Kalifatul Masih II: Perły Mądrości
Hadhrat Musleh Maud (ra) raz wyjaśnił, że powinniśmy nieustannie rozważać czy nasze praktyki i decyzje są zgodne z Koranem i Hadisami. W związku z tym, w jaki sposób powinniśmy postępować w kwestiach, których rozwiązania nie można znaleźć w Koranie czy Hadisie. Powiedział, że powinniśmy zaadoptować słowa i praktyki wcześniejszych muzułmańskich uczonych religijnych.
Obiecany Mesjasz (as) został kiedyś zapytany o to i odpowiedział, że jego sposobem było przede wszystkim przestrzeganie Koranu. Jeżeli w Koranie nie można znaleźć wytycznych dotyczących danej kwestii, to człowiek powinien zwrócić się do Hadisów. Jednak, jeśli tam również nie możny znaleźć odpowiedzi, to decyzja w danej kwestii powinna być oparta na wnioskowaniu, z tego, co mówili wcześniejsi uczeni ummah. Powinno być również jasne to, że Obiecany Mesjasz (as) powiedział, że Sunna ma pierwszeństwo przed Hadisami. Sunna to praktyki Proroka (saw), których nauczyli się od niego jego towarzysze, od których z kolei uczyli się Tabi’un (muzułmanie urodzeni po śmierci Proroka (saw), którzy byli współcześni jego towarzyszom), a następnie od nich praktyk tych uczyli się Tabi ul Tabi’un (pokolenie muzułmanów, które przyszło po Tabi’un).
Powinniśmy mieć na uwadze, aby praktykować to, co pozwolił nam Bóg i Jego Prorok (saw). Czasami ludzie są tak obsesyjni w pobożności, że przekraczają granice. Podczas gdy większość ludzi przestrzega przykazania Boga i Proroka (saw) pobieżnie. Postawy obu tych grup są skrajne.
Istnieje przykład kobiety, która chciała zrobić coś pobożnego, co nie jest dozwolone przez Boga i Jego Proroka (saw). Znajduje się w tym lekcja dla tych, którzy przywiązują zbyt dużą wagę do swoich snów, nie posiadając duchowej pozycji, na podstawie której każdy z ich snów mógłby być potraktowany jak prawdziwy lub mógłby coś oznaczać.
Hadhrat Musleh Maud (ra) powiedział, że pewna kobieta, która miała problemy ze zdrowiem psychicznym, odwiedziła jego dom i powiedział, że widziała we śnie Obiecanego Mesjasza (as), który powiedział jej, że jeśli będzie pościć nieprzerwanie przez sześć miesięcy to Khalifatul Masih odzyska swoje zdrowie. Kontynuowała, że niezależnie od tego, z jakim uczonym by się nie konsultowała, to mówiono jej, że taka praktyka była niepoprawna. Mian Bashir Ahmad sahib poradził jej, aby pościła w poniedziałki i w czwartki. Kobieta ta powiedziała, że miała kolejny sen, w którym Obiecany Mesjasz (as) zapytał ją, dlaczego nie zaczęła swojego, 6-miesiecznogo postu! Odpowiedź Hadhrat Musleh Maud (ra) była taka, że nawet Obiecany Mesjasz (as) powiedział, że jeśli otrzymałby jakiekolwiek Boże objawienie, które byłoby przeciwne naukom Koranu i Sunny, to zupełnie by je zignorował. Z nauk Proroka (saw) jasno wynika, że nieprzerwane poszczenie jest niedozwolone, a sen tej kobiety był rozbieżny z nimi. Wszystko, co jest rozbieżne jest szatańskim wytworem i nie pochodzi od Boga. Każdy sen, który jest sprzeczny ze Koranem i Sunną, nie może być prawdziwym snem.
Jest to złe i nie pobożne, aby czynić własne sny podstawą czegoś i umieszczać siebie w niepotrzebnych kłopotach. Może to również być grzeszne. Zaiste, ludzie, którzy są wysyłani przez Boga nie są tacy jak zwykli ludzie i Bóg również traktuje ich inaczej. Powinno być to oczywiste dla każdego, kto ma w tym momencie jakieś przemyślenia, że Obiecany Mesjasz (as) również pościł przez okres sześciu miesięcy, kiedy Bóg zamierzał zesłać na niego proroctwo. Obiecany Mesjasz (as) wyjaśnił, że nie pościł nieprzerwanie z własnej woli. Powiedział, że uczynił to po otrzymaniu Boskiego objawienia i po otrzymaniu nakazu poszczenia. Dodał, że w czasie swego postu miał niesamowite doświadczenia duchowe, ale że nie polecałby każdemu, aby go naśladować. Powiedział, że zrobił to, ponieważ tak nakazał mu Bóg.
Niektórzy krytykują Obiecanego Mesjasza (as), że poprzez stworzenie oddzielnego Dżama’at stworzył 73-cią sektę i spowodował spory zamiast zredukować niezgodę. Kwestie takie jak ta regularnie pojawiają się w momencie nadejścia proroków Bożych. Mekkańczycy zwykli twierdzić, że Prorok (saw) podzielił rodziny i braci, choć w chwili jego przyjścia istniało wiele zaburzeń. Dzisiejsza sytuacja wśród muzułmanów jest taka sama. Bóg posyła Swych proroków, aby usunęli niepokoje, jako że ci, którzy go zaakceptują, wchodzą w sferę pokoju. Bez względu czy nasi przeciwnicy (wśród muzułmanów) są zjednoczeni czy też nie, to, jeśli chodzi o przeciwstawianie się nam, miłość pomiędzy nimi nie gaśnie. I tak długo jak nie zaakceptują Imama wieku ta sytuacja będzie kontynuowana, czy nazywają nas innowiercami czy nie. Zgodnie z definicją podaną przez Boga i Proroka (saw) jesteśmy prawdziwymi muzułmanami i nikt nie może tego nam zabrać.
Hadhrat Musleh Maud (ra) zrelacjonował, że ktoś powiedział mu, że osoba z Ahl e Hadith ofiarowała Salat wraz z ludźmi z wiary Hanafi, w ich meczecie. Kiedy osoba ta podniosła swój palec podczas pozycji Taszahhod, ludzie ci przerwali Salat i werbalnie ją zaatakowali. Nie brali pod uwagę nawet tego, że byli w trakcie oferowania Salat.
Kiedy nadszedł Obiecany Mesjasz (as) istniały takie przykłady zaburzeń, a on zreformował je. Kto tworzy niepokoje? Osoba, która kogoś rani czy też lekarz, który leczy urazy, choć jego leczenie może powodować ból? Kto może powiedzieć, że lekarz, który komuś z gorączką przypisuje chininę, jest okrutny. Ktoś zapytał Obiecanego Mesjasza (as) o kwestie tworzenia niezgody. Obiecany Mesjasz (as) odpowiedział, że jeśli nie chcemy by mleko zsiadło się to trzymamy je z dala od jogurtu, ponieważ jeśli będzie miało styczność z jogurtem, to zetnie się. Dlatego też, dla wspólnoty tego jednego, wysłanego przez Boga, istotne było, aby oddzielić się od innych, którzy utracili swoją drogę. Zdrowi ludzie mogą zarazić się od chorych, jeśli nie są ostrożni. Jest to sposobem Boga, aby trzymać społeczność tego jednego, wysłanego przez Niego, oddzielnie od tych chorych duchowo. Dlatego też istnieje przykazanie, aby przeprowadzać oddzielnie pogrzeby, śluby, Salat, itp..
Jako że Obiecany Mesjasz (as) w tym czasie doradzał kobietom, więc wspomniał, że jego rada dla kobiet, które są zwykle krytyczne, była taka, że tak jak zdrowy człowiek może być w niebezpieczeństwie zachorowania, gdy styka się z kimś, kto jest chory, tak należy pamiętać, że podobny stan zachodzi, kiedy wchodzi się w związek z nie-Ahmadi.
Kobiety często mówią, że jeśli o to chodzi, to nie można zostawić własnego brata lub siostry. Hadhrat Musleh Maud (ra) powiedział, że w przypadku trzęsienia ziemi lub pożaru siostra uciekałaby w obawie o swoje życie, bez troski o brata. Więc dlaczego nie możemy przyjąć takiego samego stanowiska w sprawach wiary? Wynika to z braku wglądu w wiarę, a więc człowiek jest otoczony poczuciem komfortu. Jeśli anioł śmierci miałby odwiedzić kobietę i powiedzieć, że polecono, aby odebrać życie jej brata lub innego członka rodziny, ale że weźmie jej życie, to nikt by tego nie zaakceptował. Bóg mówi: O wy, którzy wierzycie! Ratujcie siebie i swoje rodziny przed ogniem (…) (66:7) Jeżeli wyznawczyni Obiecanego Mesjasza (as) miałaby zostać żoną nie-Ahmadi, to oddaliłaby się od Ahmadiyya lub umarłaby w nędzy, jako że byłaby oddzielona od swojej rodziny. Czy kobieta, własnymi rękoma, może rzucić swoją córkę w ogień? Praktyka nie poślubiania nie-Ahmadi przez Ahmadi nie jest tworzeniem niezgody, ale aktem samoobrony i dawaniem pierwszeństwa wierze przed sprawami doczesnymi. Młodzi mężczyźni powinni też zrozumieć, że jeśli zwą się Ahmadi i uważają się za prawdziwych Ahmadi, to nie powinni dążyć tylko do realizowania swych osobistych życzeń, ale poślubiać dziewczęta Ahmadi i zwracać uwagę na kwestie wiary przed kwestiami życia doczesnego. Kolejne pokolenie jest niszczone nie tylko poprzez fakt, że młode dziewczęta wychodzą za mąż poza Wspólnotą Ahmadiyyat, ale również w przypadku, gdy młodzi mężczyźni żenią się na zewnątrz Wspólnoty. Każdy Ahmadi powinien zrozumieć, że nie jest Ahmadi tylko z powodu presji społecznej lub z powodu pokrewieństwa. Trzeba być Ahmadi z uwagi na dbałość o wiarę. Jeżeli młodzi mężczyźni Ahmadi będą poślubiać dziewczęta z zewnątrz wspólnoty, to, co stanie się z dziewczętami Ahmadi? Jeśli nie poświęcimy temu uwagi to Ahmadiyyat może zaniknąć w rodzinach.
Hadhrat Khalifatul Masih powiedział, że często mówi młodym ludziom, którzy weszli w związek małżeński na zewnątrz Dżama’at, aby przestrzegali praw kobiet. Natomiast ludzie, którzy wychodzą za Ahmadi powinni przejść na Ahmadiyyat tylko po studiowaniu islamu, a nie ze względu na wygląd czy uczucia do małżonka.
Na początku swojego Kalifatu, w 1914 roku, Hadhrat Musleh Maud(ra) powiedział, że zdaje sobie sprawę, że ludzie w Dżama’at mają problemy dotyczące małżeństw pomiędzy Ahmadi i nie-Ahmadi, ale po jakimś czasie trwania jego Kalifatu, zrozumiał z listów, jak wiele trudności ludzie doświadczają. Po sugestii osoby, która powiedziała, że istnieją wielkie trudności w zawieraniu związków pomiędzy młodymi mężczyznami i kobietami, Obiecany Mesjasz (as) polecił, aby założyć rejestr nazwisk tychże młodych ludzi. Dodał, że rada Obiecanego Mesjasza (as) była taka, aby nie budować więzi na zewnątrz Wspólnoty, a ludzie w Dżaam’at byli zróżnicowani, więc co można było zrobić! Tak więc zasugerował rejestr z nazwiskami młodych mężczyzn i kobiet Ahmadi, do którego można by się odnieść za każdym razem kiedy ktoś poprosi o poradę Obiecanego Mesjasza (as) w kwestii małżeństwa ponieważ nikt w Dżama’at nie odmówiłby rady Obiecanego Mesjasza (as). Niektórzy ludzie robią sugestie na podstawie ich osobistych interesów i z tego powodu zawsze kończą w kłopotach. Wydaje się, że zamiar osoby, która dokonała propozycji, był również niezbyt dobry. W tym samym okresie czasu, bardzo szczery Ahmadi poprosił Obiecanego Mesjasza (as) o poradę w sprawie małżeństwa. Obiecany Mesjasz (as) wskazał mu córkę osoby, która zasugerowała założenie rejestru. Jednakże ojciec tej dziewczyny zrobił bardzo nielogiczną wymówkę i wydał swoją córkę za mąż za nie-Ahmadi. Kiedy Obiecany Mesjasz (as) dowiedział się o tym, powiedział, że nie zamierza ponownie angażować się w propozycje małżeńskie. Gdyby tak się nie stało, to Dżama’at nie stałby w obliczu problemów, jakie istnieją w tym względzie. Jedno zaprzeczenie temu, co mówi prorok Boga, może stać się źródłem ciągłych prób dla całej społeczności.
Ludzie, którzy wydają swe córki za mąż poza Wspólnotą, szybko zdają sobie sprawę ze swojej pomyłki. Ludzie nadal piszą przyznając, że cierpią z powodu swej decyzji. Niektóre dziewczyny są ograniczone w spotkaniach ze swymi rodzinami, a niektóre pozbawione są wiary. Są też rodzice, którzy z powodu egoistycznych tendencji, nie zgadzają się na dobre propozycje małżeństwa pomiędzy Ahmadi. Dzieje się tak, pomimo, że młody mężczyzna i kobieta są zadowoleni. Hadhrat Khalifatul Masih stwierdził, że byli też tacy ludzie, którzy nie zaakceptowali jego sugestii dotyczących małżeństw. Dodał, że jeśli istnieli ludzie, którzy nie akceptowali propozycji Obiecanego Mesjasza (as), to porównując z ludźmi, którzy nie przyjmują sugestii Hadhrat Khalifatul Masih, nie jest to tak istotne. Jednakże tacy ludzie kończą w przerażających sytuacjach. W Niemczech miało miejsce zdarzenie, podczas którego, rodzice nie pozwolili dziewczynie wyjść za mąż za tego, którego chciała i zamordowali ją. Obecnie są w więzieniu. Rodzice nie powinni być nieugięci i nie kreować ogromnych problemów, co do różnic kast, itp., gdy młodzi mężczyźni i kobiety Ahmadi chcą się pobrać.
Innym zagadnieniem, które powinno być jasne w odniesieniu do małżeństwa jest to, że w islamie liczy się wybór dziewczyny. Prorok (saw) dał młodym kobietom prawo wyboru. Jednakże, islam mówi również, że każda Nikah bez obecności łali (opiekun) dziewczyny nie jest ważna. Hadhrat Musleh Maud (ra) powiedział, że jeśli Bóg posłał Obiecanego Mesjasza (as) i jeśli był prawdziwie od Boga, to oprócz wyjątków, jakie nasze islamskie szariat czyni sam, żadna Nikah nie jest ważna bez łali. Jest to naszym obowiązkiem, aby wyjaśnić ludziom te kwestie, a jeżeli nie akceptują tego, to wówczas powinniśmy zerwać z nimi więzi.
Za czasów życia Obiecanego Mesjasza (as) miało miejsce następujące zdarzenie. Dziewczyna chciała wyjść za mąż za kogoś, na kogo nie zgadzał się jej ojciec. Dziewczyna ta udała się do innego miasta i jej Nikah wykonana została przez jakiegoś mulla, który ogłosił, że została mężatką. Para ta wróciła do Qadian, ale Obiecany Mesjasz (as) wydalił ich z miasta, ponieważ ich Nikah nie była wykonana zgodnie z prawem Szariatu.
Hadhrat Musleh Maud (ra) powiedział, że napotkał również sytuację, gdzie matka chciała, aby jej syn ożenił się z dziewczyną bez obecności łali. Matka twierdziła, że tak długo, jak dziewczyna jest szczęśliwa, to niepotrzebna jest zgoda łali. Hadhrat Musleh Maud zapytał tę matkę, jak by jej się podobało, gdyby jedna z jej córek lub córka jednej z jej córek odeszła z kimś z zewnątrz! Ani rodzice nie powinni być przesadnie rygorystyczni i nie wydawać dziewcząt za mąż z powodu fałszywej dumy ani też islam nie zezwala dziewczynom chodzić do sądu lub do maulłi i dokonywać tam Nikah. Jeżeli istnieją jakieś problemy to mogą być skierowane do Kalifa danego czasu i on to podejmie właściwą decyzję, w zależności od sytuacji. Boże błogosławieństwa są tam, gdzie poddaje się uwadze zasadę dawania pierwszeństwa wierze przed sprawami doczesnymi.
W jednym ze swoich kazań Hadhrat Musleh Maud (ra) powiedział, że aby zakorzenić miłość do Boga, ważne jest, aby zastanowić się nad różnymi Bożymi atrybutami w czasie rozpamiętywania o Bogu. Kontynuował, że jest powszechnym prawem natury, że nawet, jeśli chodzi o ziemską miłość, to człowiek albo musi być blisko ukochanej osoby albo mieć jej zdjęcie. Na przykład, islam mówi, że przed ślubem można zobaczyć drugą stronę, a jeśli jest to trudne – fotografia może zostać przesłana. Hadhrat Musleh Maud (ra) przypominał sobie, że kiedy nadszedł czas na jego ślub to był dość młody i poproszono o przysłanie fotografii jego przyszłej narzeczonej. Jego małżeństwo zostało zawarte tylko po tym jak dziewczyna na zdjęciu spodobała mu się. Powiedział, jak możemy czuć miłość, nie widząc! Jeśli chodzi o miłość do Boga, jeśli Bóg stanąłby przed nami, ale my miałybyśmy zakryte ręką oczy, a następnie oczekiwali, aby kochać Boga. Jak to możliwe! W jednym ze swoich poetyckich dwuwierszy, w urdu, Obiecany Mesjasz (as) mówi, że jeśli ktoś nie jest w stanie zobaczyć Tego Umiłowanego, to może Go usłyszeć! Może doświadczyć pewnych znaków piękna i łaski Umiłowanego. Oznacza to, że jeśli Ukochanego nie można ujrzeć, to przynajmniej człowiek może usłyszeć Jego głos, doświadczyć jakiegoś znaku Jego piękna. A jaka byłaby ilustracja Boga? On jest Panem (Rabb), On jest Miłosierny (Rahman), On jest Wszech Litościwy (Rahiim), On jest Panem Dnia Sądu (Maliki jaumiddiin), jest On Pokrywającym Błędy (Sattara), jest On Najświętszy (Quddus), jest On Dawcą Bezpieczeństwa (Momin), jest On Opiekunem (Muhaimin), jest On Źródłem Pokoju (Salam) i jest On jest Najwyższy (Qahhar) i posiada On wiele innych cech. Kiedy człowiek wielokrotnie wyświetla te atrybuty wraz z ich znaczeniem w swojej głowie, to jeden z tych Bożych atrybutów staje się słuchem Boga, inny staje się Jego wzrokiem, a jeszcze inny staje się Jego rękoma, a kolejny- Jego ciałem, a zatem człowiek ma pełen obraz Boga. Utrzymywanie tych wszystkich Boskich atrybutów na stałe w pamięci daje człowiekowi miłości do Boga.
Hadhrat Musleh Maud (ra) powiedział, że słyszał Obiecanego Mesjasza (as) powtarzającego wiele razy (i setki jego towarzyszy również to słyszeli), że ze względu na podatność ich charakteru, niektórzy ludzie nie mogą podjąć właściwej drogi, mimo dobrych intencji i dobrych celów. Obiecany Mesjasz (as) mawiał, że człowiek poprosił swojego przyjaciela, aby ten znalazł odpowiedniego męża dla jego córki. Przyjaciel ten znalazł pewnego człowieka i powiedział, że młodzieniec ten był bardzo przyzwoity. Kiedy ojciec poprosił o więcej informacji, przyjaciel powiedział, że ten młody człowiek był dobroduszny. Ojciec pytał dalej, ale przyjaciel odpowiedział, że wspomniał już, że tenże młody człowiek był dobroduszną osobą. Ojciec stwierdził, że nie mógł kontynuować jedynie na podstawie tego, że ten młody człowiek był dobroduszny. Jeśli ktoś uprowadziłby jego córkę, to ten młody człowiek nie zrobiłby nic i po prostu był dobroduszny bez poczucia honoru i wiary. Wierzący mają dobre intencje, ale oprócz bycia dobrodusznymi powinni posiadać również poczucie honoru.
Tacy dobroduszni ludzie kończą również uczestnicząc w spotkaniach z ludźmi, którzy oddają się nieuzasadnionej krytyce. Posiadanie samej dobrej natury to nie wszystko. Uczestnictwo w takich spotkaniach może na przykład oznaczać utratę własnego poczucia honoru. Człowiek powinien przynajmniej mieć wystarczająco dużo poczucia honoru, aby opuścić takie spotkanie. A jeśli taka krytyka jest stałym elementem wówczas poinformowana powinna być o tym administracja Dżama’at. Ta z kolei powinna przedstawić taką sytuację przed Kalifem danego czasu, tak, aby mogły podjęte zostać wszelkie niezbędne kroki.
Hadhrat Musleh Maud (ra) powiedział, że ludzie zwykli nazywać Obiecanego Mesjasza (as) czarnoksiężnikiem. Mówi, że pamięta, że jego znajomy powiedział mu, że słyszał Maulłi wzywającego ludzi do tego, aby nie czytali Ahmadi książek i nie odwiedzali Qadian. Następnie Maulłi ten opowiedział następującą, fikcyjną historię: „Pewnego razu, wraz z bogatym przyjacielem, udałem się do Qadian. Mieszkaliśmy w pensjonacie i wyraziliśmy życzenie spotkania się z Mirza Sahib. Przybył do nas Maulłi Nur ud Din i przemawiał bardzo mile. Zaoferowano nam też do jedzenia chałwę i to było wtedy, kiedy zrozumiałem, że nad chałwą tą wykonane zostały jakieś czary. Mój towarzysz jadł tą chałwę, ale ja byłem świadomy wszystkiego i jej nie skosztowałem. Maulłi Nur ud Din Sahib nie zdawał sobie sprawy, że ja nie jadłem chałwy. Chwilę później mój przyjaciel, który zjadł chałwę powiedział, że czuł się bardzo poruszony tym, co słyszał i czuł, że pragnąłby przyjąć bai’at. Na mnie, jako że nie zjadłem chałwy, nie miało to żadnego wpływu. Chwilę później Mirza Sahib usiadł wraz z Maulłi Nur ud Din sahib w powózce i zaprosił do niej także mnie. Mirza Sahib zaczął mówić do mnie, a ja po prostu przytakiwałem kiwając głową. Myślał, że zjadłem chałwę i że go zaakceptuję. Mirza Sahib powiedział, że był prorokiem. Potem dodał, nie daj Boże, że był większym prorokiem niż Prorok (saw), a na końcu dodał, że, nie daj Boże, był bogiem. Kiedy wykazałem błędność jego stwierdzeń, Mirza Sahib zapytał Maulłi Nur ud Din Sahib czy nie zaproponował mi chałwy. Maulłi Nur ud Din Sahib odpowiedział, że zaproponowano mi chałwę, ale wydaje się, że nie miała ona żadnego wpływu.”
Czasami zdarza się tak, że fałsz tych ludzi jest natychmiast zauważany. W tym samym zgromadzeniu obecny był nie-Ahmadi prawnik, który wcześniej był w Qadian, aby spotkać się z Hadhrat Khalifatul Masih I w celu leczenia. Prawnik ten powiedział, że miał bardzo negatywne uczucia do Maulłi i uważał, że byli kłamcami, ale teraz czuł, nie było większych kłamców niż oni. Prawnik ten dodał, że nie był Ahmadi, ale był w Qadian na leczeniu i cokolwiek powiedział ten Maulłi było nieprawdą. Zakończył mówiąc, że nie wspominając już o powózkach, w Qadian nie było nawet skromnego konia do ciągnięcia kariolek! Złożyło się tak, że w czasie, gdy Hadhrat Musleh Maud pisał to, a było to rok później, w Qadian nie było jeszcze żadnych powózek.
Hadhrat Musleh Maud(ra) powiedział, że ludzie wciąż myśleli, że w Qadian przeprowadzono czary, kiedy widzieli, że ci, którzy przyjęli Ahmadiyyat, pozostawali nieugięci w swej wierze pomimo poważnego zagrożenia prześladowaniami. Ludzie przypisują tę nieustraszoną wolę czarom.
Następnie ogłoszone zostały dwie modlitwy pogrzebowe:
Sakina Naheed Sahiba zmarła w dniu 3-go kwietnia, w wieku 90-ciu lat.
Shaukat Ghani Shaheed był żołnierzem w armii, w Pakistanie i zginął w czasie operacji wojskowej w okolicy Gwadar w Beludżystan, w dniu 3-ciego kwietnia. Stracił życie w wyniku nagłego otwarcia ognia przez terrorystów. Miał 21 lat i został pochowany w Rabwah ze wszystkimi honorami wojskowymi. Był Muusi.