Zaćmienie słońca i księżyca
Dzisiejsze piątkowe kazanie dotyczyło zjawisk zaćmienia słońca i księżyca oraz ich historycznego znaczenia w odniesieniu do nadejścia Obiecanego Mesjasza (as).
W dniu dzisiejszym, w Wielkiej Brytanii, a także w niektórych innych krajach, miejsce miało zaćmienie słońca. Prorok (saw) polecił, aby podczas zaćmienia, modlić się szczególnie głęboko, wykonywać Istaghfar, dawać jałmużnę i oferować Salat. Dżama’at oferowało dziś specjalny Salat, znany jako Salatul Kusuuf (Kusuuf znaczy zaćmienie słońca), w obszarach zaćmienia słońca, zgodnie z Sunną Proroka (saw).
Hadis mówi nam, że zaćmienia słońca i księżyca są specjalnymi znakami Boga i według Proroka (saw) były wielkim znakiem nadejściem Obiecanego Mesjasza (as). I doprawdy, na Zachodzie jak i na Wschodzie, doświadczono zaćmienia słońca i księżyca w kolaboracji z Obiecanym Mesjaszem (as), co sprawia, że jest to bardzo istotne dla Dżama’at. Dzisiejsze zaćmienie nie było znakiem nadejścia Obiecanego Mesjasza (as), ale na pewno zwraca uwagę człowieka na zaćmienie, które miało miejsce w czasie pojawienia się Obiecanego Mesjasza (as). Ważne jest również, że zaćmienie to pojawiło się w piątek, ponieważ dzień ten ma szczególne znaczenie w związku z nadejściem Obiecanego Mesjasza (as). Zaćmienie to miało również miejsce w marcu na trzy dni przed jego dwudziestym trzecim dniem, datą, w której Obiecany Mesjasz (as) ogłosił swoje twierdzenie.
Prorok (saw) przywiązywał szczególną wagę do zaćmień słońca i księżyca. Istnieją hadisy dotyczące zaćmienia, które miało miejsce w czasie życia Proroka (saw). Hadhrat Asma (ra) relacjonowała: „Przyszłam do Aishah podczas zaćmienia słońca i zobaczyłam ją pogrążoną w modlitwie. Zapytałam ją, co się dzieje z ludźmi, że modlą się o tej godzinie? Ona wskazała ręką w kierunku nieba i rzekła: „SubhanAllah”. Zapytałam ją, czy jest to znak, a ona skinęła głową twierdząco. Więc ja też stanęłam i zaczęłam modlić się dopóki nie zemdlałam. Po modlitwie Prorok (saw) wychwalał i czcił Boga oraz powiedział: „Właśnie teraz widziałem coś, czego nigdy wcześniej nie widziałem… łącznie z rajem i piekłem. Zostało mi objawione, że w waszych grobach będziecie poddani próbom… Zostaniecie zapytani: „Co wiecie o tym człowieku?” Wierzący będą odpowiadać: „On jest Muhammadem, Prorokiem Boga, który przyszedł do nas z oczywistą prawdą i wskazówkami, a my przyjęliśmy jego nauczanie, uwierzyliśmy w niego i podążamy za nim.” Osoba taka będzie miała powiedziane: „Śpij spokojnie, jako, że byłeś z pewnością prawdziwym wierzącym.” Hipokryta natomiast odpowie następująco: „Nie wiem, ale słyszałem ludzi mówiących coś takiego, więc powiedziałem to samo.” Prorok (saw) powiedział również: „Zaćmienie słońca i księżyca nie powstaje z powodu czyjejś śmierci czy życia. Są to natomiast dwa znaki pośród znaków Allaha, więc módl się, kiedy je zobaczysz.”
Obiecany Mesjasza (as) napisał następująco o proroctwie zaćmienia słońca i księżyca:
„Jestem bardzo zaskoczony, że chociaż pojawia się znak po znaku, to Maulałi nie są zainteresowani prawdą. Nie zdają sobie sprawy, że Bóg Wszechmogący powoduje, że ponoszą klęskę w każdej dziedzinie. Jakże wielce pragną, aby pomoc Boska, w takiej lub innej postaci, pojawiła się również na ich korzyść. Jednak, zamiast wsparcia, ich upadek i frustracja kontynuują być widoczne z każdym dniem.
Na przykład, w tych czasach, kiedy almanachy (rodzaj kalendarza) donosiły szeroko o nadchodzącym, w miesiącu Ramadan, zaćmieniu słońca i księżyca, wiele osób zaczęło myśleć, że być może jest to znak przyjścia Obiecanego Imama. To spowodowało, że Maulałi zaczęli obawiać się o to, że ludzie zaczną skłaniać się ku mnie, bo tylko ja twierdziłem, że jestem Mahdi i Mesjaszem. Aby ukryć ten znak, niektórzy z nich zaczęli głosić, że zaćmienie słońca i księżyca nie będzie miało miejsca w nadchodzącym miesiącu Ramadan i że odbędzie się to tylko wtedy, gdy pojawi się ich Imam Mahdi. Ale kiedy zaćmienia słońca i księżyca odbyły się w miesiącu Ramadan, to zaczęli szukać wymówek i twierdzić, że te zaćmienia nie były zgodne ze słowami hadis, bo hadis mówi, że zaćmienie księżyca odbędzie się pierwszej nocy, a zaćmienie słońca nastąpi w połowie miesiąca. W moim przypadku natomiast, zaćmienie księżyca miało miejsce 13-stej nocy, a zaćmienia słońca 28 dnia miesiąca. Ale kiedy było im wytłumaczone, że Hadis nie mówi o pierwszej nocy księżyca, jako że księżyc pierwszej nocy nie był nazwany Qamar, tylko Hilal, a Hadis zawiera słowo Qamar, a nie Hilal. W związku z tym, co oznaczał ten Hadis to to, że księżyc będzie przyćmiony pierwszej nocy, w trakcie trzech nocy, podczas których zaćmienie księżyca może mieć miejsce, tj. 13-stej nocy księżyca, a słońce będzie przyćmione w środkowym dniu z trzech dni, w których to zdarzenie może ewentualnie mieć miejsce, czyli 28-ego.
Po zapoznaniu się z właściwym znaczeniem hadis, nieświadomi Maulałi byli bardzo zakłopotani i wpadli na kolejny pomysł na pretekst, mówiąc, że jeden z narratorów tego hadisu był niewiarygodny. Wtedy to wskazano im, że ponieważ proroctwo zawarte w tym hadisie zostało już wypełnione, wszelka krytyka oparta na zwykłym domniemaniu, była bez znaczenia wobec faktów, które dostarczają mocnych dowodów na rzecz autentyczności tego hadisu. Innymi słowy, wypełnienie proroctwa świadczy o tym, że jest to słowo prawdziwego człowieka. Aby stwierdzić teraz, że nie jest prawdomówny, równa się to negowaniu oczywistych prawd. Uczeni w hadisach zawsze przyjmowali zasadę, że wątpliwość nie może podważyć pewności. Ten fakt, że to proroctwo zostało wypełnione dosłownie w tym momencie, w którym ten jedyny stwierdził, że jest Mahdi, jest zupełnym zapewnieniem, że ten, który zeznał te słowa, mówił tylko prawdę. Aby powiedzieć, że ktoś nie jest pewien charakteru narratora jest tylko domysłem, bo czasem nawet kłamcy mówią prawdę. Ponieważ proroctwo to zostało potwierdzone również w inny sposób, a niektórzy czołowi uczeni Hanafite potwierdzili je również, to było by to nie tylko niesprawiedliwością, ale także czystym uporem, aby mu zaprzeczać. Po tym niepodważalnym odparciu zarzutów, nie pozostał im żaden inny wybór jak tylko przyznanie, że to prawdziwy hadis, i że został poprawnie zrozumiany i oznacza on pojawienie się Obiecanego Imama w najbliższej przyszłości. Jednakże stwierdzili, że ten człowiek nie jest Obiecanym Imamem, i że będzie nim inna osoba. Ta natomiast ich odpowiedź również okazała się krucha i fałszywa, bo gdyby był jakiś inny Imam, to powinien pojawić na przełomie XIV wieku, jak wspomniał o tym hadis. Jednakże minęło już piętnaście lat tego wieku i żaden ich Imam się jeszcze nie pojawił. Ostateczne usprawiedliwienie, jakie mogą teraz wymyślić to, że: „Ci ludzie są niewiernymi, nie czytajcie ich książek i nie utrzymujcie z nimi żadnych relacji społecznych. Nie słuchajcie ich, bo to, co oni mówią porusza serce.” Powinno służyć dla nich, jako ostrzeżenie to, że i niebo i ziemia w obecnym czasie stają przeciwko nim. Jak wielki jest to wstyd, że gdy z jednej strony niebo zeznaje przeciwko nim, to z drugiej strony ziemia też zwróciła się przeciwko nim (…)” (Need for The Imam, s.63-67)
Relacje niektórych towarzyszy Obiecanego Mesjasza (as) dotyczące zaćmienia słońca i księżyca w 1894 roku:
Hadhrat Ghulam Muhammad Sahib powiedział, że w czasie jego młodości w jego wiosce żył Maulałi Sahib zwany Badr ud Din. Hadhrat Ghulam Muhammad Sahib pamiętał, że kiedy nastąpiło zaćmienie był z Maulałi Sahib, który powiedział: „SubhanAllah, to znak Mahdiego.” Maulałi Sahib zaakceptował Obiecanego Mesjasza (as) i przez rok pracował wytrwale nad swoją rodziną, aż oni również zaakceptowali Ahmadiyyat.
Hafiz Muhammad Hayat Sahib pisze, że po zaćmieniu w 1894 roku, ludzie stali się bardzo przejęci tym, że musiał pojawić się Mahdi i Dzień Sądu jest blisko. Ludzie byli wzburzeni i toczyło się na ten temat wiele rozmów. Niektórzy starsi ludzie zdecydowali, że pójdą na pieszo do Qadian, aby osobiście zobaczyć Mahdiego i zdecydowali, że jeśli wszystkie znaki w związku z jego pojawieniem zostały spełnione, to podejmą jego bai’at. Byli to Sheikh Ameer Din Sahib, Mian Muhammad Yaar Sahib i Sahib Din Sahib. Mieli ze sobą bardzo mało pieniędzy. Zbliżał się czas żniw i prosili rolników o trochę zboża do jedzenia. Po wielu dniach podróży, kiedy dotarli do Batala, studenci Maulałi Muhammad Hussain Batalwi powiedzieli im, że człowiek twierdzący, że jest Mesjaszem, nie daj Boże, jest kłamcą, i nie dokonał on jednego, ale siedem twierdzeń. Powiedzieli podróżnym, aby ci powrócili do domu. Ameer Din Sahib, choć niewykształcony, powiedział: „Nawet, jeśli wypowiedział siedem twierdzeń, to jest on wciąż prawdomówny. Dokona jeszcze wielu innych twierdzeń. Gdybym miał sam zmagać się z siedmioma z was to pobije was; zwyciężę z siedmioma z was. Imam tego wieku musi rywalizować ze wszystkimi religiami świata i uczyni jeszcze o wiele więcej roszczeń.”
Kontynuowali swoją podróży i dotarli do stoiska herbaty prowadzonego przez Sikha. Powiedzieli mu o wychowankach Maulałi Muhammada Hussein, a on wyraził swój niepokój. Powiedział im o drodze do Qadian i powiedział, że zna Mirza Sahiba. Gdy podróżnicy dotarli do Qadian, Obiecany Mesjasz (as) wraz z grupą ludzi byli w Masdżid Mubarak. Rozmawiał z tymi ludźmi i pisał coś, a rozmowa nie zakłócała płynność jego pisma. Było to tak, jakby przedmiot jego notatek przychodził do niego z niewidocznego źródła. Kiedy powiedziano Obiecanemu Mesjaszowi (as) o studentach Maulałi Muhammada Husseina, zauważył, jak dobrze zareagował na nich niewykształcony człowiek i powiedział, że doprawdy Bóg nauczył go tego, co ma powiedzieć. Podróżujący zostali w Qadian przez trzy dni i doświadczyli wszystkiego z pierwszej ręki. Udali się do meczetu i przekazali Obiecanemu Mesjaszowi (as) pozdrowienia Proroka (saw) i podjęli bai’at.
Qureshi Sahib pisze o Hadhrat Qazi Akbar Sahib, że należał do społeczności Ahle Hadith. Po zaćmieniu słońca i księżyca uświadomił sobie, że czas nadejścia Mahdiego było blisko. Po tych zaćmieniach odbyła się dyskusja i Qazi Sahib powiedział, że powinni szukać Mahdiego. To zadanie zostało przypisane pewnym ludziom, którzy znaleźli, do przeczytania, kilka książek dla Qazi Sahib. Przed otrzymaniem tych książek widział on we śnie, że są mu dane trzy książki. Z pierwszej z nich wychodzi coś zgniłego, więc wyrzuca ją. Natomiast pozostałe dwie książki emitują światło. Sen ten spełnił się w ten sposób, że pierwsza książka, jaką postanowił przeczytać była o obaleniu twierdzeń Obiecanego Mesjasza (as). Porzucił jej czytanie po napotykaniu w niej szkodliwych uwag i znalazł inne książki, tak jak to widział we śnie, pełne światła. Wysłał do Qadian grupę ludzi, którzy podjęli bai’at. Grupa ta była również zniechęcana, fałszywymi i złymi twierdzeniami, przez ludzi Maulałi Muhammad Hussein Batalwi. Jednakże kontynuowali swoją podróż. Później Qazi Sahib najpierw podjął bai`at listownie, a następnie osobiście.
Po wystąpieniu zaćmienia słońca i księżyca, Qazi Maula Baksh Sahib mówił o tych zjawiskach szczegółowo w kazaniu i powiedział, że były one oznakami nadejścia Mahdiego. Powiedział, że teraz musimy czekać i zobaczyć, gdzie i kiedy pojawi się Mahdi. To kazanie miało dalekosiężny wpływ na ludzi. Chociaż Qazi Maula Baksh Sahib nie zaakceptował Ahmadiyyat, to jego syn Hadhrat Imam Din Sahib Mian, studiował Ahmadiyyat, a następnie podjął bai`at.
Hadhrat Ghulam Mujtaba Sahib pisze, że kiedy w 1901 roku był zatrudniony w Hong Kongu, przeczytał Durre Sameen, książkę kompozycji poetyckich Obiecanego Mesjasza (as). Sytuacja na świecie wołała o Reformatora. Czytając Durre Sameen czuł, że ten, kto to napisał był prawdomówny, że było to coś bardzo dobrego, albo był doskonałym kłamcą. Później przeczytał również książkę Obiecanego Mesjasza (as) p.t.: „Izala Auham”. Odbył również rozmowy z Imamem meczetu w Hong Kongu. Powiedział on, że kiedy miało miejsce zaćmienie słońca i księżyca jego ojciec powiedział, że Mahdi się narodził.
Hadhrat Maulana Ibrahim Bakapuri pisze, że ojciec i syn przybyli do Maulałi i zapytali go, czy hadis o zaćmieniu słońca i księżyca był prawdziwy. Maulałi odpowiedział, że hadis był prawdziwy, ale ostrzegł ich, aby „nie wpadli w pułapkę Mirza Sahiba”, ponieważ powoływał się na ten hadis w związku ze swoim twierdzeniem. Powiedział, że hadis ten dotyczył narodzin Mahdiego, a nie był dowodem twierdzenia. Ojciec powiedział, że otrzymał odpowiedź, jakiej potrzebował w związku z tym, czego dotyczył ten hadis. Dodał, że spędził całe życie w sądach, ale rząd nigdy nie zapytał go, aby przyprowadzić świadków, chyba, że najpierw złożony jest wniosek. Oświadczenie Mirza Sahiba zostało złożone zanim miało miejsce zaćmienie słońca i księżyca, co potwierdziło jego twierdzenie. Później ojciec i syn podjęli bai’at.
Hadhrat Sayed Zainul Abideen Waliullah Shah Sahib pisze, że w tych czasach uważano powszechne, że muzułmanie są zrujnowani. Był to koniec XIII wieku (roku Hiżrah) i mówiło się, że pojawi się Imam Mahdi i że Hadhrat Isa (as) pojawi się po nim również. Moja droga matka zwykła wspominać Imam Mahdi i Hadhrat Isa z zachwytem i mówiła, że zaćmienie słońca i księżyca były specyficzne dla nadejścia Imam Mahdi. Po nastąpieniu zaćmienia, Bóg umożliwił całej rodzinie podjęcie bai’at.
Mirza Ayub Baig Sahib pisze, że hadis podał zaćmienie słońca i księżyca, w czasie Ramadanu, jako znak Imama Mahdiego. Gdy, w 1894 roku, zbliżały się dni wystąpienia tego zjawiska, obaj bracia udali się do Qadian. Najpierw dotarli do Batala. Zaćmienie miało nastąpić następnego dnia. Pogoda była burzowa do tego stopnia, że trudno było iść. Ścieżka stawała się widoczna tylko wtedy, gdy uderzył piorun. Jednakże bracia byli zdeterminowani, aby tej nocy dotrzeć do Qadian. Modlili się gorąco o uspokojenie pogody, aby udało im się dotrzeć do Qadian i zobaczyć Mesjasza. Wkrótce potem wiatr zmienił kierunek z przeciwnego na sprzyjający im i to pomogło im w drodze. Po jakimś czasie postanowili przespać się na poboczu drogi. Gdy obudzili się pogoda była piękna. Otrzymali sehri z żywności rozpowszechnianej na prośbę Obiecanego Mesjasza (as), a rankiem zaoferowali oni Salatul Kusuuf za Obiecanym Mesjaszem (as). Początkowo zaćmienie słońca było tylko częściowe i Obiecany Mesjasz (as) obawiał się, że ze względu na to, ludzie nie będą w stanie zaobserwować tego wspaniałego niebiańskiego znaku. Później jednak większość słońca przykrył cień i zaćmienie było wyraźnie widoczne.
Maulałi Ghulam Rasool Sahib pisze, że był w Lahore, gdy miejsce miało zaćmienie w 1894 roku. Duchowieństwo było dość wzburzone i to miało także wpływ na niego. Maulałi czuli, że ten prawdziwe niebiański znak będzie mieć bardzo pozytywny wpływ na ludzi w związku z Mirza Sahibą. Hafiz Muhammad Sahib z Lakho przybył do Lahore na leczenie. Maulałi Ghulam Rasool Sahib również udał się, aby go zobaczyć. Ludzie pytali Hafiz Muhammad Sahiba, co myśli teraz o zaistniałej sytuacji gdyż to on bardzo wyraźnie napisał w swojej książce o tym niebiańskim znaku, a Mirza Sahib stwierdził swoje powiązanie z tym znakiem. Hafiz Muhammad Sahib odpowiedział, że czuje się bardzo słabo i może odpowiedzieć dopiero po odzyskaniu zdrowia. Jednocześnie stwierdził, że poprosi swojego syna, aby ten zaniechał stawiania sprzeciwu Mirza Sahiba. Maulałi Ghulam Rasool pisze, że choć w głębi serca był przekonany o prawdziwości Obiecanego Mesjasza (as) to bai’at podjął dopiero po kilku latach.
Bhai Abdul Rahman Sahib napisał, że był w ósmej klasie, kiedy miejsce miało zaćmienie słońca podczas Ramadanu 1894 roku. Dyrektor w jego szkole oświadczył, że powinno się szukać Imama Mahdi, ponieważ jego znak został spełniony. Pomimo tego ogłoszenia dyrektor nie zaakceptował Imama Mahdiego. Bhai Abdul Rahman Sahib nie posiadał żadnej wiedzy na temat Imama Mahdi, ale nie czuł się komfortowo, aby pytać swoich nauczycieli. Zapytał więc swoich kolegów z klasy i po wysłuchaniu ich opinii dokonał następujących spostrzeżeń na temat zaćmienia słońca i księżyca w 1894 roku: 1. Zjawisko, które przepowiedziani 1300 lat temu, spełniło się w precyzyjny sposób. 2. Było to zjawisko poza ludzką mocą i całkowicie zesłane z niebios. 3. Zjawisko to oznaczało rolę Imama Mahdi, jaką była obrona islamu. 4. Pokazało ono znaczenie modlitwy; Bóg wysłuchał modlitw świętych i szanowanych ludzi, którzy modlili się przez wieki o pojawienie Imama Mahdiego. 5. Wszystkie te aspekty były dowodem na prawdziwość islamu. Bhai Abdul Rahman stwierdził, że wszystkie te kwestie miały na niego głęboki wpływ i rozwinął swą duchowość. Modlił się żarliwie, aby znaleźć Imama Mahdi. Choć był młody, to wołał do tej świętej osoby poszukując jej, czasami nawet na odludziach. Ostatecznie jego życzenie wypełniło się.
Szejk Naseer ud Din Sahib, towarzysz Obiecanego Mesjasza (as) był zainspirowany do podjęcia bai’at po śnie, który widział. Należał do społeczności Ahle Hadith. Jego serce świadczyło, że nadszedł czas, przyjścia Obiecanego Mesjasza, ale ten jeszcze nie pojawił się. Pewnego razu Szejk Naseer ud Din Sahib zobaczył w meczecie lamentującego Maulałi, który ubolewał nad tym, że miało miejsce zaćmienie słońca i ludzie będą akceptować Mirza Sahiba. Szejk Sahib nie potrafił zrozumieć, dlaczego Maulałi martwił się tym skoro miało miejsce zaćmienie. Z pewnością była to radosna okazja. Modlił się, zatem gorliwie o wskazówkę. Miał sen, w którym atakował go ogromny potwór, ale Szejk Sahib strzelił do niego z pistoletu i potwór zniknął w kłębach dymu. Potem, w śnie tym, dołączył do zbiorowej modlitwy w meczecie na podwyższonym miejscu. Ten sen został zinterpretowany, jako jego przezwyciężenie własnych demonów i dołączenie do sprawiedliwej społeczności. W tym też czasie Sheikh Sahib usłyszał o twierdzeniu Obiecanego Mesjasza (as), udał się do Qadian i tam podjął bai`at z błogosławionej ręki Obiecanego Mesjasza (as).
Hudhur ogłosił, że po piątkowej modlitwie poprowadzi modlitwę pogrzebową Ahmad Yahya Bajwa Sahib, który zmarł w dniu 11-stego marca, w wyniku wypadku. Miał 27 lat i studiował na Dżamia w Niemczech. Był bardzo obiecującym młodym, z natury bardzo skromnym człowiekiem. Niechaj Bóg podniesie jego status.