Lajlat-ul Qadr – Noc Przeznaczenia
Lajlat-ul Qadr – Noc Przeznaczenia, Streszczenie Kazania Piątkowego – Wygłoszonego przez Jego Świątobliwość Mirza Masroor Ahmad(aba), Głowę Stowarzyszenia Muzułmańskiego Ahmadiyya w meczecie Bait-ul-Futuh w Londynie. 27 sierpnia 2010 r.
Hudhur poświęcił wykład Lajlat-ul Qadr (Noc Przeznaczenia) i omówieniu ostatnich dziesięciu dni Ramadanu. Hudhur rozpoczął od recytacji Sury Al Qadr.
W imię Boga, Miłosiernego, Litościwego
Zaiste, zesłaliśmy go podczas Nocy Decyzji
A skąd masz wiedzieć, czym jest Noc Decyzji ?
Noc Decyzji lepsza jest niż tysiąc miesięcy.
Podczas niej zstępują aniołowie i Duch z rozkazu ich Pana wraz z Bożym dekretem dotyczącym każdej sprawy.
Jest on pokojem aż po początek świtu (Koran 97:1-6)
Hudhur powiedział, że niedługo nadejdzie ostatnie dziesięć dni Ramadanu, podczas których, zgodnie z tradycją, będzie miała miejsce Laylatul Qadr. Jest to noc szczególnie uduchowiona, w czasie której Bóg spogląda na Swoje sługi w wyjątkowy sposób. Wszyscy muzułmanie przypisują wielkie znaczenie ostatnim dziesięciu dniom Ramadanu. Nawet ci, którzy w pierwszych dwudziestu dniach tego miesiąca nie są zbyt sumienni, starają się poprawić w tych ostatnich dziesięciu dniach. Członkowie naszego Stowarzyszenia także poświęcają w tych dniach większą uwagę oddawaniu czci Bogu. Hadisy dowodzi, że Lajlat-ul Qadr przypada na ostatnie dziesięć dni Ramadanu i jest nocą o niewyobrażalnym znaczeniu. Czy jednak człowiek może stać się prawdziwie wierzącym i szczerym służebnikiem Boga, jeśli jego starania ograniczają się do ostatnich dziesięciu dni Ramadanu, a przez resztę roku lekceważy swoje powinności? Bóg stwierdził, że stworzył ludzi i Dżinn, aby Go czcili. Nasilenie intensywności wielbienia Boga w celu odczucia tej wyjątkowo uduchowionej nocy w czasie ostatnich dziesięciu dni Ramadanu i dążenie w ten sposób do nadrobienia zaległości całego życia odsuwa człowieka od podstawowego celu, dla którego został stworzony.
Jeśli jednak Bóg zechce, okaże Swą szczególną łaskę, aby pocieszyć Swego służebnika, stwarzając tym samym warunki, które zapewnią mu przeżycie tej cudownej nocy. Jego sługa odczuje cudowny duchowy stan. Naprawdę to zauważymy, wypełniając zobowiązanie wielbienia Boga, w czasie którego człowiek doświadcza rozwoju duchowego. Kiedy człowiek pości czytając i rozważając słowa Koranu, a fundamentem jego postu jest dążenie do jeszcze większego oddania się Bogu, to Bóg widząc, że dana osoba wypełnia Jego przykazania najlepiej, jak potrafi i modli się pamiętając o słowach:
Jestem w pobliżu. Odpowiadam na modlitwę proszącego, kiedy się do Mnie modli (2:187),
nie tylko wysłuchuje modlitwy, ale też obdarza Lajlat-ul Qadr, zgodnie ze Swoją obietnicą, i przychodzi na ziemię, aby być blisko Swego sługi. Kiedy człowiek wypełnia swoje obietnice, Bóg zsyła mu duchowość. Jeśli coś jest nie tak, to jest to z naszej winy, z powodu zbyt słabych starań i opieszałych zwyczajów. Każdego roku Bóg zapewnia nam ten błogosławiony miesiąc i jego ostatnie dziesięć dni oraz Laylatul Qadr, które są szczytowym punktem w osiąganiu bliskości Boga. Jak bardzo powinniśmy się starać! Duchowe przeżycia tej szczególnej nocy przynoszą zaskakujące przemiany ludzi i tak powinno być, w innym przypadku nie zostanie osiągnięty cel tej nocy. Jeśli ktoś wierzy, że doświadczył Lajlat-ul Qadr, która jest lepsza niż tysiąc miesięcy, i sądzi, że nie musi się już modlić, jest w błędzie. W rzeczywistości Lajlat-ul Qadr w specyficzny sposób czyni z człowieka sługę Boga, a w tej sytuacji spływają na niego Boże dobrodziejstwa. Bóg stwierdził, że gdy człowiek dąży do uzyskania Jego bliskości, honorując i kultywując swoje przyrzeczenia, On wysłuchuje modlitw i stale go obdarza.
Obiecany Mesjasz (as) rzekł, że Lajlat-ul Qadr jest dla człowieka czasem oczyszczenia, aby mógł podporządkować się Bożym przykazaniom. Hudhur powiedział, że Ramadan sprawia, że możemy przejść taką transformację, wypatrując przez ostatnie dziesięć dni nocy Laylatul Qadr. Święty Prorok (saw) wiele osiągał w czasie ostatnich dziesięciu dni Ramadanu i usilnie dążył do jak najlepszego wielbienia Boga. Nie spał całą noc i budził swoją rodzinę. W tych dniach nie tylko starał się jeszcze usilniej czcić Boga, ale nie mógł też znieść myśli, że jego rodzina mogłaby zostać pozbawiona tak wielkiego błogosławieństwa. Nawet jego codzienne sposoby wielbienia Boga jest trudno opisać, a co dopiero jego postawę w czasie tych ostatnich dziesięciu dni; nie jesteśmy w stanie sobie tego wyobrazić. W ten sposób wytworzył dla nas wzór. Niech Bóg umożliwi nam stworzenie takiej atmosfery w naszych domach, aby ułatwiło nam to osiągnięcie przebaczenia.
Święty Prorok (saw) powiedział, że temu kto pości z gorliwą wiarą, aby osiągnąć Boże zadowolenie, są wybaczane jego wcześniejsze grzechy i temu, kto z oddaniem budzi się w Lajlat-ul Qadr odpuszczone zostają jego grzechy. Hudhur wyjaśnił, że warunkiem postu w Ramadanie jest wzmacnianie wiary i dążenie do osiągnięcia Bożego zadowolenia, bo Bóg nie potrzebuje naszego głodu. Czuwanie w Laylatul Qadr musi być także prowadzone w celu zadowolenia Boga, a nie dla jakiś świeckich korzyści. Hudhur powiedział, że musimy w swych modlitwach pamiętać przede wszystkim o zadowalaniu Boga.
Święty Prorok (saw) powiedział, że Lajlat-ul Qadr należy oczekiwać w czasie ostatnich dziesięciu dni postu. Jeżeli ktoś jest słaby i chorowity powinien pokonać swoją słabość w czasie ostatnich siedmiu nocy. Hudhur wyjaśnił, iż jeśli ktoś nie może uzyskać błogosławieństwa Ramadanu, to przez ostatnie dziesięć dni powinien odrzucić wszelkie wymówki i usprawiedliwienia. W innym przekazie Święty Prorok (saw) mówił: Lajlat-ul Qadr jest dane niektórym z was w pierwszych siedmiu nocach ostatnich dziesięciu dni, a innym w ostatnich siedmiu nocach. Hudhur stwierdził, że to wyjaśnia wcześniejsze Hadith, gdzie ta noc nie jest dokładnie wyznaczona, a może nadejść w każdą noc dziesięciu ostatnich dni. Niektóre Ahadith wspominają, że należy jej wypatrywać w nieparzyste noce ostatnich dziesięciu dni.
Hudhur wyjaśnił, że jeśli ktokolwiek doświadczył Lajlat-ul Qadr, to stało się to dzięki szczególnej Bożej łasce. Jest bardzo ważne, aby docenić to wydarzenie i kontynuować jego rozwój w naszej duchowości. Oddawanie czci Bogu w tą jedną noc jest lepsze niż przez tysiąc miesięcy. Hudhur powiedział, że 1000 miesięcy to 83 lata. Więc jeśli tego doświadczymy, to zostały zaakceptowane wszystkie modlitwy naszego życia, co dla wierzącego jest dobrem. Nie wszystkie modlitwy są dobre w oczach Boga, ale akceptuje On to, co uzna za dobre. Ta noc obdarza też wierzącego większą duchowością, a przybywający aniołowie przynoszą rewolucyjne zmiany w powiązaniu wierzącego z Bogiem. A ta jedna noc poświęcona wielbieniu Boga odpowiada wielbieniu Go przez całe życie. Dzieje się tak, ponieważ osiągamy cel naszego stworzenia; osiągnąwszy go raz, wierzący stara się już zawsze go wypełniać.
Hudhur powiedział, że ta noc ma ogromne znaczenie z wielu powodów, jak wyjaśnił to Obiecany Mesjasz (as). Po pierwsze, jak mówi Koran: Zaiste, zesłaliśmy go podczas Nocy Decyzji; mowa tu o objawieniu Świętego Koranu. Także cała Szariat(Prawo Islamskie) została objawiona w Ramadanie, jak stwierdza Koran: Miesiąc Ramadan to ten, w którym Koran został objawiony…(2:186). W Ramadanie nie tylko rozpoczęło się jego objawianie, ale anioł Gabriel(as) powtarzał jego recytację w każdy Ramadan razem ze Świętym Prorokiem (saw). Oznacza to też, że w owych czasach potrzebne było objawienie doskonałego przewodnictwa, bo jak stwierdza Koran: Zepsucie rozprzestrzeniło się po ziemi i morzu…(30:42) W owym czasie nieład ogarnął cały świat i potrzebne było objawienie Księgi doskonałej. Koran mówi:
„Chwalebny, Pan Honoru,
Na tę zrozumiałą Księgę.
Naprawdę, objawiliśmy ją podczas błogosławionej Nocy.
Naprawdę, My zawsze ostrzegamy.
W niej postanowione są wszystkie sprawy mądrości,
Z Naszego własnego rozkazu. Zaprawdę, zawsze wysyłamy Posłańców
Jako litość od twego Pana. Zaprawdę, On jest Wszystkosłyszący i Wszystkowiedzący. (Koran 44:2-7)
Hudhur powiedział, że w tym błogosławionym czasie oraz nocy, jasna i otwarta Księga przewodnictwa została objawiona człowiekowi doskonałemu, który był zaniepokojony sposobami wielbienia Jedynego Boga przez ludzi i uważał Go za Wszechmogącego, a nie czynił skromnego śmiertelnika synem Boga, a z jego śmierci nie zrobił źródła zbawienia. W wyniku modlitw tego doskonałego człowieka (saw) zostało objawione Szariat, które nie tylko stało się źródłem oświecenia w tej ciemnej epoce przed 1400 laty, ale jest nim nadal, aż po Dzień Sądu tak, jak Prorok (saw) pozostanie Pieczęcią wszystkich Proroków i ostatnim, który przyniósł reformę prawa. I zawsze, gdy zatroskani postawą świata Boży słudzy będą Go prosić i błagać, Bóg pocieszy ich, bo: Zaprawdę, On jest Wszystkosłyszący i Wszystkowiedzący…
Obiecany Mesjasz (as), który był szczerze i gorliwie oddany Prorokowi (saw) i został posłany w całkowitej zgodności z jego naukami powiedział, że ujmującym fragmentem Sury Al Qadr jest to, kiedy reformator zstępuje z nieba, a z nim aniołowie i przywołują oczekujących ludzi ku prawdzie. Czas duchowej ciemności, kiedy ludzie są przychylnie nastawieni wobec religii, to znak, że nadchodzi reformator posłany przez niebiosa. W tym czasie mają miejsce dwa rodzaje zdarzeń. Jedno zapewnia oczyszczenie ludzkich duszy, w wyniku czego wyostrza ich mądrość. Drugie także wyostrza mądrość, ale dusza nie osiąga w tym przypadku prawdy, a staje się przykładem dla słów: W sercach ich panowała choroba, więc Allach ją powiększył. Czeka ich ciężka kara, ponieważ kłamali…(2:11), co zdarza się w czasach wszystkich Bożych Proroków.
Kiedy wraz z Bożymi Prorokami zstępują anioły, poruszona jest każda dusza. Ci, którzy mają prawą naturę zwracają się ku prawdzie, a ci, którzy są przychylni sprawie Szatana również są poruszeni i zwracają się ku religii, ale nie ku prawdzie. Zachowanie ludzi o dobrej naturze przynosi w efekcie dobro, a tych o złej naturze zło. Każda epoka Proroków miała swoją Lajlat-ul Qadr, gdy została Prorokowi objawiona jego Księga. Najwspanialszą Lajlat-ul Qadr była noc Świętego Proroka (saw), a jej wielkość przetrwa do Dnia Sądu. W tym czasie, gdy nadchodzi następca Świętego Proroka (saw), znowu są poruszane serca. Lajlat-ul Qadr wyznaczona na czas jego przyjścia jest odgałęzieniem i odbiciem Lajlat-ul Qadr Świętego Proroka (saw). W tym czasie, ostatnim aż do Dnia Sądu, jak mówi Koran: W niej postanowione są wszystkie sprawy mądrości (44:5), czyli wiedza duchowa rozprzestrzeni się na cały świat. Tak Bóg objawia Swoje słowa podczas Lajlat-ul Qadr i tak w tym czasie przybywają Jego Prorocy. W tym czasie też przybywają Jego aniołowie, a ludzie są zwracani ku pobożności. Aniołowie w ciemnej nocy ignorancji zaczynają przywoływać oczekujących ludzi ku prawdzie i robią to aż do nadejścia świtu.
Podkreślając piękno pism Obiecanego Mesjasza (as) Hudhur powiedział, że jeśli świat, zwłaszcza muzułmanie, zrozumieliby tę wiadomość, zamiast ją zwalczać, staliby się jego pomocnikami. Hudhur rzekł, że wyjaśnienia, jakie przedstawił Obiecany Mesjasz (as) są niepodważalne, a ci, którzy pragną pokoju, szukają reformatora lub oczekują Mesjasza powinni się nad nimi zastanowić, bo jak powiedział Obiecany Mesjasz (as), gdy w czasie duchowej ciemności ludzi zwracają się ku religii, to jest to znak, że z niebios nadchodzi reformator. W takich czasach ludzie z desperacją wyczekują jego nadejścia, ale kiedy on je potwierdzi, część społeczeństwa się mu przeciwstawia, a inni go akceptują znajdując w ten sposób spełnienie w swoim doczesnym życiu i w życiu dalszym. Hudhur rzekł, że od czasu do czasu muzułmanie ogłaszają, że potrzebny jest Kalifat, który opiekowałby się muzułmańskim światem. Jak mógłby nadejść Kalifat, jeśli nie nadszedł Mesjasz?
Za czasów Świętego Proroka (saw) ludzie prawi rozpoznali go, ale ludzie podobni Abu Jahlowi uznający siebie za najmądrzejszych zostali zniszczeni. Za czasów Obiecanego Mesjasza (as) widzieliśmy przykład Hadhrata Maulana Nur-ud-dina (ra) i Sahibzada Abdul Lateefa (ra), którzy pomimo wielkiej odległości przybyli do niego i zaakceptowali go. Natomiast Maulwi Muhammad Hussain Batalwi był tak blisko, a pozostał ograniczony. Ci, którzy nie potrafią zaakceptować pobożności są pełni arogancji i samouwielbienia, a ich mądrość jest pełna negatywnych uczuć i z tego powodu ich stan duchowy stale się pogarsza.
Hudhur rzekł, że w dniu dzisiejszym postawa tych, którzy odrzucają Obiecanego Mesjasza (as) jest taka sama. Zakładają oni, że ich postawa jest pobożna, ale nie przynosi ona oczekiwanych efektów, ponieważ przeciwstawiają się temu, kto został posłany przez Boga.
Hudhur przypomniał, że Tahir Nadeem sahib spisywał historie arabskich Ahmadi w Al Fazl. Pisząc o wydarzeniach prowadzących do zaakceptowania Ahmadiyya przez Tahir Hani sahiba, który poświęcił jej swoje życie i ciężko pracował, opowiada, że na początku chciał on za wszelką cenę odrzucić nowinę Ahmadiyyatu. Przeczytał kilka książek i zaniósł je do pewnego uczonego w religii, który jego zdaniem mógł obalić zawarte w niej twierdzenia. Jednak jedyne, co ten człowiek potrafił, to ośmieszać tę książkę. Hani sahib przygotował spotkanie uczonych wraz z Mustafą Thabitem sahibem, które jednak nie przyniosło oczekiwanych efektów. W końcu porzucił naukowców i Bóg przywiódł go do Ahmadiyyatu. Hudhur dodał, iż pomimo posiadanej wiedzy religijnej ci, którzy odrzucają Obiecanego Mesjasza (as) nie potrafią uargumentować swoich poglądów. Także dziś, ci którzy twierdzą, że dobrze znają religię dokonują szatańskich czynów. Obiecany Mesjasz (as) wyjaśnił, że okres Lajlat-ul Qadr, jakim został obdarzony Święty Prorok (saw) będzie trwał aż do Dnia Sądu i dzięki niemu ludzie o pobożnej naturze poznają prawdę. Jednakże nieszczęśnicy gubią drogę. Hudhur powiedział, że ta zacierająca się epoka Laylatul Qadr została odnowiona przez jego następcę, Obiecanego Mesjasza (saw). Obecnie możemy doświadczyć Lajlat-ul Qadr poprzez jej docenienie i rozpoznanie.
Mamy tu różne postawy: postępujący zgodnie z zasadami religii i korzystający z Bożych dobrodziejstw dzięki swojej pobożnej naturze lub uznający siebie za strażników wiary i wywołujący zagrożenie oraz brutalność w imię religii, którzy wykorzystują pewne pomysły, aby zdeptać ludzką moralność i zalety, choć inne idee byłyby dla wierzących dobrodziejstwem i pozwoliłyby rozpowszechnić Boże słowo. Wszystkie te pozytywne i negatywne strony są dowodem nadejścia obiecanego przez Boga i Laylatul Qadr. Warto zaznaczyć tu, że Bóg postanowił, iż aniołowie będą przybywać…aż po początek świtu. Zstępowały one już od czasów Świętego Proroka (saw), kiedy to Islam triumfował. Wówczas był początek świtu, który już się nie powtórzy. Wówczas religia była doskonała. Jednak, jak powiedział Obiecany Mesjasz (as), ów warunek w czasach następcy nadal ukazuje się nam jak odbicie. Owo światło przygasa od 30 lat ery Kalifa e Rashida. Duchowe zaćmienie stopniowo się rozprzestrzenia, a za nim nadchodzi całkowita ciemność. Dziś ponownie, jako cień, wyłania się wraz z nadejściem Obiecanego Mesjasza (as). Był to wiek początku świtu, który zakończył się wraz ze śmiercią Obiecanego Mesjasza (as).
Aby osiągnąć korzyści w nowych nadchodzących dniach, aby ochronić triumf Islamu Ahmadiyya, jaki jest mu przeznaczony, przed wybrykami świata i kontynuować rozkwit stanu duchowego Bóg każdego roku w Ramadanie przypomina nam o Laylatul Qadr.
Z jednej strony era Lajlat-ul Qadr Świętego Proroka (saw) zakończyła się wraz z jego śmiercią, a objawienie Koranu wraz z początkiem świtu, ale z drugiej strony trwa wraz z posłaniem dla Ummah( z arab. narodu), aby wypełniać przykazania Koranu i Ramadanu oraz czerpać korzyści z tej wyjątkowej nocy. Poprzez stworzenie tej powtarzającej się duchowej atmosfery, Bóg obdarzył nas wielką łaskawością. Jeśli będziemy wypełniać nasze obowiązki, jako pochwałę nadal będziemy czerpać korzyści wynikające z nauk Świętego Proroka (saw). Niech Bóg zawsze zsyła na nas Swoje błogosławieństwa. Nasi przeciwnicy w swym zaślepieniu nas męczą i chcieliby widzieć nas błądzących w ciemnościach, pragną naszej destrukcji i w swym zaślepieniu mają nadzieję tego dokonać, ale Boża społeczność nie jest słabowita, ani nie może być zniszczona. Niech trwające w Pakistanie prześladowania doprowadzą do ustanowienia Laylatul Qadr i abyśmy byli świadkami manifestacji początku świtu , który objawi się jako trwały pokój i zwycięstwo. Amiin.