Cudowna znajomość języka arabskiego – Obiecany Mesjasz (as)
Cudowna znajomość języka arabskiego
Mian AtaullahPrzegląd religii, lipiec 1993
Obiecany Mesjasz (as) twierdził, że źródłem jego nauki był nie kto inny jak Wszechwiedzący Bóg, który łaskawie obdarzył go znajomością Swojej Świętej Księgi i języka arabskiego. „Łaskawy Pan nauczał Koranu”. Była to Boża obietnica uzupełniona kolejnym darem w postaci doskonałej znajomości 40 000 źródłowych słów języka arabskiego.
„Otrzymałem znak elokwencji i mistrzostwa w języku arabskim, jako odzwierciedlenie koranicznego cudu elokwencji i nikt nie może mi w tym rzucić wyzwania”, powiedział Obiecany Mesjasz (as). ( Potrzeba Imama ) .
Nawet czołowi luminarze świata arabskiego nie odważyli się podjąć tego wyzwania, które pochodziło od mieszkańca wioski w Pendżabie, gdzie arabski nie był ani używany, ani pisany jako żywy język, lecz traktowany jako język klasyczny. Bez wątpienia otaczano go wielką czcią, ale daleko mu było do bycia środkiem edukacji na całym subkontynencie.
Ijazul Masih była jego pierwszą książką w wybranym języku arabskim na temat doskonałości i egzegezy Koranu, która rzuciła wyzwanie ulemom świata arabskiego i niearabskiego. Wybitny egipski pisarz Allama Rashid Raza, redaktor Almanaru (Kair), został specjalnie zaproszony do podniesienia tej rękawicy. Obiecany Mesjasz (as) powiedział, że jeśli ktokolwiek wymyśli porównywalne wykonanie, spali swój rękopis. Zauważył:
,,Nawet jeśli ich ojcowie, synowie, pomocnicy, uczeni, mędrcy i prawnicy połączą siły, nie będą w stanie stworzyć takiego komentarza.’’
Oświadczył dalej, że:
„Jest to księga, która nie ma sobie równych i ktokolwiek próbowałby przygotować jej odpowiedzi, będzie upokorzony i zawstydzony.’’
Obiecany Mesjasz (as) przygotował od tego czasu szereg prac naukowych w języku arabskim o niepowtarzalnym uroku i wspaniałej urodzie artystycznej oraz przepełnionych porywającą ekspozycją subtelności Świętej Księgi:
- Minanur Rahman; 2. Chutba Ilhamia ; 3. Najmulhuda ; 4. Tuhfatul Bagdad ; 5. Nurul Haq ; 6. Idżaz-e-Ahmadi ; 7. Hamamatul Bushra ; 8. Lujjatun-Nur ; 9. Hudżdżatullah ; 10. Mowahibur Rahman ; 11. Albalagh ; 12. Targhibul Mominen ; 13. Sirrul Khilafa ; 14. Istifta ; 15. Sirat-ul-Abdal ; 16. Karamat-us-Sadiqeen ; 17. Al-Anzar ; 18. Itmamul Hujjat ; 19. Alhuda itp.
Obiecany Mesjasz (as) opublikował po arabsku panegiryk Al-Qasidah, fascynującą literacką perełkę, zaprosił ulemów do przedstawienia podobnego osiągnięcia i zaoferował nagrodę w wysokości 10 000 rupii dla zwycięskiego konkurenta. Wezwał całe ciało ulemów do wspólnego porównywalnego wysiłku i uczynił z tego decydujący czynnik w kwestii jego twierdzenia co do urzędu Mesjasza, mówiąc, że jeśli odniosą sukces w ich wysiłkach, uważajcie mnie za skończonego, a całe moje przesłanie jest fałszywą sprawą. W takim przypadku moi wyznawcy powinni mnie porzucić i zerwać wszelkie połączenia ze mną.
Ten panegiryk dotyczył przebiegu długiego i gorzkiego sporu, który odbył się wcześniej między Hadhrat Sayyedem Muhammadem Sarwarem Shahem, rzecznikiem Ahmadiyya, a Maulvi Sanaullah Amritsari w Mudd, wiosce w dystrykcie Amritsar. Obiecany Mesjasz (as) skomponował panegiryk po arabsku z tłumaczeniem na język urdu w niecały tydzień. Odzwierciedlało to nie tylko jego niezrównane mistrzostwo w języku arabskim, ale także zawierało cenne perły duchowej mądrości i stanowiło niezwykły dowód Bożego źródła wiedzy Obiecanego Mesjasza (as). Zwrócił się do rywala ulemy w następujący sposób:
,,Spójrz, wzywam ziemię i niebiosa jako świadków, że od dzisiaj czynię ten znak decydującym, jeśli jestem prawdomówny i Wielki Bóg wie, że jestem prawdomówny. Nigdy nie będzie możliwe, aby Maulvi Sanaullah i wszyscy ich ulemowie skomponowali coś podobnego do tej pochwały wraz z jej tekstem w urdu w ciągu pięciu dni. Albowiem Bóg Wszechmogący złamie ich pióra i wprawne umysły. A Maulvi Sanaullah nie może mieć podstaw, by podejrzewać, że panegiryk został skomponowany dużo wcześniej, bo gdyby przeczytał ją z otwartymi oczami, przekonałby się, że odnosi się on do kontrowersji. Jeśli więc skomponowałbym go przed tym wydarzeniem, to z pewnością musiałby mi przypisywać uprzednią wiedzę o ukrytym.’’ (Ijaz-e-Ahmadi. str. 37)
Zdecydowanie najbardziej wymownym i wspaniałym cudem, który stanowi wysokie i niepodważalne świadectwo o Bożym źródle jego natchnienia, jest chutba Ilhamia– objawione kazanie – wygłoszone przez Obiecanego Mesjasza (as) w Qadian w Indiach, 11 kwietnia 1900 r. przed licznym zgromadzeniem jego wyznawców, w skład którego weszli m.in. słynny duchowny Hadhrat Maulvi Nuruddin i wielki Hadhrat Maulvi Abdul Karim, Sialkoti. Nigdy wcześniej Obiecany Mesjasz (as) nie przemawiał po arabsku, ani też wśród indyjskich ulemów nie było zwyczaju przemawiać na zgromadzeniach po arabsku. To pod Bożym rozkazem Obiecany Mesjasz (as) wygłosił kazanie, które jest ogromnym skarbcem wzniosłych doskonałości czystej mądrości, sformułowanej w potężnym języku niezrównanej urody oraz w uroczym stylu eleganckiej łaski. Kiedy Obiecany Mesjasz (as) zaczął wygłaszać przemówienie, wydawało się, że jakaś niewidzialna ręka trzymała go w swoim uścisku, a głos z nieznanego uczynił z niego jego ustnik.
Ponieważ zadanie Obiecanego Mesjasza (as) polegało na odrzuceniu krytyki, jaką deprecjonatorzy islamu skierowali przeciwko Koranowi, konieczne było, aby został zainspirowany głębokim wglądem w wieczne prawdy, obfitą mądrością, właściwościami leczniczymi i przemieniającymi cechami nauk koranicznych, aby mógł skutecznie walczyć z obecnymi filozofiami i wyznaniami, które miały tendencję do podważania wiary w życie po śmierci, aniołów, końcowy rozrachunek i ostateczny Boży cel stojący za stworzeniem wszechświata oraz w cel ludzkiego życia. Wystąpił z twierdzeniem, że Bóg, dzięki Swej szczególnej dobrotliwej Łasce, dał mu jasny wgląd w podstawy Koranu i uzbroił go w niezbędną wiedzę o Jego atrybutach, Jego celu i Jego Słowie oraz że jako orędownik Jego wiary, został zainspirowany przez Boga do reinterpretacji Koranu zgodnie z najwyższą czystością jego transcendencji. Dla niego była to żywa księga, nie znosząca żadnych zmian ani poprawek, zrozumiała sama przez się, życiodajny cud, który ucieleśnia lekarstwa na choroby każdego wieku i jest kompendium wszystkich prawd moralnych oraz duchowych niezbędnych dla dobra i zbawienia ludzkości. Jego ekspozycja doskonałości Koranu przyciągnęła dużą liczbę wyznawców, którzy z wielką gorliwością podjęli się studiowania Koranu, czyniąc go swoim praktycznym przewodnikiem, znaleźli nowe życie z duchową siłą. Dla nich Koran stał się żywym przesłaniem, a Allah żywym Bogiem. Aniołowie, Dzień Rozrachunku, życie po śmierci, Boże rozporządzenia i zadowolenie nie były już pustymi nazwami ani Jego znakami starożytnej historii. Ponownie przeżyli doświadczenie z pierwszej ręki z wczesnej epoki islamskiego życia.
Nikt nie podjął wyzwania rzuconego przez Obiecanego Mesjasza (as), aby konkurować z nim w wyjaśnianiu znaczenia i filozofii przykazań Koranu.
Twierdzenie to powtórzył jego syn, Hadhrat Mirza Bashiruddin Mahmud Ahmad, Khalifatul Masih II i nadal pozostaje wyzwaniem. Znowu nikt nie zgłosił się, aby zademonstrować porównywalny stopień duchowych prawd i wiecznej mądrości lub Bożej wiedzy w konkurencyjnych pismach świętych. Wyzwanie wciąż tu jest. To było wielokrotnie powtarzane.
Obiecany Mesjasz (as) posiadał tak absorbującą miłość do Koranu, że w nagrodę otrzymał wiedzę, że arabski jest oryginalnym językiem ludzkiej mowy i korzeniem wszystkich języków. Jego książka Minanur Rahman na ten temat wywołała poruszenie w kręgach literackich i była czytana z żywym zainteresowaniem. Jego teza opiera się na dociekaniach naukowych z solidnym rozumowaniem, wywodząca się z jednego źródła – arabskiego, który z biegiem czasu uległ nadstrukturalnym zmianom, pod wpływem różnych czynników, które zwykle kształtują język i dialekty.
Żaden prawdziwy reformator nigdy nie odważy się przypisywać swoich duchowych darów własnemu geniuszowi, niezależnie od oddania wierności Prorokowi Muhammedowi, pokój z nim, jako centralnemu pośrednictwu Bożej szczodrości i łaski. Obiecany Mesjasz (as) dostąpił zaszczytu swego wysokiego urzędu dzięki wstawienniczej łasce [1]. Powiedział. „Wszelkie błogosławieństwa są z powodu Muhammada” (Haqiqatulvahi str. 71). Powiedział:
„Był czas, kiedy byłem całkowicie pochłonięty wzywaniem Bożego błogosławieństwa dla Proroka (saw), ponieważ wierzyłem, że drogi dostępu do Boga były zbyt subtelne i otwarte jedynie za pośrednictwem Szlachetnego Proroka, jak mówi Bóg: „Szukajcie środków dojścia do Niego”. Wtedy, po chwili, ujrzałem w stanie wizji dwóch nosicieli wody wchodzących do mojego domu, jednego z korytarza wewnętrznego, a drugiego z korytarza zewnętrznego, niosących na plecach skóry pełne światła. Powiedzieli: ,, To jest o co błagałeś dla Muhammada (pokój z nim).”
[1] [przyp. tłumacz.] tłumaczenie z jęz. angielskiego słowa ,holy’’ oznacza osobę bardzo religijną i czystą, dobrą pod względem moralnym i religijnym; przywódca religijny, który wiedzie życie zgodne z religią.
W islamie taka osoba nie jest czczona, a raczej taka osoba poprzez swoją sprawiedliwość, pobożność i cnotę oraz bardzo wysoką moralność jest postrzegana jako szlachetny przykład, takim jakim może i powinna być wierna osoba.