Miłosierdzie Boga, przebaczenie i nagradzanie
Za łaską Allaha dzisiaj przeżywamy dwudziesty drugi dzień postu i jesteśmy w trzecim ashra (dziesięć dni) Ramadanu. Zgodnie z powiedzeniem Proroka (saw) przeszliśmy już przez dziesięć dni Ramadanu Bożego miłosierdzia, a następnie dziesięciu dni Bożego przebaczenia i obecnie znajdujemy się w dziesięciu dniach zbawienia od ognia piekielnego. Jest to Bożą łaską, że Allah dał nam możliwość doświadczenia tego. Jednakże, prawdziwie wierzący posiada silną wiarę w Boga, stara się przestrzegać sprawiedliwości i słuszności oraz jest wypełniony bojaźnią Bożą i nie jest jedynie radosny z tego powodu, że ostatnie dziesięć dni Ramadanu będzie dla niego źródłem zbawienia. Nie ulega wątpliwości, że te dni Ramadanu są źródłem miłosierdzia, przebaczenia i zbawienia od ognia piekielnego, ale czy prawdziwie wykorzystujemy ich dobrodziejstwa? Ich dobrodziejstwa nie mogą być zdobyte, jeśli nie będziemy przestrzegać przykazań Boga i Jego Proroka (saw). Zaiste, dobrodziejstwa tych dni mają swoje wymagania, na które musimy zwrócić uwagę, aby spodobać się Bogu i osiągnąć Jego łaskę.
Komentatorzy są zdania, że Boże miłosierdzie jest dwojakiego rodzaju. Jedno, które rozdaje On, jako łaskę i dla którego człowiek nie musi przechodzić jakichkolwiek prób, jak jest powiedziane: (…)Moja łaska ogarnia wszystkie rzeczy(…) (7: 157) Ludzkość ogólnie korzysta z tej łaski.
Obiecany Mesjasz (as) wyjaśnił:
„Ten werset wskazuje, że Boże miłosierdzie jest rozległe i ogólne, podczas gdy kara wynikająca z Bożego atrybutu sprawiedliwości zaczyna działać po konkretnym działaniu podjętym przez człowieka. Oznacza to, że ten atrybut wchodzi w grę, gdy łamane jest prawo Boże. Oznacza to, że istniejące prawo Boskie zostaje naruszone przez popełniony grzech. To wtedy zaczyna działać i spełniać swoje wymaganie ten atrybut.” (Tafsiir, Hadhrat Masih e Maud, t. II, str. 566)
Zaiste, Bóg jest Łaskawy, ale kiedy człowiek narusza Jego prawo i jest winny, to działać zaczyna atrybut Bożej sprawiedliwości. Ogólnie, Boże miłosierdzie obejmuje wszystko, ale w sytuacjach naruszenia prawa Bożego wymagana jest kara, jednakże Bóg może zmiłować się i wybaczyć. Taka sytuacja nie przystoi muzułmaninowi. Prawdziwie wierzący ma specjalny status, a jego wiara wymaga, aby utrzymywał swój stan duchowy w ryzach i przestrzegał przykazań Bożych do granic umiejętności. Jednakże, jeśli z powodu ludzkich ułomności, zdarzy się mu zgrzeszyć, to obejmie go Boże miłosierdzie. Taka sytuacja jest inna od tej wyjaśnionej we wcześniejszym kazaniu, gdzie człowiek nachalnie popełnienia grzech, pod pretekstem, że Boże miłosierdzie jest bardzo obszerne. Jest to równoznaczne z wzywaniem gniewu Boga.
Obiecany Mesjasz (as) powiedział:
„W ostrzeżeniu nie ma obietnicy. To tylko dzięki Jego Świętości, Wywyższony Allah chce ukarać winną osobę. Dzięki temu, czasami Informuje On również w tej sprawie tych, do których wysyła On proroctwa (Jego proroków). Jednak, gdy winna osoba wypełni swoje obowiązki poprzez okazanie skruchy i poszukiwanie przebaczenia od Boga za pośrednictwem pokornych i łagodnych próśb, miłosierdzie Boże wypiera konieczność kary i ukrywa ją w sobie. To rozumie się poprzez werset: Obarczę karą tego, kogo obarczę, lecz moja łaska ogarnia wszystkie rzeczy. Oznacza to, że miłosierdzie przewyższa karę. Jeśli ta zasada nie zostaje przyjęta, to wszystkie prawa religijne są negowane. (Tafsiir, Hadhrat Masih e Maud, t. II, str. 566)
Kto to jest Mohsin?
Doprawdy, na skutek pokuty, Bóg zbawia i przebacza winy, nawet tym, dla których kara została zadeklarowana, a którzy zwracają się do Niego w pokorze. Nie jest to jednak pozycja, w jakiej powinien znajdować się prawdziwy wierzący, to znaczy, naruszać prawo Boże, a następnie czynić błagania i szukać miłosierdzia Bożego. Drugi rodzaj miłosierdzia związany jest z prawdziwie wierzącymi. Miłosierdzie to uzależnione jest od dobrych uczynków: Zaiste, litość Allaha bliska jest tych, którzy czynią dobro. (07:57). Arabskie słowo użyte tutaj dla opisania tych, którzy czynią dobro to mohsin محسن . Mohsin to ten, który jest dobry dla innych, który przestrzega prawości, który posiada wiedzę i przestrzega praw Boga ze wszystkimi ich elementami. Boże miłosierdzie jest dla tych, którzy nie popełniają grzechu świadomie, którzy zawsze zwracają się do Boga i pamiętają o Nim oraz boją się popełniania grzechu. Jeśli nieświadomie popełnią oni jakiś grzech, zwracają się do Boga z prawością w ich sercu i to jest to, co przyciąga miłosierdzie Boże, a ich modlitwy są akceptowane. Zaprawdę, jest to szczególna łaska Boga, że akceptuje On nasze modlitwy. Miłosierdzie Boga jest z mohsin, który prowadzi prawe życie, który jest dobry dla innych oraz wywiązuje się z obowiązków wobec nich. Człowiek nie zalicza się do kategorii bycia mohsin wykonując zwykłe dobre uczynki. To wymaga, aby praktyki człowieka posiadały bardzo wysoki standard.
Prorok (saw) zdefiniował moshin w sposób, która stanowi wielki powód do niepokoju. Powiedział, że mohsin to osoba, która gdy robi coś, to jest świadoma tego, że przygląda się jej Bóg. Jeśli człowiek jest świadomy tego przez cały czas to nie uczyni niczego złego i nie odejdzie od prawości. Co więcej człowiek taki nie może sobie nawet wyobrazić, aby kogoś skrzywdzić. W rzeczywistości nie można sobie nawet wyobrazić, aby komuś zaszkodzić. Przykazania islamu są takie, że niezależnie jak człowiek je praktykuje, to kończą się one kompromisem pomiędzy wywiązywaniem się z obowiązków wobec Boga i obowiązków wobec bliźnich. Chociaż pragniemy, aby nasze modlitwy były akceptowane i abyśmy otrzymali Boże miłosierdzie, ale zdecydowana większość z nas nie czyni regularnych wysiłków, które prawdziwie wierzący musi uczynić, aby osiągnąć ten status.
Cieszymy się doświadczaniem pierwszych dziesięciu Dni ramadanu, które są dniami łaski, ale czy zastanawiamy się czy w ciągu tych dni praktykowaliśmy to, co powinniśmy, aby otrzymać miłosierdzie Boże? Czy uczyniliśmy krótkoterminowe obietnice jak grzesznik, czy też staramy się kształtować nasze życie przestrzegając prawości tak jak ci mohsin, którzy czynią Ramadan prawdziwym źródłem przynoszenia w sobie trwałych, pobożnych zmian? Prorok (saw) dał skarb modus operandi dla życia słowem „miłosierdzie”. Powiedział nam, aby szukać tego miłosierdzia w pierwszych dziesięciu dniach Ramadanu i po jego osiągnięciu, obiecać uczynić je trwałą częścią naszego życia. Jednakże, ponieważ szatan jest zawsze gotowy, aby prowadzić ludzi na manowce, to, gdy osiągniemy Boże miłosierdzie, potrzebujemy pomocy w celu jego utrzymania. Co musimy w związku z tym uczynić? Powinniśmy spędzić następne dziesięć dni Ramadanu na poszukiwaniu pomocy i mocy od Boga, a ta moc pochodzi z Istighfar (szukanie przebaczenia od Boga). Prawdziwie wierzący czyni przymiot Boży przykrywania błędów i Jego miłosierdzie, częścią jego życia, zarówno w zakresie kultu Boga oraz jego praktyk. Powoduje to, że takiego człowieka owija Boże przebaczenie i otwierają się drzwi miłosierdzia Bożego.
Istighfar
Obiecany Mesjasz (as) wyjaśnił:
„Prawdziwym znaczeniem Istighfar jest błaganie Boga, aby nie doświadczać żadnej ludzkiej słabości, aby Bóg wspierał nasza naturę Swoją mocą i dołączył ją do kręgu Jego pomocy i ochrony. Korzeniem Istighfar jest ghafara, co oznacza zatuszować. Tak więc, znaczeniem Istighfar jest to aby Bóg, za Swą mocą, zakrył nasze słabości. To znaczenie jest następnie rozszerzone o tuszowanie grzechu, który został popełniony, ale prawdziwy sens jest taki, aby Bóg chronił proszącego przed jego naturalnymi słabościami oraz obdarzył go mocą ze Swej mocy i wiedzą ze Swej wiedzy oraz światłem ze Swego światła. Po stworzeniu człowieka, Bóg nie oddzielił się od niego, ale że jako jest On Stwórcą człowieka i Stwórcą wszystkich jego zewnętrznych i wewnętrznych zdolności, jest On także Wszech-Podtrzymujący, co znaczy, że strzeże On i wspiera wszystko, co Stworzył. Jest zatem niezbędne dla człowieka, jako że został on stworzony przez Boga, aby dążył do ochrony celu jego stworzenia poprzez Wszech- Podtrzymujący atrybut Boskości (….)Tak więc jest to naturalna potrzeba człowieka, dla którego został on pokierowany do wykonywania Istighfar.” (Review of Religions -urdu, tom I, str. 187, Istota islamu, tom II, s. 241-242)
Zwrócenie uwagi na Boże miłosierdzie w czasie Ramadanu oznacza, że łaski Boga wchodzą w grę specyficznie w tym miesiącu, a w ciągu dziesięciu dni miłosierdzia, udzielana jest Jego szczególna szczodrobliwość, która jest specyficzna dla przebaczenia. W tym czasie człowiek powinien starać się o moc czynienia dobra i światło ze światła Boga, tak, aby nie zwrócił się on ponownie w stronę ciemności. Człowiek jest z natury słaby i dlatego, w celu ochrony przed tym słabym stanem i przejęciu mocy z mocy Bożej, konieczne jest Istighfar. Nasza uwaga zwracana jest na Boży atrybut Wszech-Podtrzymujący, ponieważ w celu ustanowienia czegoś takiego jak pobożność, człowiek potrzebuje pomocy Boga. Bóg jest zawsze żywym i Wszech-Podtrzymującym i największym wsparciem, jakie jest możliwe do uzyskania. Środkowe dziesięć dni Ramadanu nie oznacza jedynie, aby zrobić tyle Istighfar ile tylko jest możliwe, aby osiągnąć cel. Prorok (as) zwrócił uwagę, że gdy przychodzi ramadan, Bóg zbliża się do swego stworzenia, a ono koncentruje się bardzo na modlitwie. Dlatego też, w celu uzyskania trwałej miary Jego przebaczenia, angażujemy się w Istighfar, aby wejść w strefę schronienia u Boga. Niechaj będzie tak, że zdecydowana większość z nas spędza swój Ramadan w ten sposób, a teraz wchodzi w ostatnie dziesięć dni z myślą, aby światło i moc, jakie osiągnęliśmy od Boga, pomogły nam osiągnąć Jego zadowolenie!
Prorok (saw) powiedział nam, że ostatnie dziesięć dni Ramadanu jest zbawieniem od ognia piekielnego. Gdy człowiek wchodzi w strefę przebaczenia Bożego, osiąga światło i moc od Boga, staje się oczywiście bliższy Bogu. Bóg nie pozostawia nikogo bez nagrody. Kiedy człowiek stara się czynić dobro w imię Boga, Bóg nie tylko ocala go od ognia piekielnego. Nazywając ostatnie dziesięć dni ramadanu dniami zbawienia od ognia piekielnego, ale jak oświadczył nam Prorok (saw), Bóg daje również radosną nowinę o Raju tym, którzy spełniają dane wymogi. Jeśli będziemy szczerze żałować, szukać Bożego przebaczenia i próbować i pozostawać cnotliwymi to cześć, jaką oddajemy Bogu w czasie tych trzydziestu dni ramadanu, wywiązywanie się z naszych obowiązków oraz ciągłe praktykowanie pokuty i Istighfar zamkną dla nas na dobre drzwi do piekła.
Obiecany Mesjasz (as) powiedział:
„Celem religii jest tylko to, aby człowiek miał mocną wiarę w istnienie i doskonałe atrybuty Boga Wszechmogącego, stronił od egoistycznych pragnień i kształtował osobistą miłość do Boga. Zaiste, to jest ten Raj, który objawi się w różnych przebraniach w życiu wiecznym. Podobnie, bycie nieświadomym i odległym od prawdziwego Boga oraz nie posiadanie do Niego miłości jest w rzeczywistości stanem piekła, które w różnych formach pojawi się w życiu ostatecznym.”(Chashma e Masih, Ruhani Khaza’in, t. 20, str. 352)
Powinniśmy zrozumieć tą kwestię, że zbawienie od piekła i osiągnięcie Raju rozpoczyna się na tym świecie. Z prawdziwym związkiem z Bogiem, skruchą i Istighfar człowiek może doświadczyć Raju na tym świecie, czego większe nagrody przyznane będą w życiu przyszłym. Natomiast nie poszukiwanie prawdziwej więzi z Bogiem, Jego miłości, miłosierdzia i przebaczenia w każdej chwili jest celowym łamaniem Bożych przykazań.
Obiecany Mesjasz (as) powiedział, że żadna inna księga nie wyjaśnia tematu nieba i piekła, tak jak robi to Koran. Wyjaśniając werset: Dla tego, który boi się stanąć przed swym Panem, są dwa ogrody (…) (55:47), powiedział on:
„Oznaczy to, że jeden Raj człowiek osiąga tylko na tym świecie, bo Bojaźń Boża zatrzymuje go od zła. Niegodziwe postępowanie napawa człowieka lękiem i niepokojem, co jest samo w sobie niebezpiecznym piekłem. Osoba, która boi się Boga niezwłocznie unika zła i jest ocalona od męki i bólu, które powstają na skutek egoistycznych i cielesnych pragnień. Człowiek taki rozwija się w wierności i zwraca się do Boga, co daje mu zachwyt i uniesienie i tak rajskie życie dla takiej osoby rozpoczyna się na tym świecie. Podobnie, postępując wbrew temu, rozpoczyna się życie piekielne.”(Tafsiir Hadhrat Masih Maud E, t. IV, str. 300)
Islamska koncepcja nieba i piekła nie jest ograniczona do życia przyszłego. Również na tym świecie istnieje niebo i piekło. Tak jak radzi nam hadis Proroka (saw), powinniśmy zawsze myśleć, że możemy zobaczyć Boga czy też, że Bóg widzi nas w każdej chwili. To zatrzyma nas przed zejściem na manowce. Ci, którzy postępują źle, żyją zawsze w strachu, że zostaną przyłapani, a to samo w sobie stawia ich w stanie piekielnym. Ten, kto się boi Boga, osiąga Raj na tym świecie i w życiu ostatecznym, a ten, który jest uwikłany w zło i skłonny do egoistycznych pragnień, przeżywa piekło na tym świecie i w życiu ostatecznym. Bycie wiernym i szczerym w stosunku do Boga jest Rajem samym w sobie, a bycie odległym od Jego przykazań jest piekłem samym w sobie. Ten hadis wymienia trzy rzeczy i zwraca naszą uwagę na miłosierdzie Boże, na zaangażowanie się w Istighfar oraz pozostanie silnym i gdy to zostanie osiągnięte, to każde słowo i czyn człowieka jest dla Boga. Trwała dobrodziejstwo Ramadanu staje się częścią jego życia i osiąga on Raj Boga na tym świecie i w życiu ostatecznym.
W celu osiągnięcia zadowolenia Boga i zabezpieczenia własnej wiary, w czasie ostatnich dziesięciu dni Ramadanu istnieje jeszcze jeden aspekt, o którym Prorok (saw) dał nam radosne wieści i jest to Lailatul Qadr ( Noc Dekretu/Werdyktu). Prorok (saw) powiedział, że grzechy z przeszłości człowieka, który w stanie wiary i przyznania się do nich, pości w czasie Ramadanu, są odpuszczone. Grzechy z przeszłości osoby, który doświadcza Lailatul Qadr w stanie wiary i biorąc za nie odpowiedzialność, są również wybaczone. Lailatul Qadr ma wielkie znaczenie, ale inne dni Ramadanu również posiadają podobne znaczenie. Co jest ważne to to, aby pozostać w stanie wiary i wziąć odpowiedzialność za swoje grzechy. Jeśli w pierwszych dniach Ramadanu istnieją jakieś nieprawidłowości to należy dołożyć starań, aby, w dniach późniejszych, naprawić te niedociągnięcia. Prorok (saw) nie powiedział, że grzechy zostaną odpuszczone komuś, kto doświadczy Lailatul Qadr. Raczej uzależnił on to od pozostawania w stanie wiary i brania odpowiedzialności za swoje czyny. Wiara jest związana z dobrymi uczynkami i powinniśmy zawsze mieć to na uwadze.
Lailatul Qadr
Jednym z wielu znaków prawdziwie wierzącego wymienionych Koranie jest: Jedynie ci są prawdziwymi wiernymi, których serca drżą, gdy wymieniane jest imię Allaha, i kiedy mówi się im o Jego Znakach, oni powiększają swoją wiarę, jak i ci, którzy w Panu pokładają zaufanie. (8:3). Gdy nasza uwaga wielokrotnie zwracana jest na czynienie dobrych uczynków i wywiązywanie się z obowiązków wobec innych, z odniesieniem do Boga, to powinniśmy mieć to na uwadze. Kiedy człowiek proszony jest o wypełnienie tych obowiązków, z odniesieniem do Boga, ale nie zwraca na to uwagi, to czy zgodnie z powyższym wersetem taki człowiek klasyfikuje się, jako prawdziwie wierzący? Stwierdzono, że jeśli człowiek pości w czasie Ramadanu przyznając się do swoich grzechów i doświadcza Lailatul Qadr, to jego grzechy są odpuszczone. Błogosławieństwa Ramadanu i Lailatul Qadr są uwarunkowane tak jak przykazania Boga i Jego Posłańca są uwarunkowane. Dla przykładu, jeśli ktoś ma słabą wiarę i uzurpuje sobie prawa innych, ale twierdzi, że doświadczył Lailatul Qadr, to, albo Bóg obdarzył go wyjątkową łaską, która wymaga, aby pozostał on silny w tym, co dobre i przestrzegał przykazań Bożych, albo to, co myśli on, że było Lailatul Qadr było w rzeczywistości wytworem jego wyobraźni.
Wyjaśniając tę kwestię Obiecany Mesjasz (as) powiedział, że Lailatul Qadr jest specyficzną nocą, przypadającą w czasie Ramadanu. Przybiera ona trzy formy. Jest to noc podczas Ramadanu, czas proroka Bożego oraz Lailatul Qadr jednostki następuje również wtedy, gdy dana osoba jest oczyszczona, posiada mocną wiarę i pozbywa się całego zła, pociągając siebie do odpowiedzialności. Jeśli doświadczamy takiego Lailatul Qadr i szczerze stajemy się Boga, przestrzegamy Jego przykazań i podnosimy nasze standardy oddawanej Mu czci, to odnajdujemy cel, który jest nakazany przez Boga. Każdy następny dzień i każda następna noc stają się godziną akceptacji modlitwy. My, wyznawcy prawdziwego i gorliwego wyznawcy Proroka (saw), Obiecanego Mesjasza musimy poczynić w sobie rewolucyjne zmiany i podnieść stan naszej wiary do poziomu, w jakim każde nasze słowo, każdy nasz czyn będzie wykonywany w celu osiągnięcia przyjemności Boga i gdy spędzimy nasze życie, pociągając siebie do odpowiedzialności. Niechaj błogosławieństwa Ramadanu pozostaną z nami na zawsze! Niechaj Allah uczyni, aby wielu z nas doświadczyło takiego Lailatul Qadr, które jest specjalnym przypadkiem akceptacji modlitwy, o którym Prorok (saw) powiedział nam, że przypada na jedną noc w czasie ostatnich dni Ramadanu. Niechaj doświadczenie takiej nocy utrzyma nas w pobożności, prawości i wzmocnić nas. Oby wszystkie nasze przeszłe grzechy zostały odpuszczone i niechaj, za pomocą swej specjalnej łaski, Bóg udzieli nam szczególnej mocy unikania grzechów w przyszłości!