Recytacja Koranu (2:184-187) – Post i miesiąc Ramadan
Koran na temat – Post i miesiąc Ramadan (2:184-187)
(krótki komentarz)
Koran 2:184 – Post i miesiąc Ramadan
„O wy, którzy wierzycie! Nakazuje się wam post, tak jak nakazywany on byt tym. co byli przed wami206, abyście mogli chronić się przed złem.”
206 Post jako instytucja religijna, bez względu na formę czy szczegóły, jest składnikiem wszystkich wiar. Wiele religii, niższych, średnich czy wysoko rozwiniętych kultur, nakazuje post. Jeśli nawet nie jest on wymagany, niemniej jest praktykowany przez niektóre osoby w odpowiedzi na namowy przyrody (Enc. Brit.)
Powszechnym doświadczeniem świętych i widzących jest pewien stopień oderwania od stosunków fizycznych i związków doczesnych dla zachowania postępu duchowego oraz jako sposób oczyszczania umysłu. Jednakże Islam wprowadza nową orientację i nadaje nowe duchowe znaczenie tej instytucji. Według niego post stanowi symbol całkowitego poświęcenia się. Ten. kto pości, nie tylko powstrzymuje się od jedzenia i picia -które są głównymi środkami podtrzymywania życia i bez których nie sposób w ogóle żyć -ale także od wchodzenia we własną żonę, co jest środkiem zapewnienia potomstwa. Tak zatem człowiek, który pości, rzeczywiście okazuje swą gotowość, gdyby zaszła taka potrzeba, do poświęcenia całego siebie dla dobra swego Pana i Stwórcy.
Koran 2:185
„Zalecany post ma trwać określoną liczbę dni, lecz jeśli ktoś spośród was będzie chory lub będzie w podróży, ten będzie pościł taką samą ilość innych dni. W przypadku zaś tych, którzy mogą pościć tylko z wielką trudnością207, istnieje pokuta – nakarmić biednego. Bo jeśli kto czyni dobro z własnej woli, to lepiej dla niego. Post bowiem jest dla was dobrem – obyście tylko wiedzieli.”
207 To znaczenie znajdującego się w tekście zwrotu arabskiego potwierdzane jest przez inne czytanie Yutiquna-hu, a mianowicie przez Yutayyiquna-hu, które oznacza „mogą tak czynić tylko z wielkimi trudnościami” (Jarir).
Werset ten wymienia trzy klasy wiernych, którym daje się ustępstwo: chorzy; znajdujący się w podróży lub ci, którzy są zbyt słabi, by pościć, jeśli zagrażałoby to ich zdrowiu. Zwrot ten może także oznaczać: „Tych, którzy nie są w stanie pościć” (Lisan oraz Mufradat).
Uważa się także, że cale to zdanie znaczy: „Ci, którzy mogą sobie na to pozwolić, powinni, oprócz postu, karmić biednych w akcie pobożności”; gdzie zaimek „hu” w Yutiquna-hu oznacza „karmienie biednych”.
Koran 2:186 – Post i miesiąc Ramadan
„Miesiąc Ramadan207A to ten, w którym Koran207B został objawiony208 jako przewodnictwo dla całej ludzkości z wyraźnymi dowodami prowadzenia i Roztropności. Dlatego jeśli ktoś z was będzie w tym miesiącu w domu, tam niechaj pości. Jeśli jednakże ktoś jest czasowo chory lub odbywa podróż, ten powinien pościć tę samą liczbę innych dni209. Allah pragnie dla was wygody, On nie pragnie dla was trudności. Allah pragnie, abyście mogli dopełnić liczby i abyście mogli wychwalać Allaha za to, że wami kieruje, i abyście byli Mu wdzięczni.”
207A Ramadan to dziewiąty miesiąc roku księżycowego. Wyraz ten pochodzi od „Ramada”. Powiada się Ramada al-Sai’mu, czyli wnętrze poszczącego człowieka stało się gorące z pragnienia wywołanego postem (Lane).
Miesiąc ten tak się nazywa, ponieważ:
- poszczenie w tym miesiącu wywołuje gorąco i palenie wywołane pragnieniem;
- oddawanie czci w tym miesiącu wypala ślady grzechu w człowieku (’Asakir oraz Mardawih);
- ponieważ pobożność człowieka w tym miesiącu wywołuje w jego sercu to potrzebne ciepło miłości do jego Stwórcy i innych ludzi.
Nazwa Ramadan ma pochodzenie islamskie. Poprzednio miesiąc ten nazywany był Natiq (Qadir).
207B Al-Qur’an pochodzi od słowa Qara’a. które oznacza on przeczytał; przekazał lub podał wiadomość; zebrał rzecz. Tak więc Koran oznacza:
- księgę, która ma być czytana. Koran jest najszerzej czytaną księgą na świecie (Enc. Brit.);
- księgę lub posłannictwo, które ma być przekazane lub wypowiedziane światu. Koran to jedyna objawiona księga, która zawiera Posłannictwo w żaden sposób nie ograniczane; bowiem podczas gdy wszystkie inne objawione księgi są przeznaczone dla konkretnych czasów i konkretnych ludów, Koran ma służyć we wszystkich czasach i wszystkim ludziom (34.29);
- księgę, która zawiera wszystkie prawdy; Koran rzeczywiście jest składnicą wiedzy, która zawiera nie tylko wszystkie prawdy wieczne zawarte w poprzednio objawionych księgach (98.4), ale i wszelkie prawdy, których ludzkość może potrzebować w jakichkolwiek wiek czasach i jakichkolwiek okolicznościach (18.50).
208 24 dnia miesiąca Ramadan Święty Prorok otrzymał swe pierwsze objawienie (Jarir). Całe to objawienie powtarzane było Świętemu Prorokowi przez anioła Gabriela co roku w tym właśnie miesiącu. Trwało tak aż do ostatniego roku życia Proroka, kiedy to całość Koranu została Mu objawiona po dwakroć przez archanioła Jibril w tym miesiącu (Bukhari).
209 Zdanie to nie jest niepotrzebnym powtórzeniem. Bowiem podczas gdy w poprzednim wersecie stanowiło ono część wersetu, jaki mial przygotować grunt pod przykazanie dotyczące postu, w tym wersecie stanowi ono część samego przykazania. Jednakże Koran mądrze wstrzymuje się przed określaniem terminu „choroba” i „podróż”, pozostawiając sprawę ich określenia w gestii powszechnego używania tych słów i towarzyszących im okoliczności.
Koran 2:187
„A kiedy moje sługi spytają cię o Mnie, powiedz: Jestem w pobliżu210. Odpowiadam na modlitwę proszącego, kiedy się do Mnie modli. Powinni oni zatem słuchać Mnie i wierzyć211 we Mnie, aby mogli iść słuszną drogą.”
Tak zatem w pewnym sensie można powiedzieć, że cały Koran objawiony był w miesiącu Ramadan.
210 Kiedy Wierni poznają błogosławieństwa miesiąca Ramadan oraz odbywającego się w nim postu, w naturalny sposób czerpią z tego jak najwięcej korzyści duchowych. Właśnie na to pragnienie duszy wiernego udziela odpowiedzi ten werset.
211 Słowa „wierzcie we Mnie” nie odnoszą się do wiary w istnienie Boga. Idea ta bowiem jest zawarta w poprzednim zdaniu, „powinni Mnie pragnąć”, przy czym niemożliwym jest, aby ktoś pragną Boga i Jego przykazań jednocześnie nie wierząc w Jego istnienie. Słowa „wierzcie we Mnie” odnoszą się dlatego do przekonania, że Bóg wysłuchuje i przyjmuje modlitwy swoich sług.