktyli na Półwyspie Arabskim. Khaybar znajdował się około 96 mil na północ od Medyny. Wielu żydów mieszkało tam przez długi czas. Niektórzy twierdzą, że mieszkali tam od czasów proroka Mojżesza (as), a region ten miał ogromne znaczenie dla narodu żydowskiego.
Żydzi w Khaybar, w szczególności, byli bardziej odważni i zjednoczeni niż inni. Święty Prorok (sa) był świadomy spisków, które wielu żydów tam knuło przeciwko islamowi. Szukali każdej okazji, aby w jakiś sposób zaszkodzić islamowi. Święty Prorok (sa) okazywał ogromną życzliwość i czułość wobec żydów w Medynie. Jednak oni łamali swoje przymierza raz po raz. Jeśli kiedykolwiek ukarano ich za to, było to zgodne z przymierzami, które zawarli i na mocy edyktów sprawiedliwości. Święty Prorok (sa) pragnął pokoju, stabilizacji i sprawiedliwości. Nigdy nie pragnął w żaden sposób czerpać korzyści z narodu żydowskiego.
Po tym, jak wielu żydów wygnano z Medyny za zdradę i próby zabicia Proroka (sa), osiedlili się w Khaybar. Tam podżegali innych przeciwko islamowi. Zebrali dużą liczbę osób przeciwko islamowi i rozpoczęli atak na Medynę wraz z politeistami znanym jako Bitwa Okopów. Była to naprawdę niepewna sytuacja dla muzułmanów. Ludźmi stojącymi za nią byli niewątpliwie żydzi z Khaybar, między innymi.
Znany orientalista Montgomery Watt, który nigdy nie stronił od zniesławiania islamu i jego Świętego Założyciela (sa), pisze:
„Powód ataku na Khaybar był jasny: przeznaczyli swoje bogactwa na podżeganie swoich arabskich sąsiadów przeciwko islamowi”.
Z tego powodu Święty Prorok (sa) postanowił walczyć za islam i chronić go.
Hazrat Musleh Maud (ra) stwierdza, że zaledwie pięć miesięcy po powrocie Świętego Proroka (sa) z Hudaibiyah, wydał decyzję wobec żydów. A mianowicie, że ci, którzy spiskują i podżegają innych przeciwko islamowi, powinni zostać wypędzeni z Khaybar. Dlatego też wyruszył w kierunku Khaybar z 1600 Towarzyszami.
Niektórzy historycy, w tym Hazrat Musleh Maud (sa), uważają, że ta bitwa miała miejsce pięć miesięcy po Hudaibiyah. Jednak inni historycy twierdzą również, że miała miejsce zaledwie kilka dni po Hudaibiyah w miesiącu Muharram. Hazrat Mirza Bashir Ahmad zgadza się z tym. Allah wie najlepiej.
Zasadniczo traktat w Hudaibiyah był wielkim zwycięstwem. Święty Koran wspomina o tym w następujących słowach:
„Zaprawdę, My daliśmy ci wyraźne zwycięstwo” (48:2)
To właśnie to wielkie zwycięstwo otworzyło drzwi do jeszcze większych zwycięstw. Takich jak zwycięstwo pod Khaybarem i podbój Mekki.
W tym samym rozdziale Świętego Koranu, Allah Wszechmogący wspomina zwycięstwo Khaybaru następującymi słowami:
,, Zaiste, Allah upodobał sobie wiernych, kiedy składali ci przysięgę pod Drzewem, a wiedział On, co było w ich sercach i zesłał na nich spokój, i nagrodził ich bliskim zwycięstwem
I wspaniałymi łupami, które wezmą. Allah jest Potężny, Mądry.
Allah obiecał wam wspaniałe łupy które weźmiecie, i dał wam to zawczasu, i powstrzymał ręce ludzi przed wam, aby mogło być to Znakiem dla wiernych i aby mógł On poprowadzić was właściwą drogą.’’
(Święty Koran, 48:19-21)
Przygotowania do Khaybar
Ogłaszając przygotowania do Khaybar, w niektórych narracjach, Prorok Święty (sa) oznajmił, że tylko ci, którzy uczestniczyli w Hudaibiyah, powinni przybyć. W innej narracji Prorok Święty (sa) powiedział, że ci, którzy pragną przybyć tylko po łupy wojenne, nie powinni przybyć. Tylko ci, którzy pragną wziąć udział w Dżihadzie, powinni się przygotować.
Mówi się, że to podczas Khaybaru przygotowano duży sztandar lub flagę dla armii muzułmańskiej. Wcześniej używali mniejszych flag. Według niektórych narracji w bitwie uczestniczyło sześć Towarzyszek, a według innych nawet 20. Bardzo odważnie wystąpiły i zaoferowały swoją służbę.
Żydzi mieszkający wówczas w Medynie nie byli zadowoleni po odkryciu tego. Niektórzy muzułmanie zaciągnęli pożyczki od tych żydów. Wtedy chcieli utrudnić i powstrzymać muzułmanów przed wyjazdem. Żydzi zaczęli prosić muzułmanów o zwrot pożyczek, które byli winni. Jeden z Towarzyszy był winien żydowi cztery do pięciu dirhamów. Kiedy go o to poproszono, poprosił o trochę więcej czasu. Żyd powiedział również, że walka pod Khaybarem nie jest błahostką. Niemniej jednak sprawa została przedstawiona Świętemu Prorokowi (sa). Ten, bardzo słusznie poinstruował muzułmanina, aby oddał Żydowi jego prawa.
Oprócz utrudniania życia muzułmanom, żydzi z Medyny poinformowali również żydów w Khaybar o przygotowaniach muzułmanów. Na dodatek hipokryci z Medyny napisali również list do Khaybar, ostrzegając ich, aby umocnili się i ukryli swoje bogactwo. Żydzi z Khaybar zorganizowali spotkanie w tej sprawie. Niektórzy byli zdania, że żydzi powinni walczyć z wnętrza swoich fortów. Inni powiedzieli, że powinni wyjść na pole bitwy. A to z powodu, że żydzi nigdy wcześniej nie odnosili sukcesów w oblężeniach. Trzecią sugestią było zaatakowanie Medyny i zniszczenie wszystkich muzułmanów. Większość ludzi zgodziła się z tą sugestią. Jednak przywódca Khaybar, Kinanah bin Abi Huqaiq, wątpił, że muzułmanie przybędą do Khaybar. W rzeczywistości powiedział, że Muhammad (sa) nie ośmieli się przybyć do Khaybar.
Mimo to konwój został wysłany do pobliskich plemion, aby szukać pomocy w Khaybar. Niektóre plemiona odmówiły, podczas gdy inne wysłały armie, aby pomóc Khaybar.
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że nadal będzie wspominał o tych relacjach w przyszłości.
Modlitwy pogrzebowe
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że wspomni o kilku zmarłych członkach Wspólnoty, których modlitwy pogrzebowe poprowadzi zaocznie.
Muhammad Aszraf
Muhammad Ashraf, syn szanowanego Muhammada Bakhsha z Mandi Bahauddin. Pozostawił trzy córki i sześciu synów. Jeden z jego synów, Kashif Javed, jest pełniącym obowiązki misjonarza w Senegalu, a także Amira Dżama’at, przez co nie mógł uczestniczyć w pogrzebie ojca.
Jego syn pisze, że był niezwykle czystego serca, prawym i bogobojnym człowiekiem. Głęboko kochał Kalifat. Był jedynym Ahmadi w rodzinie. Często mówił, że wszystko, co osiągnął, zawdzięczał staniu się Ahmadi. Zawsze radził swoim dzieciom, aby przywiązały się do Ahmadiyyatu i Kalifatu. Nauczył się Świętego Koranu w bardzo podeszłym wieku, ale potem recytował go z wielką pasją. Jeden z jego synów, który był sekretarzem finansów w swojej okolicy, mówi, że jego ojciec był niezwykle regularny w składaniu swoich darowizn finansowych. Często próbował wpłacić wszystkie swoje datki na początku roku. Jego Świątobliwość (aba) modlił się, aby Allah Wszechmogący okazał mu miłosierdzie.
Habib Muhammad Szakry
Następnie odbył się pogrzeb Habib Muhammada Shakrym, Naib Amira Kenii. Zmarł w wieku 56 lat. Zmarły był Musi. Pozostawił żonę i troje dzieci.
Amir Dżama’at w Kenii pisze, że jego przodkowie pochodzili z Jemenu. Jego ojciec złożył przysięgę wierności w 1982 roku. Wykształcił się w Mombasie.Był inteligentnym uczniem. Zawsze uważał audiencje u Khulafa za najważniejsze wydarzenia w swoim życiu. W chwili śmierci był krajowym sekretarzem Ta’lim. Okazywał wielki szacunek wszystkim.
Był niezwykle regularny w modlitwach i wpłatach pieniężnych. Opiekował się biednymi i potrzebującymi. Był posłuszny rodzicom, jednocześnie wypełniając ich prawa. Był mądry, pobożny i bardzo szczery. Zajmował wysokie stanowiska w dużych firmach. Miał silne powiązania z politykami, ekspertami i osobistościami religijnymi. Nigdy nie ukrywał swojej wiary w Ahmadiyyat. Na jego pogrzeb przyszło wiele wybitnych osobistości. Jego Świątobliwość (aba) modlił się o jego przebaczenie i rodzinę.
Anubi Madingo
Trzeci pogrzeb jest pogrzebem Anubi Madingo. Był lokalnym przewodniczącym Wspólnoty w Zimbabwe. Jego syn pisze, że jego ojciec był początkowo sunnitą, który sprzeciwiał się Ahmadiyyat. Bardzo kochał islam. Ostatecznie przyjął Ahmadiyyat.
Był pierwszym Ahmadi w swojej okolicy. Prześladowano go za wiarę w Ahmadiyyat. Zmuszono do odprawiania modlitw w domu. Był wytrwały. Kontynuował nauczanie. Dzięki temu wiele osób dołączyło do Wspólnoty.
Kupił trochę ziemi i zbudował pierwszy meczet Ahmadiyyat w Zimbabwe. Był godnym zaufania, pomocnym, gościnnym i oddanym członkiem Wspólnoty. Pozostawił ośmioro dzieci. Jeden z jego synów pełni funkcję przewodniczącego Wspólnoty w Zimbabwe. Jego Świątobliwość (aba) modlił się, aby Allah Wszechmogący udzielił mu przebaczenia. Niech jego dzieci kontynuują jego cnoty w swoim życiu.
Podsumowanie przygotowane przez The Review of Religions.