Istota czci Allaha - Stowarzyszenie Muzułmańskie Ahmadiyya
W imię Allaha Miłosiernego Litościwego
Nie ma nikogo godnego czci oprócz Allaha i Muhammad jest Jego Posłańcem
Muzułmanie którzy wierzą w Mesjasza,
Hazrat Mirza Ghulam Ahmad Qadiani (as)

Istota czci Allaha

Khalifatul Masih V, Piąty Następca Obiecanego Mesjasza

Naprawdę szczęśliwi są wierni,

Którzy są pokorni w swych Modlitwach (23:2-3)

Pierwszy z wymienionych wyżej wersetów daje pewną radosną wiadomość sukcesu dla wierzących. Jednakże, do jakiego rodzaju wierzących odnosi się? Następne wersety podają wiele warunków i wymagań bycia wierzącym. Pierwszą z tych cech, czy też wymaganiem, jakie wierzący musi posiadać to bycie pokornym w Salat. Bycie pokornym w tym kontekście oznacza zwykle szlochanie podczas Salat, jednakże ma ono wiele innych znaczeń i konotacji. Jeśli nie są one wszystkie spełnione to nie zostaje osiągnięty prawdziwy stan wierzącego. Bycie pokornym oznacza pokazywanie wielkiej pokory, uniżenie samego siebie, zanegowanie samego siebie, próbowanie i stanie się skromnym, obniżenie własnego spojrzenia oraz mówienie cicho i spokojnie. Tak więc jedno słowo obejmuje szeroko zakrojoną strukturę wskazującą na to kim jest wierzący. Osoba, która zwraca się do Boga z wielką pokorą i przyjmuje te inne wymienione cechy, zyskuje Boską bliskość. To z kolei przyciągnie uwagę człowieka do tego, że podczas wypełniania obowiązków wobec Boga, ma on także wywiązywać się z obowiązków wobec Bożego stworzenia. To poprowadzi go do spróbowania i bycia uosobieniem tego, co Obiecany Mesjasz (as) wyraził w swoim poetyckim dwuwierszu:

بدتر بنو ہر ایک سے اپنے خیال میں

شاید اسی سے دخل ہو دارالوصال میں

Wyobraź sobie, że jesteś mniej ważny niż wszyscy inni

Być może to pozyska ci wejście do siedziby Boskiej jedności

Oprócz bycia pokornym w Salat, osoba taka będzie także próbować ćwiczyć pokorę w swoim życiu codziennym i próbować uniknąć wszystkich wad społecznych. Człowiek taki będzie wypowiadać się ściszonym tonem i unikać argumentów oraz konfrontacji. Doprawdy, istnieje wiele zła, które odwodzi wierzącego od właściwej drogi. To ludzie, którzy utrzymują skromność, odniosą sukces. Arabskie słowo فلاح falah (sukces) zastosowane w wyżej wymienionym wersecie ma szeroko zakrojone konotacje. Oznacza stan łatwości, dobrobytu, szczęścia, spełnienia życzeń, bezpieczeństwa, stałego komfortu i dobrodziejstw życia. Są to różnorodne korzyści przysługujące tym, którzy czynią dobro. Pierwszy i bardzo ważny krok do osiągnięcia tych dobrodziejstw jest bycie pokornym w modlitwie. Oczywiście ludzie materialistyczni są również pokorni, ale nie jest to tylko kwestia szlochania. Tacy ludzie będą płakać i poniżać się do skrajności, kiedy im to odpowiada. Będą to robić, bo mają w tym partykularny interes lub robią to dla prostych pozorów bądź ze względu na jakieś krótkotrwałe emocje. Ci, którzy są pokorni w poszukiwaniu zadowolenia Boga są jak najbardziej odlegli od tych kwestii.

Obiecany Mesjasz (as) powiedział o takich ludziach:

„Osobiście widziałem wielu takich ascetów i innych ludzi, którzy szybko ronią obfite łzy, na skutek słuchania smutnej poezji lub widząc bolesny widok albo, gdy słuchają smutnej opowieści, tak jak duże krople deszczu, gdy zaczynają one spadać w nocy, nie pozwalając człowiekowi nawet złożyć pościeli i wziąć jej do pomieszczenia (odnosi się do subkontynentalnego zwyczaju spania w nocy na zewnątrz podczas gorących letnich miesięcy).  Ja jednak zaświadczam, że w większości osoby te są przebiegłe i gorsze niż materialiści. Zauważałem, że niektórzy z nich maja złą naturę, są nieuczciwi i niemoralni w każdym aspekcie. Widząc ich praktyki szlochu i pokazywania pokory, odpycha mnie od płakania lub pokazywania wzruszenia na wszelakich zgromadzeniach.”

Hadhrat Khalifatul Masih II (ra) powiedział, że Hadhrat Khalifatul Masih I (ra) zwykł relacjonować wydarzenie odnoszące się do pewnego starszego człowieka. Przez długie lata oferował on Salat w meczecie z myślą, że ludzie będą go chwalić. Uczynił też dobry uczynek jednakże ludzie nazywali go hipokrytą. Pewnego dnia uświadomił sobie, że spędził całe życie modląc się w meczecie, ale nikt nigdy nie nazwał go cnotliwym. Czuł, że gdyby modlił się tylko dla Boga, to Bóg byłby z niego zadowolony. Ta myśl uderzyła go tak mocno, że odszedł w największe pustkowie i ofiarował Salat w jak najbardziej pokorny sposób, przyznając, że teraz oferował Salat tylko dla Boga. Po tym Bóg umieścił w sercach ludzi uczucie, że ten starszy człowiek był pobożny i został niepotrzebnie skompromitowany. Był bardzo wdzięczny Bogu. Jego pojedynczy szczery Salat zaoferowany tylko dla Boga, zmienił serca ludzi i zaczęli go chwalić. Relacja ta pokazuje również, że doceniając jakieś dobro uczynione przez człowieka w przeszłości, Bóg może umożliwić reformację takiej osoby. Tak więc człowiek ten znalazł wśród tych, którzy otrzymują فلاح falah (sukces). Cnoty z przeszłości człowieka, pomimo grzechów popełnionych później, mogą uchronić go przed złym zakończeniem i może znaleźć się wśród tych, którym dany jest فلاح falah. To zależy od Bożej cechy zwanej Rahmanijjat (bycie Miłosiernym). Jednakże prawdziwe فلاح falah jest do tych, którzy próbują i osiągają dobrodziejstwa Bożej cechy Rahiimijjat (bycie Przebaczającym) i do osiągnięcia tego pierwszym warunkiem jest oferowanie Salat z pokorą.

Obiecany Mesjasz (as) pisze:

„Pierwszym etapem duchowego stanu wierzącego jest pokora, szloch i czuła niefrasobliwość, których wierzący doświadcza podczas Salat oraz rozpamiętywanie Allaha. Oznacza to, wytworzenie w sobie ducha prośby, wzruszenia, pokory, ekstremalnego uniżenia, łagodności duszy, zapału i ciepła. Przyjmowanie stan strachu, gdy zwraca się do Wspaniałego Boga jak o tym mówi ten werset: Naprawdę szczęśliwi są wierni, którzy są pokorni w swoich modlitwach (23: 2-3). Znaczy to, że sukces odnoszą ci wierzący, którzy są pokorni w swoich Salat i podczas rozpamiętywania Boga oraz którzy są zaangażowani we wspominanie swego Pana z przejmującą niefrasobliwością, zapałem i czułą pasją.”

Obiecany Mesjasz (as) napisał też:

„Ludzie, którzy rozmyślają nad Koranem, mogą zrozumieć, że stan pokory podczas Salat jest jak płyn z nasieniem dla stanu duchowego człowieka. I podobnie jak nasienie, ale w sensie duchowym, posiada ukryte w sobie wszystkie moce, jakość i funkcje, aby ustanowić idealną ludzką formę. Podobnie jak nasienie pozostaje w niepewnym/ryzykownym stanie, dopóki nie dostanie się do łona (macicy), podobnie ten prymitywny stan duchowy, to znaczy pokora, nie jest z dala od niebezpieczeństwa, jeżeli nie połączy się z Litościwym (Rahiim) Bogiem. Należy pamiętać, że kiedy, bez żadnego wysiłku, przyznawane jest dobro Boga Wszechmogącego, to staje się to na mocy Bożej cechy Rahmanijjat. Na przykład Bóg stworzył dla człowieka niebiosa i ziemię i On stworzył człowieka. To wszystko stało się dzięki łasce Rahmanijjat. Jednakże, gdy łaska nadawana jest z powodu jakiejś czci, praktyki, ćwiczeń i wysiłku duchowego człowieka, to powstaje ona dzięki Rahiimijjat. To zawsze było sposobem Boga w stosunku do ludzkości. Tak długo, jak człowiek przyjmuje stan pokory podczas Salat i podczas wspominania Boga, to przygotowuje się on do łaski Rahiimijjat. Różnica pomiędzy nasieniem i pierwszym etapem stanu duchowego jest taka, że nasienie zależne jest od bycia przyciągniętym przez macicę, a ten stan zależny jest od przyciągnięcia przez Rahiim Boga. Tak, jak to jest możliwe, że nasienie może ulec zniszczeniu zanim zostanie przyciągnięte do łona, możliwe jest też, że pierwszy etap stanu duchowego, to znaczy pokora, może ulec zmarnowaniu przed połączeniem do Rahiim Boga.

Wielu ludzi szlocha i płacze podczas Salat, gdy są w początkowej fazie duchowej. Wykazują dziwne maniery i pasję w ich miłości do Boga, ale dlatego, że nie wykuwają połączenia ze Źródłem Łaski (tzn. Rahiim Bogiem), i nie są przyciągnięci do Niego ze względu na Jego szczególną manifestację. Cały ich patos i stan pokory jest bezpodstawny, a czasami potykają się tak bardzo, że cofają się poza ich początkowe stadium duchowe. Jest to niesamowite i ciekawe podobieństwo do nasienia, które będąc w pierwszym etapie stanu fizycznego, chyba, że jest przyciągnięte przez łono, to samo w sobie jest niczym. Podobnie pokora jest wstępnym etapem duchowego stanu i chyba, że jest ona wspomagana przez Rahiim Boga i przyciągana do Niego, to sama w sobie, jest niczym.

To dlatego znajdziesz tysiące ludzi, którzy kiedyś, w jakiejś części życia, czerpali przyjemność we wspominaniu Boga i podczas Salat. Doświadczali czegoś w rodzaju transów i szlochali, ale potem dopadło ich coś złego i kiedy zaczęli skupiać się na egoistycznych kwestiach, stracili całą duchowość ze względu na ich pasją do materializmu. Jest to poważną przyczyną do obaw, że często stan pokory jest tracony zanim nawet człowiek połączy się z Rahiimijjat i zniszczony przed tym zanim przyciąganie Rahiim Boga może nad nim pracować.”(Barahin e Ahmadiyya, Część V., s. 188-190)

Tak więc nikt nie może być pewien, że ich kult Boga osiągnął wysoki stopień pokory. Pokora składa się z tych wszystkich elementów, jak wyjaśniono to wcześniej. Doprawdy, człowiek potrzebuje dokonywać stałego wysiłku, aby czerpać łaskę z Rahiimijjat. Tak jak nikt nie wie, kiedy nastąpi zapłodnienie i kiedy stworzony zostanie płód. Czasami zdarza się poronienie i podobnie, nawet, jeśli działania człowieka zaowocują w wyniku pokory, to czasami rozwinie się w nim arogancja. Podobnie jak ci, którzy najpierw akceptują proroków Boga, a następnie odwracają się od nich. Są oni podłączeni do Boga tak długo, jak są w kontakcie z tym przysłanym przez Niego. Jeżeli tego nie czynią, wpadają do otchłani hańby i giną. Człowiek musi nieustannie starać się o łaskę z Rahiimijjat. Jakiś wysiłek w tym zakresie, akceptacja pewnych modlitw lub kilka prawdziwych snów nie powinno uczynić nas dumnymi. Pomimo osiągnięcia bliskości do Boga i osiągnięcia فلاح falah, pomimo bycia skrajnie pokornymi, pomimo unikania wszelkich próżnych kwestii, pomimo wydatkowania w sprawie Boga, pomimo ochrony czystości, pomimo dotrzymywania przymierzy, pomimo wywiązywania się z obowiązków kultu Bożego i Salat, ci, którzy osiągnęli فلاح falah błagają Boga, aby pokrył ich powłoką Jego łaski i błogosławieństw, bo wiedzą, że bez tego, są niczym. Nieprzerwane wysiłki człowieka, aby przyciągnąć łaskę z Rahiimijjat, są akceptowane tylko poprzez łaską Bożą.

Prawdziwy wierzący powinien zawsze mieć na uwadze, że bez wątpienia Bóg stwierdził, że wierzący osiągnęli فلاح falah, jednak w celu uczynienia tego فلاح falah stałą częścią życia człowieka, nie należy przypisywać wszelkich osiągnięć własnym wysiłkom. Po każdym osiągnięciu człowiek powinien pamiętać, że nie on to zrobił, ale stało się tak z łaski Bożej. W przeciwnym razie nasze dobre praktyki mogą zmarnować się jak nasienie, które kończy się wraz z poronieniem. Powinniśmy skupić się na naszym końcu tak, aby łaska Rahiimijjat mogła zaakceptować nasze wysiłki, a ten proces zrodził byt, który jest kompletny pod każdym względem. I niechaj będziemy mogli być wliczeni pośród tych, którzy zwiększają swoją pokorę w miarę rozwijania swej duchowości.

Doprawdy, Prorok (saw), którego standard i poziom kultu Boga jest poza naszym wyobrażeniem powiedział, że nawet jemu przyznany będzie Raj tylko dzięki łasce Boga. W takim razie jak mogą praktyki kogokolwiek innego zabrać go do Raju! Pomimo posiadania gwarancji od Boga, Prorok (saw), który przybył dla zreformowania całego świata, tak zintensyfikował swoją pokorę i łagodność w czasie modlitwy, że w nocy stał długie okresy czasu, aż jego stopy zaczynały puchnąć. Jest koniecznością dla każdego prawdziwie wierzącego, aby stan jego serca przed zaoferowaniem Salat i po jego zakończeniu był wyraźnie inny. Jeżeli przed Salat istnieje jakakolwiek oznaka egoizmu, to po zakończeniu Salat serce powinno być wolne od jakichkolwiek negatywnych uczuć. Na koniec każdej czci Boga, człowiek powinien pokonać wszelką arogancję i przyjąć pokorę. W naszych codziennych sprawach powinniśmy być uprzejmi dla wszystkich, powinniśmy przyjąć pokorę, aby starać się o zadowolenie Boga. Czczenie Boga powinno nieprzerwanie zwracać nas ku Niemu, po to abyśmy mogli być odbiorcami świeżych błogosławieństw z łaski Rahiimijjat. Każdy dzień powinien określić nam nasze słabości i zwiększyć łaskę Bożą dla nas.

Niechaj Bóg uczyni abyśmy byli zawsze zaangażowani się w استغفار Istighfar (proszenie o przebaczenie) i niechaj każda nasza cnota, jeśli jest cnotą w oczach Boga, była źródłem osiągania Jego zadowolenia.

Niechaj każdy z nas będzie pośród tych, którzy osiągną فلاح falah w oczach Boga!

Udostępnij